Stroomstoring
Aan de oostkust van de VS zitten een aantal bekenden van mij zonder stroom. In New York. In Boston.
Ook ik zat ooit zonder stroom aan de oostkust. In december 1998.
Buiten vloog de sneeuw. En binnen was het plotseling donker.
De lichten gingen uit.
De koelkast sloeg af.
De televisie ging op zwart.
Mijn roommate bleef gewoon op zijn fauteuil zitten, met de
afstandsbediening in zijn hand, starend naar het zwarte scherm.
Het was vrijdagavond. We zwegen. Ik liep naar de koelkast voor nog een biertje. Voordat het warm werd.
30 oktober 2012,
Steven Verhelst
Calorieën
Bigger and better. Dat is een slogan die veel in de VS wordt gebezigd.
Downtown Las Vegas kwam ik het restaurant "Heart Attack
Grill" tegen. Ik had er al eens op televisie van gehoord, maar wist
niet dat ze in Vegas zaten. De serveersters zijn verkleed als
verpleegsters. De bestelling heet een "recept", en op het menu staan
onder andere single, double, triple en quadruple Bypass Burgers. De
grootste burger bevat meer dan 8000 calorieën. Dat is vier keer
meer dan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid. Als je de triple of
quadruple burger helemaal weg weet te werken, word je als service in
een rolstoel naar je auto gereden. Mensen met een gewicht hoger dan 350
pond eten er trouwens gratis.
Ik ging het restaurant niet binnen, maar at als gezond alternatief een
Cobb salad
in The Cheesecake Factory, een restaurantketen met een filiaal in
Caesar's Palace Hotel & Casino. Het is een salade met ijsbergsla,
bindsla, andijvie, bieslook, tomaat, maar ook avocado, ei, bacon, kip
en een enorme hoeveelheid kaas. Ik schatte dat het enorme bord dat voor
mij op de bar werd neergezet, meer calorieën bevatte dan een Big
Mac. Maar goed. De illusie van gezond eten werd wel hoog gehouden.
23 oktober 2012,
Steven Verhelst
Doktersrecept voor whisky
In de VS kan men elke 2 jaar een algemeen medisch onderzoek door de
huisarts laten doen. Cholesterolspiegel, bloedsuiker, mineraalwaarden,
hematocriet, hoeveelheid witte bloedcellen, urinemonster, alles wordt
gecontroleerd.
Ik heb een licht hypochondrische aanleg, dus het leek me
na vijf jaar hoog tijd om hier in Duitsland eens een onderzoek te laten
doen. Want naar mijn eigen diagnose leed ik aan beginnende nierstenen,
een vervette lever, diabetes, een uitgeput spijsverteringskanaal, een
verhoogde zweetklieractiviteit, hoge bloeddruk, speekselklierkanker,
huidkanker, alvleesklierkanker, en vlagen van grootsheidswaanzin en
verstandsverbijstering. Dat laatste vond ik niet erg. Het voedt mijn
schrijversschap.
De Duitse arts nam mijn bloeddruk op (120/80) en prikte
bloed. Verder deed hij weinig. Geen kniereflex, geen stethoscopisch
onderzoek, geen blik in de oren, en geen controle van de prostaat.
Ik wilde hem nog vragen om een recept voor een fles whisky
tegen mijn gebroken hart. Ik drink wel geen whisky, maar het klinkt wel
stoer. Niet dat hij dacht dat ik een watje was, omdat ik 'au' riep toen
hij de naald in mijn arm heen en weer bewoog om de bloedstroom uit mijn
ader beter op gang te brengen.
Korte tijd later stond ik zonder recept en zonder goede
moed weer buiten. Door de troosteloze regen fietste ik naar mijn werk.
12 september 2012,
Steven Verhelst
Moleculair koken 3: Martini-sorbet
Ik organiseerde een moleculaire gastronomie avond en de dresscode was
007. De vrouwen die ik had uitgenodigd, kwamen als Bond-girls.
Ik deed mijn best om op Daniel Craig te lijken.
Als laatste gang serveerde ik een 007-dessert: een
gin-martini sorbet met een olijf en een 'gereconstrueerde olijf':
vloeistof van uitgeperste olijf omgeven door een laagje gelei.
De sorbet smaakte verschikkelijk, maar ik liet
niets merken.
En even later zat ik in de taxi met drie vrouwen
op de achterbank, op weg naar wildere oorden.
6 augustus
2012,
Steven Verhelst
Frauen
In de
Pinakothek der
Moderne ging ik naar de speciale tentoonstelling
Frauen met werk van
Picasso, Beckmann en De Kooning.
Vroeger kon ik het surrealistische werk van
Picasso niet
zo waarderen, maar tijdens deze tentoonstelling viel alles op zijn
plaats. Vrouwen zijn complexe, mysterieuze wezens, die mannen
tot
euforie en waanzin kunnen drijven. En dat kan nooit in een realistisch
schilderij weergegeven worden.
3 juni
2012,
Steven Verhelst
Horrelvoet
Er zijn mensen die met klompvoeten geboren worden. En sommige
Aziatische vrouwen snoeren hun voeten in, zodat ze heel klein blijven,
maar wel vergroeid en vervormd raken.
Ik zaagde vandaag mijn dode vijgenboom om en trok
de boomstronk met kluit en al uit de pot.
Ook mijn vijgenboom had een horrelvoet. De inhoud
van het
grootste deel van de terracotta pot bestond niet uit aarde,
maar
uit wortels, kronkelig gegroeid op zoek naar ruimte. De
diameter
van het wortelstelsel is normaal vier tot vijf keer groter dan de
kroon. Nu bleef het ingesnoerd, als de voetjes van een Aziatische vrouw.
Planten hebben geen gevoel, denken we, en
misschien is dat
ook wel zo. Maar een pot is voor een boom wat een dwangbuis is voor een
mens. Hopelijk krijg ik ooit een huis met een tuin.
13 mei
2012,
Steven Verhelst
Dood is dood
"Ik geloof: dood is dood". Dat zei Maarten Biesheuvel ooit in een
dubbelinterview met Maarten 't Hart. "Een koe, snij 'm zijn keel door -
dood."
De dood is een van de mooie en treurige dingen van
het
leven. Zonder de dood zou alle ambitie verdwijnen. Soms kan ik nu al
nauwelijks motivatie vinden - laat staan als het leven oneindig lang
door zou gaan.
Maar deze dagen treur ik om de dood. Of eigenlijk
om mijn nalatigheid.
Ik had twee bomen op mijn balkon, in grote potten.
Een
vijgenboom en een kiwiboom, beide gekweekt uit een klein zaadje dat ik
gespaard had uit mijn mond. Na jaren zorg waren ze groter dan ikzelf.
Alle bomen buiten staan in het blad, behalve de
kiwi- en
de vijgenboom op mijn balkon. De winter heeft ze omgebracht. Misschien
had ik ze binnen moeten zetten, maar bomen horen niet binnenshuis.
Het stemt me triest, de dood van de twee boompjes.
Aan de
andere kant maakt het twee potten vrij voor andere planten,
want
in mijn keuken staan net ontsproten physalis en kumquats.
Nog even laat ik de dode bomen staan, en treur, en
denk aan twee regels van Martinus Nijhoff:
Leven
was goed al heeft het mij gebroken
Leven is goed ofschoon het dooden maakt
8 mei
2012,
Steven Verhelst
Geest in de fles
Schnaps is de algemene Duitse
benaming voor sterke dranken. In Duitsland wordt schnaps vaak
van fruit gemaakt en heet dan
Obstbrand. Appel,
peer, pruim. Ik drink het niet zo vaak, want ik houd niet zo van
appels, peren en pruimen.
Als kind was mijn favoriete fruit de framboos.
Maar van
frambozen kan vanwege het lage suikergehalte geen schnaps gemaakt
worden. In plaats daarvan wordt er een
Himbeergeist
gemaakt: een mengsel van frambozen en schnaps wordt gedestilleerd,
zodat de vluchtige aroma's uit de frambozen in de drank terechtkomen.
Als een paar glaasjes
Himbeergeist
het lichaam binnengaan, verlaat de menselijke geest
dat lichaam.
En dat is uiteraard prima, want het menselijke denken is iets
beklagenswaardig.
28 april
2012,
Steven Verhelst
Bangalijsten
Vorige week was er in de media ophef over
bangalijsten op internet. Voor de
oudere lezer van deze weblog: een bangalijst is een lijst, veelal
samengesteld door mannelijke leerlingen uit het middelbaar onderwijs,
met daarop de grootste sletten van de school en de handelingen die ze
zouden verrichten – al dan niet fictief.
Toen ik in de brugklas zat, bestonden er nog geen
bangalijsten. We hoorden wel via-via wie de grootste sletjes
van de school waren. Eén jongen beweerde dat hij een meisje
uit klas B1 in het park had gevingerd. We wisten niet of we het moesten
geloven, want die jongen had wel vaker stoere praatjes. Maar het
zóu kunnen.
'Wil je mijn vingers ruiken dan?' vroeg hij toen,
en hij stak zijn hand naar voren.
Maar niemand rook. We knikten dat we hem geloofden. Want
niemand van ons wist welke geur het bewijs zou vormen.
Alt-137
Vroeger was alt-137 mijn meest gebruikte shortcut tijdens het schrijven. De e met trema.
Nu ik af en toe iets in het Duits moet schrijven, zijn er
flink wat shortcuts bijgekomen. Alt-132, alt-148, alt-225, en
natuurlijk alt-129. Onmisbaar als je in de buurt van München woont.
16 februari
2012,
Steven Verhelst
Wasabi
De eerste keer dat ik wasabi at, was in een restaurant in Half Moon
Bay, Californië. Het was een streep groene, halfvloeibare pasta.
Ik dacht dat het gepureerde avocado was, smeerde een flinke
mespunt op mijn vork en stak die in mijn mond. Geen aanrader.
Wasabi hoort tot dezelfde familie als mierik en mosterd.
Als de cellen van de plant, wortel of zaadjes beschadigen, komt er
allyl isothiocyanaat vrij. Het onstaat via een aantal chemische
reacties. Tijdens een beschadiging van de plantencellen komen een
thioglucoside en het enzym myrosinase, die beide in aparte
celcompartimenten liggen opgeslagen, bij elkaar. Het thioglucoside
ontleedt en een Lossen-omlegging vormt het isothiocyanaat.
Allyl isothiocyanaat stimuleert bepaalde ionenkanalen in
de neus en heeft een tranentrekkend effect. Het dier dat aan
de plant knaagt, wordt verjaagd. Maar de mens niet. Dat wil zeggen: het
kan wel. De Ig Nobelprijs voor scheikunde ging vorig jaar naar Japanse
onderzoekers die allyl isothiocyanaat testten om mensen wakker te maken
– dit als mogelijk brandalarm voor slapende doven.
Nu eet ik af en toe wel wasabi. Maar nooit meer zo veel als toen in Half Moon Bay.
8 februari
2012,
Steven Verhelst
Mojo
In de film
The
spy who shagged me uit 1999 was Austin Powers
zijn 'mojo' kwijt.
Soms denk ik wel eens dat ik mijn schrijf-mojo
kwijt ben.
Krijg het maar eens terug. Mojito's drinken tot je omvalt, helpt niet.
Kaarsjes branden helpt niet. Binnenzitten tegen de kou helpt niet.
Slechte boeken lezen helpt niet.
Het lijkt wel of ik steeds meer slechte boeken
lees. Hoog tijd dat ik zelf eens een boek afrond.
1 februari
2012,
Steven Verhelst
Anti-machines
