Goethe
Vandaag is de 262ste geboortedag van Goethe. Eerder deze week werd
hij ook al uitgeroepen tot 'grootste Duitser', volgens een peiling
onder 2000 inwoners van Duitsland. Maar aan zulke lijstjes hecht ik
weinig waarde, want Helmut Kohl stond ook in de top tien. Johan
Sebastian Bach ontbrak dan weer, terwijl hij als een van de grootste
componisten ter wereld wordt gezien. Vorige week stond ik nog aan zijn
graf in Leipziger Thomaskirche. Niet te lang natuurlijk, want daarna
moest ik nog naar het Goethe-standbeeld aan de markt.
28 augustus
2011,
Steven Verhelst
Palo Alto
Soms trekt een boek mijn aandacht louter en alleen om de titel. Dat was natuurlijk het geval met Bavianehaar & Chipolatapudding, maar zeker met Palo Alto van James Franco.
Ik woonde ooit ruim vier jaar in Palo Alto, de
Noord-Californische stad in het centrum van Silicon Valley. Het was in
Palo Alto dat ik mijn beste tijden heb beleefd, de mooiste vrouwen heb
gekust, mijn ergste dronkenschappen heb gehad. Soms zou ik willen dat
ik als een Tita-tovenaar terug zou kunnen springen naar die tijd. Maar
je moet voorwaarts, en dat is maar goed ook. Want wie weet heeft de
toekomst nog veel mooiere dingen in petto.
28 augustus
2011,
Steven Verhelst
Vietnamees bier
In Freising is een nieuw Vietnamees
restaurant geopend. Het enige Vietnamese restaurant van de stad. Ik at
er een gerecht met de naam Burning beef.
Vroeger at ik wel vaker Vietnamees. Schuin tegenover het
appartement van mijn toenmalige vriendin zat een het Thais-Vietnamese
restaurant Indochine. Als we geen zin hadden om te koken, haalden we
Vietnamees. Of beter: ik haalde wat. De papaya-salade was mijn
favoriete voorgerecht.
Terwijl ik op de gerechten wachtte, bestelde ik een
Vietnamees biertje. Dat kwam wel op in het krappe kwartiertje dat ik
moest wachten. Ik kreeg er altijd een gratis schaaltje edamame bij,
gezouten sojabonen in de peul.
Nu at ik weer edamame als voorgerecht. Ik dronk er een
Vietnamees biertje bij. En mijn gedachten gingen terug naar Palo Alto,
de kruising tussen Middlefield Road en Colorado Avenue.
27 augustus
2011,
Steven Verhelst
Icaridin
Ik zat op een terras vlak bij de Isar rivier een witbiertje te drinken. Dat had ik wel verdiend na een lange dag werken.
Op een gegeven moment kwam het meisje van de bediening met
een dienblaadje vol spuitbusjes langs. "Wilt u muggenspray?" vroeg ze.
"Graag," zei ik. Want na 1 slok bier was ik al twee keer
gebeten. Dat beloofde niet veel goeds voor de rest van de avond.
De muggenspray bevatte icaridin. Ofwel: sec-butyl
2-(2-hydroxyetyl)-1-carboxy piperidine. Deze insectenverdrijver heeft
minder bijwerkingen dan DEET, dat ik
ooit in Canada gebruikte - toen ik op vakantie was bij een van de grote meren.
Ik spoot mijn armen en benen vol icaridin, en de rest van
de avond dronk ik bier zonder door insekten lastig gevallen te worden.
Toch mooi, die chemie.
26 augustus
2011,
Steven Verhelst
De troonopvolger van Knut
Eerder dit jaar ging de wereldberoemde ijsbeer
Knut uit de Berlijnse Zoo dood.
Ik was in de Leipziger Zoo. Daar kwam ik Heidi tegen, in een van de nachtverblijven. Heidi is een enorm schele
opossum.
Ze wordt gehyped als de troonopvolger van Knut. Haar Facebookpagina
heeft bijna 300.000 volgers. Naast haar hok stond permanent een
bewaakster. Alsof het om een wereldberoemde popster ging.
Zonder een foto te maken liep ik door. Ik keek nog even
naar de kont van de dierentuinmedewerkster, maar gunde de opossum geen
blik waardig. Kutbeest.
Kleine kamers en kleine potjes thee
In Amerika ben ik gewend geraakt aan ruime en goed uitgeruste
hotelkamers. Zelfs de meest achenebbisj motels in Amerika hebben een
koelkast, een breedbeeld TV, een magnetron, een strijkijzer, een
koffiezetapparaat en een haardroger. Dat laatste heb ik niet nodig,
behalve als ik helemaal natgeregend ben en geen droge broek bij me heb.
Ik betrok een vier sterren hotel in Leipzig, en tot mijn
verbazing kostte het slechts 44 euro per nacht. Dat is 11 euro per
ster. Met mijn hoofdrekencapaciteiten is nog niets mis. Het ontbijt was
naar verhouding dan weer duur. Ruim 35% van de overnachtingsprijs.
Tijdens het ontbijt moest ik kort aan mijn opa denken.
'Ik drink elke middag een potje thee,' zei hij vaak. Want
hij was gevoelig voor nierstenen. Volgens hem kwam het door de
pitjes in de tomaten. Die gingen in je nieren zitten. Sinds hij dat
zichzelf wijsgemaakt had, haalde hij de pitjes uit zijn tomaten. En
dronk hij elke middag een potje thee.
Als de potjes thee van mijn opa net zo klein waren als bij
het ontbijt in mijn hotel te Leipzig, verbaasde het mij niets dat hij
het aan zijn nieren had. Want ik dronk alleen bij mijn ontbijt al drie
potjes thee. Maar goed, ik had dan ook een paar biertjes gedronken, de
avond ervoor. Dat dan weer wel.
22 augustus
2011,
Steven Verhelst
Kankercellen
Alle behandelingen voor kanker zijn er op gericht om de celgroei af te remmen.
Zelf wil ik dat mijn kankercellen sneller groeien. Maar
dat zijn dan ook kankercellen die op mijn laboratorium in een
fles zitten te wachten op experimenten.
17 augustus
2011,
Steven Verhelst
Euthanasie
Ik keek weer eens naar
Simon,
een tragi-komische speelfilm over euthanasie. Zo'n film is
waarschijnlijk alleen in Nederland mogelijk.
In
de jaren 60 en 70 werd er door artsen al euthanasie gepleegd. Stiekem,
en niet altijd met succes. Want welke middelen moet je toedienen om
zeker te zijn dat een patiënt overlijdt?
Tien jaar geleden werd Nederland het eerste land
met een euthanasie-wet, maar sindsdien zijn er niet veel landen die het
Nederlandse voorbeeld hebben gevolgd. En dat is jammer. Wat moeten
patiënten daar doen, wanneer hun leven niets meer is dan een
pijnlijk, zinloos wachten op de dood?
Asfalt
De
weg naar de Weihenstephaner campus werd opnieuw geasfalteerd. Er steeg
rook op toen ik langsfietste. Een geur van pek en hete bitumen. En dan
zeggen ze dat werken in een laboratorium ongezond is.
13 augustus
2011,
Steven Verhelst
Bitterballen
Ik organiseerde een Nederlandse avond bij mij thuis. Om de Duitsers op
mijn werk eens wat te leren over de Nederlandse eet- en drinkcultuur.
Bitterballen (hier nog ongefrituurd) mogen dan niet ontbreken. Maar ik
stond wel twee dagen in de keuken om ze te maken. Waarom is Cora van
Mora niet net zo populair in Duitsland als Frau Antje?
11 augustus
2011,
Steven Verhelst
Hopjesvla
En toen besloot ik hopjesvla te maken. 150-200 gram suiker
karamelliseren door steeds suiker over de gesmolten suiker in de pan te
strooien. Giet er, wanneer het roestbruin is geworden, 75-100
milliliter water bij en laat de karamel oplossen. Giet het opgeloste
mengsel bij iets minder dan 1,5 liter melk dat bijna aan de kook is.
Breng het op smaak met een paar kopjes espresso. Giet langzaam en onder
roeren een goed geroerd mengsel van 75 gram zetmeel en de
overgebleven 100-200 milliliter melk bij. Laat het 1 minuut doorkoken.
Koel de pan onder voortdurend roeren in een gootsteen met water. Laat
verder afkoelen in de koelkast. Eet smakelijk.
10 augustus
2011,
Steven Verhelst
Relatietherapie
& kunstmatige inseminatie
Mijn
physalisplantjes krijgen bloemen, maar bij gebrek aan bijen moet ik als
relatietherapeut optreden en met lichte dwang de bevruchting op gang
helpen. Het heeft resultaat. In de lampion-achtige blaadjes beginnen
zich vruchtjes te vormen, die ik – zodra ze rijp zijn
–
genadeloos van hun ouders zal scheiden en op zal eten. Het beroep van
relatietherapeut heeft zo zijn voordelen.
6 augustus
2011,
Steven Verhelst
WACKEN!
Wacken is een klein dorpje in Sleeswijk-Holstein van nog geen
tweeduizend inwoners. 362 dagen van het jaar is het er rustig. Drie
dagen per jaar breekt echter de hel los: dan komen er ongeveer
tachtigduizend metalheads naar het grootste metal-festival van Europa:
Wacken
Open Air.
Een paar jaar geleden is er een film over het
dorpje Wacken gemaakt onder de titel Full Metal Village.
Vandaag begint Wacken Open Air. Maar ik zit gewoon
in Beieren, hoewel ik graag metal luister. Meerdaagse festivals zijn
niks voor mij. Na 1 dag ben ik al dood. En kamperen in de regen vind ik
ook niks.
Maar wat Mekka is voor moslims, is Wacken voor
metal-liefhebbers. Dus ooit zal ik moeten gaan.
4 augustus
2011,
Steven Verhelst
Witzighausen
Afgelopen
weekend was ik op een dorpsfeest in Witzighausen, een gehucht met 600
inwoners in Beiers Schwaben. Op een grasveld naast de kerk waren lange
tafels neergezet, en een aantal houten keten met daken van golfplaten,
waar je bier, worsten en halve haantjes kon kopen. De plaatselijke
blaaskapel speelde wat hoempa-hoempa muziek.
De volwassenen zaten aan de tafels bier te
drinken,
terwijl kleine kinderen verveeld rondrenden en elkaar met
onrijpe
appels bekogelden, die ze van de bomen hadden getrokken.
Ik ontmoette een jongeman die Göring
heette. Zijn
vrienden noemden hem Hermann, naar de tweede man van Nazi-Duitsland,
hoewel zijn voornaam totaal anders luidde.
De meeste Duitsers houden niet van grappen over
dit
gevoelige deel van hun geschiedenis, maar dat was voor Hermann en zijn
vrienden anders. Of misschien had men in Witzighausen gewoon een ander
gevoel voor humor dan de gemiddelde Duitser. In elk geval bestelden we
nog een paar rondjes drank. Want zuipen als de gemiddelde Duitser
konden ze natuurlijk wel.
3 augustus
2011,
Steven Verhelst
8,3
Het
geboortecijfer (het aantal nieuwgeborenen per 1000 inwoners) is in
Duitsland het laagst van de gehele Europese Unie: 8,3. Duitsland is een
goed land als je niet van babies houdt.
Babies. Ze stinken en zijn lelijk, ze laten natte
melkoprispingen waar niemand om gevraagd heeft, ze produceren van die
zachte, geelbruine drek, die af en toe genadeloos de luier uitsijpelt,
en ze huilen veel te vaak (en altijd in het vliegtuig dat ik geboekt
heb), terwijl ze geen flauw benul hebben welke
verschrikkelijke
dingen het leven nog voor hen in petto heeft.
Nee, laat die babies maar ergens anders geboren
worden. In
Polynesië, Uruguay, Papoea Nieuw-Guinea of Turkmenistan.
Landen
waar ik toch nooit op vakantie zal gaan.
2 augustus
2011,
Steven Verhelst
Moleculair koken
Restaurant elBulli (3 Michelinsterren) van
topchef Ferran Adrià was afgelopen weekend voor het laatst
open.
Adrià was een van de grootste
vernieuwers in de
culinaire wereld en een voorloper in het zogenaamde moleculair koken.
Zijn restaurant was slechts 6 maanden per jaar open (de rest van het
jaar ontwikkelde hij nieuwe gerechten). Het leed verlies, dat
gecompenseerd werd door de verkoop van allerlei producten, onder andere
voor het moleculair koken.
Na het sluiten van elBulli gaat Adrià
(49) niet met
pensioen. In 2014 wil hij een culinair centrum openen
dat
zich zal toeleggen op culinaire creativiteit.
Zelf heb ik ook een aantal van de
ingrediënten voor
de moleculaire keuken, zoals agar-agar, natrium alginaat en calcium
lactaat. Maar wat ik ook doe in mijn keuken, zo goed als bij elBulli
zal het wel nooit smaken.
1 augustus
2011,
Steven Verhelst
