Reet eet jas
Op de fiets maak je nog wel eens iets mee. Fietscowboys die je de weg
afsnijden, oude oma's die zonder te kijken het portier van hun auto
openzwaaien, of mensen met GHB overdosis die verdwaasd met hun
benen op het fietspad zitten.
Ik ga dagelijks met de fiets naar het werk, dus ik zie regelmatig wat.
Vorige week reed er een studente voor me met een flink
achterwerk. Ze droeg iets dat leek op een pyjamabroek en zat op haar
jas, die zich tussen het zadel en haar enorme bilpartij bevond. Bij
elke pedaalslag werkte die jas zich dieper in de spleet van haar
billen, drillend als ongekookte hammen. Want we reden over een weg die
bestond uit kasseiën.
De dag erna fietste ik achter iemand waarbij het zadel
helemaal verdwenen was. Hij woog minstens honderd kilo en passeerde mij
heuvelop met een vaart waar Gert-Jan Theunisse (wie kent hem nog?)
jaloers op zou zijn - een e-bike uiteraard. Zat er nog een zadel op die
fiets of was het slechts een naar boven stekende pin? Het antwoord
bleef een raadsel, want hij was al uit het zicht verdwenen...
17 mei,
Steven Verhelst
Halve marathon
Het Belgische stadje Visé ligt vlak over de grens bij Eijsden,
wat weer vlak onder Maastricht ligt. Ze spreken er Frans, want het is
deel van Wallonië. Dus je krijgt direct een vakantiegevoel. Ik
reed er zondagochtend met de auto heen. Maar er was weinig tijd voor
vakantiegevoelens, want ik liep mijn eerste halve marathon.
De trainingen van de afgelopen twee weken waren slecht
gegaan, maar vandaag ging alles heel soepel. en ik was uitermate
tevreden met mijn tijd van 1h46m17.
Is het niet saai, meer dan anderhalf uur lopen? vragen sommige mensen mij wel eens.
Ik was geconcentreerd op mijn ademhaling, mijn hartslag,
mijn cadans. Mijn hoofd was leeg - en dat is ook wel eens prettig.
12 mei,
Steven Verhelst
Alles is kunst
Bovenstaande foto is een foto van een werk van kunstenaar Piero
Manzoni. Het bestaat uit een ondersteboven gekeerde sokkel waar de
woorden: Socle du Monde opgeschreven staan. De hele aardbol staat hier
tentoongesteld - met de boodschap: alles is kunst.
Dat alles kunst zou zijn, vind ik persoonlijk onzin. Kunst
is gestileerde werkelijkheid die je even op een andere manier naar de
wereld laat kijken of erover na doet denken.
In hetzelfde museum kon je ook zelf even op een sokkel
staan om zelf een kunstwerk te worden. Het gaf me in elk geval
kort een ander perspectief.
5 mei,
Steven Verhelst
Treintoiletten
Van de openbare toiletten zijn treintoiletten misschien wel het meest
onbetrouwbaar. In de ICEs van de Deutsche Bahn heb ik zelden negatieve
ervaringen (hoewel ik me voorstel dat de gemiddelde Duitser zich
regelmatig met zijn dikke billen zich luid puffend zich in deze kleine
ruimtes zit te ontlasten). In een Nederlandse trein ging ik
noodgedwongen even naar het toilet, want een te veel aan cola en water
had mij gedwongen tot een korte stop. Een meisje met strakke zwarte
broek en zwarte top was zojuist naar het toilet gegaan, had ik gezien.
Ik had nog niet één voet in de mini-ruimte
gezet, of ik had mijn diagnose al gesteld: ongeschikt voor een bezoek
langer dan drie seconden. De pot was tot de rand toe gevuld met water,
en er dreven meerdere bruine keutels in het water, hier en daar
geflankeerd met doorweekt toiletpapier.
Niet echt een vrouwelijk tafereel, hoewel ik in de boeken
van Bukowski heb gelezen dat vrouwen het toilet over het algemeen veel
smeriger achterlaten dan mannen. En hij kan het weten, want hij heeft
als schoonmaker gewerkt en in die zin meer vrouwentoiletten bezocht dan
ik.
Ik liep naar het andere eind van de trein op zoek naar een schoner toilet.
3 mei,
Steven Verhelst
Fotogeniek
Ik was samen met mijn kinderen in een kleine dierentuin. Een grote pauw
stond te schreeuwen dat het een aard had. Hij zette zijn staart
uiteraard op. Maar zijn achterste was naar ons toe gekeerd.
Niet alle pauwen zijn zo fotogeniek dat ze hun bakkes naar
de camera keren. Misschien is dat maar goed ook, want anders zag je
nooit de achterkant van een dier.
2 mei,
Steven Verhelst
