Ik zit te veel. Achter mijn computer. In mijn buro. Op de bank. In de trein.
   Vroeger fietste ik tenminste nog naar mijn werk, en bleef er tijd over om hard te lopen.
   Sinds ik in het Ruhrgebiet woon, zijn de keren dat ik op de fiets gesprongen ben, op twee handen te tellen. Het is een streek voor auto's. Een landschap van autowegen en asfalt.
   Om nog een beetje in beweging te blijven heb ik de afgelopen drie maanden op zondag bij een fitnesszaal aan een 'bootcamp' deelgenomen. Maar augustus is voorbij en het bootcamp ook.
   Ik heb me voorgenomen om de komende weken elke zondag op de sintelbaan in de buurt mijn oefeningen te doen, maar ik vraag me af of het daar van komt. Ik kijk uit naar het wonen in Leuven, waar ik niet een uur in de trein hoef te zitten, maar gewoon twintig minuten naar mijn werk kan fietsen. Waar een groot sportcentrum op de campus is.
   Eigenlijk moet ik weer gaan zwemmen. Vroeger werd ik nog getraind door Stefan Aartsen, die deelnam aan twee Olympische spelen. Daar was een bootcamp niets bij. Misschien dat mijn spieren, die ik jaren geleden had, dan terugkeren.

Mijn vrouw en ik tekenden gisteren het huurcontract van een huis in België. Het is bijna zo ver. Binnenkort word ik een reserve-Belg. Of kan ik beter zeggen: een reserve Vlaming? Ik heb geen idee hoe sterk de sentimenten tussen Vlamingen en Walloniërs zijn, maar ik zal er over een paar maanden meer over kunnen schrijven.
   Toen we weer thuis in Duitsland waren, vierden we het met een Duvel Tripel Hop. Misschien wel het lekkerste biertje dat ik in de laatste jaren heb leren kennen. Anders dan andere biertjes ("Hau rein die Scheiße!") dronk ik langzaam, want dit was genieten. En genot moet je rekken, voordat je weer over moet gaan tot de orde van de dag.

Ik verkoop via eBay een aantal spullen die ik niet meer wil hebben, waaronder een paar boeken die ik dubbel heb. Vanavond kwam iemand een Duits boek kopen. Om zeven uur 's avonds werd er aan mijn deur gebeld. Ik deed open en wachtte op wie er boven zou komen.
   Het was een brozem, een jongen met donker, halflang haar, een helm in zijn hand en een motorjack aan. Tot mijn verbazing leek hij bijna sprekend op "Roberto" van de jeugdserie "De Zevensprong". Hij heette Markus, maar misschien was zijn tweede naam Roberto. Wie zou het zeggen? Hij kocht het boek en verdween meteen weer. Met twee treden tegelijk ging hij de trap af.
   'Wacht even!' wilde ik hem achterna roepen. Maar hij was al weg.
   's Avonds speurde ik Google-maps af op zoek naar een Zevensprong in Essen. Als het ergens was, dan zou ik hem daar kunnen vinden.

De afgelopen jaren heeft Duitsland wel vaker met ontvoeringen te maken gehad. Afgelopen week was men in de ban van een ontvoering van een 17-jarig meisje, een dochter van een rijke familie. Er werd een losgeld geëist van 1,2 miljoen euro.
   De bekendste ontvoeringszaak in Nederland is natuurlijk die van Freddy Heineken, en daarna die van Gerrit-Jan Heijn. Ferdi E. schoot Heijn al op de dag van de ontvoering met voorbedachte rade dood, maar de zaak sleepte nog maanden voort.
   De ontvoering van afgelopen week in Duitsland leidde ook tot de dood van het meisje. De ontvoerders hadden niet goed nagedacht over het innen van het losgeld. Bovendien hadden ze zich niet vermomd, dus de angst om later door het meisje herkend te worden, achtten ze te groot.
   Nu zijn ze toch gepakt, nog geen week na de ontvoering.
   Ik heb nog zelden gehoord van ontvoeringszaken die goed zijn afgelopen. Maar ontvoerders denken daar blijkbaar niet over na.
   Bij Ferdi E. leek het aanvankelijk goed te gaan, maar uiteindelijk handelde hij ondoordacht. Het losgeld was binnen, de vrouw van Heijn deed emotionele oproepen via de televisie om haar man vrij te laten, maar het bleef stil. Pas toen biljetten met serienummers van het losgeld in omloop kwamen, kon E. worden gepakt.

De explosies op een chemische opslagplaats in het Chinese Tianjin hebben een grote hoeveelheid cyanide blootgelegd. Een deel is al vrij gekomen, en nu wordt er hard gewerkt om het natrium cyanide (op zich een stabiele verbinding) met waterstofperoxide onschadelijk te maken -voordat het weer gaat regenen. Als natrium cyanide nat wordt, komt er blauwzuurgas vrij, en dat is erg toxisch. Waterstofperoxide oxideert het tot cyanaat, dat duizend keer minder giftig is. Vervolgens met zuur het cyanaat worden gehydrolyseerd tot koolstofdioxide en ammonia.

Vandaag was het de 95ste geboortedag van Charles Bukowski. Natuurlijk schrijven alle schrijvers die een beetje gevoel voor stijl hebben vandaag over Bukowski. Dus ik houd het gewoon bij het volgende citaat: "If you're going to try, go all the way. Otherwise don't even start."

Bij ons in de tuin groeien er eindelijk komkommers.
   Bij De Volkskrant loopt al weken lang een komkommerblog, omdat er toch niets te melden is. Vandaag berichtten ze over de 'rennende rukker', een of andere joggende potloodventer uit IJmuiden. Het zou zo een titel uit de Suske & Wiske reeks kunnen zijn. Suske & Wiske en de rennende rukker. Ik weet niet eens of die serie stripalbums nog bestaat. Ik ben geen fan van strips, maar van Suske en Wiske heb ik bijna alle albums gelezen. Nou ja, van nummer 70 tot 120 ofzo. Daarvoor was ik te jong en daarna te oud.
   In elk geval hoop ik de komende tijd veel komkommers te hebben. Misschien kook ik er wel soep van, want ik heb nog ergens een recept voor een komkommer-dille soep. Of dat smaakt, is de vraag, maar wie nooit eens iets uitprobeert, komt nergens achter.

Blijkbaar was ik na het uitslaan van de wekker weer in slaap gevallen, want het was zeven uur toen ik mijn ogen opende en een blik op de cijfers wierp.
   Dan maar een trein twintig minuten later nemen, dacht ik. Misschien belandde ik daardoor in vreemde avonturen die ik anders niet zou meemaken. Maar zo was het uiteraard niet. De mensen die in de S-Bahn zaten zagen er wel anders uit, maar keken met hetzelfde chagrijn uit hun ogen. Gelukkig had ik mijn laptop bij me om in te vluchten.

Ik geef niet zo vaak commentaar op actuele politieke zaken in deze blog. Waarom weet ik eigenlijk niet. Daar gaat deze blog niet over. Ik beschrijf liever de rare details van de mensheid, merkwaardige observaties. Die zeggen soms meer over de mens dan de grote thema's.
   Een paar weken geleden stond ik met mijn vrouw te wachten voor een PIN-automaat in het centrum van Essen. Een zwerver, wiens schoenen twintig meter verder stonden, was naast het automaat in elkaar gezakt . Een fles lag in scherven naast hem. Hij brabbelde wat. Veel zinnigs was het niet. Het klonk als een kreet van pijn, of de lach van een dronkaard. Maar niemand deed iets.
   Dat is de houding van mensen tegenwoordig. Niemand helpt een ander in nood.
   Uiteindelijk waarschuwden wij met een paar andere mensen een politieagent die aan de overkant van de straat stond.
   Misschien is de asieldiscussie hetzelfde probleem als het bovenstaande incident. Men wil mensen in nood niet meer helpen. Natuurlijk kan niet de hele wereldbevolking naar west-Europa komen. Maar hoe moet een mens het te moede zijn, als hij alles achterlaat, en zijn leven riskeert om ergens anders heen te gaan. Willen die mensen echt ergens heen? Of willen ze gewoon ergens vandaan?
   Ik weet geen oplossing, en pretendeer die ook niet te hebben. Maar er moet iets gebeuren.

Mijn beheersing van de Nederlandse taal is in de ruim tien jaar dat ik buiten Nederland woon, langzaamaan achteruit gegaan. Maar ik blijf mij nog altijd verbazen over teksten in kranten. Goed, ik lees alleen De Volkskrant online, dus misschien heb ik niet een breed overzicht van het kunnen van journalisten.
   Vandaag las ik de zinsnede: iemand die 'verkruimelde als een ijsblokje in warm water'.
   Ik heb al lang ervaring met ijsklontjes, maar ik heb nog nooit een ijsklontje zien verkruimelen.
   De taal verloedert in het algemeen, en dat is jammer. Meer Gerard Reve lezen op de school voor journalistiek. Dat zou helpen. Of krijgen journalisten tegenwoordig geen opleiding meer omdat 'iedereen al Nederlands kan schrijven'?   

De maand augustus is ook de maand van Zomergasten.
   Het is een bekende vraag: welke fragmenten zou jij als zomergast laten zien?
   Het beste is natuurlijk een avond met een thema, waarin alle fragmenten een bepaalde relatie tot elkaar hebben. Rare mensen - misschien zou dat mijn thema zijn. Want daar zijn er genoeg van op de wereld. Ontontbeerlijk is een fragment van Charles Manson.

Er valt weinig te melden in deze tijd, die ook wel de komkommertijd genoemd wordt.
   Voor het eerst in mijn leven heb ik komkommerplanten in de tuin, en de komkommers beginnen nu inderdaad te groeien. In Duitsland bestaat er geen ander woord voor augurken en komkommers, dus bij ons in de tuin groeien ze gewoon door elkaar heen. De grootte bepaalt wel welk lot ze zullen ondergaan.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact