Ik had gehoord dat een aantal dames van de Duitse Olympische equipe in Playboy stonden. Zonder hun sportuitrusting uiteraard.
   Op zondag zijn in Beieren alleen bakkers (’s ochtends) en tankstations open. Ik liep naar het dichtstbijzijnde tankstation om een Playboy te kopen, maar het had geen enkel exemplaar meer in de schappen staan. Uitverkocht, denk ik. Ik ben niet de enige die van sport houdt.
   Toen kocht ik maar een cola light en liep teleurgesteld weer naar huis, waar ik een cd van Eels opzette.

Heel af en toe schrijf ik een gedicht – een vrij vers, zonder eindrijm. Eerder dit jaar verschenen er twee in tijdschrift Krakatau.
   Vandaag kwam ik in een verdwaalde directory op mijn computer een Piet Paaltjens-achtig kwatrijn tegen dat ik lang geleden schreef, toen ik zelf in Leiden woonde en vaak bij café De Plantage ging klaverjassen.

Verzopen
Ik heb de drank voorgoed vaarwel gezegd,
toen ik van De Plantage kwam gereden
en met fiets en al de gracht in ben gegleden –
morgenochtend word ik opgedregd.

Dunkel Weissbier – het lijkt een contradictio in terminis. Maar de echte bierdrinker weet natuurlijk dat het om Weizenbier gaat, bier gebrouwen met tarwe (Weizen) in plaats van gerst.
   Naast donker witbier is er ook een lichte variant, Weissbier, soms ook Hefeweizen genoemd (Hefe = gist). Doordat er geen filtratie plaatsvindt, zien de witbieren troebel. De meeste althans, want er is ook Kristallweizen, dat wel gefiltreerd is en dus helder ziet.
   De witbieren zijn de enige bieren die niet gebrouwen hoeven worden volgens het officiële Münchner Reinheitsgebot, dat voorschrijft dat bier alleen water, hop en gerst mag bevatten.
   Maar wat de verschillen ook mogen zijn, de Beierse bieren zijn in één ding hetzelfde: ze smaken uitstekend.

Jarenlang is Vlaardingen mijn woonplaats geweest. Dat heb ik gemeenschappelijk met de dichter Lévi Weemoedt, die tot 1992 in het smalste huis aan de Markt woonde. Als ik aan het begin van de week in een zwaarmoedige bui ben, denk ik meestal aan Weemoedt. Hij schreef ooit het volgende gedicht.
 
Morgenrood
De week begint pas. Het is maandag kwart voor negen,
en ik roer nu al zo neerslachtig in mijn thee...
Maar ik zal sterk zijn: kijk! Daarbuiten schijnt de regen!
En aan het venster piept de vleermuis vrolijk mee!

In het Romeinse Rijk werd door wasserettes urine ingezameld om toga’s mee te bleken. Keizer Vespasianus besloot belasting te heffen op de urine met de beroemde en irritant vaak geciteerde woorden pecunia non olet.
   Vandaag las ik in de krant dat Schering-Plough, het voormalige Organon, dat ooit mijn promotie-onderzoek sponsorde, gaat meewerken aan een proef om nitraten en fosfaten uit urine te winnen en het tot kunstmest te verwerken.
   Schering-Plough krijgt toch al urine van zwangere vrouwen om daar hCG uit te winnen. hCG is human chorionic gonadotropin, een peptidehormoon dat tijdens de zwangerschap geproduceerd wordt en gebruikt kan worden om ovulatie te stimuleren ten behoeve van IVF. Na de winning van hCG kunnen in één moeite door de fosfaten gewonnen worden door een neerslagreactie met magnesium-ionen.
   Of er in de toekomst geld mee verdiend gaat worden, is nog onbekend.

De watermeter zit in mijn badkamer op een plek dat je er elke dag op kijkt. Misschien om de bewoners meer bewust te maken van hun verbruik. Zo bewust dat ze zich schuldig gaan voelen als ze van onder de douche komen of het toilet doortrekken.
   Deze week is het Wereld Water Week, met een grote conventie in Stockholm. Waterverbruik betekent energieverbruik, maar water is ook hygiëne. Dus mijn toilet blijf ik gewoon doortrekken. Schuldgevoel of niet.

In Duitsland is er een merk mondwater met de naam ODOL. Een bijzonder ongelukkige naam voor een product dat in de mond gestopt wordt. Tenminste, voor wie weet waarvoor ‘odol’ staat. Net zoals de afkorting ‘plork’ in geen woordenboek te vinden.

In Cinema München worden originele versies van films vertoond. Entertainment zoals entertainment moet zijn. Zonder nasynchronisatie. Al moet een Duits-nagesynchroniseerde Arnold Schwarzenegger natuurlijk wel grappig zijn, realiseer ik me plotseling.
   Ik zag X-files: I want to believe.
   Op de toiletten was een lichtreclame aangebracht voor een film die binnenkort draait. The dark knight. De reclame knipperde aan zodra de eerste straal in het urinoir verdween. Bijzonder entertainment.

In februari fotografeerde ik een maansverduistering in Palo Alto. Gisteravond was er een bijna volledige verduistering in Europa, die vanaf mijn balkon in Freising goed was te zien.

Begin dit jaar begon ik allerlei roddel-magazines opgestuurd te krijgen. Mijn verhuizing naar Duitsland zal daar een abrupt eind aan brengen, dacht ik.
   Vandaag vond ik de US Weekly in mijn brievenbus. Hoe ze mij gevonden hebben, weet ik niet. Blijkbaar worden niet alleen celebrities maar ook consumenten gestalkt.

Vandaag is het Maria Tenhemelopname, een officiële vrije dag in het Rooms-Katholieke Beieren.
   Het geloof in de lichamelijke opname van Maria in de hemel is pas rond de zesde eeuw na Christus onstaan. In de Bijbel, die in de eerste en tweede eeuw na Christus is geschreven, wordt er dan ook geen melding van gemaakt.
   Het kan mij allemaal weinig schelen. Ik ben atheïst en ga gewoon naar mijn werk.

In Palo Alto had ik zelden last van insekten. Het is er te droog. Hier in Duitsland is het wel anders. Fruitvliegjes en muggen zoemen elke avond rond mijn hoofd.
   De hoogspanningsdemonstratie in het Deutsches Museum bracht me op het idee een Bug zapper te kopen, een vliegenvanger in de vorm van een tennisracket. Het wekt een hoog voltage op, en elektrocuteert elk insekt dat ertegenaan vliegt. In Australië schijnen ze verboden te zijn.
   Toch weet ik niet of ze erg efficient werken. Ik heb al menig fruitvliegje dat na de zap op de grond viel, een minuut later weer op zien krabbelen en verder zien vliegen. Misschien tijd om het voltage tot illegale hoogte op te voeren.

Het Deutsches Museum, een museum over technologische ontwikkeling, is zo groot dat je 17 kilometer moet lopen om alles wat tentoongesteld staat te kunnen zien.
   Ik nam de rondleiding onder begeleiding van een gids met snor om mijn Duits te kunnen oefenen (2 km).
   Halverwege was er een demonstratie van hoogspanning. Tussen twee metalen staven werd een kunstmatige bliksemschicht opgewekt. Er werd niet bijverteld dat lucht zo’n slechte geleider van elektrische stroom is dat er meer dan 100 kVolt nodig is voor zo'n ontlading door de lucht. Daarna liet men een kunststof plaat tussen de staven zakken en voerde men de spanning net zo hoog op, dat de electriciteit zich met een daverend geluid een omweg zocht rond het isolerende materiaal (zie foto).
   De bliksemknallen waren zo luid, dat ik nadien de gids nauwelijks meer kon verstaan. Dat hoefde ook niet. Er restte ons slechts de tentoonstelling over chemie, die ik waarschijnlijk beter had kunnen geven dan hij.

In mijn vorige lab werd af en toe onderzoek gedaan met muizen. 
   Sommige mensen zijn tegen proefdieronderzoek. Het zou dieronvriendelijk zijn. Aan de andere kant is het afschaffen van proefdieronderzoek mensonvriendelijk. Want bepaald medicijn-onderzoek kan nu eenmaal alleen in dieren plaatsvinden.
   Daarnaast moet ik opmerken dat de meeste proefdieren op Stanford waarschijnlijk beter behandeld worden dan dieren uit de bio-industrie. En misschien zelfs beter dan menig huisdier.
   Mijn baas vertelde me ooit een verhaal van een ontsnapte muis in zijn vorige laboratorium op Harvard. De schoonmakers hadden een val van een soort dubbelzijdig plakband op de grond gezet om het beestje te vangen. De volgende ochtend zat de muis erop vastgeplakt. En terwijl er in het laboratorium speciale protocollen zijn volgens welke proefdieren euthanasie ondergaan, hief de schoonmaakster gewoon haar voet en verpletterde de muis onder haar hak.

In de statistieken van deze website zag ik deze maand al één bezoek uit China. Een Nederlandse sport-journalist?
   Blijkbaar is mijn site dus niet geblokkeerd door de Chinese regering – en dat terwijl ik geen goed woord over heb voor China!
   Het erste vind ik nog dat de censuur het grootste deel van de Chinese burgers koud laat. Waarom komen zij niet massaal in opstand?
   Een ex-collega uit China, die ook als post-doc op Stanford werkte, zei: ‘Wij willen gewoon rustig leven, zonder gedoe.’

Gisteren was ik in Ulm, op bezoek bij een vriend. Ulm is de geboorteplaats van Albert Einstein en heeft de hoogste kerktoren ter wereld (161 m). Verder is er niets te beleven. Althans, volgens die vriend.
   Toch zag ik nog iets bijzonders, toen we langs de Donau liepen: een rondvaartboot aangedreven door zonne-energie.
   Van een kennis in Silicon Valley die voor een bedrijf in zonnepanelen werkt, hoorde ik ooit dat Duitsland een van de grootste afnemers van zonnepanelen is. Ik kon het me nauwelijks voorstellen, maar hier in Ulm zag ik eindelijk het bewijs.

In de trein van München naar Freising kwam een man tegenover me zitten, die zijn schoenen uittrok en zijn voeten op de bank naast me legde. Zijn sokken waren bij de tenen geel verkleurd door in zweet opgelost tenenkaas dat in het textiel getrokken was.
   Ik zat een Bounty te eten en mijn eetlust verdween spontaan.
   De man leek trouwens op Fred Oster, de oud-presentator van het AVRO-programma Prijs Je Rijk. Iedereen is een lookalike van iemand anders. Niemand is uniek. Maar dat je dan uitgerekend op Fred Oster moet lijken, is wat onfortuinlijk. Al kan het natuurlijk altijd erger. Twee banken verder zat een man die op Ted de Braak leek. Met puntsnor.
   Van wie ik een lookalike ben, moeten anderen maar beoordelen. Zolang het maar geen presentator van tv-spelletjes is.

 
Wanneer ik op een toilet kom waar de wc-rol op is, moet ik vaak aan Marko W. denken.
   Het is misschien vijfentwintig jaar geleden. Marko was een neefje van mij. Of eigenlijk was het geen neefje, maar het zoontje van kennissen van mijn ouders. Ze kwamen twee keer per jaar op verjaardagsbezoek.
   ‘Laten we de wc-bril vastbinden,’ zei Marko toen we op mijn kamer waren. De visitie zat waarschijnlijk aan de koffie, of misschien al aan de sherry.
   Marko gnuifde. ‘Of nee, laten we de toilet-rollen verstoppen.’
   Een minuut later kwam hij triomfantelijk met drie rollen mijn kamer binnen en verstopte ze onder mijn bed.
   Een wc zonder toiletpapier. Charles Bukowski zegt er in Factotum dit over: Nothing is worse that to finish a good shit, then reach over and find the toilet paper container empty. Even the most horrible human being on earth deserves to wipe his ass. […] you have few alternatives. The one I find most satisfying is to wipe your ass with your shorts, dump them in there too, flush, and clog the toilet.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

Archief 2008

December 2008

November 2008

Oktober 2008

September 2008

Augustus 2008

Juli 2008

Juni 2008

Mei 2008

April 2008

Maart 2008

Februari 2008

Januari 2008

---

Archief 2007