Gisteren was de start van het wielerseizoen traditiegetrouw met Omloop Het Nieuwsblad. Vandaag werd Kuurne-Brussel-Kuurne gereden.
   Mijn dochter zit nog steeds in de buik van haar moeder, ondanks mijn herhaalde woorden: het wielerseizoen begint, het wielerseizoen begint.
   Maar de weeën begonnen nog niet. Ik kan er bijna zeker van zijn dat ze geen wielerfanaat is.

Vandaag las ik in de krant dat de cabaretier en schrijver Henk Elsink is overleden.
   Ik heb nooit een show van Elsink gezien noch een boek van hem gelezen. Ik kende hem alleen van een - voor mij - legendarisch interview van Karel van de Graaf met Herman Brusselmans in de talkshow Karel, dat plaatsvond in oktober 1995. Ik heb net nog ergens op een videoband staan, die in de kelder ligt.
   Brusselmans kwam praten over zijn nieuwe boek Vrouwen met een IQ en hoe kostelijk hij zich vermaakte met de discussies die hij met Belgische feministes moest voeren. Elsink zat er ook om over zijn nieuwe misdaadroman te praten. Hij was (verstandige beslissing van Karel van de Graaf) eerst aan bod gekomen, want daarna stal Brusselmans uiteraard de show.
   Het boek "Dodelijk visioen", dat in 1995 verscheen en waarmee hij toen bij Karel zat, was ook zijn laatste boek. Misschien moet ik dat ook maar eens op mijn stapel "nog te lezen boeken" leggen.   

De halfbroer van de Noord-Koreaanse president Kim-Jong-Un is waarschijnlijk vermoord met het gifgas VX.
   VX is een zenuwgas dan zowat honderd keer potenter is dan het wellicht bekendere Sarin, waarmee een Japanse sekte half jaren negentig een aanslag pleegde in de metro in Tokyo.
   VX en Sarin werken door het remmen van het enzym acetylcholinesterase, dat betrokken is bij signaaloverdracht tussen zenuwcellen. 10 milligram VX is al genoeg om dodelijk te zijn.
   Er bestaat een antigif tegen deze zogenaamde organofosfor zenuwgassen. Pralidoxime bindt aan een andere plek in acetylcholinesterase en kan de covalente binding verbreken die tussen het het gif en het actieve centrum van het enzym ontstaan is. Dit moet snel toegediend worden, want zodra het complex van het enzyme met het gif doorreageert tot een 'verouderd' complex, is de reactie onomkeerbaar.
   Bij de halfbroer van Kim-Jong-Un was het te laat; pas veel later wist men dat het om VX ging. En wie erachter zat, weet men nog steeds niet.

Ik kreeg deze week mijn stembiljet binnen en een flink boekwerkje met de kandidaten van elke lijst. Maar liefst achtentwintig politieke partijen. Een ervan had slechts één kandidaat, en een andere lijst leek grotendeels bevolkt door één familie.
   Ik vroeg me af wat deze mensen aanspoort om politiek te bedrijven, hoewel ze er zeker van moeten zijn dat ze geen enkele kans maken om in de Tweede Kamer te komen.
   Ze zeggen wel eens dat je moet proberen om van je hobby je beroep te maken. Maar wie heeft politiek nu als hobby?

Ik had al vaker gehoord over de Doerian. Een stuk fruit dat zo stinkt dat het in Azië verboden is om publiekelijk te eten.
   Misschien is het overdreven, dacht ik
   Ik kende mensen die de geur van een rijpe Camembert niet uit konden staan.
   Epoisses - OK, dat kon ik begrijpen.
   Een Chinese medewerker van mijn laboratorium had Doerian-snoepjes meegenomen. Er was 1,8% doerian in verwerkt.
   Elk snoepje zat afzonderlijk in aluminium ingepakt - dat had me misschien moeten waarschuwen. Maar ik nam er toch eentje. Wat kan het voor kwaad? dacht ik. Ooit had ik ook rauwe kwal gegeten.
   Het Doeriansnoepje smaakte naar beta-mercaptoethanol met een vleugje boterzuur. Mijn chemische kennissen zullen wel weten wat ik bedoel. Ik spuugde het door mijn venster naar buiten - om niet de rest van de week met de stank in mijn buro te zitten.
   Waarschijnlijk is het een smaak waaraan je moet wennen, zoals bier of spruiten. Maar ik weet niet hoe lang het zal duren tot ik van 1,8% klaargestoomd ben voor het eten van een echte doerian.

Afgelopen weekend was ik met een vijftal oud-studiegenoten terug in Leiden - de stad waar we gestudeerd hebben. We bezochten een escaperoom en daarna het skelet van de T-Rex in het Pesthuis.
   Ik had er via De Wereld Draait Door al over gehoord, van Freek Vonk, de overenthousiaste bioloog. Maar eenmaal in het Pesthuis, raakten wij ook enthousiast in gesprek met een van de medewerksters. We luisterden aandachtig naar haar verhalen, niet omdat ze een studente met lekker stevige tietjes was, maar omdat ze vertelde over het wel en wee van de tyrannosaurus rex en hoe hard haar bestaan moest zijn geweest.
   'Denk jij daar nog aan, als je vanavond op een harde pik zit?' dacht ik.
   Later die avond vluchtte ik weg van het gezelschap, langs de grachten, op zoek naar een studentenkroeg waar ik weer twintig jaar kon zijn.

Vorige week ging ik met mijn vrouw naar een voorlichting over de geboorte in het ziekenhuis. We zaten er allebei met krommende tenen.
   Met knarsende tanden.
   Met opgetrokken wenkbrauwen.
   Er werd verteld over adrenaline, oxytocine, endorfine... De enige nieuwe informatie die we kregen, was dat er een bubbelbad in de geboortekamer was.
   Mijn vrouw houdt niet van bubbelbaden, maar misschien neem ik mijn zwembroek mee als de weeën eenmaal beginnen en we naar het ziekenhuis moeten.

December 2017

November 2017

Oktober 2017

September 2017

Augustus 2017

Juli 2017

Juni 2017

Mei 2017

April 2017

Maart 2017

Februari 2017

Januari 2017

Archief 2016

Archief 2015

Archief 2014

Archief 2013

Archief 2012

Archief 2011

Archief 2010

Archief 2009

Archief 2008

Archief 2007