Er komen steeds meer bierbrouwerijen in Nederland - vele zijn eenmansbedrijven. Een goede ontwikkeling uiteraard, want het Nederlandse bier is eenheidsworst. Heineken, Amstel, Dommelsch, Grolsch, Brand, Bavaria - de markt wordt overheerst door pils. Maar er zijn zoveel andere lekkere bieren. Hobbybrouwers begrijpen dat en maken nu de stap naar de professionele markt.
   Een kennis van mij in Californië brouwt ook zijn eigen bier, en in samenwerking met een kleine brouwerij heeft hij een aarbei Lambiek ontworpen, welke nu op de kaart staat bij Sacrelege Brewing in Half Moon Bay.
   België heeft ook ongelooflijk veel brouwerijen. Ik drink vaak een nieuw biertje, maar ik denk dat ik nog geen 10% van alle bieren uit België geproefd heb. Ik kan hier nog jaren blijven wonen.

Ik heb een aanhangertje gekocht voor achter mijn fiets, waar mijn drie maanden oude dochter in kan zitten. Nu fietsen we samen door de buurt; naar de supermarkt, naar de bakker, naar het park. Met een paar handelingen zet je er een derde wiel onder en kun je er mee hardlopen. Dat deed ik vandaag - het was de tweede keer sinds de geboorte van mijn dochter dat ik aan sport deed. Na twee rondjes in het park was ik buiten adem, maar gelukkig had ik de kar bij me om de schuld te geven.

In België is het een week eerder vaderdag dan in Nederland. Op mijn eerste vaderdag kreeg ik een sleutelhanger met handafdruk van mijn dochter.

Dit jaar werd voor de derde keer het Innovation Beer Festival in Leuven georganiseerd. Uiteraard was ik van de partij.
   Ik dronk zuur bier van spontane gisting met rabarbersmaak, bier dat niet gehopt was, maar op smaak gebracht met groene jasmijnthee, bier waar chinese peper in zat, en nog veel meer interessante combinaties. Misschien moest ik in de toekomst ook zelf maar eens gaan brouwen.

Ik was uitgenodigd als lid van een discussiepanel bij een bijeenkomst van jonge chemische groepsleiders in Utrecht. De volgende generatie professoren scheikunde, zeg maar.
   Een van de stellingen ging over het aantal vrouwelijke professoren. Waarschijnlijk hadden ze mij uitgenodigd naar aanleiding van het opiniestuk dat ik in januari voor De Volkskrant schreef. Waarin ik met behulp van een aantal cijfers aangaf dat de lekkende pijplijn van vrouwen in de wetenschap en het glazen plafond aan de universiteit niet bestaat. Het misverstand van de lekkende pijplijn komt voornamelijk omdat de cijfers verkeerd geïnterpreteerd worden. Het percentage vrouwelijke professoren wordt namelijk altijd vergeleken met het percentage promovendi van nu. Maar daarbij wordt vergeten dat er gemiddeld ongeveer 19 jaar zit tussen promotie en professorschap.
   Een paar weken later kwam het Rathenau instituut met een studie die precies dezelfde gedachte van de 'diagonale pijplijn' met vertraging van 19 jaar. Zonder naar mijn artikel te verwijzen, maar goed.
   In discussies over vrouwen in de wetenschap gaat het vaak om het onderbuikgevoel. Er wordt minder naar cijfers gekeken, maar meer naar eigen ervaringen en verhalen van anderen. Maar dat zijn individuele zaken. Als er naar de gemiddelden gekeken wordt, zul je zien dat vrouwen bij het benoemen tot hoogleraar zelfs lichtelijk bevoordeeld worden. Maar dat is een verhaal dat niemand wil horen.
   Ook in Utrecht ging de discussie die kant op. "Ja, maar ik heb dat anders ervaren." of "Ik ken een collega die..." Verder ging het over de faciliteiten voor vrouwelijke professoren. Dat er weinig rekening gehouden wordt met het krijgen van kinderen. Maar dat is een andere kwestie. Daarin gaat het niet om het aanstellen van professoren, maar om condities die bestaan voor professoren als zij eenmaal zijn aangesteld.
   Gelukkig was er na afloop van de discussie bier en wijn. Zodat het toch nog een geslaagde middag werd.