Op de bonnefooi
In Zwitserland kocht ik een fles wijn. Ik had geen tijd om ergens bij
een wijngaard te gaan proeven, dus kocht ik een fles in de
supermarkt. Op de bonnefooi.
Ik koop zelden wijn op de bonnefooi.
Dit keer bleek het een grote miskoop te zijn. De wijn
smaakte slecht. Het was een zurig, vlak, mislukt produkt. De fles had
geen kurk, maar een glasdop onder het stuk aluminiumfolie dat over de
top van de flessenhals zat. Van zo'n sluiting had ik wel gehoord,
maar ik had dit soort dop nog nooit eerder gezien. Zo was de
aankoop van de fles toch nog enigszins positief. Dat dan weer wel. Maar
op de bonnefooi koop ik zelden meer wijn.
29 augustus
2012,
Steven Verhelst
Olympiapark
Het was gisteren precies 40 jaar geleden dat de 20ste Olympische
zomerspelen in München van start gingen. Van het stadion en het
omliggende gebied is nog steeds het Olympiapark overgebleven, waar
mensen op hun vrije zondag kunnen wandelen, hardlopen of lui in de zon
kunnen liggen.
Deze zondag was het extra druk. Er waren sport- en
speldemonstraties voor kinderen, muziek, en natuurlijk standjes waar je
bier en braadworsten kon kopen. Vooral daar stonden drommen mensen.
27 augustus
2012,
Steven Verhelst
Geschiedenisvervalsing
Ik ben nooit een echte fan geweest van Lance Armstrong. Ik weet niet
waarom. Ik was meer gecharmeerd van Miguel Indurain, de Sfinx van
Pamplona. En niemand kan natuurlijk in de schaduw staan van Eddy Merckx.
Maar goed, Armstrong heeft wel zeven keer de Tour de France gewonnen. En hij is nooit op doping betrapt.
Dat ze Armstrong nu zijn Tourzeges willen afnemen, grenst
aan geschiedenisvervalsing. Jan Ulrich zou dan drie extra Tourzeges
toebedeeld krijgen. Maar ook Ulrich heeft ooit doping gebruikt. Hoe ver
moeten we gaan? Zelfs Eddy Merckx heeft doping gebruikt.
Armstrong was een superieure renner. Dat idee zit in mijn hoofd. Maar binnenkort is dat uit de boeken.
Maakt het eigenlijk uit? Leef je voor het nu of leef je
voor de boeken? Voor het nu, zou ik zeggen. Want de toekomst is toch
maar klote. Een toekomst waar de uitslag van een sportwedstrijd
elk moment veranderd kan worden.
25 augustus
2012,
Steven Verhelst
Smaak van Zwitserland
Zwitserland betekent vooral chocola, horloges, en kaas.
Vanavond maakten we kaasfondue - hoewel het weer eigenlijk
te warm was voor zware maaltijden. Een fonduepan leenden we bij de
buren. Want elk Zwitsers huis heeft blijkbaar een fonduepan. Officieel
moet er Kirschwasser in
kaasfondue, maar dat hadden we niet. Misschien hadden we dat ook bij de
buren moeten halen, maar dat vond ik een stap te ver. Dan hadden we ook
om extra Gruyere, meer stokbrood, comfortabelere stoelen en een
airconditioner kunnen vragen.
22 augustus
2012,
Steven Verhelst
Geluid van Zwitserland
Met Matt beklom ik La Berneuse, een bergtop van 2048 meter hoog. Op weg
naar beneden aten we chocoladeijs van alpenmelk en brood dat met verse,
gesmolten alpenkaas belegd was. En we hoorden het geluid van
Zwitserland. Koebellen die klingelden.
20 augustus
2012,
Steven Verhelst
Lausanne
Het was druk In de trein naar Zwitserland, en er was geen airconditioning. Of in ieder geval deed hij het niet afdoende.
