Boem paukeslag
Het is honderd jaar geleden dat de
dichtbundel Bezette stad van de Antwerpse dichter Paul Van Ostaijen
uitkwam, en ook nog eens 125 jaar geleden dat de dichter werd geboren.
In normale tijden zouden er vast festivals of festijnen geweest zijn.
Nu was er een 24 uur durende live podcast, waarnaar ik ook niet eens
heb geluisterd.
Wel heb ik het gedicht Boem paukeslag eens opnieuw gelezen.
22 februari 2021,
Steven Verhelst
Valentijn
Het was vijf jaar geleden dat mijn vrouw en ik - toen nog zonder
kinderen - het Valentijnsweekend aan de Belgische kust verbleven.
Het hele weekend was voor mijn vrouw, had ik gezegd. Ik
wilde slechts 2 uur voor mijzelf: om in Middelkerke de laatste
Superprestige cyclocross te kunnen zien waaraan Sven Nys meedeed.
Op vrijdag aten we in een klein restaurantje. Mijn vrouw
koos bouillabaise en nam een menu met zeven verschillende kroketten.
Een dag later aten we in een visrestaurant met zicht op de Noordzee in
Oostende. We wandelde over de boulevard en het strand. Maar wat
we ons het best herinnerden, is de cyclocross. Ik omdat ik er van
genoot, mijn vrouw omdat ze ergens onder een afdakje stond te rillen
van de kou zonder oog te hebben voor de wedstrijd.
Dit jaar pakten we Valentijdsdag anders aan. Omdat de
horeca nog steeds dicht is, bestelden we een Valentijnsbox bij
gastronomisch restaurant Zappaz. Acht gerechten; het eerste was een
gouden ei, gevuld met een mousse van paling afgetopt met kaviaar. Zo
kwamen er nog zeven gangen. Gelukkig laten er een paar flessen wijn in
de koelkast om de gerechten te begeleiden. En tijdens het diner
probeerde ik het onderwerp veldrijden zoveel mogelijk te vermijden.
14 februari 2021,
Steven Verhelst
Koud - 2
Wij zouden niet in deze kou moeten leven, denk ik, als ik tegen de gure
wind in naar mijn werk fiets. Wij zijn primaten die in blote
kont over de steppe en savanne moeten rennen. Of misschien niet in
blote kont, maar met een van reusachtige bladeren gevlochten
onderbroek, om te voorkomen dat de heen en weer ziepende
leuter tegen de bovenbenen kletst en met dat geluid de
springbokken en andere dieren, waarnaar wij op jacht zijn, zou
verjagen.
Ik maal de trappers verder rond, de Leuvense Gasthuisberg
omhoog. Mijn laboratorium ligt bovenop een heuvel, en mijn piel raakt
bekneld tussen zadel en dijen. Soms sta ik even op de trappers en
probeer dansend naar boven te komen, denkend aan Lucien van Impe,
Steven Rooks, Gert-Jan Theunisse, Marco Pantani...
11 februari 2021,
Steven Verhelst
Koud
Het was guur buiten. Mijn kinderen speelden in de sneeuw. Ik stond in een hoekje in de tuin en had koude voeten.
Ik dacht terug aan een winter in 1995 of 1996. Het had
flink gesneeuwd, en ik moest met de trein van Schiedam Nieuwland naar
Leiden voor een praktikum scheikunde. Maar de trein kwam niet.
Ik wachtte een kwartier.
Ik wachtte een half uur.
Vertraging en treinuitvalt, meldde de speaker op het perron.
Ik wachtte drie kwartier.
Mijn voeten, benen, armen en gezicht begonnen kouder en
kouder te worden. Ik probeerde me zo min mogelijk te bewegen in de hoop
dat het laagje opgewarmde lucht rond mijn lichaam niet zou verdwijnen.
De kleine sneeuwvlokjes die naar beneden dwarrelden,
prikten in mijn gezicht en vormden langzaam een laagje op mijn jas,
mijn broek en mjn schoenen. Ik voelde mijn tenen bijna niet meer.
Ik wachtte een uur, en toen besloot ik naar huis te gaan.
Ik klopte de sneeuw van mijn jas, stampte met mijn voeten en fietste
met krakende ketting door de sneeuw naar huis. Daar dronk ik een warme
beker chocolademelk.
Dat was wellicht een goed idee, dacht ik. Ik riep mijn
kinderen naar binnen en ging met muts en handschoenen nog aan de keuken
binnen op zoek naar chocolade.
7 februari 2021,
Steven Verhelst
Walkie talkie
Deze week zag ik twee jongetjes op straat lopen met walkie talkies, een meter of twintig, dertig van elkaar.
Vroeger als kind was dat je ultieme droom: een walkie
talkie te bezitten. Met je vriendjes op afstand kunnen praten tijdens
het spelen.
"Hallo, brandweer? Er is hier een grote brand."
Met dat fijne gekraak tussendoor.
De opkomst van mobiele telefoons heeft de magie van walkie
talkies laten verdwijnen. Wat vroeger speciaal was, maakt de huidige
technologie gewoon. Tot er een moment komt, dat alles vanzelfsprekend
is geworden.
5 februari 2021,
Steven Verhelst
Post
Vroeger kreeg je nog wel eens post.
Echt post, bedoel ik. Geen krant, geen reclame, geen
rekeningen, geen bestellingen van Amazon, geen magazine waarop je
geabonneerd bent en waarop je stilletjes al zit te wachten.
Een plotselinge brief, het liefst bezorgd door een
brievenbus direct in de voordeur. Zo'n spleet, met haren tegen de naar
binnen waaidende wind. Brieven, kranten en tijdschriften bleven steken
of dwarrelden naar beneden. Ze belandden met een zachte of harde
klap op of naast de mat.
Als tiener stuurde ik regelmatig brieven en kaarten;
zorgvuldig geformuleerd. De brieven die ik ontving, bewaarde ik. In een
schoenendoos uiteraard. En toen die vol was, een tweede schoenendoos.
Nu heb ik geen schoenendozen meer; slechts een inbox met mappen om
e-mail te ordenen.
In het boek (en de televisieserie) De Zevensprong ontvangt
Frans van der Steg plotseling een geheimzinnige brief, waarmee een
avontuur begon.
De tijd van avonturen lijkt voorbij.
1 februari 2021,
Steven Verhelst
