Ook 2015 is weer voorbij. Vanaf 2016 woon ik in België en kan ik nieuwe avonturen beleven. Hier een kleine selectie van blogs van het afgelopen jaar.

Op de televisie en in de bioscoop in Duitsland worden zowat alle series en films nagesynchroniseerd. Ik heb er langzaam mee leren omgaan, maar helemaal gewend ben ik er nooit aan geraakt. Sowieso kan ik alle Engelse films gewoon verstaan, dus ik heb die nasynchronisatie helemaal niet nodig.
   In België en Nederland worden films ondertiteld. Maar ook die ondertiteling heb ik niet nodig (behalve als er in een zwaar accent uit West-Vlaanderen of Groningen wordt gesproken). Net zoals ik me zeven jaar geleden ergerde aan de nasynchronisatie, erger ik mij nu aan die ondertiteling, want je gaat automatisch toch zitten lezen.
   Het is ook nooit goed. Het beste kijk je gewoon helemaal geen televisie. Dan heb je nergens last van.

Het is warm in Europa, te warm voor de tijd van het jaar. Weerrecords sneuvelen, ski-oorden beleven slechte tijden.
   Het is eigenlijk geen weer voor Glühwein en Feuerzangenbowle. Beide zijn typisch voor de Duitse kerstmarkten. Feuerzangenbowle is een soort gekruide rode wijn, waarboven een klomp suiker, gedrenkt in rum, wordt aangestoken. Het was ruim tien graden, maar toch dronk ik een beker ervan. Je moet toch wat op zo'n kerstmarkt.

Dit jaar startte de Tour de France in Utrecht. Ik was erbij samen met schrijver Rick van Leeuwen.
   Vandaag werd bekend dat de Tour de France 2017 in Düsseldorf start. Dan woon ik niet meer in Duitsland. Maar zo ver van mijn woonplaats in Leuven is Düsseldorf ook weer niet, dus ik denk eraan om toch weer de Tourstart te bezoeken. Wie weet zelfs met Rick van Leeuwen. Want als er in een sport heldenverhalen zitten verborgen, is het wielrennen.

Mijn vrouw is Duitse, maar bij het verlaten van Duitsland hoef ik haar gelukkig niet te missen. Zij is al naar België verhuisd. En daar ben ik blij om, want zonder haar aan mijn zijde zou ik niet willen leven.

In Duitsland wordt veel afval apart ingezameld. Uiteraard zijn er glasbakken en containers voor oud papier. In sommige steden wordt GFT afval apart ingezameld. Maar overal (voor zover ik weet) zijn de "gele zakken" ingevoerd. Daar kan vrijwel al het te recyclen materiaal in: plastic verpakkingen (zoals folies, blisterverpakkingen, flessen zonder statiegeld etc). aluminium folie, blikjes, melkpakken, pakken van fruitsap, kroonkurken, je kunt het zo gek niet bedenken. Als "restafval" blijft er vrijwel niets over.
   In België zijn er geen gele, maar blauwe zakken. Daar mogen echter alleen plastic flessen, drankkartons en blikjes in. En dat is natuurlijk jammer, want er is veel meer te recyclen dan alleen die items.

Ik drink graag Belgisch bier - dat zal ik niet ontkennen. België is misschien wel het beste bierland ter wereld. Maar een paar Duitse witbieren zou ik wel willen importeren naar België. De Weihenstephaner Vitus Weizenbock, de Aventinus van Schneider en de Hopfenweisse (witbier met extra hop). Allemaal uit Beieren natuurlijk, waar ze het beste witbier van Duitsland maken. Onlangs nam ik een paar flesjes ervan mee uit Beieren, maar die zijn bijna allemaal al leeg. Misschien nu al hoog tijd om eens terug te gaan.

Vanaf 1 januari zal ik officieel inwoner van België zijn. Nu mijn dagen in Duitsland geteld zijn, denk ik na over de dingen die ik uit Duitsland zal missen. In de komende dagen een lijstje. Vandaag begin ik met item 1: brood.
   Duitsers houden van brood. Ze houden zo van brood dat de bakkers op zondag open zijn. Zelfs in kleine stadjes. Zonder verse broodjes is een ontbijt op zondag niet compleet.
   Duitsland heeft ook een grote variëteit aan brood. Van wit, tot rogge, volkoren en broden met allerlei zaden en dichtheden. Het Nederlandse brood is er niets bij. Nederlands brood is lucht. Als je een boterham plat drukt, blijft er niets over.  Een schijfje deeg ter dikte van een blad papier.
   Toen ik vorig jaar op bezoek was in Nederland en het Duitse brood prees, kreeg ik te horen: 'Nee, bah, dat Duitse brood is zo zwaar. Het Nederlandse brood, dat vind je nergens ter wereld.'
   Misschien vind je dat brood wel nergens ter wereld voor een reden, dacht ik.
   Nou ja, nergens. Het Belgische brood is niet veel beter dan het Nederlandse. Maar dat vind ik nog wel uit in 2016.

Ik steeg in de trein van fucking Wattenscheid naar Essen. Een meisje verder in de trein telefoneerde luid.
   "Ik kan niet komen," riep ze in haar telefoon. "Ik moet morgen om acht uur naar de dokter. Om een cyste te laten weghalen. Ik bloed al drie weken. Als ik pech heb, knapt hij nog."
   Pas toen ze opstond om uit te stappen, zag ik dat het een dik... wijf was. Een ander woord was er niet voor. Waarschijnlijk zat de cyste op een van haar enorme bilkwabben.
   Ik ben blij dat ik geen dokter ben, zodat ik niet allerlei vettige substanties uit lichaamsopeningen van onverzorgd-uitziende mensen moet verwijderen.
   De trein stopte, ik stapte uit en begaf mij op weg naar mijn logeeradres.

Ik ging naar Wattenscheid (eigenlijk een stadsdeel van Bochum), want daar zou de beste Curryworst-Bude van Duitsland zijn.
   Dat wordt wel vaker gezegd van Curryworst snackbars. De één zegt dat de beste in Bochum zit, bij het uitgaanscentrum Bermudadriehoek, de ander zegt dat het Curry36 in Berlijn is, en weer anderen beweren dat je bij Antje's Klimperkasten in Freising moet zijn.
   Meest gaat het om zelfbenoemde "beste Curryworst-Buden".
   De Profi-Grill in Wattenscheid wordt echter uitgebaat door een ex sterrenkok. Misschien is de stress van het gourmet koken hem te veel geworden en wijdt hij zich nu aan de frieten, de frikadellen en natuurlijk de curryworst.
   Het was nog een kwartier lopen van het station Wattenscheid. Maar voor goede dingen moet je wat over hebben. Ik liep langs sporthallen, door een donkere woonstraat, langs een benzinestation, langs een Kebap-grill, en mijn hoop dat ik de Profi-Grill zou vinden werd met elke stap kleiner. Maar uiteindelijk zag ik het verlichte winkeltje aan de rechterkant van de straat.
   Ik had honger; mijn maag was bijna tot een vacuüm samengetrokken.
   In de Bude bestelde ik een curryworst, een portie patat met en een vleesstaaf die een Kurt's Frikadelle bleek te heten. "Met lekkere kruiden. Van extra fijn gemalen vlees," zei de vrouw achter de toonbank.
   Separatorvlees dus, dacht ik. De restjes vlees die aan de karkassen blijven zitten en door een speciale machine eraf worden gehaald.
   Ik bestelde nog een fles bier, ging zitten en wachtte op mijn bord. Het was Moritz Fiege pils. Het lokale pils van Bochum.
   Aan de muur naast de deur die toegang gaf tot het damestoilet stond een ouderwets fruitautomaat. Zo'n gokkast met draaiende schijven en een heleboel knoppen om je punten te kunnen verdubbelen. Ik weerstond de drang, want mijn honger was groter en daar kwam mijn curryworst al aan. Samen met de in stukjes gesneden Kurt's Frikadelle dreven ze in een zee van currysaus. Erbovenop lag een lekkere hoeveelheid friet met een kwak mayo erop.
   Het smaakte best. Maar gefrituurd smaakt zowat alles best. Je moet iets goed fout doen als je een curryworst wil verknoeien. Jos van de frituurtent in Vlaardingen zou dit ook kunnen. Met een beetje bekocht gevoel zette ik mijn terugtocht naar het station Wattenscheid in.

Alleen in mijn gedichten kan ik wonen / nooit vond ik ergens anders onderdak / voor de eigen haard gevoelde ik nooit een zwak / een tent werd door den stormwind meegenomen.
   Dat schreef J. Slauerhoff in Woninglooze.
   Vanaf 1 januari ga ik in België wonen, maar ik heb mijn huis in Duitsland al opgegeven. Ik ben officieel uigeschreven bij het Bürgerbüro. Een woningloze ben ik. Ik verblijf hier en daar, eigenlijk alleen om te slapen en te eten. Daarna ben ik weer de hort op. Werken.
   Schrijven schiet er ook bij in. Soms zelfs komen de woorden niet meer. Betekent dat de dood van de schrijvende ik?
   Het zal lang duren maar de tijd zal komen / dat mij vóór den nacht mij de oude kracht ontbreekt / en tevergeefs naar zachte woorden smeekt / waarmee 'k weleer kon bouwen en de aarde / mij bergen moet en ik mij neerbuig naar de / plek waar mijn graf in 't donker openbreekt.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact