Het is oudejaarsdag, en ik lees de laatste bladzijden van Reve’s De Avonden.
   ‘Het jaar is er niet meer. Konijn, ik ben levend. Ik adem, en ik beweeg, dus ik leef. Is dat duidelijk? Welke beproevingen ook komen, ik leef.’ [...] ‘Het is gezien. [...] Het is niet onopgemerkt gebleven.’
   Ik werk nu een half jaar aan mijn blog, ik hoop dat het niet onopgemerkt gebleven is. Ook in het nieuwe jaar blijven er berichten uit de VS volgen.

Mijn vriendin en ik reden door de woestijn in het zuiden van Arizona, niet ver van de grens met Mexico, toen we plotseling een wegversperring van de Border Patrol tegenkwamen. De Border Patrol ziet er op toe dat er geen illegale Mexicanen de VS binnenkomen. Maar om niet te worden beticht van discriminatie, houden ze elke auto aan om te vragen naar identiteitsbewijzen.
   Ons Amerikaans rijbewijs bleek niet genoeg, en onze paspoorten met visum lagen uiteraard veilig thuis in Californië.
   ‘Hier moet ik meer werk van maken,’ zei een officier die elke tien seconden op de grond spoog. Hij haalde een tweede officier erbij, die onze rijbewijzen vroeg en zei dat hij ‘een paar telefoontjes’ moest gaan plegen.
   De spugende officier bleek bij nadere kennismaking wel een vrolijke Frans. Zijn grootouders kwamen uit Duitsland, beweerde hij in gebroken Duits. Ik was de eerste Nederlander die hij ooit tegenkwam.
   Na tien minuten kwam officier twee weer terug. Alles was natuurlijk goed. En nadat de spugende officier had gecontroleerd of er geen illegale Mexicanen in de kofferbak verstopt zaten, mochten we doorrijden.

Ik heb een fles ‘Monte Rosso Cabernet Sauvignon 2004’ van Louis M. Martini geopend, een wijngaard uit Napa Valley, Californië. Twee weken geleden was ik er voor een rondleiding.
    ‘Tijdens de drooglegging waren er verschillende dokters die onze wijn voorschreven,’ vertelde een nazaat van de Martini-familie. ‘Tegen slapeloosheid, angsten en andere aandoeningen.’
   Ik weet zeker: vanavond zal ik niet aan slapeloosheid leiden.

Een maagdelijke geboorte, het blijft de mensheid al generaties lang bezighouden.
   Eerder dit jaar verscheen een wetenschappelijke studie in Biology Letters naar parthenogenese in een hamerhaai.
   Parthenogenese, ofwel: een geboorte waaraan geen seks voorafgaat. Planten kunnen het, ongewervelden, en zelfs gewervelde dieren. In die laatste categorie is het beschreven voor enkele reptielen en haaien.
   Hoe complexer het organisme, hoe zeldzamer de kans op parthenogenese – die regel stel ik maar even op. Maar zou het misschien ook bij de homo sapiens, de mens, mogelijk zijn?
   Ik denk niet dat ik op kerstavond naar de kerk ga, hier in Palo Alto. Want ik zou het onderwerp ‘haaien’ niet onaangeroerd kunnen laten.

De invloed van googlemaps gaat ver. Er is zelfs een website googlesightseeing met recent gevonden rariteiten.
   De meeste ophef ontstaat over swastika-vormen. Anderhalf jaar terug moest er een fontein in Maasmechelen verbouwd worden om die reden. En sinds kort heeft de US Navy besloten om een van hun barakken in San Diego te verbouwen omdat het er van bovenaf uitziet als een hakenkruis.
   We leven in een politiek-correcte wereld. Waar is de tijd gebleven dat een Taiwanees reclamebureau een advertentie voor kachels maakte waarin Hitler het artikel aanprees met de woorden: “Verklaar oorlog aan het koude front”?

De afgelopen week voelde ik mij eenzamer dan enig moment in het hele voorgaande jaar. Het zullen de donkere dagen zijn, de laatste dagen van het jaar.
   De meeste mensen zijn saai en hebben niets te vertellen. Ik probeer ze zo veel mogelijk te mijden.
   Het enige wat mij door deze dagen trekt, zijn boeken en dvd’s. Sommige dvd's heb ik tientallen keren gezien, maar saai worden ze niet. Het zijn vrienden geworden – vrienden waarmee ik telkens dezelfde fascinerende conversaties deel.

Ik voelde me down en besloot mijn huis eens grondig schoon te maken.
   De badkuip schrobben.
   De keukenvloer soppen.
   Tijdens het stofzuigen dacht ik aan woorden van Henry Chinaski: ‘I decided to clean the apartment. I thought I must be turning into a fag.’
   Met pijn in mijn rug zat ik die avond aan een blinkende keukentafel van een koud glas bier te genieten. Plotseling voelde ik me goed – en ik herinnerde me een krantenartikel over Japan, waar schoonmaken een nieuwe rage blijkt te zijn. Schoonmaken brengt geluk, zeggen bepaalde Japanse goeroes.
   Volmaakt gelukkig was ik nog niet, maar het was een begin. Misschien moest ik maar huisvrouw worden.

De titel van de blog van een paar dagen geleden deed mij denken aan een wetenschappelijke studie naar het paargedrag van vlinders, ooit uitgevoerd aan de Universiteit Leiden. De hypothese was dat vlinders die een familie-relatie hadden, minder met elkaar zouden paren om inteelt te voorkomen.
   De wetenschappers stopten één vrouwtje in een klein kooitje met drie mannetjes die dichterbij of verderweg in de stamboom van de vlinderfamilie stonden. De mannelijke genitaliën waren met verschillende kleurstoffen ingesmeerd, zodat duidelijk zou worden welk mannetje met het vrouwtje zou paren.
   Maar de vlinders trokken zich niets van de hypothese aan, en de vrouwtjes werden teruggevonden met meerdere kleuren op hun achterlijf.
   Mijn conclusie was: het waren hitsige vlinders, die bovendien in een te kleine ruimte opgesloten zaten.

Met dichter Ingmar Heytze was ik in Amsterdam. Ik wist op dat moment nog niet dat het een droom was, maar verdacht of surrealistisch vond ik het wel. Want Heytze begeeft zich bij voorkeur niet buiten de Utrechtse stadsgrenzen.
   We zouden mijn boek gaan aanbieden bij een bekende uitgever. Ik droeg een plastic tas bij me met daarin een uitgeprint manuscript in schoenendoos, en een half gallon pak magere melk. Als ze mijn manuscript niet willen hebben, dacht ik, dan haalt dat pak melk hen misschien over om de plastic tas aan te nemen.
   Bij een grachtenpand belden we aan. De vrouw van de receptie zei: ‘Ongevraagde manuscripten, dat is de bovenste verdieping.’
   Boven leek het net een postkantoor. Er stond een lange rij mensen – allemaal met manuscripten, én geschenken die stuk voor stuk waardevoller waren dan mijn pak melk.
   ‘Laten we teruggaan,’ zei ik.
   Toen ik wakker werd, bedacht ik dat mijn manuscript nog lang niet af was. En tijdens het ontbijt bleek ook nog eens dat de melk op was. Het was het begin van een slechte dag, zoals er nog vele zouden volgen.

Bij elke barbecue of elk feestje van ons laboratorium nemen verschillende collega’s hun kinderen mee, die vervolgens rondrennen, gillen en glazen bier omgooien – kortom, ze vragen meer aandacht op dan nodig is.
   Ik wil rust. Ik wil met rust gelaten worden. En kinderen laten je nooit met rust.
   Er is altijd wel iets met kinderen. Als ze geen ADHD hebben of dyslectisch zijn, krijgen ze wel alcoholvergiftiging op hun twaalfde. Want zo vroeg beginnen ze tegenwoordig al met drinken. Waarom kunnen ze zich niet verpoppen als een vlinder, en op een dag plotseling volwassen voor de dag komen?

Imagine a world comprised solely of images. Die zin stond op een verlaten parkeerterrein gekalkt, onder de South Street brug in Philadelphia.
   Een wereld zonder woorden, ik zou er niet gelukkiger van worden.

Op vijf december schoot een scholier in Omaha, Nebraska, acht mensen neer voordat hij zichzelf van het leven benam. Hij vond zichzelf een piece of shit en wilde met zijn daad beroemd worden.
   Ooit heb ik een verhaal geschreven over een schietpartij op een school, gebaseerd op het voorval op de Columbine Highschool in Littleton, Colorado. Dat is de meest bekende schietpartij van het laatste decennium, en na elk incident waarbij scholieren een vuurwapen ter hand nemen wordt deze schietpartij aangehaald.
   De Columbine schutters zijn beroemd. Ze staan zelfs in de crimes of the century top 25. Later zijn er vele imitaties geweest, maar de daders daarvan bleven vrijwel anoniem.
   Je kunt gaan tapdansen, jezelf aan het kruis laten nagelen, een hakenkruis op je voorhoofd tatoeëren of je neus rood schilderen, maar beroemder dan Fred Astaire, Jezus, Charles Manson of Pipo de Clown word je niet. Al valt over die laatste misschien te discussiëren.
   Waar ik een moord voor zou doen? Een gevangeniscel met een boekenkast, een bureau en een laptop, zodat ik ongestoord kan schrijven.

Vandaag kreeg ik een dollarbiljet in handen met een rood stempel www.WheresGeorge.com. Op die website kun je volgen waar het dollarbiljet van eigenaar is gewisseld – op voorwaarde natuurlijk dat diegene de moeite heeft genomen om het serienummer van het biljet op de website in te typen.
   Mijn biljet komt oorspronkelijk uit Ohio en is via Mountain View in mijn bezit gekomen. Binnenkort zal ik eens kijken waar het terecht is gekomen.
   Nutteloos tijdverdrijf. En zo trekken onze levens langzaam aan ons voorbij.

Met Sinterklaas hoef je in de Verenigde Staten niet aan te komen, want Zwarte Pieten worden als discriminerend ervaren. Jaren geleden zei Chuck D (rapper van Public Enemy) al: ‘Dit Sinterklaas-gedoe moet stoppen.’
   Als kind heb ik Zwarte Pieten nooit met negers geassocieerd. Eind jaren zeventig waren er op mijn peuterspeelzaal echter een aantal politiek-correcte begeleidsters – lesbische CPN-stemmers – die op 5 december Witte Pieten lieten aanrukken, en alle kinderen daarmee in de war brachten.
   Trouwens, van mij mag je Zwarte Pieten best als negers zien. Maar dan wel integere negers, die met een brede glimlach die arme oude man eens even een handje helpen met het bezorgen van al die pakjes.
   Dat Pieten er met hun pofbroeken, rode lippen en oorringen belachelijk uit zouden zien, daar ben ik het niet mee eens. Vreemder dan Sinterklaas zijn ze in elk geval niet. Want waar zie je nog zo’n jurk en mijter? Die outfit wordt slechts door de paus gedragen, en dan alleen als hij in een ballorige stemming is. Want tijdens werkzaamheden in de tuin draagt de paus natuurlijk gewoon een spijkerbroek. Maar dat is een ander verhaal.
   Ik zet hier vanavond in elk geval mijn schoen. Wie weet krijg ik wel een cd van Public Enemy.

Toen ik tien jaar geleden van Marcel Volker een cd van Monster Magnet leende, vond ik de muziek helemaal niks. Pas jaren later werd het één van mijn favoriete bands, en vandaag heb ik hun nieuwe cd 4-way diablo gekocht.
   Misschien is bepaalde muziek zoiets als bier, wijn, oesters: pas na enig doorzetten kun je het waarderen.
   Drie jaar geleden heb ik Monster Magnet live gezien, in San Francisco. Afgezien van het feit dat er halverwege het concert plotseling een plectrum in mijn bierglas lag, was het één van de beste optredens die ik hier in de VS bijgewoond heb. Dat plectrum van de gitarist van Monster Magnet heb ik nog steeds. Misschien dat ik het ooit aan Marcel geef.

Hockey – dat wil zeggen: ijshockey – is met honkbal, American football en basketbal, één van de meest bezochte sporten in de Verenigde Staten. Afgelopen avond was ik bij een wedstrijd van de San Jose Sharks, een topteam in de National Hockey League.
   De meeste toeschouwers hadden een weinig atletisch uiterlijk. Het gaat bij hockey (net als bij alle anders sporten in de VS) om flitsende lichtreclames, en het verkopen van zo veel mogelijk smakeloze hamburgers, hotdogs en bierjes tegen een zo hoog mogelijke prijs. En verbazen doet het mij niet eens meer.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

Archief 2007

December 2007

November 2007

Oktober 2007

September 2007

Augustus 2007

Juli 2007