Hubba Bubba
Op
de lagere school kauwde ik veel Hubba Bubba aardbei kauwgom. Je kon er
vooral grote bellen mee blazen, en ze bezaten een typisch aroma, dat
overigens snel wegtrok tijdens het kauwen.
Ik was met de familie op weg naar ons vakantieadres aan de
Duitse kant van de Waddenzee. Op een parkeerplaats langs de Autobahn
maakte ik een korte toiletstop. In het toilethuisje rook het voor de
verandering eens naar Hubba Bubba kauwgom, niet naar dampende
uitwerpselen en oude pis. Misschien kwam het omdat er een klein, rood
toiletblokje in het urinoir lag waar ik voor stond. Of was het toch een
uitgespuugd stuk kauwgom, waarvan het aroma flink was verbeterd sinds
de jaren 80?
5 augustus 2019,
Steven Verhelst
Rozenverkopers
Mijn
vrouw en kinderen waren twee dagen naar Düsseldorf bij vrienden op
bezoek. Ik gebruikte de gelegenheid om op een paar terrasjes in Leuven
te zitten - eerst bij De Spuye op de wetenschaps- en sportcampus van de
KU Leuven, later bij Café Belge op de Oude Markt. De Oude Markt
wordt ook wel de langste bar van Europa genoemd, want er zijn wel
dertig of veertig cafeetjes naast elkaar.
Tussen de tafels van een naburig café liep een rozenverkoper.
In het boek Stand-in
van Ernest van der Kwast (origineel gepubliceerd onder de naam van
acteur Sieger Sloot) las ik voor het eerst de details van het leven van
rozenverkopers. Op een of andere manier zijn het altijd Pakistanen of
Indiërs met een snor en een pokdalig gezicht.
De snor is heilig, als een koe; de snor is verboden
gebied. Hij mag niet aangeraakt door anderen. Zoals een behaarde
foef, een snor tussen de benen, bij sommige vrouwen verboden
gebied is voor anderen, zo was de snor verboden gebied bij
rozenverkoper Vinoth in het boek Stand-in. Ik heb weinig interesse in snorren, waar die ook zitten, maar dit terzijde.
Rozen verkopen komt op volharding aan. Ik heb er zelf nog
nooit eentje gekocht, en ik ken ook niemand die er ooit eentje gekocht
heeft. Maar misschien wil niemand er voor uitkomen. Toegeven aan
volharding van een ander is hetzelfde als het missen van eigen
volharding.
Aan de overkant van het plein was er zoiemand. Het meisje
kreeg een roos, de jongen greep zijn portefeuille. En de rozenverkoper?
Die ging met zijn arm vol rozen naar het volgende terrasje.
2 augustus 2019,
Steven Verhelst
Ethische bezwaren
Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en ethische bezwaren...
Ik heb de bekende regel uit het gedicht
Het huwelijk van Willem Elsschot enigszins veranderd voor deze blog.
Het was
in het nieuws,
de afgelopen dagen: in Japan mogen er nu wetenschappelijke experimenten
gedaan worden waarbij menselijke stamcellen bij dieren worden
ingebracht met het doel om uiteindelijk menselijke organen te kunnen
kweken.
Eerst stonden er wetten in de weg. Nu misschien slechts ethische bezwaren.
Er moeten dieren gekweekt worden, zodat mensen nieuwe
organen kunnen krijgen. Dieren worden afgemaakt, zodat mensen leven. Is
dat het ethische bezwaar?
Maar hoe zit het dan met vlees eten? Daar worden dieren
ook afgemaakt, zodat wij kunnen leven. In het ene geval neem ik een
biefstuk, varkenshaas of kippenborst tot mij, en maak ik er zelf
spiercellen, epitheelcellen of bloedcellen van. In het andere geval
worden mijn (stam)cellen aan het dier gegeven, die er vervolgens
hartcellen of levercellen of longcellen van maakt, die ik dan tot
me neem. Uiteindelijk is het resultaat hetzelfde: dieren sterven,
mensen leven.
Het grensoverschrijdende is misschien dat materiaal van
twee verschillende biologische soorten gemengd worden. Is dat het
ethische bezwaar? Of misschien eerder een praktisch bezwaar, want Hans
Clevers gaf in een interview aan dat het mengen van cellen van twee
soorten misschien de overdracht van ziekten tussen soorten zou kunnen
bevorderen.
Over honderd jaar zal men wel heel anders over deze
kwesties denken. Dan haal je misschien een orgaan uit een luikje op
straat zoals je nu een kroket uit de muur trekt. En ik hou van kroketten.
1 augustus 2019,
Steven Verhelst
