20 jaar Columbine
Vandaag is het 20 jaar geleden dat de Columbine High School shooting plaatsvond. Het was wellicht de meest invloedrijke school shooting die er ooit plaatsvond.
Ik heb er ooit een verhaal over geschreven, voor het
literair tijdschrift Passionate. Later heb ik het nog grondig
herschreven voor mijn nooit uitgegeven verhalenbundel Ogen vol zand, die vooralsnog geen uitgever heeft willen hebben - maar dat is een ander verhaal.
Sommige mensen vragen zich af waarom de daders het
hebben gedaan, andere, waaronder enige overlevende slachtoffers, toen
dat niet, of niet meer.
Waarom doen wij zelf wat we doen? Staan we daar altijd bij
stil? Moeten er altijd antwoorden komen na gruwelijke daden?
Sinds Columbine zijn er meer dan 200 schietpartijen op
scholen en universiteiten in Amerika geweest. Nog steeds vraagt men
zich af of wapenbezit meer gereguleerd moet worden. Het antwoord lijkt
me duidelijk, maar dat is vanuit een Europees perspectief. Amerika is
een andere samenleving, met een andere historie, en de wapenlobby is
machtig.
Elke schietpartij is er één te veel, maar ik
ben bang dat er de komende twintig jaar nog vele zullen volgen.
20 april,
Steven Verhelst
15 jaar geëmigreerd
Deze week is het precies 15 jaar geleden dat ik uit Nederland ben
geëmigreerd. Ik had mij uitgeschreven uit de burgelijke stand van
de stad Leiden en was met twee koffers vol naar Schiphol gegaan. Ik had
een ticket naar San Francisco met open terugreis, want ik wist niet
wanneer ik terug zou keren. Of ik ooit terug zou keren.
Teruggekeerd ben ik niet. Wel naar Europa uiteraard, maar
niet naar Nederland. Ik denk ook niet dat dat ooit nog zal gebeuren.
Maar mijn avonturen leest u hier; binnenkort een aantal nog onvertelde
verhalen van mijn emigratie.
16 april,
Steven Verhelst
Sparkling happiness
Een vriend van mij bracht vanuit Nederland een nieuw soort
chocoladereep voor me mee (hoe nieuw het werkelijk was, weet ik niet,
want ik woon al 15 jaar niet meer in Nederland - maar daarover later
meer). Het was een reep "Stroopwafel Melkchocolade". Lekkere Belgische
melkchocolade gevuld met stukjes stroopwafel en toffee fudge.
Ik ben niet zo'n fan meer van stroopwafels, maar deze
chocoladereep was wel te nassen, om maar even een Hollands woord te
gebruiken.
"Sparkling Happiness" stond er op de verpakking, en ook op
sommige stukjes van de chocoladereep. Sparkling of niet - voor geluk is
chocolade gemaakt. Het mondgevoel zendt directe signalen naar de
hersenen voor de uitstoot van endorfinen. Zo gaat het bij mij tenminste.
15 april,
Steven Verhelst
Nobelprijswinnaar
Winnaar van de Nobelprijs in de scheikunde van 2016, Prof. Dr. Ben
Feringa, was te gast in Leuven voor een lezing. Ik ging er uiteraard
heen, want zo vaak komt het niet voor dat je een Nobelprijswinnaar live
hoort spreken. Daarbij is Feringa ook nog een excellente en
inspirerende spreker - ik heb hem twee jaar geleden ook al eens gezien.
Uiteraard liet Feringa indrukwekkende nieuwe experimentele
data zien, maar ik kwam nog iets leuks te weten, tijdens de
aankondiging van de lezing. Blijkbaar is Ben Feringa al eens voorspeld
als winnaar van de Nobelprijs chemie... in de televisieserie The
Simpsons.
Als je opgemerkt wordt door de makers van The Simpsons,
dan ben je zeker wel Nobelprijswaardig. We schrijven trouwens 2010 -
wat de voorspellende waarde van The Simpsons illustreert.
Na de lezing stond ik nog kort met Feringa na te praten
over het onderzoek en het belang om jonge mensen te inspireren. Je moet
jonge mensen leren om groot te dromen, hoog te richten. Wie weet kom je later wel in een aflevering van The Simpsons terecht.
12 april,
Steven Verhelst
Radio
Hoewel ik geen voetbalfan ben, wilde ik gisteren Ajax toch wel zien spelen tegen Juventus.
Het werd radio, want ik kon in België geen televisiezender vinden die de wedstrijd uitzond.
Wanneer was de laatste keer dat ik een voetbalwedstijd op de radio had gevolgd?
Toen ik als kind vroeg naar bed moest, en Feyenoord, PSV
of Ajax een Europese wedstijd speelde, nam ik stiekem een klein
radiootje mee in bed om te luisteren hoe John de Wolf weer eens iemand
hard wegzette, of hoe Romario een doelpunt maakte. Na het fluitsignaal
kroop ik uit bed en zette het radiootje weer netjes op mijn buro, alsof
er niets was gebeurd.
11 april,
Steven Verhelst
Op kot
Mijn 3 maanden oude zoon slaapt al
regelmatig de nacht door. Gisteren legde ik hem om tien uur 's avonds
in bed en meldde hij zich pas om zes uur 's ochtends. Helaas was mijn
dochter dan weer midden in de nacht wakker en wilde per se bij ons in
bed.
Zo is het altijd wat. Pas over achttien jaar, als de
kinderen gaan studeren en 'op kot gaan', zoals dat in Vlaanderen heet,
zal de rust waarschijnlijk pas weer terugkeren.
10 april,
Steven Verhelst
De Ronde
Voor de Vlaming is er maar één echte wielerronde: De Ronde van Vlaanderen.
Op donderdag, toen ik voor werk heen en weer naar
Duitsland moest, zag ik op het station van Leuven grote reclameposters
hangen voor de promotie van de stad Antwerpen, waar de koers zondag
begint. Hij eindigt in Oudenaarde en bevat beruchte klimmetjes op de
Oude Kwaremont en de Paterberg.
De legendarische Muur van Geraardsbergen zit er (sinds de
finish plaatsvindt in Oudenaarde) er niet meer bij als scherprechter in
de finale. Jammer maar helaas. Er zal voor de wielerliefhebber echter
genoeg te genieten zijn op de zondagmiddag.
7 april,
Steven Verhelst
Studio Sport
Studio Sport bestaat vandaag precies 60 jaar. Bekende Nederlanders
kozen hun favoriete moment uit Studio Sport. Ik ben geen bekende
Nederlander, en ik vind het moeilijk om één moment te
kiezen.
Gert-Jan Theunisse die in een interview tijdens de Tour de
France 1988 bromt in een reactie op een dopingtest die in een achteraf
caravan was uitgevoerd, dat hij die hele caravan wel onder wilde pissen.
Evert van Benthem die in 1986 in een solo voor de tweede keer de Elfstedentocht wint.
De zwiepende dijen van Hans van Breukelen na de uitreiking van het EK voetbal 1988.
De manier waarop Gerard van Velde als een Tarzan met
ontbloot bovenlijf uitrijdt na zijn overwinning op de 1000 meter op de
Olympische Winterspelen in Salt Lake City van 2002 en daarmee de titel
'eeuwige vierde' eindelijk van zich af schudt.
De services van Boris Becker en het service-volley
spel van Stefan Edberg tijdens de Wimbledon finales van 1988, 1989 en
1990.
De drie gouden medailles van Johann Olav Koss op de 1500,
5000 en 10000 meter tijdens de Olympische Winterspelen van 1994 in
Lillehammer.
Het is natuurlijk moeilijk om een mooiste moment aan te
wijzen. Maar het sportmoment waar ik misschien het vaakst aan
teruggedacht heb, is de overwinning van Greg Lemond in de Tour de
France van 1989, wanneer hij in de laatste rit, een tijdrit met finish
op de Champs d'Elysées, een achterstand van 50 seconden op
rivaal Laurent Fignon, tegen alle meningen van wielerexperts in, weet
om te buiten naar een overwinning met een verschil van slechts 8
seconden. Bij de quiz van het Franse kruidenkaasje Paturain had ik
aangegeven dat Lemond met 9 seconden zou winnen. Ik geloofde er in!
Maar de grote prijs, een flitsende racefiets, ging aan mijn neus
voorbij.
Stel dat ik gewonnen had, dan was ik misschien geen
chemicus, maar wielrenner geworden. Dan zou ik zelf in Studio Sport
zijn geweest, gekust door de rondemissen, aan elke wang
één, en aangeschoven aan de tafel van Mart Smeets tijdens
De Avondetappe.
5 april,
Steven Verhelst
Chocoladecroissants, koffiebroodjes, appelflappen, kersenflappen, en om
het even welke zoete broodjes worden in Vlaanderen samengeschaard onder
het woord
Koffiekoek.
Ik was op een kinderboerderij in de buurt van het dorpje
Lier en daar lag een enorm varken te snurken in zijn hok. Tussen het
stro lag een koffiekoek. Het was een soort koffiebroodje met pudding en
glazuur.
Als ik elke dag tussen het stro zou liggen en koffiekoeken
zou eten, was ik misschien net zo dik en lui als dat varken.
Dit jaar is toevallig het jaar van het varken, volgens de
Chinese kalender. Het zou een vet jaar moeten worden, een jaar om te
oogsten. Ik denk dat ik maar eens een koffiekoek extra ga eten.
