Dag van het bier
Vandaag wordt in Freising de Tag des Bieres gevierd. Dat betekent veel
zuipen voor weinig geld. Maar ik doe er niet aan mee. Sinds ik mijn
antibioticakuur gestart ben, drink ik geen bier. En geen wijn, geen
champagne, geen port, geen grappa, geen jonge jenever, geen oude
jenever, geen moutwijnjenever, geen korenwijn, geen wodka, geen rum en
geen schelvispekel. Ik sta droog. En dat kost ook weinig geld.
28 april
2011,
Steven Verhelst
Approved by Harry Mulisch
Stemmen kan nog
hier. Tot 30 april.
27 april
2011,
Steven Verhelst
25 jaar
RTL4 bestond nog niet (het gonst in
mijn hoofd met de stem van Herman van Veen). Dus werd het
nieuws
waarschijnlijk gebracht door Harmen Siezen, Noraly Beyer of Joop van
Zijl, het nieuws van de ramp met de kerncentrale in Tsjernobyl, vandaag
precies vijfentwintig jaar geleden.
De berichtgeving staat slechts vaag in mijn
herinnering.
Misschien kwam dat door de schaarse informatieverstrekking
vanuit
de Sovjetunie. Dat we een tijdje geen sla mochten eten is het
enige detail dat ik mij goed herinner. Maar een tijdje geen sla eten
vond ik niet zo erg.
26 april
2011,
Steven Verhelst
De werkelijkheid
Maxim Hartman heeft een nieuw televisieprogramma.
Omroep
Maxim. Zonder Marc-Marie Huijbregts, Patty Brard, Jan Mulder,
Halina Reijn, Beau van Erven-Dorens, Karin Bloemen, Jort Kelder, Pinses
Maxima, Bram Moszkowicz, Mart Smeets, Yvon Jaspers, Prem Radhakishun,
Giel Beelen en Peter R de Vries. Alleen met onbekende mensen.
En met nieuws waar nergens anders aandacht aan besteed wordt.
Uiteraard is het een humoristisch programma. Want
er zit humor in de werkelijkheid, vindt Maxim Hartman. En dat vind ik
ook. Alles zit in de werkelijkheid. Alleen stijl ontbreekt.
Daarvoor zijn schrijvers, regisseurs en TV-makers. Om de werkelijkheid
te doseren, te kanaliseren.
25 april
2011,
Steven Verhelst
Paasontbijt met doxycycline
Dokter Hannemann in Freising is niet verwant aan Hahnemann, de Duitse
dokter die homeopathie heeft bedacht. Dokter Hannemann bekeek de
insektenbeet op mijn enkel en schreef een recept uit voor een echt
medicijn. Doxycycline.
Vanwege verminderde absorptie van het
calcium-complex van doxycycline, moeten melkprodukten voor en na de
inname vermeden worden. Maar in de bijsluiter stond gelukkig niets over
de consumtie van paaseieren.
24 april
2011,
Steven Verhelst
Zomergeluiden
Het is lente, maar er hangt zomer in de lucht. Ik hoor het
door
mijn openstaande slaapkamerraam. Tjilpende merels, ruisende bladeren,
zoemende insekten, koerende duiven, elektrische grasmaaiers,
schreeuwende kinderen die elkaar met waterpistolen achterna zitten.
23 april
2011,
Steven Verhelst
Spargel:
Königliches Gemüse
De Spargelzeit is weer begonnen. Hoera!
De asperge is een populaire groente in Duitsland.
Jaarlijks wordt er in Duitsland ruim 110 miljoen kilo asperges gegeten.
Mijn huishouden is jaarlijks voor minstens vijf kilo verantwoordelijk.
Gisteren at ik de eerste asperges van het seizoen.
Lekker eten kan simpel zijn. Spargel, Salzkartoffel, Schinken, Hollandaise Sauce
en een droge, Duitse riesling.
20 april
2011,
Steven Verhelst
Verloren weekend
Het
was een vrijdag die acht uur korter was dan normaal. In het vliegtuig
van San Francisco naar London Heathrow kon ik weinig doen dan proberen
te slapen. Maar dat lukte niet. Het is mij nog nooit gelukt om in een
vliegtuig te slapen. Slapen in een vliegtuig is net zo
comfortabel
als slapen op een spijkerbed.
Op Heathrow moest ik twee uur wachten. Ik verdreef
de tijd
met het eten van een echt Engels ontbijt. Met worst, bacon, eieren en
bonen in tomatensaus. Mijn cholesterol steeg tot kritische hoogte, maar
mijn stemming bleef in mineur. De rest van mijn zaterdag bleef ik als
een zombie rondlopen.
Zondag besteedde ik aan het uitpakken van mijn
koffer, het
draaien van de was en het kijken naar mijn wijnrek, naar de glimmende
flessen syrah, chardonnay, viognier en pinot noir, die spoedig, net als
de andere flessen, onder een laag stof zullen verdwijnen.
18 april
2011,
Steven Verhelst
Nederland
In het Los Angeles County Museum of Art kon ik van veraf al zien dat
het hier om een Nederlands schilderij ging. En ja. Het was Van
Ruysdael. Zicht op Vianen.
In 2004 verhuisde ik uit Nederland, maar heimwee
heb ik
niet. Af en toe een schilderij bekijken is voor mij genoeg Nederland.
14 april
2011,
Steven Verhelst
Wormgat
De tunnel op Stockton Street heeft veel weg van een wormgat. Het begin
bevindt zich in downtown San Francisco en bij de uitgang word je opeens
Chinatown ingeworpen, een van mijn favoriete buurten. Ik ging er thee
proeven in een klein winkeltje op Grant Avenue. Er was genoeg gezopen
deze vakantie; het was tijd om te hydrateren.
Ik werd geholpen door een meisje met rood haar en
een
bleek gezicht, dat ondanks haar uiterlijk veel van Chinese
thee
wist. Ik verliet de winkel met een zakje pu-er (een gefermenteerde thee
met een aard-achtige smaak) en kuding (een kruid dat slechts twintig
tot dertig seconden gebrouwen wordt). Kuding is eigenlijk een Chinees
medicijn dat toegepast wordt tegen verkoudheid en hoofdpijn. Prima
tegen een kater, vermoed ik, maar dat zal ik binnenkort eens uittesten.
13 april
2011,
Steven Verhelst
Muskelkater
Op vakantie zijn betekent vooral veel zuipen. Met oude
bekenden,
met nieuwe vrienden, in de bar, in het vliegtuig, op de
hotelkamer. Ik neem altijd een potje aspirine
mee tegen de
kater.
Maar ik kreeg geen kater.
De enige kater die ik kreeg, was een
'Muskelkater', zoals
de Duitsers dat noemen. Spierpijn. Van mijn wandeling naar het hoogste
punt op het eiland Santa Cruz.
'Dat haal je niet voordat de boot vertrekt,' had
de gids gezegd.
Binnen anderhalf uur stond ik op de top, 1803 voet
boven
zeeniveau. En nu heb ik dus spierpijn. Maar ook een aantal foto's van
het uitzicht.
12 april
2011,
Steven Verhelst
Wijn en drop
Bij
Kalyra winery
kwam ik twee vrouwen van middelbare leeftijd tegen die op wijntoer
waren. Tijdens het proeven kauwden ze op dropjes. 'Dat moeten we
eigenlijk niet doen,' zei de dikste van de twee. Maar waarschijnlijk
moesten ze hun gewicht op peil houden en konden ze niet anders. De
wijngaard verkocht trouwens ook drop. Met twee flessen wijn en drie
zakken drop verlieten ze de wijngaard.
Alles blijft hetzelfde
Er was nog niets veranderd in Ventura,
Californië, waar ik twee jaar geleden ook
verbleef. De lokale
zwerver sliep nog steeds onder een boom in Plaza Park, naast een klein
koffertje en een oude fiets. De Ierse pub
Dargans had
hetzelfde menu.
Ik maakte een excursie naar het eiland
Santa Cruz,
een van de kanaaleilanden voor de kust van Santa Barbara. De gids die
een korte rondleiding gaf, kwam mij bekend voor. En ik kwam hem ook
bekend voor. Twee jaar geleden had hij mij rondgeleid op het
eiland
Anacapa.
Alles blijft hetzelfde.
Nou ja, alles gaat langzaam bergafwaarts. Maar
onze aftakeling gaat zo langzaam dat we het niet waarnemen.
Johnie's Coffee Shop
'
Forget about the
fucking toe!' riep Walter Sobchak tegen
The Dude in de
The
Big Lebowski, een
van mijn favoriete films. Ze zaten aan de toog in
Johnie's Coffee Shop.
Zaterdagochtend ben ik naar
Johnie's Coffee Shop
gegaan om te ontbijten, maar het werd een karig ontbijt. Op de deur
hing een poster met de woorden
Available
for filming. De zaak was niet meer in gebruik.
Ik liet me niet van mijn stuk brengen, en deed wat
The Dude zou doen.
Take
it easy.
9 april
2011,
Steven Verhelst
Vergane gloriedagen
Vroeger was downtown Las Vegas, met name Fremont Street, het centrum
van entertainment. Daar verschenen de eerste casino's.
Golden Gate,
Binion's en
Golden Nugget. Nu
wordt Las Vegas voornamelijk geassocieerd met de casino's op Las Vegas
Boulevard, zoals
The
Venetian, The Mirage,
Flamingo en
New
York-New York. De gloriedagen van downtown Las Vegas zijn
voorbij.
Ik was downtown gegaan om in de
Golden Nugget
een pokertoernooi te spelen. Het was half elf 's ochtends. Zonder
neonlichten was de sfeer er uitermate treurig. Binnen zaten bejaarde
mannen en vrouwen met een flesje bier achter de eenarmige bandieten, de
fruitautomaten. Ze staarden met een holle blik in de ogen voor zich
uit. Hun gloriedagen lagen ver in het verleden. Hun restte slechts het
wachten op een laatste jackpot.
En mijn gloriedagen, dacht ik, komen die ooit nog?
Of zijn ze al in stilte voorbijgegaan?
8 april
2011,
Steven Verhelst
The small game
The Bellagio
hotel & casino is
the place to be
voor poker. Ze hebben de beste croupiers, snelle serveersters en een
comfortabele pokerkamer. Achterin is een aparte glazen ruimte waar
professionele pokerspelers zoals Daniël Negreanu, Jennifer
Harman,
Phil Ivey en Tom Dwan regelmatig spelen.
The Big Game wordt
het ook wel genoemd. Als je $100.000 dollar meeneemt, kun je
aanschuiven.
Gisteravond was ik zelf in
The Bellagio. Ik
had geen $100.000 dollar op zak en ging daarom
aan een van de
tafels met de laagste
stakes
zitten. De spelers waren stil, en de meeste van hen dronken
bier,
want drank is gratis zolang je speelt. Ik nam water. Drinken en
autorijden is niet verstandig; voor drinken en pokeren geldt hetzelfde.
In een uur tijd had ik mijn inzet zowat verdubbeld en verliet ik
The Bellagio weer,
op zoek naar gezelligere mensen.
7 april
2011,
Steven Verhelst
Gelukkige keuzes
Ik at in Michael Mina's restaurant
Seablue
in het
MGM Grand hotel
& casino.
Een gelukkige keuze. De menukaart was prima en de barvrouw schonk mijn
wijnglas extra vol, misschien omdat ik nogal ernstig keek. Ik had
zojuist een licht verlies geleden aan de pokertafel van het
MGM Grand
(tot nu toe mijn favoriete casino om poker te spelen vanwege de
praatgrage spelers). Later op de avond verloor ik nog een klein bedrag
in
The Mirage.
Vanmorgen werd het verlies ruimschoots
goedgemaakt, toen
ik mijn eerste live pokertoernooi speelde. Een klein toernooitje in
Caesars Palace hotel &
casino.
Stuk voor stuk verloren de spelers hun chips. Aan het eind van de
ochtend was er één persoon over die alle
chips in
zijn bezit had.
En dat was ik.
Het kwam natuurlijk dankzij een aantal gelukkig
uitgevallen keuzes, maar ik liep terug naar mijn hotel in de waan dat
het door mijn pokervaardigheden kwam.
6 april
2011,
Steven Verhelst
ABQ
De check-in en X-ray op
het vliegveld van Albuquerque was snel, het was er schoon en bij de
gates waren tafels met enorme rijen stopcontacten voor het gebruik van
laptops. Het enige vervelende was het constante gezaag en geboor van de
constructiewerkzaamheden bij gates B5-10, waar ik op mijn vlucht naar
Vegas wachtte. Maar misschien was dit beter dan de
stad
Albuquerque zelf.
Downtown Albuquerque probeert er sympathiek uit te
zien,
maar de restaurants waar ik langsliep, nodigden mij niet uit; de
cafés waren leeg of zaten vol met agressief uit hun ogen
kijkende jongeren. Uiteindelijk liep ik op de gok een restaurant
binnen. Restaurant Artichoke.
Of het een goede gok was, weet ik niet. De
gerechten waren
smakelijk; mosselen met chorizo in een saus van paprika en witte wijn,
een met geitenkaas gevulde ravioli, en een gemengd dessert van creme
brulee, appelcompote met vanille-ijs en een mocha semifreddo. De
mosselen bleken trouwens kokkels te zijn. Dat vergaf ik
ze. Maar
in een restaurant horen de serveersters niet het hoofdgerecht te
brengen voordat het voorgerecht is afgeruimd, en ze moeten ook
niet binnen het gehoor van de gasten praten over cystes in
eierstokken en de complicaties die optreden wanneer zo'n cyste
barst.
Ik hoop dat ik in Las Vegas meer geluk heb, zowel
aan de pokertafel als in mijn restaurantkeuze.
5 april
2011,
Steven Verhelst
Big Mac
Al ruim zeven jaar ben ik niet bij McDonald's geweest. Ik was
van
plan er ook nooit meer te komen, maar vandaag maakte ik een
uitzondering. Ik at mijn laatste Big
Mac in het enige McDonald's restaurant dat er als een UFO uitziet. Dat
filiaal
staat natuurlijk in Roswell, New Mexico, want in de buurt van
Roswell stortte in
juli 1947 een vermeende UFO neer. Die gebeurtenis wordt nog steeds
uitgemolken
om toeristen naar het stadje te lokken. En naar de McDonald's.
Hoewel uniek van buiten, zag het
filiaal er vanbinnen
precies zo uit als alle andere. Het menu was ook hetzelfde, en op dat
menu ben ik al jaren uitgekeken.
4 april
2011,
Steven Verhelst
Onbekende avonturen
Het is niet mijn gewoonte om op zondag om kwart voor zeven op te staan.
Maar vanochtend maak ik een uitzondering, want ik vlieg naar
Albuquerque, New Mexico.
Albuquerque. Het is zo’n stad waar je
alleen al om de naam heen wil.
Een paar jaar gelezen hoorde ik voor het eerst van
de stad
Albuquerque, toen ik de film
Little
Miss Sunshine zag. Meteen wist ik:
daar moet ik heen. Ik heb geen idee wat er in Albuquerque te doen is,
maar dat kan me niet schelen. Desnoods creëer ik mijn eigen
avonturen.
Taal
Sinds ik in Duitsland woon, gaat mijn Engels langzaam achteruit. Maar
soms leer ik er een nieuwe uitdrukking bij. Tossing the salad,
bijvoorbeeld. Slang
voor een rimjob.
Wanneer ik deze uitdrukking zal gebruiken, weet ik niet, maar ik weet
wel dat een salade nooit meer hetzelfde zal smaken.
2 april
2011,
Steven Verhelst
Rodin
Elke keer wanneer ik Californië verlaat, zeg ik:
I'll be back.
Gisteren kwam ik terug op
Stanford
University
om twee experimenten te doen. Eén met parasieten en
één met muizen. De rest van de tijd fietste ik
over de
campus, zat ik in de zon, at Thais en Mexicaans, en bracht een kort
bezoek aan de Rodin beeldentuin bij het Cantor Arts Center.
1 april
2011,
Steven Verhelst
