Censuur-weer
Het weer is niet best. Regen, storm en weer regen en storm.
Ik moest terugdenken aan een column uit "Groenvoer" - de
schoolkrant van het Groen van Prinsterer Lyceum te Vlaardingen uit het
jaar voordat ik zelf in de redactie plaatsnam. De kop luidde: "Het is
weer censuur-weer." Want onze schoolkrant werd door mijnheer Pons,
conrector en leraar Nederlands, gecensureerd op vieze woorden en andere
onpasselijkheden. Of er kut, klote, tyfus of kolere stond, weet ik
niet, maar het zal er niet veel naast zitten.
Een jaar later zat ik zelf in de redactie en ging het net zo.
Natuurlijk deden we het er ook wel een beetje om: expres
een schokkende titel bedenken om na het censureren verontwaardigd samen
te kunnen komen in lokaal 1 voor de redactievergadering. Censuur als
medaille, want een oplage van de schoolkrant zonder dat er iets
gecensureerd werd - dáár was pas iets mis mee.
19 februari 2020,
Steven Verhelst
Frituur
Vrijdagavond begaf ik mij naar de frituur. Vaste prik, ook al was het
Valentijnsdag. Want ook met een dichtgeslibde ader blijft mijn hart
voor mijn vrouw slaan.
14 februari 2020,
Steven Verhelst
Lissabon
Mijn hotel in Lissabon bevond zich vlak bij een park. Toen ik opstond,
besloot ik eerst even hard te lopen - om de calorieën van het
diner van gisteravond en de paar cocktails in de hotelbar te verbranden.
Het weer was prima. Geen storm, zoals in België. De
zon scheen, hier en daar stond een palmboom, en de geur die in het park
hing, bracht herinneringen terug aan Californië, waar ik vier jaar
lang heb gewoond.
Ik had wel rondjes in het park willen blijven lopen, niet
vanwege gisteravond, maar omdat het leek alsof mijn schoenen vleugels
hadden. Of was het mijn geest die vleugels had?
Uiteindelijk stopte ik en begaf mij na een douche naar het ontbijt.
10 februari 2020,
Steven Verhelst
Stilte voor de storm?
Op maandag moet ik in Portugal zijn om zitting te nemen in een
promotiecommissie van een promovendus aan de universiteit van Lissabon.
De vlucht die voor mij was gereserveerd, vertrok vandaag al, om te
voorkomen dat ik te laat zou aankomen op de plechtigheid.
Toen ik mijn huis verliet, waaide het al enigszins. Storm
Ciara was op komst - en talloze vluchten op Schiphol waren geannuleerd.
Ciara was de naam van een meisje dat bij ons in de klas de
ronde deed. Ze zat op een andere school, maar iedereen wist van haar.
Ze bracht jongens zoals wij aan het wankelen. Het gerucht deed de ronde
dat ze tijdens de fietsrit naar school met haar bekken zo sterk over
haar zadel heen en weer wreef, dat ze halfweg al was klaargekomen.
Alleen de gedachte aan dat zadel bracht onze hele gedachtenwereld
al aan het wankelen.
Eén jongen beweerde dat hij ooit aan haar zadel geroken had, toen hij haar fiets ergens gestald zag staan.
"Waar was dat dan?" vroegen we. "En hoe rook dat dan?"
De jongen antwoordde niet. Hij grinnikte alleen maar en
leek een beetje te zweven tussen de werkelijkheid en zijn eigen
gedachten.
Ik vloog vandaag gelukkig vanaf Zaventem, want daar woon
ik niet ver vandaan, en hier vertrokken de meeste vluchten gewoon
volgens schema. Of ze ook terug zouden keren, was een andere vraag,
maar dat zou ik morgenavond wel merken.
Voorlopig ging alles goed. Nu was er nog nauwelijks
turbulentie en de Portugese luchtvaartmaatschappij serveerde gratis
lunch en gratis drank, waardoor ik alsnog enigszins wankelend het
vliegtuig verliet. Of was het de herinnering aan Ciara van vroeger?
