King of spades
De schoppenkoning uit het kaartspel van meest gezochte mensen uit Irak,
beter bekend als Ali Chemicali, is vorige week geëxecuteerd. Zijn bijnaam heeft
hij te danken aan het inzetten van chemische wapens zoals mosterdgas, sarin,
tabun en VX.
Sommige mensen vinden gifgassen een
laffe manier van oorlog voeren. Maar is het beter om bij conflicten raketten, machinegeweren,
atoom- of clusterbommen in te zetten? Geweld is altijd verkeerd. Waar woorden
ophouden, begint de lafheid.
31 januari
2010, Steven Verhelst
Gedichtendag
Ik schrijf heel af en toe een gedicht, maar ik plaats ze nooit op
deze site. Vandaag, landelijke gedichtendag, maak ik
voor één keer een uitzondering.
Verloren uurtje
kom op, een uurtje schaatsen!
zei mijn vader. maar ik was bang.
vallen en opstaan wilde ik niet
ik maakte slechts wat korte krassen
op het ijs
na stipt een uur zat ik weer veilig
voor de open haard
met warme chocolademelk
nog steeds ben ik bang te vallen
slechts onder invloed van een koud glas bier
komen mijn gedachten in korte krassen
op papier
en na een uur gaat alles in het vuur
28 januari
2010, Steven Verhelst
Bovenstaand gedicht verscheen - met kleine modificatie - eerder in literair tijdschrift Tzum
16 jaar
Toen ik
zestien was, heb ik voor het laatst geschaatst. Ik weet het nog
precies. Klasgenoot Tycho kwam bij ons langs, want tegenover ons huis
was een
flinke vijver. Vooruit, ik ging wel mee – hoewel ik schaatsen
echt
verschrikkelijk vond. Mijn moeder kwam nog twee stroopwafels brengen,
waarvan
de stroop bevroor zodat we bijna onze tanden braken.
Deze week heb ik
voor het eerst
sinds de schaatspartij met Tycho weer op het ijs gestaan, op de
kunstijsbaan in
Freising. Ik ben nu ruim twee keer zo oud, maar nog steeds sta ik
wankel op
mijn schaatsen. En ik denk niet dat dat in de komende zestien jaar zal
veranderen.
27 januari
2010, Steven Verhelst
Alma Street
Twee jaar geleden woonde ik nog in Palo Alto. Dit voorjaar zal ik er
voor korte tijd terugkeren.
Mijn apartement lag aan Alma Street, vlakbij het
spoor,
waar de trein van San Francisco naar San Jose denderde. De
woning was slecht geisoleerd: 's zomers was het er
heet, 's
winters fris. En de benedenburen speelden iedere avond op de
cello. Toch woonde ik er graag - niet vanwege de trein en de cello,
maar vanwege de locatie: Silicon Valley.
25 januari
2010, Steven Verhelst
De kracht van
advertenties
Ik ging naar een cursus over wijn
en kaas. Kaas is namelijk een
van de moeilijkste etenswaren om te combineren met wijn.
Kaas en rode
wijn is een goede
combinatie – dat idee zit bij veel mensen in het hoofd. Het
is door
advertenties in ons onbewustzijn geplant. Bij de witte of gele kleur
van kaas
geeft rode wijn een goed contrast. Lekker op het netvlies, maar lang
niet
altijd lekker op de tong. En daar gaat het uiteindelijk om.
22 januari
2010, Steven Verhelst
Dooi
De sneeuw smelt, het gras wordt weer zichtbaar, en mijn gemoedstoestand bevindt zich
ook weer boven het nulpunt. Maar de straten liggen vol met kleine, scherpte
steentjes die samen met het zout door de pekelwagens zijn uitgestrooid.
Ik ben bang dat straks het lekke-banden-seizoen weer aanbreekt.
20 januari
2010, Steven Verhelst
Cosmetische ingrepen
Sinds ik in
Californië heb gewoond, kijk ik een stuk neutraler tegen
medisch-cosmetische
ingrepen aan. Sterker nog: ik heb zelf een behandeling ondergaan bij de
LaBelle
Day Spa in het Stanford shopping center. Elke zes weken ging ik bij
Manuel
onder de laser. Op de rekening stond: verjongingskuur.
Je kunt er niet
jong genoeg
uitzien – hoewel je ook kunt overdrijven. Vorige week zag ik
een documentaire
over cosmetische chirurgie van het vrouwelijk geslachtsdeel. Ofwel:
schaamlipcorrectie. Want de huidige porno-cultuur schrijft voor dat
iedereen
eruit ziet als een jong meisje.
18 januari
2010, Steven Verhelst
Stad des doods
Het
Zentralfriedhof in Wenen is een van de grootste begraafplaatsen van
Europa. Ik ging er heen om tot rust te komen. Het kan geen kwaad om af
en toe
aan de sterfelijkheid van de mens te denken.
Ik
kwam binnen via ingang 9 en liet mezelf verdwalen tussen de
lange
wandelpaden die de begraafplaats doorkruisen. Op het
Zentralfriedhof liggen 3,3 miljoen mensen begraven, meer dan
er
inwoners van
de stad Wenen zijn. Af
en toe kwam ik levende wezens tegen,
een oud echtpaar, een jogger, iemand op een mountainbike. En zwarte
raven. Ze
zaten in bomen, vlogen krassend rond of pikten in de grond op zoek naar
wormen
en insecten.
