Mysterieuze berichten
Vroeger vond je nog wel eens een brief op straat, of een flard van een
brief, met zinnen waar geen touw aan vast te knopen was. ‘Als je Leen die
koffer had gegeven, was het allemaal goed afgelopen.’ Of: ‘Neem Trudy
alsjeblieft niet mee naar het feest.’
Mysterieuze berichten die de
fantasie overuren bezorgde. Wat was Leen voor narigheid overkomen, en wie was
in godsnaam die Trudy?
Vanavond, op weg naar de
videotheek, vond ik een mobiele telefoon op straat. Maar de sms-jes kon ik niet
lezen. Niet vanwege een onbekend wachtwoord, maar omdat het ding kapot was.
Waarom stuurt niemand elkaar meer
ouderwetse brieven?
20 december
2008,
Steven Verhelst
Winter
Als ik naar buiten kijk, word ik koud vanbinnen. Ik zie sneeuw, studentes die
mutsen over hun oren getrokken hebben. Ze gaan in dikke winterjassen over
straat. En met natte neus in plaats van natte poes.
De winter neemt langzaam bezit van
ons. En ik denk: de mens hoort niet thuis in de koude uithoeken van de wereld,
maar in een subtropisch klimaat waar een bananenrokje volstaat.
12 december
2008,
Steven Verhelst
Meisje in de trein
In de trein
kom
je nog eens mooie meisjes tegen. Meer dan thuis in elk geval.
Tegenover
me in de Regionalbahn vanuit
München zat een blond meisje met zwarte wollen jas. Ze keek
treurig en dat maakte haar nog mooier dan ze al was. Op de plaats naast
haar
stond haar weekendtas, waaruit de kop van een enorme Teddybeer stak.
Veel meer kon er niet in hebben gezeten. Een onderbroekje misschien,
een nachthemd, een
tandenborstel. En een portefeuille met haar plaatsbewijs.
Ze ging niet
ergens heen, ze ging ergens
vandaan. Dat gevoel kreeg ik.
Met glinsterende
ogen staarde ze naar buiten,
over de besneeuwde velden. Ze pakte de beer en klemde die stevig tegen
zich
aan, alsof hij de enige in de wereld was die nog van haar hield.
1 december
2008,
Steven Verhelst
Breinchemie
Je kunt niet
de hele dag achter je computer hangen, of zitten nadenken op
de bank, met een glas wijn.
In het brein
vinden elke seconde
ontelbare chemische reacties plaats. Alle ervaringen die een mens ondergaat,
zijn uiteindelijk terug te voeren op een complex samenspel van chemicaliën in
de hersenen. 
Eén
van die chemicaliën is serotonine.
Verhoogde concentraties serotonine zijn te vinden in verliefde mensen
en patiënten
met dwangneuroses. Lage concentraties leiden juist tot depressies en
suicidaal
gedrag.
Er zijn
verschillende methoden om de
hoeveelheid serotonine te verhogen. Sport is er
één van. Langdurige spieractiviteit
verhoogt de bloedconcentratie van tryptofaan, de uitgangsstof voor de
synthese
van serotonine.
Een schrijver
moet af en toe
hardlopen, de buikspieren trainen en de dumbells ter hand nemen. Niet
om zijn
lichaam, maar om zijn brein in conditie te houden.
16 november
2008,
Steven Verhelst
Slap
De cactus die ik
ooit had toen ik in Leiden woonde, en die sinds kort hier in mijn vensterbank
staat, is er slecht aan toe. Hij hangt slap.
Water, een scheutje Pokon, een pilletje
Viagra – niets helpt. Het is de weg die alle leven moet gaan. Uitdrogen en
vooroverbuigen naar het graf.
25 oktober 2008,
Steven Verhelst
Hond
Het enige
huisdier dat ik ooit heb gehad, was een embryo van een hond, op sterk water.
Sinds ik naar de VS verhuisde, logeert hij bij Tom, waar hij samen met vriend
varken en rat over zijn boekenkast waakt.
Binnenkort vertrekt Tom naar Canada, en
krijg ik mijn hond weer terug. Voor op mijn boekenkast. Waar hij over Reve,
Brusselmans en Bukowski zal waken. En hopelijk blaffen als iemand ongevraagd een boek wil meenemen.
4 oktober 2008,
Steven Verhelst
Super U
Overal waar
mijn moeder komt, neemt ze plastic tasjes mee weg. Altijd
handig voor thuis. Voor in de pedaalemmer bijvoorbeeld.
Mijn moeder kwam
onlangs bij mij
op bezoek en had een tasje van de Franse supermarkt “Super
U” bij zich.
Super U was
vroeger sponsor van de
ploeg waarvoor Laurent Fignon reed. Ook tijdens de fameuze Tour de
France van
1989, een van de spannendste uit de geschiedenis. De Ronde uit 1989
werd
uiteindelijk met acht seconden verschil door Greg Lemond gewonnen, mede
door
het gebruik van een voor die tijd futuristische fiets voorzien van een
triathlonstuur.
Negentien jaar
geleden wilde ik
zelf nog coureur worden, hoewel ik rondreed op een gewone herenfiets,
zonder
speciaal stuur.
Nu
hield ik het plastic tasje van Super U even
voor mijn borst en beeldde me in dat ik Laurent Fignon was, nog in de
illusie dat ik de Tour de France kon winnen. Daarna gebruikte ik
het tasje als pedaalemmerzak.
12 juli
2008,
Steven Verhelst
Hints
Er was een
tijd dat ik nog nooit van Herman Brusselmans gehoord had.
Het was een slechte tijd. Maar ik werd gered door het kutspelletje
Hints (toen
nog met Frank Kramer als presentator, geloof ik).
In een aflevering van Hints werd ooit de boektitel
‘Het
mooie kotsende meisje’ uitgebeeld. En een aantal maanden
later kwam ‘Dagboek van
een vermoeide egoïst’ aan bod. Twee fantastische
titels die zich natuurlijk goed lenen om
bij Hints uitgebeeld te worden. Maar beter nog kun je ze kopen en lezen
– wat ik
niet lang na afloop van het Hints-seizoen deed.
2 juli 2008,
Steven Verhelst
Schip
Het schip met mijn spullen, dat onderweg is van Californië naar Duitsland, heeft een on-line tracking functie. Momenteel bevindt het zich in de buurt van Panama.
Het is een klein, rood stipje in een groot, blauw vlak. Ik
bid dat het stipje bij de Bermuda Driehoek niet plotseling van de kaart
verdwijnt.
19 juni 2008,
Steven Verhelst
Cactus
Het komt niet vaak voor dat ik
iemand tegenkom, van wie ik tijdens het eerste biertje weet dat
hij ook van cactussen én
Herman Brusselmans houdt. Vanavond gebeurde dat, tijdens het laatste
bezoek aan
mijn stamkroeg Gordon Biersch, aan Emerson Street in Palo Alto.
Tijdens ons tweede glas waren we het al eens: pas als je een cactus kunt aaien, kun je met
vrouwen omgaan.
29 mei 2008,
Steven Verhelst
Knielen
Ik zit aan de grond. Of eerlijk gezegd, op de grond. Bijna al mijn spullen
die ik in mijn apartement had staan, zijn verkocht. Stereo, printer, bureau,
stoelen, keukentafel.
Mijn telefoon, lamp en laptop
staan op het ladenkastje dat als enige nog over is.
Ik ga geknield voor u om dit te
kunnen schrijven.
28 mei 2008,
Steven Verhelst
Hotel
Ik zit in
Bethesda, Maryland, en deel de hotelkamer met een vrouwelijke collega.
Tja, we zien elkaars onderbroek ’s ochtends,
maar dat kan mij niet schelen. Iedereen draagt immers een onderbroek.
Hoewel... ik moet terugdenken aan een
lerares die ik in de brugklas voor Nederlands had. Het gerucht ging dat zij
geen onderbroek droeg, zelfs wanneer ze een rokje aan had. Niemand uit mijn klas
heeft het ooit kunnen verifiëren. Maar thuis zaten wij jongens natuurlijk wel –
met verhitte kop – tijdens het huiswerk met de hand in de broek.
21 maart 2008, Steven Verhelst
Toilet en Brein
In een oud issue
van Time magazine dat Jeroen Saeij me ooit had gegeven en dat in een lade onder
een stapel andere tijdschriften was geraakt, las ik een aantal artikelen over
de werking van het brein.
Sommige gebieden in de hersenen worden
actief wanneer je niets doet. Als je op de bus wacht, op bed naar het plafond
ligt te staren, of op het toilet zit. Je gedachten gaan uit naar situaties in
het verleden. Of in de toekomst. Tijdreizen binnen de schedelpan.
Het verbaast mij niets dat mijn beste ideeën
onstaan onder de douche, of op de wc, afgesloten van de woelige buitenwereld.
1 maart 2008, Steven Verhelst
Vitamine-verwarring
 Vitamines zijn
goed voor je. Althans, dat beweren artsen.
Chemici weten
wel beter: alles hangt af van
de dosering. Vitamines kunnen schadelijk zijn als ze in
enorme hoeveelheden worden geslikt.
Een tekort aan
vitamines levert dan weer
allerlei gebreken op. Vrouwen die zwanger willen raken, dienen extra
foliumzuur
te slikken om defecten aan de baby te voorkomen. Veel vrouwen (en ook
mannen) weten dat niet, zo las
ik in De Volkskrant.
Foliumzuur,
ofwel vitamine B11. Om het
verwarrend te maken, wordt foliumzuur in de Verenigde Staten vitamine
B9
genoemd.
Er bestaat wel
meer verwarring omtrent de
naamgeving van vitamines. Biotine, ook wel vitamine H, behoort
eigenlijk tot de B-vitamines. Maar terwijl het Nederland vitamine B8
wordt genoemd, is de
Engelse naam vitamine B7.
Ik raak er zo
van in de war, dat ik maar een
biertje neem. Daar zit – hoewel minder geschikt voor zwangere
vrouwen – ook foliumzuur
in. Proost.
27 februari
2008, Steven Verhelst
Pomelo
Een pomelo is
een
citrusvrucht ter grootte van een flink babyhoofdje. De schil heeft de
frisse
geur van afwasmiddel.
Roken
baby’s maar naar afwasmiddel, dan nam
ik er misschien ook eentje. Voorlopig ben ik blij met mijn pomelo.
23 februari
2008, Steven Verhelst
Pijn
Dat
had ik nou niet moeten
doen
Mezelf
weer een biertje
inschenken
En
dan toch weer aan jou
gaan zitten denken
Het
wordt nooit meer als
toen.
De Dijk
– Ik krijg je maar
niet uit mijn kop
Ik weet dat ik
het niet moet doen: aan haar gaan denken. Zij zit in Philadelphia, en ik in
Californië. Het is uit.
Voorbij. En dat had een goede reden.
Maar toch was ik
weer aan het
hardlopen met tranen in mijn ogen.
Waarom lijken
dingen altijd mooier
als ze onbereikbaar zijn?
Ik zag niets,
struikelde over een losliggende
tegel en viel voorover. Mijn handen schuurden over de stoep. Het deed
pijn, en even
vergat ik alles. Op zo’n moment is een mens voornamelijk
lichaam.
Nu ik achter
mijn laptop zit, is
de pijn in mijn handen verdwenen. De eenzaamheid is terug, als een
gloeiende
schaafwond die maar langzaam, heel langzaam heelt.
20 januari 2008, Steven Verhelst
 Melk
Wanneer ik melk
drink, moet ik soms aan mijn opa denken. Mijn opa heette ook Steven.
Steven
Klein.
In de tweede
wereldoorlog haalde hij
clandestien melk bij een boerderij. Twee flessen per keer. Hij
smokkelde ze mee
in zijn broekspijpen, aan een lang touw dat hij onder zijn kleding over
zijn
schouders had gehangen.
Hij moet er
houterig bijgelopen hebben.
Eén
keer is hij aangehouden door een Duitse soldaat. Ik weet niet meer of
mijn opa
mocht doorlopen of dat zijn flessen met een geweerkolf kapot zijn
geslagen, zodat
alle melk langs zijn benen op de grond liep. En in zijn schoenen.
De Duitsers
hadden een apart soort humor in
die tijd.
Mijn opa heeft
de oorlog overleefd, met zijn
vrouw Hennie en dochter Corrie, die een half jaar voor de hongerwinter
werd
geboren.
Nu drink ik elke
ochtend mijn dagelijks
glaasje melk – en af en toe denk ik dan aan de flessen melk
van mijn opa.
8 januari 2008, Steven Verhelst
Peer
Je hoofd vol
stoppen met informatie. Het begint al op de lagere school met
tafels van
vermenigvuldiging, hoofdsteden van landen. En later wordt het alleen
maar meer:
voorzetsels met de derde of vierde naamval, wiskundige formules, de
naamgeving
van organische moleculen.
De meeste mensen
proberen met alle geweld
dingen te onthouden.
En ik denk
alleen maar: hoe kan ik het
meisje waarmee ik tweeënhalf jaar lang ben samengeweest weer
vergeten?
Alles wat ik
zie, herinnert me aan haar.
Een haarbandje
dat in mijn slaapkamer is
blijven liggen, een trui die ze voor mij gekocht heeft, de fruitschaal
met een
peer erop die zij lekker vond maar ik niet – en die er dus
nog wel een tijdje
zal blijven liggen.
Vergeten is
moeilijker dan onthouden.
Wanneer wordt
een peer weer een peer? En een
trui gewoon een trui, en niet een trui die ik van haar gekregen heb?
4 januari
2008, Steven Verhelst
|
|
|
