Je leest wel eens over parasitaire tweelingen: een minuscule tweelingbroer die met het lichaam vergroeid is, soms aan de buitenkant, soms ook in de buikholte. Dan vinden ze bij een operatie een embryo-achtig wezen met haar, tanden, ledematen.
   Alweer had ik rugpijn, net als twee weken geleden. Bij de apotheek kocht ik een tube tijgerbalsem en een doos ibuprofen, want de ibuprofen die ik in huis had, was twee jaar verlopen. Ik heb nooit pijn, afgezien van een kater zo nu en dan.
   Ik denk dat het een parasitaire tweeling is die in mijn torso groeit, en af en toe aan wat zenuwen trekt of in een nier bijt. Want in de buikholte is verder niets te beleven.

Het was al laat toen ik bij de bakkerij aankwam. De houten planken achter het broodmeisje waren zowat allemaal leeg. Ik bekeek het meisje en daarna de paar broden die er nog waren, een drietal halfjes die er vanbinnen klef uitzagen.
   ‘Wat is dat voor brood?’
   ‘Iets met zonnebloem,’ zei het meisje, dat een beetje sliste, maar er alleszins appetijtelijker uitzag dan de broden. Ze zag dat ik twijfelde, en zei toen: ‘Weet je wat? Je krijgt het brood van mij. Gratis.’ Ze stopte een halfje zonnebloem in een zak en legde het op de toonbank. Ik nam het aan. Wat kon ik anders doen?
   Alles wat gratis is, smaakt goed. Dat zou mijn moeder zeggen.
   Thuis, voor de televisie, vormde het brood een kleffe bal in mijn mond en ik dacht: liever had ik van het meisje geproefd. Maar misschien was dit een stap in die richting. Eerst gratis brood, dan gratis lichaam. Met die gedachte viel ik op de bank in slaap.

We liepen we over een verlaten Albert Cuyp. Er hing een geur van vis. Een eenzame reiger liep gedesillusioneerd over het asfalt, tevergeefs zoekend naar een vergeten haring of een stuk rode poon.
   Het was vrijdagavond, en ik werd vergezeld door acht – tja, hoe noem je vrouwelijke drinkebroers? – drinkezussen. We gingen uit eten en daarna de kroeg in. Acht drinkezussen en één grote drinkebroer die alle negen op zoek waren naar vertier en daarin beter slaagden dan een eenzame reiger die visresten zocht.

Ik lag op mijn rug langs de Brouwersgracht, uit te rusten van een ochtend slenteren door Amsterdam. In het blauw hoog boven mij veranderden de wolken zich langzaam van vorm.
   Ik onderwierp mij niet aan de Rorschach-test om de wolken te beschrijven, zoals de hoofdpersoon doet in het bekende gedicht van Nijhoff, maar ik dacht aan alle luchtkastelen die ik ooit gebouwd heb en uiteindelijk in waarheid slechts ruïnes bleken.

 
Schrijvers zijn eigenlijk typers. Niemand schrijft een boek of verhaal nog met pen en papier – een enkele zonderling daargelaten.
   In 1987 kwam de eerste computer het huis van familie Verhelst binnen. Het was een Commodore 128D. De D stond voor discdrive. Dan hoefde je niet met cassettebandjes te pielen zoals bij andere homecomputers. Verder was het ding nergens goed voor behalve voor spelletjes, die toen nog met joysticks werden gespeeld.
   Het heeft nog tot halverwege de jaren negentig geduurd voordat ik een pc begon te gebruiken om te schrijven. En zelfs toen maakte ik vaak nog een begin op papier.
   Tegenwoordig ligt er alleen nog pen en papier naast mijn wekker – mocht ik nachtelijke invallen hebben. Voor al het andere gebruik ik Word.
   Schrijven is geen schrijven meer, het is de cursor op de hielen zitten. En regelmatig opslaan. Want niets is zo erg als een tekst zien wegzinken in een blauw of zwart scherm.

Ik huurde een auto op LAX, het vliegveld van Los Angeles, en ik werd genaaid. Natuurlijk werd ik genaaid. Iedereen die een auto huurt, krijgt een groter model in zijn maag gesplitst, hogere verzekeringskosten en een GPS systeem waar je niet op zit te wachten.
   Het was lunchtijd, en ik reed naar het Del Amo Shopping Center. In de film Jacky Brown wordt een paskamer in dat shopping center als decor gebruikt voor de overhandiging van een half miljoen dollar aan gesmokkeld geld. Ik parkeerde mijn auto op een van de enorme parkeerterreinen, at een salade in het food court en kocht een nieuw jasje bij Billingsley’s.
   Ik keek in de spiegel van de paskamer en dacht na wat ik zou doen met een half miljoen. Cosmetisch-chirurgische ingrepen? In Vegas mijn geluk beproeven? Een hutje op het strand van Hawaii kopen en alle dagen achter mijn laptop tropische cocktails drinken, terwijl meisjes in strakke bikini wachten tot ik naast hen kom liggen?
   Er stond geen tas met geld. Ik vond niets anders dan een paar losse spelden en papiersnippers, stille getuigen van mijn dromen om mijn leven compleet om te gooien.

Wanneer ik overhemden sta te strijken, moet ik wel eens aan Bart Veldkamp denken. Zijn ouders hadden vroeger een stomerij, die tegenwoordig door zijn zus Evelien is overgenomen.
   Uiteraard moest hij vroeger in de zaak helpen. Overhemden strijken, of theedoeken mangelen. Dat was natuurlijk klotewerk.
   Als hij er tijdens een schaatswedstrijd compleet doorheen zat, schreeuwde zijn vader, die ook zijn coach was, van langs de kant: ‘Overhemden! Overhemden!’
   Wie schaatste, hoefde geen overhemden te strijken. En bij die gedachte ging Veldkamp weer een slag sneller.
   Ik hou ook niet van strijken. Maar nog minder van schaatsen. Als kind werd ik wel op het ijs gezet en pas opgehaald als mijn voeten pijn deden. Dus als ik sta te strijken, roep ik wel eens: ‘Schaatsen!’ En ga ik fluitend verder met het volgende overhemd.

Duitsers zijn lotenkopers. Het acht uur journaal zendt zelfs de uitslag van de lottotrekking uit. En niet van één lottotrekking, maar van vier. Lotto, Superzahl, Spiel 77 en Super 6.
   In Nederland heb ik een keer aan de oudejaarsloterij meegedaan. Tevergeefs.
   Geld in een diepe put gooien of aan loten uitgeven: het is bijna hetzelfde. Er is één nuanceverschil. De lotto geeft hoop. De lotto gaat niet om winnen, om bergen geld te verdienen. Het gaat om hoop.
   Maar ik doe er niet meer aan mee. Ik heb jaren geleden alle hoop al verloren.

Vroeger sloeg je met een knots een eland de harses in, daarna kon de tafel gedekt worden. Dat heette eenvoud. Alles was overzichtelijk.
   Tegenwoordig zit de wereld zo gecompliceerd in elkaar, dat je eerst acht jaar naar de basisschool moet en dan zes jaar naar de middelbare school om er überhaupt iets van te snappen.
   Na je middelbare school kun je gaan studeren, daarna promoveren. Sommige professoren besteden hun hele leven aan de studie van één bacterie, of één proces in een bacterie.
   Zelf besteed ik mijn tijd aan de studie van een bepaald enzym dat eiwitten knipt. Maar weet ik daardoor hoe de wereld met al zijn rare mensen écht in elkaar zit? Nee. En daar zal ik ook nooit ene flikker van begrijpen.

Archief 2009

November 2009

Oktober 2009

September 2009

Augustus 2009

Juli 2009

Juni 2009

Mei 2009

April 2009

Maart 2009

Februari 2009

Januari 2009

---

Archief 2008

Archief 2007