Hier een klein overzicht van de beste blogs van 2017.

De laatste jaren laait de discussie aan het eind van het jaar altijd weer op: vuurwerk of geen vuurwerk.
   Ik ben al jaren voor een vuurwerkverbod. Daarover heb ik al meerdere keren op deze site geschreven.
   In mijn laboratorium doen we regelmatig chemische reacties die mogelijk explosief kunnen aflopen. Daarbij dragen we laboratoriumjassen, veiligheidsbrillen, en hebben het veiligheidsscherm van de zuurkast tussen ons en de reactie, mocht het toch mis gaan. Maar op 31 december kan iedereen met een fles champagne achter de kiezen met explosieve chemicaliën aan de slag gaan zonder enige bescherming en enige kennis van zaken. De politiek staat met de handen in de zakken erbij en doet niets. Want uiteindelijk wordt er veel geld mee verdiend. Maar weegt dat op tegen de doden en honderden gewonden die er jaarlijks vallen?

Mijn opa en oma hadden een bezem met een rode, harde, plastic borstel om de tuintegels mee aan te vegen. Ik heb zo'n zelfde en ik borg hem op in ons tuinhuisje. Want binnen en in de garage stond alles al vol met verhuisdozen, tassen en andere rommel.
   Waarom was deze bezem geen Nimbus 2000, waarmee ik van deze chaos weg zou kunnen vliegen, op weg naar oorden, waar het zwaaien van een toverstok genoeg was om alle problemen op te laten lossen?

Het was de avond van tweede kerstdag. Mijn vrouw lag ziek op bed en ik moest onze oude huurwoning nog schoonmaken.
   Als avondeten besloot ik langs de frituur te gaan. Ik bestelde een kleine friet met mayo en iets dat 'twijfelaar' werd genoemd. Een soort spies waaraan een pittig gehaktballetje, een kipnugget, een stuk worst, een stuk mexicano, een stuk viandel, een stuk frikandel, een kwart cervela (een gefrituurde gehaktbal) en een chickenwing zaten, alle gescheiden door stukken gefrituurde ui.
   "Deze eenzame man neemt het ervan op tweede kerstdag," moet de vrouw achter de toonbank gedacht hebben. Ze overhandigde mij een tas vol treurnis. Gelukkig zat mijn bestelling er ook in.

Toen om kwart over zeven 's ochtends de bel ging, stond er een zeventig jarige opa voor mijn deur, met achter hem een man van midden vijftig en daarachter nog iemand die tegen de vijftig liep.
   "We zijn hier voor de verhuizing," zei de opa.
   Even dacht ik dat ik in een willekeurige aflevering van Benidorm Bastards was beland. Maar het was ernst. De mannen kwamen ons huis in en begonnen met meubels te slepen. Uiteindelijk heb ik zes uur lang meegeholpen met het sjouwen van zware dozen, tafels en kasten.
   's Avonds lag ik voor Pampus. En de opa's? Geen idee of zij met brosse botten in hun bed lagen of dat zij daarna nog even naar de sportschool zijn gegaan.

In ons nieuwe huis komt geen bad, maar een grote douche, waar je met meerdere personen in kunt. Altijd fijn.
   Maar een bad is ook iets prettigs. Ik laat me graag in een warm bad glijden, met een flinke schuimlaag, een glas champagne erbij, een schaaltje aardbeien, en mijn laptop met een film of een serie op het toiletdeksel - mezelf een ganster wanend.
   Na het schoonmaken in ons oude huis, liet ik de badkuip voor een laatste keer vollopen. Het hete water omgaf mij; ik lag met gekruiste armen als in het vruchtwater van lang geleden.
   Kramer van de serie Seinfeld zei in een episode dat hij een bad smerig vindt. "Je zit in een bad van je eigen vuiligheid. Allerlei miscroscopische parasieten en organismen hebben seks om mij heen."
   Ik neem een bad niet noodzakelijk om mijn lichaam te wassen, maar om de geest te reinigen.
   Na een half uur stapte ik verfrist uit het water - ik kon de wereld weer aan. Voor een tijdje althans.

Tenminste, als Deze weken staat mijn leven in het teken van een verhuizing, van een huurhuis naar een koopwoning. Nu heb ik een vrouw, een kind, een huis, een vaste baan, een hond (op sterk water) en een boom die ik zelf geplant heb (een vijg). Alles is bereikt. Ik kan op een luie stoel gaan zitten en in de tuin een lekker biertje drinken. Tenminste, als de verhuizing en de verbouwing eindelijk klaar zijn.

De meest irritante uitdrukking van 2017 is "ik heb zoiets van". In Vlaanderen in elk geval, zo las ik in de Vlaamse versie van de gratis krant Metro, toen ik op mijn terugreis was van Blankenberge naar huis.
   In Nederland is het al jaren een volledig ingeburgerde uitdrukking. Wat het niet minder irritant maakt, natuurlijk. Misschien juist meer.
   In Nederland kreeg het woord "genderneutraal" de meeste stemmen. Maar zo irritant vind ik dat woord niet.
   Misschien begin ik langzaamaan te vervlaamsen.

Elk jaar vindt in Blankenberge een klein symposium plaats waar organisch-chemische onderzoeksgroepen van België bijeenkomen. Net als vorig jaar, was ik ook dit keer van de partij.
   Het lelijke - en in december ijzig koude - Blankenberge.
   's Avonds werd er veel ingenomen. Belgisch bier uiteraard. Wetenschappers zijn grote sponsoren van de drankenindustrie. Ik hield het rustig, want ik was nog herstellende van een buikgriep.
   De volgende ochtend tijdens de eerste lezing, viel er opeens iemand uit zijn stoel. Zijn ogen dicht, een straal kots liep langs zijn kin.
   Voor sommige mensen is zelfs Blankenberge te veel.

Aan de dunne, de racekak, uit het verkeerde gat plassen - ik had het allemaal, samen met een koorts die mij liet rillen, nee liet schokken van de kou.
   Twee dagen waren thee en water zowat het enige wat ik tot me nam. En het hielp uiteraard. Genezing gaat ik vele gevallen gewoon vanzelf. Het lichaam is erg flexibel.
   Maar hoe was ik ziek geworden? Door andere mensen uiteraard. De schuld licht altijd bij anderen.
   Waarom ben ik geen schrijver geworden die gewoon de hele dag thuis op zijn kamertje kan blijven zitten?

Het was 1 december, en in onze buurt kwam Sinterklaas al. Hij kan tenslotte niet overal tegelijk zijn.
   Mijn dochter van 9 maanden keek erg skeptisch. Wat kwam deze oude man met raar hoofddeksel en zwartgekleurde helpers bij ons thuis doen?
   Op de crèche waar ze heen gaat, komt Sinterklaas niet meer, zeiden de opvangleidsters, want de kindjes hebben angst en gaan huilen.
   Onze dochter was niet bang, maar ze is dan ook geen Belg. Wat ze moest doen met het grote pakket dat ze kreeg, wist ze ook niet goed, dus ik scheurde het papier zelf maar los.
   Het geheim van Sinterklaas te moeten bewaren tot ze het zelf heeft uitgevonden - dat wordt de taak van de komende jaren. Ik hoop dat mijn dochter net zo skeptisch blijkt als ze vanavond uit haar ogen keek.
.

December 2017

November 2017

Oktober 2017

September 2017

Augustus 2017

Juli 2017

Juni 2017

Mei 2017

April 2017

Maart 2017

Februari 2017

Januari 2017

Archief 2016

Archief 2015

Archief 2014

Archief 2013

Archief 2012

Archief 2011

Archief 2010

Archief 2009

Archief 2008

Archief 2007