Walking on sunshine, and planned happenstance
Vanochtend om kwart voor zes, tijdens een ronde van 8km hardlopen,
scheen op het laatste deel de opgaande zon recht in mijn gezicht. Ik
liep recht vooruit, richting zon, zoals iemand van de Navajo stammen in
Amerika dat doen. Voor hen heeft het iets spiritueels, maar het is ook
goed voor je gemoed. Het laat serotonine in je brein vrij, en helpt je
dag-nacht ritme.
Het was nog fris, de frisheid van het begin van een mooie lentedag.
Ik stopte kort bij een boekenkastje een paar straten van
waar wij wonen. Daar ruilen mensen boeken die ze niet meer willen
hebben. Afgelopen weekend kwam ik er ook al langs, maar stond er niets
interessants in. Toch keek ik weer even.
Nu zag ik het boekje 'Zonnegloren' staan. De mooiste
verhalen gekozen door Matthijs van Nieuwkerk. Met verhalen van onder
andere Maarten Biesheuvel, Martin Bril en A.L. Snijders.
Morgen heb ik een treinreis zonder laptop. Dan komt zo'n
boekje wel van pas. Of mag je - na de ophef over grensoverschrijdend
gedrag - geen verhalen meer lezen die door Van Nieuwkerk zijn
uitgekozen?
Ik pakte het boekje mee, en liep door naar huis.
Iets vinden waar je niet naar op zoek was - dat is geluk.
Maar je moet het ook afdwingen. Planned Happenstance. Je moet op zoek
naar het onbekende. Een boek dat je wilt lezen, een tweedehands CD die
je altijd al wilde luisteren, een onverwacht mooie grafitti in een
tunnel, een vos die in het park plots uit de struiken springt...
15 mei 2025,
Steven Verhelst
Hardlopers zijn doodlopers
Vroeger zei mijn moeder wel eens, als ik ging hardlopen: "Hardlopers zijn doodlopers."
Wie te hard van stapel loopt, bereikt zijn doel niet.
Met hardlopen heeft het weinig te maken.
Toch dacht ik er even aan, toen ik gisteren in
de nieuwsberichten las dat er een hardloper was overleden tijdens
een halve marathon in Friesland.
Hardlopen is in de afgelopen jaren steeds populairder
geworden. Met name door apps als Strava, waarbij je je details van
trainingen en wedstrijden met vrienden in je sociale netwerk kunt
delen. Ik vermod dat er ook mensen zijn die behoorlijk onvoorbereid aan
een halve of hele marathon beginnen, en dat is natuurlijk onverstandig.
Dan zijn hardlopers - soms letterlijk - doodlopers.
12 mei 2025,
Steven Verhelst
Sneller dan ooit - 2
Sinds mijn zeventiende heb ik nooit meer
wedstrijden gelopen die korter waren dan 10 km. Sterker nog, als
twintiger liep ik zelden. Mijn beste tijd op de 5 km was daarom nog van
toen ik zestien of zeventien was. Ik deed toen regelmatig mee aan de
wekenlijkse prestatieloop in het Elsenburgerbos te Rijswijk. Daar liep
ik een tijd van net iets onder de 21 minuten. 20.51 geloof ik.
Dit jaar had ik mij als doel gezet om die tijd te
verbeteren, met een tijd onder de 20 minuten als ultieme streeftijd.
Vandaag liep ik de Abdijrun van Herkenrode, een
hardloopwedstrijd in de natuur rond de Herkenrode Abdij in de buurt van
Hassel.
Het was warm, en na drie kilometer moest ik licht
vertragen. Maar met de finish in zicht, wist ik nog wat energie te
vinden en bleef de klok op 19.54 staan.
Met een grote glimlach reed ik terug naar huis.
10 mei 2025,
Steven Verhelst
Sneller dan ooit
Eergisteren liep ik mijn vijfde halve marathon, en op de streep bleef
de tijd stilstaan op 1.36:32, een nieuw persoonlijk record dat bijna
drie minuten sneller was dan mijn beste tijd, en bijna tien minuten
sneller dan mijn allereerste halve marathon, zes jaar geleden.
De eerste kilometer ging matig. Veel langzame mensen die
de 7 of 10 kilometer liepen en uit verwarring vooraan waren gaan staan,
liepen in de weg. Het enige voordeel was, dat ik niet te snel startte.
Daarna kon ik versnellen, en na 8-10 kilometer kon ik nog eens
versnellen, en de laatste 3 kilometer vloog ik bijna over het asfalt.
Zo voelde het althans. Op deze manier is hardlopen het leukst.
Is het nu al afgelopen, dacht ik een paar minuten nadat ik de finishlijn was gepasseerd.
Het wordt tijd voor mijn tweede hele marathon.
6 mei 2025,
Steven Verhelst
Voorbereiden
Vanaf begin januari heb ik mij langzaamaan beginnen voorbereiden voor
mijn halve marathon, de Maasmarathon die vandaag plaatsvindt in Wezet,
vlak bij Maastricht.
Gisteravond heb ik het proviand dat ik voor en tijdens de
race denk nodig te hebben, al klaargelegd. Mueslireep, banaan,
rozijnen, sportdrank en twee energie-gels. Maar het belangrijkste waren
natuurlijk alle trainingen en het gezonde dieet dat ik volgde. Of het
baat heeft gehad, weet ik pas later vandaag, maar ik voel me alvast
fitter dan ooit.
4 mei 2025,
Steven Verhelst
Tellen
Vroeger als kind zat ik wel eens in de tuin de overkomende vliegtuigen
te tellen. Ze waren op weg naar luchthaven Zestienhoven bij Rotterdam
of Schiphol bij Amsterdam. Ik zat op een tuinstoel een boek uit de
bibliotheek te lezen en keek af en toe naar boven. Naar de kleine,
glinsterende toestellen die witte strepen door de lucht trokken.
Ik had zelf nog nooit in een vliegtuig gezeten, en ik dacht na hoe dat zou zijn.
Bij een schaaktoernooi in een loods op Zestienhoven, waar
ik met mijn schaakclub uit Schiedam ooit aan deelnam, kon je ooit een
korte vlucht in een vliegtuigje winnen, maar ik werd niet uitgekozen.
Pas jaren later, toen ik als student naar Amerika ging, stapte ik voor
het eerst in een vliegtuig.
Er zijn ook mensen die treinen tellen en met een
verrekijker in de polder staan om nummers van lokomotieven op te
schrijven.
In de provincie Vlaams-Brabant worden fietsers geteld. Ik
vermoed dat het is om gegevens te verzamelen voor beleidsplannen
omtrent zogenaamde fietssnelwegen. Dat zijn - meestal iets bredere -
fietspaden die zo mogelijk weinig kruisingen hebben, en als er
kruisingen zijn, heeft de fietser voorrang.
Ik fietste over de twee rubber slangen met detectoren
erin, en begaf mij verder naar het werk, waar ik in onze celcultuur
kamer cellen moest gaan tellen.
2 mei 2025,
Steven Verhelst
Kust
1 mei is een vrije dag in België, en ik ging naar de kust. Naar Oostende.
Ik ging met de trein. Toen ik in Leuven instapte, was er
gelukkig nog genoeg plaats. Vanaf Brussel stonden de gangpaden vol. Het
leek wel of iedereen naar de kust wilde. Behalve een Amerikaanse
toerist, die er in Brugge uit moest.
Met de trein was altijd nog beter dan met de auto. Want
halverwege de dag stonden de wegen richting de kust helemaal vol, en
werd afgeraden nog de auto in te stappen.
De Belgische kust is behoorlijk lelijk trouwens. De
boulevard langs het strand is volgebouwd met hoge appartementen, van
Knokke tot De Panne.
Enorme mensenmassa's begaven zich op de boulevard in
Oostende, terwijl ertussendoor kinderen op gehuurde skelters
ertussendoor sjeesden.
Ik at een scholfilet en een ijsje. En ik zat nog even aan
het strand. Daarna begaf ik mij weer op weg naar Leuven. Gelukkig vond
ik een plaatsje om te zitten.
1 mei 2025,
Steven Verhelst
