Gisteren las ik in de krant dat James Randi op 92-jarige leeftijd is overleden. Randi was niet alleen een illusionist, maar ook een skepticus die kwakzalvers, waarzeggers, toekomstvoorspellers en paranormaal begaafden ontmaskerde. De James Randi Foundation zou 1 miljoen dollar uitkeren als iemand zijn paranormale gaven in een gecontroleerde setting zou bewijzen. Uiteraard heeft niemand ooit het geld gewonnen.
   De lezingen van James Randi hebben mij ook geïnspireerd voor enkele van mijn colleges die ik geef over kritisch denken. En kritisch denken kon je wel aan Randi overlaten.

In Frankrijk is een leraar van een middelbare school door een 18-jarige moslimextremist onthoofd omdat hij tijdens een les cartoons van de profeet Mohammed had getoond.
   Je kunt van de cartoons denken wat je wil - of je ze grappig vindt, hangt af van je gevoel voor humor - maar dat het tonen ervan een onthoofding rechtvaardigt, dat kan geen weldenkend mens menen.
   Wat kun je nog zeggen? Wat kun je nog schrijven? En neemt door globalisering en sociale media het extremistische gedachtengoed toe?

Uiteindelijk werd het gisteren toch Vlaanderen's mooiste. Op de meet won Mathieu van der Poel in een ultieme sprint van Wout Van Aert.
   Niet alleen Van der Poel won, ook de wielerliefhebber was winnaar. En op die manier krijgt het coronavirus de wielersport er gelukkig (nog) niet onder.

De voorjaarsklassiekers zijn verplaatst naar het najaar. Vlaanderen's mooiste wordt vandaag Vlaanderen's middelmatige. De Ronde van Vlaanderen start (terecht uiteraard) zonder live publiek, met een verkort parcours en vanwege de parallel gereden Giro d'Italia waarschijnlijk zonder alle favorieten aan de start.
   Vanochtend ging ik met mijn dochter even naar de supermarkt. Zij op haar fietsje met zijwieltjes en ik op mijn gewone fiets. We reden over een onverhard weggetje langs het parkeerterrein van de winkel - wie van ons was Van der Poel en wie was Van Aert? Want men hoopt op een strijd tussen deze twee renners.
   Wie weet kunnen ze er alsnog een legendarische Ronde van maken - laat ons het hopen.

Bij een oversteekplaats zag ik een tijdje terug een schoentje op de stoep liggen, aan de voet van een stoplicht, verloren door een kind. Kind en moeder hadden waarschijnlijk lange tijd gezocht, maar tevergeefs.
   Een paar dagen later verhuisde de schoen van de stoep naar het stoplicht. Nu zocht de schoen een kind, een nieuwe eigenaar. Maar een enkele schoen vindt zo snel niemand, en blijft eenzaam in de kou achter. 

Vandaag promoveerde mijn eerste promovendus aan de KU Leuven.
   Promotievieringen zijn normaal gesproken een van de leukere gebeurtenissen van het werk als academicus, samen met het reizen naar conferenties, het vieren van geaccepteerde publicaties, en uitjes met het laboratorium of het departement.
   Helaas zijn al deze dingen wegens de coronaviruspandemie afgelast. Het is een deprimerend virus, waarvan ik bang ben dat het nog wel een tijdje verder zal rondgaan.
   De promotie vond vandaag plaats in een bijna lege aula, waarin één collega met backup laptop aanwezig was. De meeste juryleden en het publiek woonde de plechtigheid online bij.
   De kandidaat verdedigde zijn proefschrift met succes, maar na afloop waren er geen felicitaties van collega's, geen omhelzingen van familie, geen bloemen, geen receptie. De promotie eindigde helaas in mineur, en onder een grijze hemel fietste ik langzaam naar huis.

Zowat drie weken postte ik niets op deze blog. Want het is druk. Thuis, op het werk. Er is zo veel te doen, en de coronacrisis werkt niet mee.
   Ik moest denken aan de hit van Toontje Lager, die ik in de jaren 80 wel bij Toppop hoorde, en op de radio uiteraard. Ik wil nog zo veel, en er is zo weinig tijd.
   Het hinkstapspringen op de maan laat ik voorlopig achterwege. Ik ben al blij als ik af en toe eens wat kan schrijven.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact