In De slag om de Blauwbrug klaagt de hoofdpersoon Albert Egberts dat zijn verjaardag op dezelfde dag als koninginnedag valt. Ik was nooit jarig geweest en zou nooit jarig zijn. Mijn verjaardag was altijd opgegaan in een oneindig veel groter feest.
   Mijn vader is ook jarig op 30 april, maar dat maakte hem niet uit. Het was een goed excuus om de visitie vroeg de deur uit te werken. "Want we willen nog naar de festiviteiten." Of naar de Havenloop, de jaarlijkse hardloopwedstrijd in het centrum van Vlaardingen, waar ik als kind een aantal keer aan deel heb genomen.
   Ik doe vandaag niets aan koninginnedag. Geen driewerf hoera, geen oranje stropdas, geen glas oranjebitter. Maar ik hef een glas bier op de gezondheid van mijn vader. Want wat was ik zonder vader? Niets. Een verzameling moleculen willekeurig verspreid over de aardbol.

Iemand beweerde tegen mij dat je tijdens het koken van aardappels zout toevoegt om het kookpunt van het water te verhogen. Blijkbaar had hij weinig kaas gegeten van chemie. Ik rekende hem voor dat je – om het kookpunt van 1 liter water met 1 graad Celsius te verhogen – 58,5 gram zout moet toevoegen. Eet smakelijk.

Tegenover me in de trein zat een jongen met blonde stekels en een matje. Een vokuhila in het Duits. Vorne-kurz-hinten-lang. Alsof de tijd stil was blijven staan in de jaren 80.
   De jaren 80 waren mooie jaren.Toppop kijken op de kleurentelevisie van mijn grootouders, dromen van meisjes die ik op het schoolplein nooit durfde aan te spreken. En dat is allemaal voorbij, nu.
   De jongen in de trein kauwde met flinke kaakbewegingen op zijn kauwgom en staarde voor zich uit, alsof de tijd nog steeds stil stond.

Peter R. de Vries heeft de afgelopen weken weer voor ophef gezorgd met zijn uitzendingen over Koos H., die ontucht heeft gepleegd met een aantal kinderen en ze daarna heeft omgebracht.
   De laatste tijd zijn er meer zaken van kindermisbruik aan het licht gekomen, met schuldigen en medeplichtigen. Eén van de medeplichtigen is Joseph R., die gisteren zijn vijfjarig jubileum als paus vierde. Ik vraag me af of Peter R. de Vries ooit bij hém langs zal gaan.
   Richard Dawkins en Christopher Hitchens willen Joseph R. in elk geval voor de rechtbank laten slepen zodra hij voet op Britse bodem zet. Misschien is het initiatief een eerste definitieve scheur in het Vaticaan. Wat mij betreft kan men het beter platwalsen, zodat er op die plek gewoon mooie appartementen gebouwd kunnen worden.

Sommige mensen prevelen tijdens het lezen van een boek de woorden zachtjes voor zich uit. Tegenover me in de trein van Ulm naar München zat er zoéén. Het hoofd van de man leek een beetje op dat van de acteur John Turturro en van de theoretisch fysicus Ed Witten, die aan de Princeton University werkt en over het algemeen beschouwd wordt als de slimste man ter wereld.
   De man had een schoudertas bij zich met een afbeelding van de Geboorte van Venus van Botticelli. Met zijn vinger ging hij langs de regels van zijn boek en fluisterde elk woord dat hij las. Misschien moest hij het praten bijhouden, anders verleerde hij het. Ik hoopte dat zijn vrouw een iPod had.

Op een parkeerterrein in Joshua Tree National Park zag ik dit stilleven. Ik weet niet wat ik er vreemder aan vond: de op de kofferbak achtergelaten mobiele telefoon of de schedel van een of andere buffelachtige op de hoedenplank.

‘Niets om je zorgen om te maken,’ zei de dermatoloog, die mijn huid had bekeken, en af en toe door een loupe naar een oneffenheid had gestaard.
   Dat zei hij alleen omdat hij mijn binnenkant niet had kunnen zien.Mijn binnenste, waaruit verhalen komen die zo donker zijn dat ik bang ben dat niemand ze zal willen lezen.

‘Ik eet zelden vette snacks,’ zei ik tegen de jongen van de Vlaamse Frites, ‘maar wanneer ik op Schiphol aankom en vanaf Schiphol vertrek, neem ik altijd een kroket. Vaste prik.’
   Het kon hem natuurlijk niks schelen, maar hij gooide een verse voor me in het vet.
   Achter me stonden drie meisjes in stewardessenuniform. Dunne spillebeentjes zonder kuiten kwamen onder hun rokjes vandaan. Net klaar met de opleiding, dacht ik.
   ‘Kijk!’ zei een van hen. ‘Met je Schipholpas krijg je hier vijftien procent korting.’
    Ik kreeg een sterk vermoeden dat de meisjes hier voortaan ook kroketten zouden eten, elke keer als ze op Schiphol waren. Als ik ze een volgende keer zou tegenkomen, zouden ze wel dikkere kuiten hebben.

Het letterkundig museum is – na lange tijd voor verbouwing gesloten te zijn geweest – eindelijk weer open. Ik kwam er vroeger regelmatig, en nu kwam ik er weer.
   De vaste tenstoonstelling Waar woorden gaan was vervangen door een chaotische gallerij met portretten van schrijvers en de exhibitie Het Pantheon, waarin de Nederlandse literatuur wordt samengevat in de vorm van korte videofragmenten van honderd dode schrijvers. Een rare keuze, want de verschillende literaire stromingen en de historische connecties daartussen blijven onbelicht. Wie had dit concept bedacht? Waarschijnlijk een student Nederlands die tijdens zijn stage te veel spacecake had gegeten.
   Ik was snel uitgekeken in het museum. Waar waren de schatten uit de Nederlandse literatuur die vroeger tentoongesteld stonden? De motorpet van Jan Cremer? Het manuscript van Gimmick, door Joost Zwagerman uit bijgeloof op groen papier geschreven? Het kapotte gulpritsje van Jan Wolkers?

Om vijf over zes stond ik voor een gesloten deur van boekhandel Donner. Ik wilde de pas verschenen debuutroman Misschien sliep je al van Rick van Leeuwen kopen. Ik zou de schrijver diezelfde avond nog tegenkomen, zodat ik meteen een opdracht erin kon laten schrijven. Maar dat idee kon ik schrappen.
  'Is dit Rotterdam of een dorp op het platteland?' dacht ik.
  Ter compensatie proefde ik een aantal wijnen en at ik een diner bestaande uit amuses in l’Ouest, een klein zaakje op de Westersingel. De eigenaar heette ook West. Merkwaardig toeval. Of misschien geen toeval.
   In elk geval dronk ik een viognier (een druif die ik zojuist in Californië ontdekt had), een garganega en een sauvignon blanc. Die laatste kostte het meest, maar vond ik het minst lekker. Zo zie je maar weer dat je je niet altijd door de prijs moet laten leiden, maar door je smaak. Want over smaak valt niet te twisten. Over de prijs wel, maar dat deed ik niet. Ik betaalde, gaf een degelijke fooi, en liep naar Lantaren/Venster, waar ik de boekpresentatie van Mama Tandoori zou bijwonen.

Sinds begin dit jaar probeer ik wat actiever aan mijn Duitse taal te werken. Ik lees de achterkanten van de verpakkingen van voedingsmiddelen, kijk dagelijks het nieuws, en afgelopen februari gaf ik op mijn universiteit voor het eerst een college in het Duits.
   Schuin voor mij in het vliegtuig naar Amsterdam zat een jongeman met een vettig gezicht en een geblokt overhemd een Duits boek te lezen. Ik las over zijn schouder mee. De enige zin die ik me nog kan herinneren, is: 'Ey, scheisse. Wer hat dich dann im Hirn gefickt?'
   Een nuttige zin om te onthouden. Misschien niet voor tijdens college, maar wel voor alle situaties daarbuiten.

Ik ben al ruim een halve week in Duitsland, terug van mijn vakantie in Californië, en ik heb niets om over te schrijven. Zat ik nog maar in de woestijn – daar zie je tenminste nog hagedissen, schildpadden, cactussen, Joshua trees.

Reizen met het vliegtuig betekende vroeger vooral veel gratis drinken. Tegenwoordig moet er voor elk alcholhoudende drankje worden betaald. In elk geval bij United, de luchtvaartmaatschappij waarmee ik van San Francisco, via Orange County en Chicago, terug naar Duitsland vloog. Sterker nog: er wordt zelfs geen contant geld meer geaccepteerd. Alleen creditcards zijn nog geldige betaalmiddelen voor alcoholische dranken.
   Naast mij zaten twee Russen. Ze vroegen om wodka en wreven dollarbriefjes tussen hun vingers.
   De steward zei: 'Creditcard. We accepteren alleen creditcards.'
   Maar geen enkele creditcard van de Russen werd door het betaalautomaat herkend. Intussen werd er flink in het Russisch gepraat.
   De steward zette de wodkaflesjes weer op zijn karretje.
   'But vee hef the mooney,' zei een van de Russen, terwijl hij met zijn dollarbriefjes zwaaide.
   'Geef ze die wodka maar gratis,' zei een andere steward tegen de eerste. 'Het zijn Russen.'
   Ik probeerde dezelfde truuk, en ik kreeg geen gratis drank. 'But I have the money,' zei ik, een paar dollarbriefjes uit mijn portemonnee halend. Maar ik had geen Russisch accent.

Vandaag verschijnt Mama Tandoori, het nieuwe boek van Ernest van der Kwast. Verplichte literatuur voor iedereen.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact