Inflatie
Ik was in het museum van de nationale bank van België. Gratis toegang.
Binnen was een tentoonstelling over - natuurlijk - geld.
In een van de vitrines zag ik bankbiljetten tijdens
inflaties. Niet alleen van een van de bekendere inflatie in je
jaren 1920 in Duiitsland - de hyperinflatie van de Weimarrepubliek,
waarbij biljetten van miljarden Reichsmark werden gedrukt - maar
ook van andere landen.
Geld is een goed ruilmiddel, maar je moet er wel vertrouwen in hebben.
Op de middelbare school heb ik nooit het vak economie
gehad. Misschien dat ik daarom weinig van geld begrijp. Hoe kan het
bijvoorbeeld dat hetzelfde werk in het ene land veel meer geld oplevert
dan in het andere land?
Ik liep verder langs de vitrines, en na het einde van de
tentoonstelling begaf ik mij terug naar het station Brussel Centraal.
15 januari 2025,
Steven Verhelst
Kruisboog
In de buurt van het Magritte museum liep ik toevallig langs het
kruisboogschuttersmuseum. Of voluit: Grote Koninklijke Eed en van
Sint-Joris der kruisboogschieters van Brussel Museum.
Ik hou van ongebruikelijke, rare museums, dus ik probeerde
binnen te geraken. Dat was nog niet zo makkelijk, want het museum was
slechts toegankelijk via de tuin van een ander museum, en de deur naar
die tuin zat op slot. Nadat ik navraag had gedaan, kwam iemand met de
sleutel.
Het museum was eigenljik een oefenlokaal van de lokale
kruisboogschuttersvereniging, met daarin een aantal vitrines met
informatie. Een van de leden gaf me een korte rondleiding, in prima
Nederlands, zij het met Frans accent. Maar ik was in Brussel, dus wat
wil je?
Blijkbaar zijn er in België nog zeker vijf duizend
mensen die aan kruisboogschieten doen als sport. En de man die mij te
woord stond, was er één van. Hij vertelde over de
verschillende afstanden bij wedstrijden binnen, over het doelwit bij
wedstrijden buiten, over de historie van de kruisboog. Hij was
waarschijnlijk blij dat er eindelijk eens iemand langskwam om naar zijn
verhalen te luisteren. In alle enthousiasme vergat hij de twee euro
toegangsprijs bij mij te innen. Toen hij zijn zegje gedaan had, keek ik
nog even in de diverse vitrines en maakte me daarna uit de voeten,
voordat hij zich de twee euro zou herinneren.
Buiten versnelde ik mijn pas uit angst dat hij nog de deur
uit zou komen en mij met zijn kruisboog zou neerschieten. Eenmaal om de
hoek begon ik weer langzamer te lopen en vervolgde mijn weg naar een
volgend museum.
12 januari 2025,
Steven Verhelst
Het negeren van sneeuw
Het sneeuwde in Vlaanderen, en ik maakte een ochtendwandeling door de vallende vlokken.
De lucht zag grijs, wit bijna, en mijn voeten werden langzaamaan kouder.
De paarden in de wei negeerden de sneeuw en aten af en toe
van het hooi dat in een grote kist langs het prikkeldraad stond.
Misschien moest ik meer als een paard worden, en niet
alleen de sneeuw, maar ook alle andere kille dingen in de wereld
negeren.
Ik ging op weg naar huis en was vastbesloten warme chocolademelk te maken.
9 januari 2025,
Steven Verhelst
Surrealisme
De realiteit is zelden leuk. Dus ik besloot maar iets leuks te gaan
doen. Ik ging naar Brussel om wat museums te bezoeken, en kwam terecht
in het Magritte museum, een van de bekendste surrealisten van Belgische
afkomst.
Surrealisme is de onmiddellijke kennis van de
werkelijkheid, stond ergens op een muur in het museum geschreven. Dat
heeft Magritte ooit gezegd of geschreven. In het Frans natuurlijk, want
Magritte was een Waal.
Er waren veel opmerkelijke schilderijen, maar ook enkele
filmpjes die door Magritte werden gemaakt. Het eten van bananen leek
een belangrijke rol te vervullen.
Ik had geen banaan in mijn handtas bij me.
Ooit heb ik een meisje gekend dat een banaan in haar
handtas meedroeg. Waarom weet ik nog steeds niet, want de banaan was al
behoorlijk bruin en verbleef blijkbaar al langere tijd in haar tas.
Ik verliet het museum en ging op zoek naar een gezonde lunch.
7 januari 2025,
Steven Verhelst
Te land, ter zee en in de lucht
Toevallig zapte ik op de Belgische televisie langs een aflevering van
Te land, ter zee en in de lucht.
Ik bleef hangen.
Dit programma had ik zeker 35 jaar niet gezien. Ik wist zelfs niet dat het nog bestond.
Een van de deelnemers, vertelde de presentator, deed al voor de 77e keer mee.
Het programma blijkt al meer dan 50 jaar te bestaan. In 1973 startte het als
Vlieg er eens uit
en werd eens per jaar uitgezonden. Vanaf 1978 werd het ombenoemd naar
de huidige naam en waren er meerdere afleveringen per jaar. Midden
jaren 80, als jonge jongen, keek ik het graag.
Het programma is een tijd lang van de buis geweest, maar
sinds vorig jaar af en toe te zien bij RTL en ook bij VTM in
België.
Het commentaar was flauw - soms zo flauw dat het toch weer
leuk werd. En ook nu konden de verschillende zeepkisten die van de
schans naar beneden roetsjten weer een glimlach bij mij opwekken. Een
glimlach van herkenning en nostalgie.
5 januari 2025,
Steven Verhelst
Fietspadstrooiers
Vanwege de gladheid 's ochtends wordt er op de wegen in Vlaanderen
gestrooid. Ook de fietspadstrooiers waren onderweg, zei men op de radio.
Fietspadstrooiers. Het was voor het eerst dat ik dat woord hoorde.
Verschillende Vlaamse steden staan met elkaar in
verbinding via zogenaamde fietssnelwegen. Dat zijn bredere fietspaden
waar geen autoverkeer is, en die voorrang hebben op eventueel verkeer
bij zijstraten. Ideaal voor de snellere fietser, de e-bike en de nog
snellere (en mijns inziens gevaarlijkere) speedpedelecs.
Ik blijf voorlopig gewoon op spierkracht fietsen, want ik woon slechts 20 fietsminuten van mijn werk vandaan.
4 januari 2025,
Steven Verhelst
10000 uur
Ik keek naar de finale van het WK darts tussen Michael "Mighty
Mike" van Gerwen, die al eens drie keer eerder wereldkampioen was, en
de 17-jarige Luke "The Nuke" Littler.
Littler won en ontving prijzengeld ter hoogte van 600.000 Euro.
Zo veel geld verdienen met pijltjes gooien. Het lijkt iets makkelijks, maar dat is het uiteraard niet.
Je hebt misschien een dosis talent nodig, maar ook de
mogelijkheden benutten die je geboden worden, en de discipline hebben
om hard te oefenen, zoals bij alles.
Journalist en schrijver Malcolm Gladwell schreef in een
van zijn boeken dat je tienduizend uur nodig hebt om ergens een expert
in te worden.
Als je veertig weken per jaar een veertig-urige week
maakt, dan kom je aan 1600 uur per jaar. Dan heb je nog meer dan zes
jaar nodig.
De meeste mensen leven langer dan 10.000 uur. Ik heb
nu meer dan 250.000 uur geleefd - als ik de tijd dat ik geslapen heb en
op het toilet zat even aftrek. Maar hoe goed zijn we in leven...?
3 januari 2025,
Steven Verhelst
Een nieuw jaar begint. Onder deze link een selectie van blogs van
2024.
1 januari 2025,
Steven Verhelst