'Ik zweet,' zei een medepassagier tegen de conducteur, die
de kaartjes kwam controleren. 'Ik hoor niet te zweten in de trein.'
De conducteur zei dat ze elke zomer op hete dagen last
hebben van slechte airconditioning. Hij zweette zelf ook. Op zijn roze
gezicht stonden dikke druppels.
'Geeft u maar door aan de technische afdeling dat ze er iets aan moeten doen.'
De conducteur verliet de coupé.
In de volgende trein van Zürich naar Lausanne was het
niet minder heet, maar in elk geval minder druk. Tegenover me zat een
oude man met gehoorapparaat en een oorbel in zijn oor. Aan de andere
kant van het gangpad las een vrouw een tijdschrift, waarbij ze met haar
lippen de woorden zachtjes voor zich uit prevelde. De man tegenover me
hoorde het natuurlijk niet, maar mij maakte het gek. Gelukkig had ik
mijn iPod bij me. Zo zijn er simpele oplossingen voor simpele
problemen. Als bleef het wel heet, natuurlijk.
19 augustus
2012,
Steven Verhelst
Neopreen
Tijdens het raften kreeg ik een wetsuit van neopreen materiaal aan. Ze
waren vers gewassen, zei de medewerker van de watersport
organisatie.
Dat zal wel, dacht ik.
Toen wij klaar waren, moesten we onze wetsuits gewoon weer
op het rek hangen, waar iemand ze met een kleine tuinslang natspoot.
De volgende dag had ik een lichtrode uitslag op mijn
bovenlichaam. Vetschurft van de vorige gebruiker, dacht ik. Of toch een
huidreactie op het materiaal?
BOB
Ik reed met de Bayerische Oberland Bahn naar Bad Tölz om te
raften. Het logo deed me maar aan één ding denken, de mop
met de clou: "Bob? Wie is Bob?"
17 augustus
2012,
Steven Verhelst
Elvis
Het is vandaag de vijfendertigste sterfdag van Elvis Presley. Maar er
zijn zoveel lookalikes en imitatoren, en die zullen er blijven, zodat
het lijkt alsof hij leeft als nooit tevoren.
16 augustus
2012,
Steven Verhelst
Gérardmer
Twintig jaar geleden zag ik voor het eerst de vallende sterren
veroorzaakt door de Perseïden, een regen van meteoren die half
augustus de dampkring van de aarde binnenvalt. Samen met mijn zus stond
ik - met een dekbed om mijn schouders tegen de frisse avondlucht
- op het balkon van ons vakantiehuisje in
Gérardmer. Ik
deed een aantal wensen, die nacht. De meeste hadden met
liefde te
maken, met meisjes op de middelbare school. Ik was te verlegen om op ze
toe te lopen.
Geen enkele wens van die nacht is
uitgekomen.
Voor je wensen moet je werken, niet passief
wachten.
Vanavond sta ik niet op mijn balkon om de
Perseïden te zien. Ik geloof niet meer in wensen.
En de liefde? Daar heb ik geen vallende sterren
voor nodig.
13 augustus
2012,
Steven Verhelst
Zomer
De zomer in Zuid-Duitsland is een nare zomer. Soms is het dagen fris,
bewolkt of regenachtig, dan weer is het zwoel en drukkend. Maar ik doe
het ermee. Ik pas me aan. Wat kun je anders doen?
Stiekem verlang ik terug naar het
voorjaar in de
Mohave woestij - die beter is dan welke Duitse zomer dan ook. De Mohave
woestijn, waar de hemel blauw is, de lucht droog, en overal waar je
kijkt, cactussen en Joshua trees staan.
12 augustus
2012,
Steven Verhelst
Regensburg
Regensburg ligt aan de Donau, bij de monding van de rivier de Regen, en
is de op drie na grootste stad van Beieren. De oude binnenstad kwam
ongeschonden door de bombardementen van de geallieerden tijdens de
Tweede Wereldoorlog.
Sinds 2006 staat de stad op de UNESCO lijst van
werelderfgoed.
Ik liep door de stad, langs een Romeinse poort,
langs de
dom, over de oude brug, en ik had een "oorwurm", zoals de Duitsers dat
noemen. Een liedje dat in je hoofd blijft zitten.
Alles gaat voorbij
van Doe Maar.
Alles gaat ooit tegen de vlakte, dacht ik. Eerst
ik, dan
mijn ideeën en verhalen, die hopelijk op een dag worden
uitgegeven, en op een gegeven moment Regensburg. Alles wordt op den
duur vervangen door iets anders. En dat is misschien maar goed ook.
11 augustus
2012,
Steven Verhelst
Spam
Aan spam via e-mail ben ik de laatste tien jaar wel gewend geraakt.
Berichten waarin mensen (vaak uit verre oorden) om hulp vragen bij het
incasseren van grote sommen geld, waarvan een deel aan jou zal worden
uitgekeer.
Gisteren kreeg ik zo'n spambericht per gewone post
- uit
Valencia, Spanje. Vreemd genoeg was de brief zelf in het Duits
geschreven. Een zogenaamde Spaanse advocaat meldde
dat
Mathias Verhelst, voordat hij stierf, een bedrag van ruim elf miljoen
dollar had nagelaten. En dat ze nu een Verhelst zoeken die het geld wil
accepteren (de helft gaat natuurlijk naar de advocaat).
Zoals met alle spam belandde deze brief ook in de
prullenbak.
8 augustus
2012,
Steven Verhelst
Moleculair koken 3: Martini-sorbet
Ik organiseerde een moleculaire gastronomie avond en de dresscode was
007. De vrouwen die ik had uitgenodigd, kwamen als Bond-girls.
Ik deed mijn best om op Daniel Craig te lijken.
Als laatste gang serveerde ik een 007-dessert: een
gin-martini sorbet met een olijf en een 'gereconstrueerde olijf':
vloeistof van uitgeperste olijf omgeven door een laagje gelei.
De sorbet smaakte verschikkelijk, maar ik liet
niets merken.
En even later zat ik in de taxi met drie vrouwen
op de achterbank, op weg naar wildere oorden.
6 augustus
2012,
Steven Verhelst
Moleculair koken 2: zee en zand
Misschien is dit het beste gerecht dat ik tot nu toe gemaakt heb. Een
coquille St. Jacques op een bed van watermeloen-gelei, gegarneerd met
'madadamia-zand', limoen, watermeloen-kaviaar en - als metafoor voor de
zee - schuim van citroen.
5 augustus
2012,
Steven Verhelst
Moleculair
koken 1: goudvis
Goudvissen hebben slechts een geheugen van drie of vijf seconden, heb
ik ergens gelezen.
Op een moleculaire gastronomie avond serveerde ik
een
"alcohol-goudvis": aperol-balletjes omhuld door een gel, zwemmend in
een glas prosecco. Als ik een goudvis zou moeten zijn, wil ik een
aperol-goudvis zijn. Een alcohol-percentage van 15%. Geen wonder dat ze
zo'n kort geheugen hebben.
4 augustus
2012,
Steven Verhelst
Doping
Ook deze Olympische Spelen zijn er al een paar sporters wegens doping
naar huis gestuurd. Waar topsport bedreven wordt, wordt nu eenmaal
gesjoemeld. Maar slechts een aantal van hen worden gepakt.
Ik zag een doccumentaire over Ben Johnson, die in
1988 in Seoul de 100 meter sprint voor mannen won. Maar hij werd
betrapt op het gebruik van Stanozolol en raakte zijn
medaille kwijt aan Carl Lewis. Lewis heeft later toegegeven
dat hij toen ook doping gebruikte.
Goed, dat zijn topsporters. Maar wat mankeert
gewone mensen om in de sportschool zichzelf met anabole
steroïden in te spuiten...?
2 augustus
2012,
Steven Verhelst