9 februari 2020,
Steven Verhelst
Waalse communicatie
Ik kwam voor een werkbezoek terug uit Dortmund en moest met de ICE
overstappen op station Liège-Guillemins. De ICE had flinke
vertraging, maar de conductrice riep om dat de Intercity naar Leuven en
Oostende nog aan de andere kant van het perron stond te wachten.
Tien, twintig mensen haastten zich met hun bagage uit de
ICE en liepen naar de trein die klaarstond. Er zaten slechts een klein
aantal passagiers in - rond deze tijd was het nooit druk in deze
intercity. Ik duwde op de knop om de deur te openen, maar het
functioneerde niet.
Misschien een defect, dacht ik, maar ook de volgende deur
ging niet open. Verder op het perron stonden ook mensen verwoed op de
knoppen bij de deuren te duwen.
Samen met een vrouw liep ik in sukkeldraf langs de trein
op zoek naar de conducteur, om te verwittigen dat het mechanisme van de
deuren geactiveerd diende te worden.
Vooraan de trein hadden we ze eindelijk gevonden - twee
conductrices. Een magere amazone met zwart, golvend haar, en een dikke
trol die waarschijnlijk ergens onder een boomstronk woonde. We klopten
op de ramen en wezen naar de deuren. Maar beiden schudden met hun
wijsvinger, dat ze de deur niet open zouden doen.
De ICE was inmiddels weggereden.
'We komen van de ICE,' riep de vrouw naast mij nog in het Frans. 'Ze zeiden dat jullie zouden wachten.'
Wachten deden ze wel, dacht ik. Maar dat was dan ook het
enige. De intercity zette zich langzaam in beweging en liet de
uitgestapte passagiers verdwaasd achter.
Misschien was dit een misverstand tussen Duits- en
Franstalige treinmedewerkers. Of was dit de gewone gang van zaken in
Wallonië?
6 februari 2020,
Steven Verhelst
Patroonsfeest
Vandaag was het Patroonsfeest van de KU Leuven - het feest ter ere van
de patroonheilige van de KU Leuven, in 1834 gekozen als Maria.
Sindsdien wordt het patroonsfeest gevierd op Onze-Lieve-Vrouw-Lichtmis,
op 2 februari. Maar omdat dat dit jaar een zondag was, werd het de dag
erna gevierd.
Het patroonsfeest markeert het begin van het tweede
semester. En traditiegetrouw worden er op die dag ook eredoctoraten
verleend. 's Ochtends lopen de professoren (althans, het deel dat niets
beters te doen heeft) in hun toga van de universiteitshal aan de
Naamsestraat naar de Sint-Pieterskerk voor een Eucharistieviering.
Ik stond met mijn dochter langs de kant, want haar school
had een facultatieve vrije dag. De stoet der togati trok aan ons
voorbij. Behalve de rector zag ik geen bekende gezichten. Misschien
moest ik een ander jaar ook eens meelopen.
3 februari 2020,
Steven Verhelst
Dag
"Mooie zak salade, en iemand nam ei, mannen, en in enen nam iemand na meineed Alaska," zei oom.
Baas, neem een racecar, neem een Saab.
Mooie zeeman nam een Moor, de zo bange Wagnerfan, eten af. ‘Ren, ga weg na boze droom. Neem Anna mee’ zei oom.
Aan deze speciale zinnen uit Battus' Opperlands dacht ik vandaag, op deze merkwaardige dag
2 februari 2020,
Steven Verhelst
Brexit
De laatste keer dat ik in Engeland was, was in 2018 (dan tel ik een
kort bezoek aan Schotland even niet mee). Het was in Oxford, op een
congres over chemical probes.
De
Eagle and Child
was de laatste echte Engelse pub die ik bezocht, niet ver van het
college waar de conferentie plaatsvond. Ik dronk er op weg naar de
studentenkamers, waar de conferentiegasten waren ondergebracht, een
paar pinten ale en dacht na over het leven.
Wordt het moeilijker om met een Europees paspoort naar
Engeland te gaan? En zo ja, hoe lang zal het duren voordat ik weer in
de
Eagle and Child zal zitten?
1 februari 2020,
Steven Verhelst
