Berichten Column Chemistry Biografie Links Contact
banner
Rare wereld

Vroeger sloeg je met een knots een eland de harses in, daarna kon de tafel gedekt worden. Dat heette eenvoud. Alles was overzichtelijk.
   Tegenwoordig zit de wereld zo gecompliceerd in elkaar, dat je eerst acht jaar naar de basisschool moet en dan zes jaar naar de middelbare school om er überhaupt iets van te snappen.
   Na je middelbare school kun je gaan studeren, daarna promoveren. Sommige professoren besteden hun hele leven aan de studie van één bacterie, of één proces in een bacterie.
   Zelf besteed ik mijn tijd aan de studie van een bepaald enzym dat eiwitten knipt. Maar weet ik daardoor hoe de wereld met al zijn rare mensen écht in elkaar zit? Nee. En daar zal ik ook nooit ene flikker van begrijpen.

30 januari 2009, Steven Verhelst
jokerCopycat?

Naar aanleiding van de steekpartij op de Belgische crèche Fabeltjesland gaan er geruchten of de daad een zogenaamde copycat moord zou zijn.
   De dader had zijn ogen zwart geschminkt en zijn gezicht wit, zoals The Joker in de Batmanfilm The Dark Knight. Daar komt nog bij dat de achternaam van de dader (Gelder) een anagram is van die van de acteur die The Joker speelde (Ledger).
   Dat laatste is natuurlijk toeval. Maar ik kan me voostellen dat de dader een drang voelde zich te verkleden. Een moordenaar moet een rol spelen, een acteur zijn, om de bizarre werkelijkheid van zijn daad op afstand te houden.

28 januari 2009, Steven Verhelst
deurSloten

Alle deuren in mijn appartement kunnen op slot. Niet alleen de deur van de douche en het toilet, maar ook die van de slaapkamer, de woonkamer en de keuken. Dat schijnt in vele Duitse woningen het geval te zijn. Sloten op alle deuren, zelfs die van de keuken.
   Ik kan me eigenlijk slechts één situatie in de keuken voorstellen waarbij je niet wil dat de visite plotseling binnen komt. Die hitsige Duitsers toch...

27 januari 2009, Steven Verhelst
Lang leve zout

zout

In Freising wordt flink zout gestrooid. Soms vind ik drie dagen na een sneeuwbui nog grote zoutkristallen op de stoep.
   Zout zorgt niet alleen voor vriespuntsverlaging, maar ook voor kookpuntsverhoging. Een van mijn ex-vriendinnen dacht dat er daarom zout aan aardappelen werd toegevoegd, zodat het water bij een hogere temparatuur zou koken. Ik rekende haar voor dat je voor een kookpuntsverhoging van vijf graden meer dan een half pond zout per liter water nodig hebt. Ondanks de berekening bleef ze bij haar standpunt, zoals een gelovige krampachtig vasthoudt aan religieuze dogma’s.
   Ik hou niet van domme mensen. En nog minder van domme mensen die niets willen leren.
    Waar ik trouwens ook niet van hou, is van veel zout in mijn eten – van mij mag alles uitgestrooid worden op de straat.

25 januari 2009, Steven Verhelst
Korte depressie

bus

De buschauffeur die me van het station van Freising naar huis bracht, was levensmoe. Hij keek mistroostig uit zijn ogen. Misschien kwam het door de sneeuw, misschien door het licht in de bus, dat slechts op halve kracht brandde.
   Net voordat we het parkeerterrein van het station afdraaiden, sloeg de motor af.
   ‘Iedereen uitstappen!’ riep de chauffeur. ‘De bus is kapot. We gaan niet meer verder! Uitstappen!’
   Ik kon hem geen ongelijk geven. Het liefst wil ik ook niet verder door deze besneeuwde winter. De barometer van mijn gemoed staat al weken op storm.
   De passagiers stapten uit. Een paar oude vrouwen liepen terug naar de halte, de anderen besloten te voet verder te gaan.
   Na vijf minuten lopen doemde er achter mij opeens een bus op. Dezelfde bus, dezelfde chauffeur. Hij stopte op de hoek van de straat, op de brug, en riep: ‘Instappen!’ Zo pikte hij alle mensen die vooruitgelopen waren, weer op.
   De motorpech was op mysterieuze wijze opgelost. Net als zijn depressie. Zijn ogen glommen weer in het spaarzame lantarenlicht.

22 januari 2009, Steven Verhelst
obamaInauguratie

Wie weet nog wie James K. Polk was? Of S. Gregor Cleveland? Beiden waren Democratische presidenten, lang geleden.
   Uiteindelijk raakt iedereen vergeten, bedolven onder een grote humuslaag van geschiedenis. Alleen mijlpalen blijven er boven uit steken.
   Barack H. Obama is zo’n mijlpaal – alleen al omdat hij de eerste niet-blanke president van de Verenigde Staten is. Maar hopelijk wordt hij later ook om andere dingen herinnerd.

20 januari 2009, Steven Verhelst
Stem

Gisteravond kon ik, toen ik onder de douche stond, nog Een eigen huis, een plek onder de zon van Rene Froger zingen. Tussen de hoestbuien door, tenminste. Maar toen ik vanochtend wakker werd, was mijn stem volledig weg.
   Nu communiceer ik met briefjes. Bij de bakker. Bij de apotheker. En ik realiseer me: leven zonder stem is zo erg nog niet. Leven zonder pen zou pas rampzalig zijn.

17 januari 2009, Steven Verhelst
39

Gistermiddag begon mijn gezicht te gloeien. Ik weet niet hoe dat kwam. Thuis bleek dat ik – pats – 39 graden koorts had.
   Dus nu zit ik thuis en leef op een dieet van thee, fruit en aspirine. Ik heb nog geen huisarts hier, maar dat zou een arts hoogstwaarschijnlijk ook voorschrijven. Thee, fruit aspirine.

16 januari 2009, Steven Verhelst
Bus

bus

Sinds een ruime week rijden er in Engeland bussen rond met nu eens geen Bijbelse, maar atheïstische boodschap. Mijn oud-studiegenoot Marcel Volker, zelf woonachtig in Brighton, schreef er een aantal dagen geleden op zijn blog al over.
   Sinds het verschijnen van de bussen zijn er klachten binnengekomen, voornamelijk van Christelijke organisaties. Zij vinden het te ver gaan. Maar vinden zij niet te ver gaan dat brievenbussen volgestopt worden met stichtelijke folders? En dat het straatbeeld met kerken, synagogen en moskeeën de atheïstische medemens bijna dagelijks inwrijft dat zijn levensovertuiging verwerpelijk is?

15 januari 2009, Steven Verhelst
Monaco

Monaco

‘Gaat deze trein naar Monaco?’ vroeg een Italiaanse oma met een doek om haar hoofd zondag ’s middags, wijzend op de trein die klaarstond.
   ‘Nee,’ antwoordde ik in het Duits terug, ‘naar München.’
   Bolzano ligt in Zuid-Tirol, en men spreekt er zowel Duits als Italiaans.
   Dertig meter verder zag ik op het bord boven het perron dat Monaco de Italiaanse vertaling is van München.
   Het leek alsof ik een flashback kreeg.
   Bijna 20 jaar geleden reed onze familie, met mijn vader aan het stuur van de afgeladen Renault 18, van vakantie in Duitsland terug naar huis. We moesten de afslag Luik/Liège hebben, maar zagen vanuit Duitsland alleen borden met Lütich en reden zonder na te denken door. Plaatsnamen en vertalingen: het blijft verwarrend. De familie Verhelst wachtte een lange terugreis.

13 januari 2009, Steven Verhelst
Schreeuwen

Finn

Vlak voor mijn vertrek terug naar München at ik met schrijver Ernest van der Kwast en zijn zoon Finn nog een focaccia met proscuitto in een restaurant aan Piazza Walther.
   Na vijf minuten op mijn schoot begon baby Finn te schreeuwen. Het verbaasde me niks. Zo gaat het altijd: uiteindelijk begint iedereen die korter of langer in mijn aanwezigheid verkeert te schreeuwen. Kinderen, vrouwen.  Voornamelijk vrouwen.
   En ik? Ik bleef er zoals altijd kalm onder. En gaf de baby terug aan zijn vader.

11 januari 2009, Steven Verhelst
Tiramisu

tiramisu

Mijn bezoek aan Bolzano zou natuurlijk niet compleet zijn zonder het eten van tiramisu bereid door collega-schrijver Ernest van der Kwast.
   Het was een lekkere tiramisu, niet te zoet, mooi van structuur. Sterker nog, het wat het hoogtepunt van mijn bezoek. Volgens Ernest tenminste. En volgens mijzelf, niets afdoend aan Bolzano, ook wel.

10 januari 2009, Steven Verhelst
man zoekt vrouwTerug naar Bolzano


Jaren geleden kwam ik naar Bolzano om er te schrijven aan een aantal verhalen voor het boek Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken van Yusef el Halal. Vandaag keer ik terug naar Bolzano, met de trein vanuit München, over de Brennerpas.
   Het enige dat ik nog weet van Bolzano, is dat we wijn dronken van de tap, en vaak binnen zaten, achter de laptop. Heel vaak.


9 januari 2009, Steven Verhelst
De wereld is niet leuk

Een gewapend conflict in Gaza, een gasoorlog in Rusland, en mijn fietsband staat ook nog plat. Is de wereld nog leuk? Is de wereld ooit leuk gewéést?
   Nee.
   Iedereen moet worstelen. Of je nu een heremietkreeft, een gordeldier, een schimmel in iemands badkamer, of een schrijver bent. Zonder worsteling geen evolutie, en zonder evolutie was de mens hier nooit geweest, was er geen  taal  geweest, was deze blog er niet geweest.
   Misschien is schrijver zijn nog eens zo slecht niet. Je wordt tenminste niet met glorix van iemands badkamertegel verwijderd.

8 januari 2009, Steven Verhelst
Tandpasta

Asics gel

Ik was negen jaar, en Ronnie, die een klas hoger zat, was uitvinder.
   Ronnie had de zolen van zijn oude sportschoenen losgemaakt en een tube tandpasta in de zool gelijmd, met het dopje naar achteren. Op zijn tenen liep hij naar buiten, schroefde de dopjes los en sprong van een muurtje. De witte, meterslange tandpasta-strepen waren dagen later nog zichtbaar op de klinkers van de straat.
   Vandaag verwijderde ik de zolen van mijn oude Asics Gel hardloopschoenen. Ik was altijd al benieuwd hoe de gel eruit zou zien. Stiekem hoopte ik dat het geen gelbolletjes waren, maar een klein tubetje tandpasta, naar het ontwerp van Ronnie, de uitvinder op mijn lagere school.

6 januari 2009, Steven Verhelst
Drie wijzen

Drie wijzen

Vanochtend werd er aan mijn deur gebeld. Het waren drie jonge vrouwen verkleed als Casper, Melchior en Balthasar, de drie wijzen uit het oosten. Komende dinsdag is het Driekoningen; dat is dus een officiële vrije dag in het katholieke Beieren.
   Hoewel de drie wijzen aan Jezus geschenken brachten, kwamen déze meisjes collecteren. Maar ik denk dat de Rooms-katholieke kerk genoeg geld op haar girorekening heeft staan, zelfs in deze crisistijden. Ik geef liever direct aan hulporganisaties, Terres des Hommes bijvoorbeeld.
   Ik speelde de "I don’t speak German" truuk. En, zoals ik verwachtte, waren de drie wijzen niet wijs genoeg dat zij Engels spraken.

4 januari 2009, Steven Verhelst
ThuisPlzen Marriott

‘Waar voel jij je thuis?’ vroeg een of andere Nederlandse mafkees die ik aan de bar van het Marriott hotel in Plzen ontmoette.
   ‘Nergens,’ antwoordde ik.
   Maar daar wilde hij niets van weten.
   ‘Overal,’ zei ik toen. ‘Ik voel me overal thuis waar ik op mijn laptop een mooie zin kan schrijven. En weer een mooie zin. En nog een.’
Ook dat vond hij maar niks.
   Hij had nog nooit van Slauerhoff gehoord.
   Ik bleef doorzuipen tot ik zijn kop vergeten was. En de volgende dag, toen mijn kater verdwenen was, kroop ik in mijn hotelkamer achter mijn laptop en schreef, herschreef, net zolang tot ik een mooie zin had. En nog een mooie zin. En nog een.
3 januari 2009, Steven Verhelst
Bevroren kots en vuurwerkresten

vuurwerkIn Den Haag zijn op oudejaarsavond 48 auto’s in brand gestoken. In Utrecht 50. Hier en daar werden stenen en vuurwerk naar de polite en brandweer gegooid. Ook werd er brand gesticht in een aantal scholen.
   Kortom, een rustige jaarwisseling, concludeerde de politie.
   Gelukkig zat ik in Tsjechië.
   Toen ik vanochtend naar het centraal station van Plzen liep, waren bevroren kots en vuurwerkresten de enige oudejaarsavond-overblijfselen die ik kon vinden.

1 januari 2009, Steven Verhelst

www.stevenverhelst.nl


Want zelfs de raarste wereld dient beschreven te worden