De maand augustus is voorbij, en ik bericht over mijn thuiskomst van de
interrailvakantie die ik in juli maakte.
Ik zat in een eersteklascoupé van
Keulen naar Luik.
Een Duitse ICE – ze rijden snel, zijn comfortabel, hebben
toiletten in elk treinstel, en serveren halve liters witbier voor de
dorstige reiziger. Wel tegen betaling uiteraard.
In de eersteklas staan de stoelen iets uit elkaar,
zodat
je meer ruimte hebt voor je ellebogen op de leuningen naast je.
Bijkomstig kun je tussen de stoelleuningen doorgluren om te kijken wat
je medereizigers doen.
Voor mij zaten twee vrouwen foto’s te
kijken op de
gsm van de ene.
Er waren foto’s bij van een bevallige jonge vrouw op een
bank,
naast een pilaar uit de oudheid, in een parkje, in een café.
Op elke foto had ze dezelfde geforceerde glimlach.
Had ze een goede vakantie gehad of had ze geen talent voor de foto?
Er was ruimte tussen de stoelen om haar op de
schouder te
kloppen en haar deze vraag te stellen. Maar ik hield mij in. We zaten
in de eerste klasse.
31 augustus
2023,
Steven Verhelst
Chocolade-panacea
Ik ging naar het chocolademuseum in Keulen. Gesponsord door Lindt.
Bij entree kreeg je meteen een chocolaatje, dus
iedereen werd gelijk goed gestemd. Dat was nodig, want het was druk in
het museum.
Cacaobonen werd door de Azteken al gebruikt om een
bittere drank te maken. In de zestiende eeuw nam Columbus cacaobonen
mee naar Europa.
Pas in de 18e eeuw werd er vaste chocolade
geproduceerd. Daarvoor ging het om cacaodranken.
Op een gegeven moment werd cacaodrank gezien als
panacea, een medicijn dat alle ziektes zou kunnen genezen.
Ook in het museum en aan de uitgang kreeg ik
chocolaatjes. Ik sloot mijn ogen korte tijd terwijl de gesmolten
chocolade mijn mondholte vulde.
Chocolade is geen medicijn tegen lichamelijke
klachten, maar misschien wel tegen geestelijke. Bij de uitgang van het
museum nam ik nog maar een extra stukje.
30 augustus
2023,
Steven Verhelst
Currywurstteleurstelling
Als je in Duitsland bent, moet je natuurlijk currywurst en
döner
eten. Currywurst in België is synoniem met een frikandel, maar
in
Duitsland krijg je een in stukken gesneden braadwurst met veel speciaal
gekruide ketchup. Met broodje of frietjes erbij. Daarnaast hebben ze in
Duitsland de beste döner kebab.
Op mijn terugweg van de Aldi (zie gisteren) kocht
ik
currywurst. Ik liet ‘m inpakken zodat ik terug in mijn Airbnb
kon
eten.
Het bleek megagore curryworst te zijn. De worst
was
misschien niet het probleem, maar de saus had meer weg van een ketjap
dan van de echte currywurst saus. Er zat wel veel friet bij, maar dat
was geen excuus.
Dit was geen currywurst meer, dit was
teleurstelling.
Misschien een nog grotere teleurstelling dan toen ik voor het eerst een
curryworst in België bestelde en een frikandel voorgeschoteld
kreeg.
29 augustus
2023,
Steven Verhelst
Samenzweringen in Keulen
Ik verbleef in een Airbnb in Keulen, niet ver van de Neumarkt
– een plein waar je van metro op tram en vice versa kunt
overstappen. In het begin van de avond begaf ik mij naar de lokale Aldi
om ontbijt te kopen. En alcohol uiteraard.
Toen ik klaar was met mijn inkopen, trok
ik alvast een lauwe Schultenbrau open, die ik met half vertrokken
gezicht naar binnen goot. Terwijl ik daar stond, sprak een zwerver mij
aan. Hij vroeg of ik geld had voor eten.
“Je mag mijn blikje hebben,”
zei ik tegen hem.
Op blikjes zit in Duitsland 25 cent statiegeld.
“Ik drink geen bier,” zei de
zwerver. Misschien had hij mij verkeerd verstaan. “Geef maar
aan hem.” - hij wees op een andere zwerver die inmiddels voor
de pui van de Aldi stond.
"Ik drink ‘m eerst leeg,” zei
ik om het misverstand uit de wereld te helpen.
De andere zwerver kwam er nu ook bij staan. Ze kenden elkaar. Wie mocht
het blikje ter waarde van 25 cent nemen?
Ik stond nog even met hen te babbelen, want zomaar
weglopen vond ik onbeleefd – ook al ging het om daklozen.
Daarbij kwam: een lauwe Schultenbrau sla je ook niet zomaar in
één keer achterover.
We hadden het over vuurwerk, en hoe de wetgeving
in Nederland en Duitsland verschilde. We hadden het over corona, en of
het vaccin echt hielp of dat het virus door de mens ontworpen was en
door een of ander kwaadaardig laboratorium de wereld in geholpen was.
De eerste zwerver was er van overtuigd dat het
virus door de mens gemaakt was. Dat had hij op de straat gehoord.
Ik onthulde dat ik wetenschapper was. Chemicus, en
we praatten korte tijd over mijn onderzoek naar de rol van enzymen
(specifiek: proteasen) in humane ziekten. Ze luisterden geduldig toe.
Omdat ze interesse hadden in wetenschap of omdat ze eindelijk eens blij
waren dat iemand serieus met hen sprak, dat wist ik niet.
Toen ik mijn blikje bier eenmaal leeg had, gaf ik
het aan hen. Ze moesten zelf maar uitzoeken wie recht had op de 25 cent
statiegeld.
28 augustus
2023,
Steven Verhelst
Nachtbus
De slaaptrein van Genua naar München reed niet.
Met frustratie in mijn lijf stond ik in
de rij bij de balie van TrenItalia. Daar wisten ze niks van de
slaaptrein, want die werd georganiseerd door een Oostenrijkse
maatschappij.
Morgen was er weer een dag, dacht ik.
Maar of er morgen een trein reed, en of er plaats
was, bleef de vraag.
Samen met een paar gestrande reizigers beraadde ik
mij wat te doen.
Zij namen een Flixbus naar München. Die
vertrok om kwart voor negen en zou tegen half tien aankomen bij station
München Hackerbrücke.
Ik besloot de bus ook maar te nemen. Ik was een schaap; ik volgde de
kudde. Met z’n allen slenterden we naar het vertrekpunt.
In de Flixbus was gelukkig een chemisch toilet,
want de reis zou meer dan 13 uur duren.
Toen ik instapte, kreeg ik flashbacks naar de
middelbare school, toen we in 4VWO op Romereis gingen. Toen we de
ergens bij Nijmegen de grens met Duitsland over gingen, was het
chemisch toilet al vol en ging de deur op slot.
In de Flixbus zat schuin voor me een jonge vrouw
met dikke voeten, bleek als een gipsen beeld. De riemen van haar
sandalen sneden in het witte vlees. Ze zat een boek te lezen zoals een
kind leest. Ze legde een boekenlegger van Harry Potter onder de regel
die ze aan het lezen was en bewoog die langzaam naar beneden.
Hoe langer de busreis duurde, hoe meer ik mij
realiseerde dat ik met mensen in de bus zat, die stonken. Uit hun reet,
uit hun mond, misschien zelfs uit hun oor.
Op een gegeven moment, bij de Duitse grens, kwam
er politie naar binnen om paspoorten te controleren. Ze snelden door de
bus heen – vanwege de geur? Vanwege hun verveeldheid?
Eén persoon werd mee naar buiten
genomen, en toen mochten we doorrijden.
We reden verder over de drukke Autobahn, en langzaam, heel langzaam
naderden we de verlossing van het eindpunt.
27 augustus
2023,
Steven Verhelst
Specialiteiten
De taxichauffeur die mij op de eerste dag in Genua van de ferry
terminal naar mijn appartement bracht was een prater. Misschien had hij
eigenlijk gids voor toeristen moeten zijn. Of gastheer bij een talkshow.
Na een korte uitleg over de stad gaf hij culinair
advies.
“Er zijn twee dingen die je gegeten moet
hebben in Genua,” beweerde hij. “Ten eerste
focaccia. Echte focaccia komt alleen uit Genua.”
Ik knikte maar, zoals ik bij het meeste wat hij
gezegd had, had geknikt.
“Ten tweede pesto. In Genua krijg je de
beste pesto. Mandili al pesto moet je bestellen. Ik weet nog wel een
paar goede restaurants daarvoor.”
Toen ik uitstapte, gaf hij mij zijn visitekaartje.
Voor als ik hem nog eens nodig had.
Mandili is eigenlijk het woord voor doek, en de
pasta bestaat uit grote lappen dun deeg, gedrenkt in pesto.
Vandaag at ik beide gerechten. In een klein
winkeltje in een van de vele steegjes kocht ik een focaccia met
schijfjes worst. Later, bij een restaurantje waar de kok in de etalage
verse pasta aan het maken was, bestelde ik trofie al pesto –
een korte, dunne noedel met een flinke plens groene pesto. En de
taxichauffeur bleek gelijk te hebben: lekkerder had ik het nog niet
gehad.
.
26 augustus
2023,
Steven Verhelst
Gelateria
Tot dusver had ik elke dag die ik in Genua op vakantie was, een ijsje
gegeten. Een keer in Boccadasse, twee keer bij een Gelateria aan het
aan het Piazza Caricamento, en nog een keer ergens anders. De
gelateria’s – waar ook slanke Italiaanse vrouwen
aan ijshoorntjes likken. De enige dikkerds in de rij, waren toeristen.
25 augustus
2023,
Steven Verhelst
Zeekoe
In Genua staat het grootste aquarium van Europa: een enorm complex van
3100 vierkante meter met in totaal 6 miljoen liter water verspreid over
70 verschillende baden en aquaria.
In een van de aquaria zaten zeekoeien.
Zeekoeien zijn zoogdieren die in het water leven.
Ze lijken niet op koeien en zijn evolutionair het meest verwant met
olifanten. Maar ze eten voornamelijk zeegras, en daarom worden ze zo
genoemd.
Zwaar en dik zijn ze. Stevige botten en een flinke
hoeveelheid vette blubber hebben ze om hun lijf. In het aquarium dreven
ze maar wat rond.
De volgende dag ging ik naar Boccadasse, een
vissersdorpje iets ten oosten van Genua. De bus bracht me er heen. Ik
liep langs de boulevard die langs de Middelandse zee was aangelegd, tot
ik een strandje met stenen tegen kwam. Er zaten mensen op
handdoeken, en een paar fanatiekelingen, twee verliefde stelletjes, een
oud wijf en drie studentes waagden zich in het water.
Naast het strandje waren een paar kleine
restaurants. Ik zat een tijdje op de stenen naar de golven en de
zwemmende mensen te staren, totdat ik honger kreeg.
Ik besloot in een van de restaurants te lunchen en
bestelde een spaghetti al frutti di mare. Wat moet je anders bestellen
in een vissersdorp?
Aan een andere tafel zat een zeekoe met bril. Of
eigenlijk meer een walrus. Ze had als lunch alleen een panini gegeten.
Misschien moest ze een deel van haar blubber kwijt. Haar dochter
– ook geen magere grasspriet – had wel een flink
bord pasta naar binnen gewerkt. Ze betaalden en verlieten het
etablissement.
Het uitzicht was weer aangenamer geworden.
De ober bracht mijn spaghetti en ik at met smaak.
Toen mijn gerecht bijna op was, zag ik de walrus
weer in het restaurantje verschijnen. Ze fluisterde even iets in het
oor van de ober. Wilde ze nog naar het toilet? Had ze te veel betaald?
Of deed ze een onzedelijk voorstel?
Het eerste in elk geval, want ze verdween naar het toilet. Maar wie
weet was het derde ook waar, want toen ze het restaurant weer verliet,
keek de ober haar waggelende achterste na, alsof hij een geliefde
nakeek die voorgoed met de boot overzee emigreerde.
23 augustus
2023,
Steven Verhelst
Melanine
In een restaurant aan het Piazza Caricamento in Genua bestelde ik een
zwarte spaghetti met inktvis inkt. Ik had dat een paar keer op
televisie gezien. Bij Gordon Ramsey ofzo. Het zou – naast het
speciale visuele effect – de pasta een mineralige smaak geven.
De kleur van de inkt van inktvissen wordt
veroorzaakt door
melanine – een klasse van natuurlijke pigmenten die ook onze
huid
een bruine kleur geeft. Het ontstaat door chemische reacties uitgaand
van het aminozuur tyrosine. Een van de voorgestelde structuren voor
melanine is de bovenstaande chemische formule.
Meer dan de helft van mijn pasta werd trouwens
weggegeten
door een tafelgenoot, die zijn gerecht – een pasta carbonara
– wilde ruilen met mijn spaghetti al nero di seppia. Weg
inktvis
inkt. Weg melanine.
Maar het was een van de lekkerste
carbonara’s die ik ooit heb gegeten, dat wel.
21 augustus
2023,
Steven Verhelst
Verlossing
Ik was op zoek naar verlossing, en vond die uiteindelijk in een
wasserette in Genua.
Alle kleren waren vuil, en de rest van de vakantie
stinkend rondlopen zag ik niet zitten. Dus ging ik op weg naar een
wasserette. Die zou zich niet ver van het appartement bevinden waar ik
in Genua verbleef.
Ik begaf mij op weg, niet wetende welke avonturen
en beproevingen mij te wachten stonden. Meer hierover leest u in een
nieuwe column.
19 augustus
2023,
Steven Verhelst
Telefoonbotje
Toen ik in bed ging liggen en mij omdraaide, stootte ik het
telefoonbotje in mijn rechter elleboog tegen het nachtkastje. Het is
eigenlijk geen botje, maar een stuk uitstekend bot van je opperarmbeen,
waar een stuk zenuw langs loopt. Als je die dikke zenuw stoot, krijg je
dat typisch prikkelende gevoel. Het was ooit eens een vraag in de
nationale Wetenschapsquiz junior (in 1999 geloof ik). Met Wim T.
Schippers als presentator.
De pijn straalde uit tot in mijn pols en pink, en
ik probeerde het tintelende gevoel met handbewegingen weg te krijgen.
Ik ging even uit bed en keek tussen de gordijnen
door naar het plein waaraan het appartement lag, vlak bij het Aquarium
van Genua. Een of andere dakloze of op andere manier aan lager wal
geraakte persoon stond vanuit een aantal kartonnen dozen kleding te
verkopen. Tweedelige pakken, zo leek het. Hij was in onderhandeling met
een man in korte broek, en in snel tempo wist hij drie pakken uit de
dozen op te duiken, die hij op een stuk karton op de grond legde.
Ik ging weer naar bed. Het tintelende gevoel was
inmiddels weggetrokken. Of de man een pak verkocht was, wist ik niet.
De volgende ochtend, toen ik weer uit het raam
keek, was de dakloze verdwenen. Misschien had hij toch ergens een
slaapplaats. Zijn handelswaar stond er nog, onder een afdakje. Wie
kleding wilde weggraaien, moest nu zijn slag slaan.
18 augustus
2023,
Steven Verhelst
Gezegend
Op de ferry naar Genua was een apart stuk voor kinderen, met een
klauterhoek en een ballenbad. En als vader moet je natuurlijk oog
houden op je kroost.
Samen met andere ouders hing ik daar op een bank,
terwijl
tientallen kinderen aan het rennen, klimmen, en ravotten was.
Gezegend was hij die nu zijn gehoorapparaat uit
kon zetten, dacht ik.
16 augustus
2023,
Steven Verhelst
Dégueulasse
Ik stond bij de balie van Moby ferries om mijn ticket naar Genua op te
halen. Voor mij stond een Franse vrouw met twee kleine kinderen. Ze had
problemen, want ze alterneerde tussen boosheid en wanhoop. Nu eens riep
ze luid, dan weer weende ze.
Blijkbaar had ze geen ticket, of had ze wel een
ticket, maar voor een verkeerde dag, en die kon – zo begreep
ik uit de consternatie – niet omgewisseld worden.
Mais ç’est
dégueulasse!” riep ze uit.
Dat was een woord dat ik kende – uit een
song van de Franse zanger Renaud; Chanson dégueulasse, van
het album Putain De Camion, die ik ooit uit de bibliotheek in
Vlaardingen had geleend en op een cassettebandje had overgenomen.
Maar wat dégueulasse betekende, wist ik
niet.
In de derde of vierde klas van de middelbare school moesten we een
aantal songteksten van Renaud vertalen. Ik weet niet meer bij welke
leraar het was. Bij Belles? Bij Vis?
Het ging om een paar oudere songteksten. Amoureux de Paname (verliefd
op Parijs). Hexagone (over Frankrijk. Kijk maar in de atlas: Frankrijk
is een zeshoek). Maar Chanson Dégueulasse was er niet bij.
Ik zocht het woord op in een online woordenboek.
Dégueulasse betekent smerig. Vuil. Goor.
Een gore streek hadden ze haar geleverd. Daar kwam het op neer.
Ik dacht aan het cassettebandje met de opname van
Renaud. Het moest nog ergens op zolder liggen.
Later die dag, toen de ferry al bijna in Genua was
aangekomen, zag ik de vrouw op het dek. Blijkbaar was ze toch aan boord
kunnen komen. Zo’n smerige streek hadden ze haar dus toch
niet geleverd.
14 augustus
2023,
Steven Verhelst
Het wonder van de bodylotion
In de badkamer van mijn hotel aan het strand van Corsica stond
douchegel, shampoo en bodylotion klaar – zoals in alle zich
respecterende hotels eigenlijk.
Ik gebruikte de bodylotion om op mijn voeten te
smeren
– ik had sinds kort last van droge, loslatende huid op de
zijkant
van mijn grote teen.
Misschien zwemmerseczeem door het douchen in de gym na mijn recente
hardloopwedstrijd in Westerlo.
Terwijl ik mijn voeten insmeerde dacht ik aan
Jezus die
zijn voeten gezalfd kreeg. Wat was dat met het zalven van voeten in de
Bijbel? Er ging geen Bijbelboek voorbij of er werden wel voeten
gezalfd. Dat was beslist voetschimmel door het zich wassen in
gemeenschappelijke badhuizen of door het uitlenen van sandalen aan
elkaar. Daar hadden ze niet over verteld op de bijbelclub, waar ik als
kind heen moest. We kregen alleen verhalen te horen over Jezus die zijn
voeten gezalfd kreeg en daarna een of ander wonder verrichtte.
Ik hoopte ook op een wonder. Niet door Jezus, maar
door de bodylotion.
11 augustus
2023,
Steven Verhelst
Krekels
Toen ik bij het hotel op Corsica uit de taxi stapte, zag ik een krekel
op de stoffige bodem wegspringen.
Als ik een krekel zie springen, kom ik in een
echte vakantiestemming.
Het is alsof ik weer kind ben, en in het hete
Zuid-Frankrijk met een stok achter een krekel aan liep. Telkens als hij
neerkwam, gaf ik hem weer een tikje tegen zijn kont, zodat hij opsprong
en zijn gekleurde vleugels liet zien. Net zo lang volgde ik hem, totdat
hij in het gras belandde en ik hem niet meer kon vinden.
’s Avonds maakten de krekels muziek. Ze
tjilpten.
Mijn vader dronk een biertje, mijn moeder schreef ansichtkaarten, mijn
zus las een boek en ik luisterde naar de krekels, terwijl ik aan de
muggenbeten op mijn been krabde.
9 augustus
2023,
Steven Verhelst
Brommer op zee
Van Marseille nam ik de ferry naar het plaatsje Bastia op Corsica. Dat
was een boottocht gedurende de nacht. Ik had een kajuit die uitkeek
over de zee, met een bed dat je tegen de muur kon opklappen.
Ik was moe en ging om negen uur slapen.
Nou ja, van slapen kwam niet veel.
Mijn bed trilde mee met de scheepsmotoren.
Ik had net zo goed in een volgwagen bij Parijs-Roubaix kunnen zitten.
Hopelijk trilde mijn buikvet mee, zoals op
zo’n fitness-apparaat dat je vetcellen als sneeuw voor de zon
laat verdwijnen.
Ik lag wakker, de hele nacht.
Om vier uur in de ochtend stond ik op – niet als beach boy
met een sixpack, maar gewoon als mijzelf. Die sixpack zou ik later wel
ergens anders halen. Ik besloot naar boven dek te gaan om de zonsopgang
te zien.
Het was nog donker. De banken op het dek waren
verlaten. De maan stond aan de hemel, maar door de felle lichten op de
boot was er vrijwel geen ster te zien.
Ik ging zitten en staarde naar de hemel, en naar de witte schuimkoppen
die af en toe op het water van de Middellandse Zee verschenen.
Het ochtendgloren begon al. De lucht bij de
horizon was nog zwart, maar iets daarboven kleurde hij al lichter. Een
blauwe penseelstreek op een zwart doek.
Maar al snel werd de lucht weer donkerder van
kleur. De maan verdween. Er kwamen wolken opzetten, die mijn hoop op
het zien van de zonsopgang de bodem in sloegen.
Opeens kreeg ik zin om het verhaal
“Brommer op zee” uit de verhalenbundel
“In de bovenkooi” van Maarten Biesheuvel te
herlezen. Daarin ziet een matroos, die alleen op het dek is, een
zonderling figuur, een soort Messias, met een brommer over het water
heen rijden. Maar ik
had het boek thuis liggen.
Misschien komt de Messias ooit op aarde
– en wie weet is het met een brommer op zee.
Ik keek nog even over de golven, maar kon geen
koplamp van een brommer ontwaren. Redding was voorlopig niet nabij
.
6 augustus
2023,
Steven Verhelst
Vissen
Ik
liep langs de
kade in de richting van de oude haven van Marseille. Bij museum
Mucem, ging ik op een bankje nabij het water zitten.
Niet ver van mij verwijderd stond een man met een
vishengel. Hij was bezig met het bevestigen van loodjes aan zijn lijn.
Of met het in orde brengen van zijn haak. Ik heb niet zo’n
verstand van vissen.
In mijn leven heb ik één
keertje gevist,
samen met een buurjongen die tien jaar ouder was. Ik ving niks, totdat
ik naar het toilet ging (we visten in een vijver tegenover ons huis),
en ik bij terugkomst opeens een voorn aan mijn haak had.
Of die vanzelf in mijn haak had gebeten of dat ie
er uit
medelijden aan was gedaan door mijn buurjongen, heb ik nooit
achterhaald.
k dronk een flinke slok uit mijn bidon met water.
Die had
ik ooit bemachtigd tijdens het WK wielrennen in Leuven, een paar jaar
terug. Wielrenners zijn mijn helden, al sinds ik een kleuter was, en ze
zijn het nog steeds.
De man met de vishengel gooide zijn hengel uit,
zette hem
vast tussen een paar stenen en ging zitten op de bank die een paar
meter naast de mijne stond.
Ik keek uit over de zee, naar Chateau
d’If, het
kasteel waar de Graaf van Monte Cristo gevangen zat in het boek Le
Compte de Monte Cristo van de Franse schrijver Alexandre Dumas.
Maar hij ontsnapte.
Ontsnappen – is dat niet wat we allemaal
willen?
De visser leek niet met de Graaf van Monte Cristo
bezig te
zijn. Hij greep een rol koeken uit zijn tas en trok er eentje uit. Het
waren prinsenkoeken, met chocoladefondant tussen twee ronde koekjes.
Hij staarde er kort naar, en nam een flinke hap.
Zo zat hij te vissen – af en toe een
koek uit zijn
tas nemend, nauwelijks geïnteresseerd in bijtende vissen.
Misschien overleefde hij op prinsenkoeken, en slechts af en toe een vis.
Dat was een rustgevende gedachte. Te zitten en de
avond af te wachten zonder verwachting.
Ik keek nog een tijdje toe en keerde toen terug naar mijn hotel.
4 augustus
2023,
Steven Verhelst Shitstorm in Marseille
Het zal je
toch maar eventjes gebeuren / je wandelt, en dan begint het toch te
meuren – het zijn de eerste twee regels van een
gedicht dat ik voor de schoolkrant schreef, samen met een klasgenoot.
Ik moest er aan denken toen ik de metro nam in Marseille.
Het was 12 juli. Ik had de TGV genomen van Paris
Gare-de-Lyon naar Marseille, en liep naar het metrostation.
Daar gebeurde het.
Ik liep naar de poortjes met een metrokaartje in
mijn hand. De vloer bestond uit grote, donkere tegels. Er waren vier
deurtjes – links was een muur en rechts een glazen
afscheiding
naar een trap die naar beneden voerde.
Er klonk plotseling een knal, er gutste bruine
drab naar beneden en het begon stevig te meuren.
Kak uit het plafond.
Blijkbaar was er een rioolpijp gebarsten. Of was er een aanslag door de
onderbroekenmafia.
De bruine drab kletterde op de vloer en spreidde
zich langzaam uit.
Parijs had gestonken, maar dit was van een heel
andere orde. Dit was geen stinken meer. Dit was meuren.
Niemand stond in de buurt; dat was nog een geluk.
Het allerergste komt nog, schrijft Schopenhauer.
Dus dat
beloofde wat voor de rest van de reis. Ik liep zo snel mogelijk door
het rechter poortje op weg naar mijn hotel in Marseille, wellicht recht
in de armen van grotere misère.
3 augustus
2023,
Steven Verhelst Stank in de metro
Man in de metro, totaal
verslaafd aan die geur in de metro, verslaafd, verloren aan die vijftig
soorten deo… - Hausmagger
Parijs stonk – niet alleen in de
metrostations, maar ook op straat. Daar kwam ik achter toen ik uit de
Thalys was gestapt en door de straten rond Paris-Nord liep.
Het rook naar urine, vuilnis, zweet en chloorwater.
Niets van mijn herinnering aan mijn
vorige bezoek aan Parijs kwam naar boven. En van het huidige
bezoek herinner ik mij, behalve de aanblik van de Eiffeltoren, bovenal
de stank in de metro van
Parijs.
2 augustus
2023,
Steven Verhelst Parijs
De laatste keer dat ik in Parijs was, is meer dan tien jaar geleden. De
Notre-Dame stond er nog, zoals ik hem ooit als kind had gezien. Een
paar jaar geleden werd de Notre Dame ten dele verwoest door
een brand.
Soms woedt er een brand in je leven, valt er een
toren om. Maar net als de Fransen moet je blijven bouwen tot er weer
een groots bouwwerk staat. 1 augustus
2023,
Steven Verhelst