Oranje veters
Vandaag moest het Nederlands Elftal voor de tweede keer spelen op het EK2020 (of is het toch het EK2021?).
Op de middelbare school wisselde ik de schoenveters van
mijn sneakers tijdens een EK of WK altijd voor oranje veters. In 1990
voor het eerst. Waarschijnlijk had mijn moeder die veters ergens gratis
gekregen bij de aankoop van vijf pakken melk, acht blikken soep of
twintig rollen drop.
In elk geval konden die veters er na de tweede ronde - het
verlies tegen Duitsland met het beroemde spuug-incident tussen Rudi
Völler en Frank Rijkaard - weer uit mijn schoenen en werden ze
vervangen door spierwitte.
Sindsdien verving ik elke andere zomer mijn veters voor
een paar weken voor oranje veters. In 1992, toen Nederland in de halve
finale van Denemarken verloor op strafschoppen, en ook in 1994, toen
Nederland verloor van Brazilië in de kwartfinale. Daarna braken de
veters, want ik geloof niet dat ik ze als student ooit in mijn schoenen
heb gestoken.
Nu liggen mijn oranje t-shirt, sjaal en pet nog in de
kast. Wie weet trek ik ze aan, als Oranje de volgende ronde haalt en ik
misschien in het café naar de wedstrijd ga kijken.
17 juni 2021,
Steven Verhelst
Jonge honden en grijze duiven
Het was mij niet opgevallen toen ik me liet vaccineren - misschien
omdat ik zat te wachten naast het vak met mensen die met het Pfizer
vaccin waren geprikt.
Mijn vrouw zag het wel: zij was een paar dagen later aan
de beurt - ook voor een vaccinatie met Moderna. In de wachtruimte naast
haar zaten voornamelijk grijze duiven, bejaarden, terwijl in de
wachtruimte waar zij zat, voornamelijk jonge honden zaten. Het verschil
was Astra-Zeneca versus Moderna.
Zelf vind ik dat er te veel aandacht is voor de zeldzame
bijwerkingen van de verschillende vaccins. De kans is waarschijnlijk
groter om dood te gaan door in een auto te stappen dan door je te laten
vaccineren voor covid19. Maar daar denken de domme ganzen, die zich
niet willen laten vaccineren, niet aan. Wees liever een jonge hond, of een grijze duif.
14 juni 2021,
Steven Verhelst
Vaccin
Ik was ongeveer een half uur met de fiets onderweg van mijn huis naar
het corona vaccinatiecentrum van Leuven, even buiten de stad tegen
Bierbeek aan. Een tunnel onder een autoweg was wegens werkzaamheden
ontoegankelijk, dus moest ik een kilometer of twee omfietsen.
Voor de vaccinatie maakte het geen verschil. In
tegenstelling tot mijn verwachtingen - gevoed door mijn ervaringen met
Belgische overheidsinstanties - ging het hele proces in het
vaccinatiecentrum uitermate efficiënt. Nog geen drie minuten nadat
ik het gebouw was binnengekomen, was mijn identiteitskaart en
vaccinatie QR-code al gecontroleerd, was ik via een rode lijn op de
grond naar een wachtruimte gelopen en werd ik via een monitor naar
binnen geroepen in een hokje met verpleegster. Na een korte uitleg
aarzelde ze niet lang met het naar binnen voeren van de injectienaald
in mijn linkerbovenarm. Ze raadde me aan het plekje kort met mijn
vinger te masseren, terwijl zij een klein pleistertje haalde.
Na de injectie werd ik terug in de Brabanthal gestuurd,
nog steeds de rode lijn volgend, tot een ruimte met stoelen waar je een
kwartier diende te wachten alvorens je naar huis mocht gaan. Dat om
acute neveneffecten te kunnen behandelen.
Het was kwart over twaalf toen ik buiten stond. Lunchtijd.
Ik stapte op mijn fiets en stopte bij een frituur op weg naar huis,
voor een kleine friet, een kroket en een 'ragouzi' - een soort kroket
gevuld met ragout. Ik verbrandde mijn mond aan een frietje en vroeg me
af of ik dat zou moeten melden als neveneffect.
11 juni 2021,
Steven Verhelst
Hardlopen
Vanaf mijn twaalfde jaar loop ik al hard.
Ik ben begonnen met de Lenteloop in Schiedam. Een
wedstrijd voor de jeugd over 1 kilometer. Ter voorbereiding liep ik
twee weken lang elke avond 1 km hard.
Toen ik vijf- of zesentwintig was, liep ik mijn eerste 10
km wedstrijd. Dat was in Leiden, tijdens de Leiden marathon. Ook later
heb ik die afstand nog vaker gelopen in wedstrijdverband. Niet in
Californië, maar wel in Duitsland, waar ik jaarlijks de Freisinger
Volksfestlauf liep - een hardloopwedstrijd voorafgaand aan het lokale
bierfestival.
Mijn snelste tijd op de 10 km liep ik op de Freisinger
Volksfestlauf, in 2012. Door liefdesverdriet was ik tot onder de 62
kilo afgevallen. Misschien dat ik daarom zo snel vooruit vloog.
Hier in Leuven wist ik mijn beste tijd in 2018 tot een
halve minuut te benaderen, en dit jaar heb ik mijn zinnen gezet om mijn
persoonlijke record op de 10 km ook daadwerkelijk te verbreken. Ik doe
hersteltrainingen, intervaltrainingen, duurlopen, en vandaag liep ik
tijdens een trainingstestje van 10 km zomaar tot binnen de minuut van
mijn beste tijd.
Eind deze maand is er een 10 km wedstrijd niet ver van
mijn woonplaats - want de coronamaatregelen laten langzamerhand meer
toe. Er is dus hoop op betere tijden!
7 juni 2021,
Steven Verhelst
De fiets, de fiets en verder niets
Op 3 juni is het internationale wereldfietsdag. Dat lijkt me een pleonasme, maar beter een fietsdag dan helemaal geen fietsdag.
De Verenigde Naties heeft deze dag in 2018 in het leven
geroepen, omdat de fiets uiteraard een gezonde en milieuvriendelijke
manier van verplaatsing is. En in steden als Leuven en Leiden, waar ik
allebei gewoond heb, ben je met de fiets vaak sneller ergens dan met de
auto.
De eerste fiets stamt uit 1817, en was eigenljk een
loopfiets, want er was geen mechanisme om de wielen te laten bewegen
door een trappende beweging. Dat kwam pas veel later. Eerst waren er
fietsen met van die grote wielen, en pas in 1885 werd de
'veiligheidswieler' uitgevonden - eigenlijk de fiets zoals we die nu
kennen. In 1890 kon die ook geleverd worden met opblaasbare rubberen
banden.
Eigenlijk verbazend dat in 1903 al de eerste Tour de France gereden werd.
In 1988 en 1989 is misschien de basis gelegd voor mijn
wielergekte, toen Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse hun hoogtijdagen
beleefden.
De fiets, de fiets en verder niets
- zo heet de biografie van Theunisse. Een paar keer heb ik dat boek al
gelezen, en wie weet herlees ik hem deze zomer wel weer eens.
Wielrennen is helaas vaak omgeven door een aura van
doping, al geloof ik dat het tegenwoordig minder is dan vroeger. Er
zijn veel controles, ook buiten de koersen om, en er is door
ontwikkelingen in de analytische chemie steeds meer op te sporen.
Het wereldkampioenschap wielrennen vindt later dit jaar in
Leuven plaats - en ik zal daar uiteraard als toeschouwer van de partij
zijn...
3 juni 2021,
Steven Verhelst
Eugenol
Tijdens
mijn studie chemie aan de Universiteit Leiden hadden we twee grote
practica. Het propedeutisch chemisch practicum (PCP) in het eerste
jaar, dat bestond uit zes verschillende onderdelen van elk zes volle
dagen, en het doctoraal basis practicum (DBP) in het tweede jaar. Het
dbp duurde vier keer negen volle dagen.
Tijdens het onderdeel organische chemie van het DBP moest
je meerdere experimenten uit een bepaalde lijst kiezen. Er stond
ook een reactie in met eugenol.
Eugenol is een geurstof die voorkomt in verschillende
kruiden en specerijen. Ik heb het experiment zelf niet uitgevoerd, maar
een aantal van mijn mede-studenten wel. Zij moesten het geloof ik
isoleren uit kruidnagel via stoomdestillatie en vervolgens alkyleren op
de phenol groep. Of misschien werd het omgezet naar vanilline, de
belangrijkste geurstof in vanille, want daarvoor is eugenol een
mogelijke uitgangsstof.
In elk geval rook de hele labzaal van het practicumgebouw naar eugenol.
Nog steeds ruik ik eugenol hier en daar.
Vanmiddag liep ik in mijn tuin en zag een venkelplantje in
het kruidenbed staan. Ik wreef een paar sprietjes tussen mijn vingers
en rook.
Het rook naar die practicumzaal tijdens het DBP.
1 juni 2021,
Steven Verhelst
