Bij de kassa van de 7-eleven zag ik ze liggen: een speciale uitgave van Reese’s peanutbutter cups. Ter ere van de twintigste sterfdag van Elvis Presley heeft de snoepfabrikant hun chocolade-snack niet alleen gevuld met pindakaas, maar ook met bananencrème. Want uit die combinatie bestond het favoriete tussendoortje van The King: een in boter gebakken sandwich met pindakaas en schijfjes banaan.
   Yek! En de Reese’s cups smaken niet veel beter.

Aanstaande donderdag, 30 augustus, is de laatste aflevering van Gooi een tomaat naar een schrijver & een roos naar de zangeres. Als ik de kans had om een paar overrijpe pommodori’s naar de optredende schrijvers te gooien, zou ik het niet laten. Maar ik zit in Palo Alto, en kan niets anders doen dan over tomaten te schrijven.

Toen ik in de redactie van schoolkrant Groenvoer zat, werden er wel eens woorden uit onze stukken gecensureerd door conrector Aad Pons. Daar waren wij enorm verontwaardigd over, maar we deden het er ook wel een beetje om.
   Er vindt op deze wereld veel kwalijker censuur plaats dan op schoolkrantniveau. In China bijvoorbeeld, waar zelfs Google meewerkt aan het filteren van zoekresultaten. Maar ook in de Verenigde Staten wil nog wel eens gecensureerd worden. En dan praat ik niet over het ether-verbod van de zeven verboden woorden fuck, cunt, shit, piss, cocksucker, motherfucker en tits.
   Onlangs zong Eddie Vedder, de zanger van Pearl Jam, tijdens een concert: “George Bush, leave this world alone!” Maar op de online stream werd deze boodschap ertussenuit geknipt. Met alle verontwaardiging van de band als gevolg. Hoe ver kunnen en mogen mediabedrijven gaan met het selectief uitzenden van materiaal?

Op de hoek van El Camino Real en Embarcadero Road, niet ver van mijn huis, is vandaag een expo van de Electric Auto Association. Californië is een van de meest milieu-vriendelijke staten. Voorlopig heb ik er niet over te klagen. Natuurlijk kunnen de Amerikaanse auto’s efficiënter in hun benzineverbruik, maar wat betreft het ophalen van gescheiden afval (papier, blik, glas, plastic) en het opwekken van schone energie loopt deze meest progressieve Amerikaanse staat voor op Nederland.^* Die elektrische auto’s komen er wel, in Californië.

25 Augustus 2007, Steven Verhelst

^* In 2004 werd ruim 25% van alle electriciteit in Californië duurzaam opgewekt, in 2005 gebruikte Nederland krap 15% (waarvan bijna 9% geimporteerd) groene stroom (bronnen: California Energy Commission en CBS).

’s Ochtends sta ik nog onder de douche mijn voorhoofd te behandelen met een scrub om dode huidcellen te verwijderen, ’s avonds bevind ik mij op het grasveld van het Sleep Train Pavilion in Concord voor een concert van Slayer en Marilyn Manson.
   Ik weet het: ik ben iemand van tegenstellingen, een Janusgezicht. Net zoals Manson, die zich vernoemd heeft naar een beroemd model/actrice en een berucht massamoordenaar. De extremen van de maatschappij – ze vormen misschien ook de basis van de verhalen die ik schrijf.
   Slayer is ouderwets goed en brengt een agressieve show met snoeiharde muziek en teksten over martelingen, oorlog en de keerzijde van religie. Manson klinkt daarna als een huilbaby, de  muziek zeurt en jankt. Al verandert hij tien keer van outfit en schreeuwt hij de laatste longblaasjes uit zijn keel, zijn show weet mij niet te boeien.
   Fans van Slayer gaan er vroegtijdig vandoor,  maar tieners en meiden gaan uit hun dak. Een paar meter voor mij staat een dik meisje met omlaaggetrokken truitje in haar tepels te knijpen. Haar vriend staat zich er met een klein lampje bij te verlekkeren.
   Ja, denk ik, de hoogste tijd om naar huis te gaan.

Afgelopen donderdag was het dertig jaar geleden dat Elvis Presley overleed. In Memphis, Tennessee, kwamen fans van over de hele wereld samen om The King te herdenken. De lokale economie profiteert er ruimschoots van. Elvis is nog steeds big business. De enige dode celebrity die jaarlijks meer inkomsten genereert, is Kurt Cobain.
   Op 16 augustus heb ik geen cds van Elvis beluisterd, geen documentaires bekeken. Het enige wat mij en Elvis verbindt, zijn de enorme bakkebaarden die ik vroeger had. Het is tien jaar geleden sinds ik die heb afgeschoren, precies een week voordat ik als stagair ging werken op een chemisch laboratorium. Ik had bij mijn eerste bezoek al horen fluisteren: “Bij wie komt Elvis stage lopen?” Het is beter om bijnamen te voorkomen, want kwijtraken doe je ze nooit meer.

De receptioniste van het Crowne Plaza hotel in Chicago gaf me een kamer op de vijftiende verdieping, een stilte-zone. Naast de lift hing een bord met regels. Deze kamers werden niet verhuurd aan kinderen, grote groepen, fanfare’s en circusdieren. En zingen onder de douche was ook niet toegestaan.
   De airconditioning was afgesteld op de ideale slaaptemperatuur. Op mijn bed vond ik een gezichtsmasker en een zakje kamille-thee. Naast de wekker lag een cd met rustgevende muziek en tips voor een goede nachtrust.
   Ik had een King leisure bed, en ook al hadden er drie naakte meiden naast me gelegen – nóg zou ik als een baby in slaap zijn gevallen.

Sommige Chinezen in San Francisco verstaan geen Engels, ze praten alleen Kantonees (of Mandarijn – daar wil ik vanaf zijn). Ooit hebben mijn moeder en ik in een winkel in Chinatown de weg naar het postkantoor gevraagd, maar veel wijzer werden we er niet van.
   Ook op Stanford zijn er Chinezen die vrijwel alleen in het Chinees communiceren. Een collega op mijn laboratorium surft dagelijks op Chinese websites, doet zijn boodschappen in een Chinese supermarkt, kijkt Chinese televisie (schotelantenne) en leest Chinese kranten, die in automaten op straat verkrijgbaar zijn. Het enige contact dat hij met de Amerikaanse maatschappij onderhoudt, is zijn lunch: pizza, hamburgers of hotdogs. En hij overleeft er prima mee.

   Haar balkon staat vol met planten en kruiden, en af en toe lokt ze vogels en eekhoorns naar binnen, die op losliggende graan- en maiskorrels afkomen. Op een bezemsteel heb ik haar nog niet gezien, maar dat komt nog wel.
   Ik herinner me nog het voorval van een jaar geleden. Het was een zaterdagochtend, en ik zat buiten te ontbijten. Bij mijn buurvrouw hing een enorm spinnenweb op het balkon. Toen ik bijna klaar was met mijn cornflakes, hoorde ik haar schuifdeur licht rammelend opengaan. Met een vlugge beweging van haar hand greep mijn buurvrouw de spin uit het midden van het web en liep met gesloten vuist weer naar binnen.
   Die gaat in de soep, dacht ik. En toen wist ik zeker: mijn buurvrouw is een heks.

Jeroen en Monica hebben onlangs een baby hebben gekregen: Johan. Tijdens mijn bezoek van afgelopen zondag was Johan opvallend stil. Hij lag te slapen als een dronken ouwe vrijster, ademend door de mond, af en toe de ogen lodderig openend. Eenmaal wakker werd hij door Jeroen in mijn armen gedrukt, waar hij na korte tijd begon te schreeuwen en met zijn benen te trappelen.
   Misschien wordt Johan later wel langebaanschaatser. Of honkballer voor de Red Sox. Want Johan is in de Verenigde Staten geboren, en krijgt dus automatisch een Amerikaans paspoort. Lucky Johan. Ik moet nog maar zien of mijn visum in april weer verlengd kan worden.

Het Fremont Festival is het grootste straatfestival in het westen van de Verenigde Staten. Fremont ligt aan de oostkant van de baai van San Francisco en is bijna direct met Palo Alto verbonden door de Dumbarton Bridge. Het kostte mij krap twintig minuten om er heen te rijden. En nog eens twintig minuten om een parkeerplaats te vinden.
   Het festival zelf bestond uit een eindeloze reeks stands, waar tal van kunsten vertegenwoordigd waren: beeldende kunst, muziek, kookkunst (althans, wat Amerikanen onder kookkunst verstaan). Maar literatuur heb ik niet kunnen vinden.
   Uiteindelijk heb ik bij een standje een alligator vervaardigd van een fietsketting gekocht. Leuk voor aan de muur.
   Eenmaal thuis keek ik de film Barfly. Screenplay door Charles Bukowski. En ik dacht: wanneer vind ik eindelijk de tijd om een meesterwerk te schrijven?

Gisteren ben ik met de collega’s van het laboratorium naar het attractiepark ‘Paramount’s Great America’ gegaan. Het ligt midden in Silicon Valley, bijna geflankeerd door de gebouwen van Yahoo, McAfee en Sun microsystems. De naam van het park deed me weinig goeds vermoeden, maar de baas betaalde, dus ik ging mee.
   De attracties in Great America zijn ingedeeld in verschillende categorieën: low, mild, moderate, high en aggressive thrill. Mijn enthousiasme was laag, maar een aantal collega’s was door het dolle heen. Dus deden we alle aggressive thrill rides.
   De achtbanen, tja, die vond ik wel leuk. Vooral de eufemistische bordjes aan het begin van de rit: ‘Vanwege de gelimiteerde dimensies van de stoeltjes is deze attractie ongeschikt voor mensen met grotere fysieke proporties.’
   De rijen waren kort - kwam dat doordat het een doordeweekse dag was, of omdat er zoveel groot geproportioneerde mensen rondliepen?

Toen ik om zes uur thuiskwam, ben ik tot mijn eigen verbazing eerst drie kwartier gaan hardlopen. Het is de adrenaline, besefte ik toen ik op mijn balkon aan het uitblazen was. De rest van de avond lag ik voor Pampus.
   Voorlopig geen achtbanen meer. Schrijvers moeten geen adrenaline door hun aderen hebben bruisen, schrijvers moeten stil zitten en slechts hun vingers agressief over het toetsenbord laten gaan.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact