Schrikkeldag
In een schrikkeljaar werk je een dag langer voor hetzelfde
salaris. Je krijgt ook een dag langer TV, internet en telefoon voor
dezelfde abonnementskosten. Maar alles bij elkaar opgeteld, staat de
balans in de min, berekende het Nibud.
Nog blij dat ik niet in Israel woon, want de Hebreeuwse
kalender kent een schrikkelmáánd. En of je daarin salaris
krijgt uitbetaald, is mij onbekend.
29 februari
2012,
Steven Verhelst
Bak
Ik was van de film
The Artist
op weg naar huis. Schuin tegenover mij in de trein zat een man die op
Gregor Bak leek. Bijna niemand kent Gregor Bak meer, maar ik wel. Hij
presenteerde ooit
Schoolstrijd, een NCVR-programma waar ik wegens co-presentatie door een
oud-klasgenoot uit 6VWO wel eens naar keek.
De man zat te bellen en had zijn schoenen uitgetrokken.
Ik kan me niet herinneren dat Gregor Bak op televisie ooit
zat te bellen of zijn schoenen uit had getrokken. Maar misschien deed
hij dat stiekem, buiten het beeld. Dat zal dan wel de reden zijn
dat hij – bij mijn weten – nooit meer op de buis
is. Iemand die zijn schoenen overal uittrekt, hoort niet op de
televisie. Die kan beter thuis zitten. Of in de trein.
Schrijvers
Ik moest een half uurtje tijd doden op het centraal station van
München en liep – eerst drie keer over mijn schouder
kijkend – de sexshop binnen die bij de ingang van de S-Bahn
zit. Er stond een grote bak met DVDs die in de aanbieding waren. Tja,
wie koopt er tegenwoordig nog porno als het halve internet er mee vol
staat? Misschien alleen het handjevol trouwe fans van een bepaald
pornosterretje. Maar ik kan mij niet voorstellen dat iemand met
spanning zit te wachten op alweer een nieuwe film van Sasha Grey
– of hoe heten de populaire meisjes tegenwoordig?
Bij de afdeling Toys pakte ik een speeltje uit het rek. Hawaiian dreams
stond er op, met een beschrijving in acht talen. Ook in het Nederlands.
"Orangjekleurige lustketting met drie verschillende maten massagekogels
in het prikkelende tiki-design van de zuidzee. Gewoon vaginaal (of
anaal) inbrengen. Bij elke lichaamsbeweging beginnen de kogels wild te
vibreren en genereren goddelijke orgasmegolven." Een korte technische
beschrijving volgde met het materiaal en de maten van de ketting.
Er zijn schrijvers die romans schrijven, die verhalen
schrijven, die gedichten, essays, polemieken, toneelstukken schrijven.
Maar er zijn ook schrijvers die voor deze teksten verantwoordelijk
zijn. Ik zou niet graag op hun bureaustoel zitten, en van de
produktbeschrijving van een vibrator omschakelen naar die van een
elektrisch deken of een stofzuiger. Met deze robotstofzuiger is uw huis binnen een handomdraai schoon zonder dat u zich hoeft in te spannen!
Ik zette het produkt weer in het rek en liep naar
buiten, de kou in. Ik dacht aan Hawaiiaanse meisjes in kleine
bikini's met tiki-design die mij aan het strand koelte toe wuiven met
palmbladeren, mij cocktails komen brengen en af en toe hun lippen op
mijn lichaam drukken, terwijl ik met mijn laptop op schoot prachtige
verhalen schrijf.
25 februari
2012,
Steven Verhelst
De roofmieren komen
Ik sta voor een raadsel. Het heeft weken achter elkaar gevroren en
opeens zaten er tien, vijftien grote mieren in mijn keuken. Kwamen ze
uit een van de potjes met kruidenplantjes? Waren ze afgekomen op de
eenzame grapefruit op mijn fruitschaal? Of hebben ze het voorzien op
het laatste restje in de fles schelvispekel in mijn keukenkastje?
Vroeger had ik een grammofoonplaat van
Maja de Bij. Een van de avonturen heette
De roofmieren komen. Maar Maja verzon een list.
Ook ik verzon een list – een chemische list.
Spinosad is een insecticide dat bestaat uit een mensel van Spinosyn A
en Spinosyn D. Het wordt gewonnen uit een of andere gist; het
zenuwstelsel van bepaalde insekten slaat ervan op hol. Als ze de
korrels mee naar hun nest nemen, is de staat binnen korte tijd
uitgeroeid. De roofmieren krijgen bij mij geen poot aan de grond.
23 februari
2012,
Steven Verhelst
Vingerafdrukken
Er zijn drie plaatsen in Duitsland waar je je Nederlandse paspoort kunt
laten verlengen. Gelukkig is één ervan het consulaat in
München. Anders had ik naar Berlijn of Düsseldorf gemoeten.
Voor het gebouw aan de Nymphenburgerstrasse, waar het consulaat zich bevindt, staat een oranje leeuw.
De lift was kapot, dus ik moest de vijf verdiepingen naar
boven lopen. Ik was maar net op tijd voor mijn afspraak, maar de
afspraak voor mij liep uit. Er waren problemen met het aflezen van de
vingerafdrukken.
'Heeft u droge vingers of juist vochtige vingers?' vroeg
de consul achter de balie aan de man die voor mij een afspraak had.
'Ik zou het niet weten,' zei de man. 'Ik heb normale vingers.'
Bij mij ging het ook niet goed. Volgens de consul lag het
aan mobiele telefoons. Die zouden het afleesapparaat dat de
vingerafdrukken scant, storen. Iedereen in de wachtruimte moest
controleren of zijn mobiele telefoon uit stond. Nog steeds ging het
niet goed. Nu begon hij het weer de schuld te geven. Van de kou krijgen
mensen droge handen.
'Wrijft u uw vinger maar over uw handpalm. Of over uw neus of voorhoofd als u daar een vette huid heeft.'
Na een tien minuten waren eindelijk al mijn vingers
gescand. Waar dat allemaal goed voor is, blijft voor mij onduidelijk.
Zijn er dankzij het biometrische paspoort al meer criminelen gevangen?
Of is het slechts een manier om mensen aan het werk te houden, zoals
deze consul?
Even na het middaguur stond ik weer buiten. Ik liep naar het station en at een broodje Döner.
21 februari
2012,
Steven Verhelst
Braunschweig
Ik was in Braunschweig voor een korte, wetenschappelijke bijeenkomst.
Niet voor mijn plezier. Voor plezier ga ik wel ergens anders heen.
Andere mensen dachten daar blijkbaar anders over. De
binnenstad was vol, want het was carnaval en de parade zou over een uur
beginnen. Er stonden mensen te wachten in clownspakken, in
piratencostuums, in soepjurken, mensen met kattengezichten, met
Mickey Mouse-oren, met groene, blauwe, roze en gele pruiken. Ze waren
hier om feest te vieren – onder invloed van Wolters, het
plaatselijke bier.
Ik moest hier weg, weg uit de mensenmassa, weg uit Braunschweig.
In de buurt van het Hauptbahnhof kwam ik langs een drietal
grauwe, betonnen flatgebouwen – minder vrolijk wonen dan dit is
niet mogelijk, dacht ik. Naast de flatgebouwen was een door God en
carnavalsvierders verlaten winkelcentrum. Er liepen ook geen duiven
rond, zelfs zij vonden dit oord te treurig.
19 februari
2012,
Steven Verhelst
Alt-137
Vroeger was alt-137 mijn meest gebruikte shortcut tijdens het schrijven. De e met trema.
Nu ik af en toe iets in het Duits moet schrijven, zijn er
flink wat shortcuts bijgekomen. Alt-132, alt-148, alt-225, en
natuurlijk alt-129. Onmisbaar als je in de buurt van München woont.
16 februari
2012,
Steven Verhelst
Lely's Venus
Een van de mooiste Griekse beelden van het British Museum - en
misschien wel van alle musea - is de hurkende Aphrodite, ook bekend als
Lely's Venus, naar de Britse schilder Peter Lely die het beeld ooit
bezat. Het lijkt alsof ze tijdens een bad plotseling verrast wordt door
de aanwezigheid van de toeschouwer en tevergeefs haar marmerwitte
naaktheid probeert te verbergen. Het is een beeld om verliefd op te
worden.
14 februari
2012,
Steven Verhelst
British Museum
In het begin van de negentiende eeuw kreeg de Britse ambassadeur in het
Ottomaanse rijk toestemming om delen van de Akropolis in Athene, dat
toen in het Turkse rijk lag, mee te nemen. Nu staan grote delen van de
skulpturen van het Parthenon in het British Museum in Londen. Kleinere
delen staan in Parijs, Vaticaanstad, Kopenhagen, Wenen, Würzburg
en München.
Griekenland wil de beelden terug (dan kan het land ze
misschien weer verkopen en een deel van hun schulden betalen?). Maar
het British Museum voelt er niets voor. De Griekse cultuur is deel van
het werelderfgoed dat grensoverschrijdend is. Nu kunnen miljoenen
mensen de beelden zien - gratis. Want het British Museum heft geen
entree.
13 februari
2012,
Steven Verhelst
Lauw bier
Ik zat in een
Ierse pub in Brighton op Marcel te wachten. Ik dronk een pint ale, dat uiteraard ongekoeld geserveerd werd.
De koffiemachine was in reparatie. 'Hij zou een paar uur
geleden al bezorgd moeten zijn,' zei het barmeisje tegen een Duits
meisje dat net binnen was komen lopen. Haar vriend had een pint
Guinness besteld. 'Ik verwacht 'm elk moment. Een Guinness dan maar?'
Het meisje wist het niet.
'Een Guinness met druivensap dan? Dat haalt de sterke smaak weg, en het wordt lekker zoet.'
'Ja, doe dat maar.'
'Nog nooit Guinness gedronken zeker?'
'Nee.'
Ik nam nog een slok van mijn ale. Lauw bier is even
wennen, maar het voordeel is dat je bier niet van temperatuur
verandert, hoe lang je ook over een pint doet.
Brighton
Ruim vijf jaar geleden kwam ik voor het eerst in Brighton, Engeland.
Het was voor een sollicitatiegesprek, maar uiteindelijk belandde ik
voor mijn werk in München.
Vandaag vlieg ik weer naar Brighton. Ik heb een klein
stapeltje boeken mee en een lijst aan rare museums in London. Genoeg
plannen om een lang weekend toch stressvol te maken.
9 februari
2012,
Steven Verhelst
Wasabi
De eerste keer dat ik wasabi at, was in een restaurant in Half Moon
Bay, Californië. Het was een streep groene, halfvloeibare pasta.
Ik dacht dat het gepureerde avocado was, smeerde een flinke
mespunt op mijn vork en stak die in mijn mond. Geen aanrader.
Wasabi hoort tot dezelfde familie als mierik en mosterd.
Als de cellen van de plant, wortel of zaadjes beschadigen, komt er
allyl isothiocyanaat vrij. Het onstaat via een aantal chemische
reacties. Tijdens een beschadiging van de plantencellen komen een
thioglucoside en het enzym myrosinase, die beide in aparte
celcompartimenten liggen opgeslagen, bij elkaar. Het thioglucoside
ontleedt en een Lossen-omlegging vormt het isothiocyanaat.
Allyl isothiocyanaat stimuleert bepaalde ionenkanalen in
de neus en heeft een tranentrekkend effect. Het dier dat aan
de plant knaagt, wordt verjaagd. Maar de mens niet. Dat wil zeggen: het
kan wel. De Ig Nobelprijs voor scheikunde ging vorig jaar naar Japanse
onderzoekers die allyl isothiocyanaat testten om mensen wakker te maken
– dit als mogelijk brandalarm voor slapende doven.
Nu eet ik af en toe wel wasabi. Maar nooit meer zo veel als toen in Half Moon Bay.
8 februari
2012,
Steven Verhelst
Burka
Er is veel discussie over de burka. Het kledingstuk staat normale
communicatie in de weg, maakt mensen onherkenbaar, en is een
patriarchale, orthodoxe dwangbuis. Daarom ben ik voor een verbod op de
burka.
En ik zie vrouwen natuurlijk graag in weinig verhullende kleding.
Ik veranderde mijn mening toen ik gisteren met wind tegen
naar mijn werk fietste bij -13 graden Celcius. Ik ging slechts met
mijn ogen onbedekt over straat. De burka moet worden toegestaan. Maar
alleen tijdens de Elfstedentocht.
7 februari
2012,
Steven Verhelst
Superbowl Sunday
Ik heb geen verstand van American Footbal. Wanneer ik op rondreis in de
Verenigde Staten ben, kijk ik het wel eens in de kroeg, op een van
de vele televisies achter de bar. Meer om de tijd te doden dan uit
werkelijke interesse.
Voor mij, en voor vele Amerikanen, betekent de Superbowl
vooral barbecueën en bier drinken. Maar in Duitsland is het te
koud om te barbecueën. En liever zou ik naar een Elfstedentocht
kijken.
5 februari
2012,
Steven Verhelst
