Klik hier voor een selectie van de beste blogs uit 2009.

Het omgaan met chemicalën vergt zorgvuldigheid. Vanwege het milieu, maar ook voor de eigen veiligheid en die van omstanders. Ik kan niet zomaar met geconcentreerd salpeterzuur gaan goochelen of met diazomethaan jongleren. Bij het werken met chemicaliën zijn veiligheidsbril en labjas noodzakelijk, zeker bij het gebruik van bijtende of explosieve stoffen.
   Ik ben al jaren tegen het afsteken van vuurwerk door de gewone bevolking, maar het door Groen Links gestarte burgerinitiatief om vuurwerk alleen door professionals te laten afsteken, werd eerder dit jaar door de Tweede Kamer genegeerd. Jammer. Want voor mij is het onbegrijpelijk dat ongetrainde mensen, zonder adequate bescherming en vaak in beschonken toestand, met explosieve chemicaliën om mogen gaan.
   De enige knallen die ik vanavond verwelkom, zijn de ploppende champagnekurken. Proost.

In Europa heeft Oostenrijk een van de hoogste calorie-innames per persoon. Het verbaast me niks nu ik hun enorme Wiener schnitzels heb gezien.
   Restaurant Figlmüller serveert de grootste en beroemdste schnitzels van Wenen. Er staat altijd een enorme rij voor de deur. Ik had honger, dus ik liep door naar een ander restaurant, waar ik ook een flinke schnitzel voorgezet kreeg. Eronder lag een enorme berg gebakken aardappels.
   Aan een tafeltje tegenover mij zat een vrouw met platte hangborsten en enorm veel zwart haar, dat hier en daar grijs begon te worden. Ze leek op Tosca Niterink in haar rol van Thea, want haar tanden waren continu zichtbaar. Ze kauwde op haar schnitzel alsof ze een half pakje Hubba-bubba in haar mond had. Ze was dik, en at haar bord met gemak leeg.
   Ook ik at mijn bord leeg. En ging ’s middags in mijn hotel naar de fitnesszaal.
 

Als het met de toiletten in een restaurant slecht gesteld is, zal het met de keuken niet veel beter zijn. Daar heb ik geen bewijzen voor, maar het klinkt mij logisch in de oren.
   In het restaurant waar ik gisteravond at, waren de toiletten om te huilen. De urinoirs waren niet aangesloten op een waterleiding. Ze liepen leeg in een goot op de grond. Een infrarood-oog boven het porseleinen urinoir moest nog de indruk wekken dat er een spoelsysteem aanwezig was. Terwijl ik mijn handen waste, begon ik mij af te vragen hoe de keuken er bij zou liggen. Maar ik moest blijven. Ik had al ganzensoep en reerug besteld.
   De bediening was pover. Te weinig personeel. De eigenaar negeerde de mensen die bij de ingang op een tafel stonden te wachten. Hij rende als een snelwandelaar met dienbladen op en neer. Het leek alsof hij bang was dat zijn hoofd – dat voor zijn lichaam leek te zweven – op de grond zou vallen als hij niet hard genoeg liep.
   De naam van het restaurant ben ik nu al vergeten; maar terugkomen zal ik er niet.

Ik gebruik veel pindakaas. Op de boterham, op crackertjes, in sauzen, in mussaman curry. In alle landen die ik bezocht heb, vond ik geen enkele pindakaas die aan de Nederlandse kan tippen. Alleen Laura Scudder’s old fashioned natural peanut butter, die ik altijd bij de Safeway kocht, komt in de buurt.
   Vanuit Nederland nam ik drie potten Calvé mee naar Duitsland.
   Vroeger was ik al gek op pindakaas. Met mijn zus maakte ik ooit een zelfverzonnen pindakaasreclame die we op een cassettebandje opnamen. De tekst was van mijn zus, de stem van mij. ‘Ma, neem je pindakaas mee? De pot is helemaal leeg. En ik wil niets anders op mijn brood dan pindakaas. Ik ben gek op pindakaas.’
   Dit was mijn enige reclame. Ik had geen talent voor de reclameboodschap. Maar waar ik dan wel talent voor heb, probeer ik nog steeds uit te zoeken.

Sinds eerder dit jaar staan er oranje bakken op straat waarin plastic afval apart wordt ingezameld. Ik stond gisteren op het Narcisplein in Vlaardingen op bus 57 te wachten toen er een vuilniswagen aan kwam rijden om de bak te legen.
   Er kwam nog een man met twee vuilniszakken door de sneeuw aanlopen. Eén met plastic en één met restafval.
   ‘Gooi ze er allebei maar in,’ zei de vuilnisman. ‘Vandaag smijten we alles bij elkaar. Anders moeten er twee wagens rijden.’ En dat is niet goed voor het milieu.

Op de kerstmarkt in Schwabing zag ik kamelen voor in de kerstboom. Ik kocht één exemplaar, voor mijn ouders. Sinds gisteren hebben zij een multiculturele kerstboom. Met Arabisch goedkeuringsstempel.
 

Wie praat er over tien jaar nog van waarden & normen, poederbrief, kut-marokkaan, respect, hangjongeren, tsunami, comadrinken, kredietcrisis, twitteren, zeilmeisje?
 

Ik had in Spijkenisse bij mijn zus gegeten. Daarna ging ik met de metro naar Rotterdam. Kerstinkopen doen. Ik kwam langs stations met namen als Zalmplaat, Tussenwater, Vijfsluizen.
   Ik keek naar de Rotterdamse chickies die in- en uitstapten. Het nummer man in de metro van Hausmagger, de band van ex-Rembo-&-Rembo-lid Theo Wesselo speelde als een soundtrack in mijn hoofd.

Mijn taxi reed voor toen ik mijn schoenen aangetrokken had, mijn vliegtuig had geen vertraging, en op Schiphol had ik vrijwel direct een stoptrein naar Leiden. Waarschijnlijk was ik de enige tevreden reiziger van vandaag.
   Mijn hotel in Leiden lag er verlaten bij. De deur was op slot, de telefoon werd niet opgenomen. Ik stond eenzaam in de sneeuw te wachten, terwijl een enorme rode vrachtwagen de McDonald’s kwam bevoorraden.
   Hoe lang duurt het voordat een hotel-reservering ongeldig verklaard kan worden? Tot ik koude voeten krijg. En dat was al snel. Twintig meter verder was een ander hotel. Ik checkte in en kreeg een kamer met uitzicht op de besneeuwde Beestenmarkt. En op de McDonald’s vrachtwagen die vast kwam te zitten in de sneeuw en met emmers warm water losgemaakt moest worden.

Vlak bij mijn huis zit een nieuwe afhaalservice. Een Chinees-Thais-Indisch-Italiaans-Mexicaans restaurant. Ik ben er nog nooit geweest, en ik zal er ook nooit heen gaan. Want ik ben bang dat er in hun keuken slechts één apparaat staat: de magnetron.

Het is al een aantal jaar na het verschijnen van de eerste druk. Maar Yusef staat nog steeds in de schappen – met de vijfde druk. Hij wordt uitgeleend in de bibliotheek, door scholieren op de literatuurlijst gezet, en op mijn werk is een Duits meisje zelfs bezig met het lezen van Man zoekt vrouw. Yusef leeft. Of, zoals hij zelf zou zeggen: Yusef is GROOT.

De wegen zijn zout, zodat de sneeuw smelt en ik gewoon naar mijn werk kan fietsen.
   Vocht, zout en zuurstof zijn een garantie voor roestvorming. Mijn fiets verlangt, net als ik, al naar de zomer.

De mens is een aap. Een rechtoplopende aap. Een onbehaarde aap (de een wat onbehaarder dan de ander). Vanuit de tropen hebben we ons over de aardbol verspreid, naar de gematigde streken, naar de kille streken die ’s winters door vrieskou beheerst worden.  Maar we zijn niet gemaakt voor de vrieskou.
   Als ons lichaam niet tegen het klimaat kan, beschermen we dat lichaam. Eerst was er het berenvel, toen de wollen onderbroek, en weer later de blue jeans. Maar zelfs door mijn spijkerbroek heen heb ik het koud wanneer ik naar mijn werk fiets. Zat ik maar in de tropen, tussen bamboebladeren, luierend op mijn rug.

Tijdens de goldrush in Californië werden de eerste spijkerbroeken gemaakt door Levi Strauss (toen nog zonder spijkers). Strauss had grote hoeveelheden tentstof ingekocht om de goudzoekers van tenten te kunnen voorzien. Maar hun broeken sleten sneller dan hun tenten. Strauss was een flexibele zakenman en speelde daar handig op in. Pas in 1870 werd er door een kleermaker een oplossing gevonden voor de broekzakken die maar uit bleven scheuren: koperen klinknagels.
   De goudkoorts is al lang voorbij, maar de spijkerbroek is er nog. En er is meer geld mee verdiend dan al het goud dat in Californië uit de grond is gehaald.

 
Het sneeuwt in het zuiden van Duitsland. Ik hou er niet van, maar mijn lidcactus blijkbaar wel. Eerder dit jaar stond hij al in bloei, en nu zit hij weer vol met knoppen. Persoonlijk sta ik liever in de woestijn. Death Valley, Joshua Tree, Organ Pipe Cactus National Monument.

In Duitsland paft men behoorlijk. Men zuigt sigaretten naar binnen als cola door een rietje. Een tijd geleden werd het rookverbod in de horeca al versoepeld in Beieren, nu ook in Saksen. En ik vind het verschrikkelijk. Er kunnen voor mij niet genoeg rookvrije ruimtes zijn.
   Gelukkig is er vorige week ook een burgerinitiatief in München en omstreken geweest voor het rookverbod in horeca en openbare ruimtes. De opkomst was historisch hoog. Misschien komt er nu een referendum waarin alle inwoners van Beieren zich uit kunnen spreken. Maar over die afloop ben ik allerminst optimistisch.

Het eerste decennium van deze eeuw loopt ten einde. Tijd voor lijstjes van het mooiste dit en het beste dat. De Volkskrant publiceert elke dag in december een top vijf. De beste TV-programma’s, de leukste gadgets.
   In de categorie sportmomenten ontbrak wat mij betreft het mooiste sportmoment van de afgelopen tien jaar: de gouden Olympische medaille van Gerard van Velde op de 1000 meter in Salt Lake City. Het was de ultieme comeback.
   Van Velde was al zowat met schaatsen gestopt, toen Rintje Ritsma hem vroeg als trainingsmaat. Tegen de verwachtingen in wist hij zijn oude vorm weer te behalen.
   In Salt Lake City werd hij vierde op de 500 meter, twee honderdste seconden verwijderd van de derde plaats. De 1000 meter was zijn laatste kans op een medaille. En hij greep hem.
   De race werd nog legendarischer toen Van Velde als een Tarzan aan de kant zat uit te blazen, terwijl alle andere schaatsers zich stukbeten op het kersverse wereldrecord dat Van Velde gereden had.
   Sommige mensen worden nooit een Tarzan, anderen slechts voor één dag. Van Velde had de juiste dag uitgekozen.

Ooit woonde ik op de Boerhaavelaan in Leiden. Herman Boerhaave was een arts en wetenschapper, die begin achttiende eeuw aan de Universiteit Leiden verbonden was. Hij was hoogleraar botanie, geneeskunde, en later ook scheikunde.
   Nu woon ik aan de Katharina-Mair-Strasse. Katharina Mair staat niet in de Duitse wikipedia, en als eerste hit in Google geeft haar naam een facebook-pagina. Ik begin me af te vragen waarom er een straat naar haar vernoemd is.

Vorige maand schreef ik over de Real doll, de meest geavanceerde sekspop die er op het moment is. Veel mensen vinden het ziek, goor, pervers. Het klinkt misschien raar, maar in de natuur komen ook sekspoppen voor.
   Drie jaar geleden nam ik er in een museum in Sydney voor het eerst kennis van, en in het nieuwste boek van Richard Dawkins las ik er weer over. Er zijn orchidee-soorten waarvan de bloem de geur en het aanzicht van een vrouwtjesbij heeft. Mannetjesbijen proberen met de bloem te paren, vliegen vervolgens naar een andere bloem, en proberen hetzelfde. Op die manier verspreidt de orchidee haar stuifmeel. En de mannetjesbijen? Die vinden het waarschijnlijk helemaal niet erg.

Het leek alsof de huisjes beneden uit een Kindersurprise-ei kwamen. De Kölner Dom en een gebouw dat op de Euromast leek, waren niet groter dan een papieren bouwplaat, zoéén die mijn opa wel eens kocht en die we samen in elkaar lijmden.
   Veel mensen voelen zich belangrijk, omdat ze professor zijn, topsporter, voorzitter van het een of ander. Maar vanuit de lucht zijn we allemaal gelijk. Kleiner dan mieren.
   In Schaduwkind schrijft P. F. Thomése: ‘Het is gemakkelijker om de mensen te haten dan om met ze te moeten leven’.
   Het liefst zou ik de mensheid vanaf deze hoogte willen blijven gadeslaan. Maar ik wist dat het vliegtuig weer zou landen, dat ik me weer tussen het gekrioel moest begeven.

 
Aan de andere kant van het gangpad in het vliegtuig naar Keulen zat een zakenman de Playboy te lezen. Open en bloot. Vanuit mijn ooghoek keek ik of ik een glimp kon opvangen. Maar de man las alleen de artikelen, de achtergronden, de ingezonden brieven. De foto’s bewaarde hij voor vanavond, als hij weer thuis was, of op de hotelkamer.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact