Dropping

Ik liep door de stad, met de koptelefoon van mijn mp3-speler op en een blik bier in mijn hand, elke honderd meter een flinke slok nemend.
   Eergisteren had ik mijn fiets ter reparatie bij de fietsenwinkel gebracht en vandaag kon ik hem weer ophalen. Het was drie kwartier lopen. Maar er is niets tegen lopen als het droog is en je een bier voor onderweg meeneemt.
   Het deed me denken aan de droppings die we als student bij onze studievereniging ondergingen. Je werd ergens in een onbekende buurt in het donker afgezet en moest je weg maar terugvinden naar het kamphuis waar het 'eerstejaarsweekend' werd georganiseerd. Een paar biertjes hadden in de rugtas zitten, en met een beetje geluk kwamen we onderweg nog aan een kroeg voorbij.
   We keken naar de sterren, de maan, de straatlantaarns, de wegwijzers. Smartphones met Google Map apps bestonden nog niet. Wie kent er nog een goede mop? De nacht was nog jong, de gloed van een stad gloorde aan de horizon, en wij zetten stap na stap.

---

Zwemmen

Ik was gaan zwemmen in de Sportoase in Wilsele.
   Een oase is het niet, maar het 25-meter-bad is open om baantjes te trekken, en dat is al heel wat in deze tijd.
   Ik had zeker vijftien jaar niet gezwommen en ik zocht speciaal mijn zwembrilletje op. Want ik herinnerde me nog hoe ik vroeger als tiener vaak met tranende, rooddoorlopen ogen terug naar huis fietste van zwemtraining.
   De geur die in zwembaden hangt, is bijna overal hetzelfde, en bracht me terug naar mijn jeugd, waarin ik twee keer per week zwemtraining had bij VZC - de Vlaardingse Zwemvereniging - afwisselend in het Holybad en het Kolpabad.
   In de Sportoase Wilsele waren zowat alle soorten zwemmers aanwezig. Er waren zwemmers met badmutsen, met flippers aan hun voeten, met neusknijpers. Snelle zwemmers, langzame zwemmers, zwemmers die elke twee of vier banen even uitrusten (ik was er zo eentje). Zwemmers met te grote zwembroeken, zwemmers met te kleine zwembroeken. Zwemmers die hun haar niet nat willen laten worden, zwemmers die bijna op hun rug draaien bij de borstcrawl en amechtig naar adem happen. Zwemmers met vieze snorretjes, zwemmers die een straaltje water uitspugen als ze boven komen.
   Maar het meisje met het roze badpak uit mijn jeugd was er niet. Het meisje met de beginnende borstjes, met de blonde haren, de lange benen. Het meisje waar ik tijdens training achter zwom, met mijn eerste zwembrilletje, bij elke beenslag starend naar de rekbare stof tussen haar dichtklappende benen tijdens de schoolslag.
   Wat is er van dat meisje geworden? Zwemt ze nog steeds of zit ze ook al vijftien jaar op het droge? 

---

Brabantse Pijl


Ik bracht mijn fiets ter reparatie naar een fietsenmaker in Herent, en liep door het centrum van Leuven terug naar mijn woning in Kessel-Lo, een buitenwijk van Leuven. En toen kwamen ze opeens voorbij geraasd: het peloton van deelnemers aan de Brabantse Pijl. Hier en daar stonden mensen op de stoep om naar de wielrenners te kijken. Na een paar minuten was de hele colonne van volgwagens en politiemotoren voorbij getrokken en leek het alsof er niets was gebeurd.

---

Zwetsen

Er is meer.
   Er is meer tussen hemel en aarde.
   Of tussen hemel en zeebodem - voor als je een vis bent.
   Nadenken.
   Zingeving.
   Dat is belangrijk, zegt men. Zeker in deze tijden.
   Op het journaal zag ik een korte discussie tussen twee filosofen over het verschil tussen de begrippen noodzakelijk en essentieel.
   Zwetsers waren het. Veel woorden, onbegrijpelijke taal.
   Op Facebook las ik een discussie over wat liefde nou eigenlijk is.
   Moleculen zijn het. Chemische reacties en moleculaire interacties. Interacties tussen eiwitten, nucleïnezuren, vetten en koolhydraten. Daar hoeven we niet lang over te zwetsen. Ze zijn verantwoordelijk voor alles en vormen de basis van liefde, haat, bewondering, afgunst, en zo veel andere menselijke emoties.

---

Geuren

Ik fietste met mijn zoon achterin de fietskar, en opeens rook ik de geur die er altijd hing bij uitwedstrijden op gravel tennisbanen, waar ik als tiener voorjaarscompetitie moest spelen. Het was altijd wel ergens afgelegen in de Rijnmond, aan de rand van een stadje, waar de bebouwing ophield en overging in boerderijen met versbemeste akkers.
   Ik zat in een team met een paar vervelende jongens en een tweetal lekkere meiden. Op onze eigen vereniging lagen hardcourt banen, en tennissen op gravel was een heel ander verhaal. Je kon glijden, je moest de baan vegen, en als je viel, zat je onder de rode rommel. Bij warm weer werden de banen gesproeid, om te voorkomen dat het te veel stoof. En bijna altijd was het warm. De zon brandde aan de hemel, er werden ijsjes gegeten, bloemen bloeiden en bijen zoemden. Ik was te verlegen om de meiden met hun springende borstjes na de wedstrijd aan te spreken. Maar de geur is mij altijd bijgebleven; een mengsel van waterdamp, feromonen en gemalen baksteen.

---

Parijs-Roubaix

De 'Hel van het Noorden' - een van de meest aansprekende voorjaarsklassiekers in het wielrennen, is uitgesteld naar het najaar vanwege het coronavirus. Dat terwijl in andere landen wielerwedstrijden gewoon doorgaan.
   Er won pas zes keer een Nederlander: Peter Post (1964), Jan Janssen (1967), Jan Raas (1982), Hennie Kuiper (1983), Servaas Knaven (2001) en Nikki Terpstra (2014).
   Matthieu van der Poel is uiteraard een mogelijke nieuwe winnaar - maar of dat dit jaar al gebeurt, daarvoor moeten we dus het najaar afwachten. De voormalig winnaar van De Brabantse Pijl, die woensdag van start gaat in mijn woonplaats Leuven, richt zich nu op het mountainbiken, met het oog op de Olympische Spelen. Hopelijk kan hij daar wat moois laten zien en daarna zijn vorm doortrekken tot aan het najaar.

---

Online gokken

Online gokken - ik las dat dit in Nederland en Duitsland dit jaar toegestaan gaat worden.
   Toen ik nog single was, kwam ik af en toe in Las Vegas; stoppelbaardje, colbertje (hoewel dat niet hoeft), lekker eten in sterren restaurants, en elke dag 8-10 uur aan de pokertafel doorbrengen. Als oefening speelde ik ook regelmatig online poker. Maar poker is geen gokken; poker speel je niet tegen het casino, maar tegen andere spelers, en veel spelers in Las Vegas zijn toeristen die geen idee hebben wat ze doen.
   Maar gokken op fruitautomaten of eenarmige bandieten is dom. Tenminste, als je het regelmatig doet.
   Ik heb ze regelmatig zien zitten, niet alleen de bejaarden in de casino's in downtown Las Vegas, maar ook de morsige figuren in snackbars - starend naar de draaiende schijven. Van elke honderd dollar die erin wordt gegooid, komt er slechts zeventig of tachtig dollar uit.
   Pokerspelers denken in winstverwachting op lange termijn.
   De winstverwachting op lange termijn bij fruitautomaten is negatief. Je kunt een keer geluk hebben, maar de zuivere statistiek werkt in je nadeel.
   En bij online gokken is dat uiteraard ook het geval.
   Maar online gokken is gevaarlijker: je hoeft je huis niet uit, je hoeft je niet eens je pyjama uit te trekken. Je kan stomdronken of onder invloed van drugs spelen. Zonder dat iemand dat merkt. Zonder dat iemand je naar huis stuurt of adviseert je geld beter te besteden.

---

4-3-21

In Amerika wordt de datum geschreven met de maand voorop en dan de dag: April 3rd, 2021. 4-3-21.
   In Las Vegas was het vanwege deze datum een drukke dag bij de wedding chapels. Maar het is nog niets vergeleken bij 7 juli 2007. Dat schijnt een van de drukste trouwdagen in Las Vegas geweest te zijn.
   Maar geluk is niet te koop, op geen enkele dag. Geluk zit in je hoofd.

---

Cashew noten en schaakbord

Ik zat achter mijn laptop cashewnoten te eten en ineens moest ik terugdenken aan hoe ik vroeger met mijn opa schaakte, op een houten schaakbord met iets te kleine stukken.
   Mijn oma had altijd wel iets te eten in huis. Boterbabbelaars, turks fruit, vers gebrande cashewnoten. Vooral die laatste zijn me bijgebleven. Licht gezouten, omdat ze dan nog beter smaken.
   Zelfs als ik nu een cashewnoot eet, gaan mijn gedachten nog wel eens terug aan de middagen waarop ik met mijn opa aan de eetkamertafel zat, het schaakbord tussen ons in, af en toe wat cashewnootjes uit het papieren zakje van de notenkraam op de markt in onze hand strooiend. Ik was zeven of acht jaar, en heel goed schaken kon ik niet. Mijn opa liet me uiteraard het grootste deel van de potjes winnen. Later ging ik op een schaakclub en werd mijn niveau vanzelf hoger. Nu heb ik al jaren geen schaak meer gespeeld en is mijn spel misschien net zo goed als toen ik zeven was. Maar nu is er geen opa meer om mij te laten winnen. Maar cashewnoten zijn er gelukkig nog wel.

---

1 april

De wekelijkse virtuele meeting van mijn laboratorium, via Microsoft Teams, viel op 1 april. Ik verkleedde me als viking. Nou ja, ook virtueel dan, via een of andere lens van de Snap Camera app
   Ik las online dat iemand zich in een officiële meeting met deze App in een aardappel had veranderd en dit niet meer wist terug te draaien.
   Gelukkig keerde ik na de meeting weer terug uit de vikindtijd en kon ook online weer als normale persoon door het leven.

---