Vrouwen in de wetenschap
Deze woensdag, een dag na de Internationale Dag van Vrouwen in de
Wetenschap, was er aan de KU Leuven een kort symposium met de titel "
Women in Science".
Het gaat in discussies over vrouwen in de wetenschap vaak
over nummers, over lekkende pijplijnen, over glazen plafonds. Maar
vorig jaar liet ik in een stuk in de Volkskrant al zien dat dit op een
misverstand berust, een rekenfout - later bevestigd door het
Rathenau instituut.
Dit symposium ging meer over kwalitatieve perceptie van
vrouwen in de wetenschap en de onbewuste vooroordelen die er heersen in
de hoofden van mensen.
Een van de spreeksters pleitte ervoor dat vergaderingen op
tijden worden gehouden die niet te laat in de middag zijn, "want
vrouwen moeten hun kinderen uit de opvang halen."
Hoewel het om een vrouwelijke professor ging, was dat
uiteraard een vrij seksistische opmerking, want ook mannen halen hun
kinderen uit de opvang.
Ik pleit vooral voor een mensvriendelijke universiteit - dat komt iedereen ten goede.
Stank
Een deel van Nederland kreeg deze dagen te maken met stankoverlast,
door een lek in een tank waar een smeermiddel in zat. De naam
Petrolad, die in de media gegeven werd, zei mij weinig. Ik ken de
chemische structuur niet en kan daarom ook weinig zeggen over de
toxiciteit. Ik vermoed dat het om een zwavelverbinding gaat - want die
veroorzaken over het algemeen flinke stank.
Sommige chemici onder ons zullen zeggen dat selenium en
vooral tellurium verbindingen nog meer stinken. Van een anorganisch
chemicus uit Duitsland hoorde ik ooit dat er buiten een scheikunde
gebouw ooit één druppeltje van een tellurium bevattend
stofje was gemorst, waardoor de hele campus en het omliggende gebied
moesten worden ontruimd. Gelulkkig werk ik niet met tellurium. Dan
liever een lek in een tank met Petrolad.
9 februari,
Steven Verhelst
Vaders en zonen
Op het graf van de zoon van Goethe staat "zoon van Goethe" - geen voornaam.
Daar moest ik aan denken toen Mathieu van der Poel
vandaag zijn tweede WK titel bij het veldrijden won, nadat hij er die
jaar lang naast had gegrepen. Wat dat laatste betreft, begon hij
een beetje op zijn vader Adrie te lijken, die zes tweede plaatsen
behaalde en altijd naast de wereldtitel leek te grijpen, totdat het in
1996 dan eindelijkl raak was.
Bij Adrie van der Poel bleef het bij die ene titel. Nu
overtreft de zoon zijn vader - bij het veldrijden tenminste. Want
vader Van der Poel won op de weg ook talloze wedstrijden, waaronder De
Ronde van Vlaanderen, Luik-Bastenaken-Luik, de Amstel Gold Race, en
twee etappes in de Tour de France.
Ik hoop van harte dat Mathieu van der Poel zijn vader
daarin ook overtreft. Dan gaan wij als wielerliefhebbers mooie jaren
tegemoet.
Zoons moeten hun vaders overtreffen. Soms krijgen zij
betere kansen (zoals ik, die de mogelijkheid had te gaan studeren), of
zijn zij daadwerkelijk meer getalenteerd. Maar wat staat je te
doen als je een beroemde vader hebt? Aan drank en drugs raken , en
uiteindelijk een naamloze dood sterven?
3 februari 2019,
Steven Verhelst