Richting het
centrale gedeelte van
het Friedhof zag ik steeds meer pronkgraven. In al deze graven, dacht
ik,
liggen skeletten verborgen, mensen van wie niets overgebleven is dan
het
onverteerbare deel van hun lichaam.
De
identiteit van een mens is
onstoffelijk. Het is geen ding, maar een idee, ongrijpbare, complexe
gedachten in de hoofden van andere mensen. Daarom moet mijn lichaam
ooit gecremeerd worden,
zodat het geen ding meer is, geen samenhangende materie. De as mag
bewaard
worden in een wijnfles, met een kaars erop. Of gewoon, uitgestrooid in
zee,
waar al het leven ooit vandaan is gekomen.
16 januari
2010, Steven Verhelst
Miep Gies
Afgelopen
maandag overleed Miep Gies, de vrouw die Anne Frank aan een
onderduikadres hielp en later zorgde dat het dagboek van Anne
Frank uit handen van de Duitsers bleef. Het was gisteravond zelfs een
item op de Tageschau, het Duitse journaal op de ARD.
Miep Gies werd een held, al zag ze zichzelf niet
zo.
Hoe vergaat het helden? Wat gebeurt er
bijvoorbeeld met zo'n jongen die
de terrorist overmeesterde in het vliegtuig naar Detroit? Gaat zo'n
gebeurtenis het leven van de held beheersen? Zou ik me zelf anders gaan
gedragen wanneer ik mensen het leven heb gered? Ik weet het niet, maar
ik weet wel een manier om er achter te komen: een stuk proza erover
schrijven.
13 januari
2010, Steven Verhelst
Gnats
In de aarde
van een paar van mijn kamerplanten zaten kleine vliegjes.
Trauermücken.
Fungus gnats. Ze leggen eitjes in de potgrond. De larven doen er een
week over
om zich tot vlieg te ontwikkelen, en dan begint het hele circus weer
opnieuw. Ik
wilde af van die irritante kleine vliegjes.
Trauermücken
kunnen gevangen
worden in een fles met een laagje verdund azijn. Op die geur komen ze
af. De
larven kun je op een andere manier te pakken krijgen. Ze kruipen in
schijfjes
rauwe aardappel die je op de aarde legt. En een dag later in de
prullenbak
keilt.
Ook het
bewateren van de planten
met pepermuntthee schijnt te werken, althans dat las ik op internet.
Maar ik
had genoeg van al deze half-effectieve kruidenvrouwtjestechnieken. Ik
heb meer
vertrouwen in chemie, dus kocht ik bij de bouwmarkt een flesje
thiamethoxam.
Thiamethoxam is
een neonicotinoid
en heeft dezelfde werking als het natuurlijke nicotine. Het werkt in op
het
zenuwstelsel van insecten, waardoor ze verlamd raken en daarna sterven.
Vaarwel,
Trauermücken.
10 januari
2010, Steven Verhelst
Begaanbare wegen
Het sneeuwde
toen ik vanmorgen op de bus stond te wachten. Sneeuwruimers
reden af en aan over de straten. Van voren schoven ze de sneeuw opzij
en van
achteren strooiden ze zout. Ook op de stoepen zag ik vier-wielige
scootmobielen
die sneeuw schoven en zout strooiden. Anders dan in Nederland liggen de
straten
er hier binnen de korste keren begaanbaar bij.
8 januari
2010, Steven Verhelst
Explosieve onderbroek
Op eerste
kerstdag probeerde een 23-jarige Nigeriaan een vliegtuig dat van
Amsterdam naar Detroit vloog, op te blazen. Hij had de stof PETN,
pentaerythritol tetranitraat in zijn onderbroek genaaid.
PETN is een
bestanddeel van het explosief
Semtex, een kneedbaar plastic dat veel gebruikt wordt voor het laten
instorten
van gebouwen. Aan Semtex wordt in de fabriek een bepaalde geurstof
toegevoegd
zodat het makkelijk op te sporen is door honden. Daarom is Semtex voor
vliegtuigterroristen niet aantrekkelijk.
Gelukkig voor
hen is de stof PETN vrij makkelijk te
maken uit pentaerythritol en 98% geconcentreerd salpeterzuur (of 65%
salpeterzuur + geconcentreerd zwavelzuur). Die zuren heeft zowat elk
laboratorium
in de kast staan. Ook het mijne.
Terroristen
komen er op mijn lab
niet in, maar de synthese is op veel websites te vinden. Een paar
bekerglazen
en een filtratietrechter zijn voldoende om PETN te maken.
Vliegvelden
willen nu bodyscans gaan invoeren
om explosieven
op te sporen die op het lichaam zijn geplakt. Maar dit zal geen zier
helpen.
Terroristen zijn inventief. Als ze explosieven niet op hun lichaam
kunnen meenemen, dan
doen ze het wel in hun lichaam.
Met
als gevolg dat straks elke vliegtuigpassagier een anale visitatie te
wachten
staat. Prettige vlucht.
5 januari
2010, Steven Verhelst
Toiletcriticus
Collega-schrijver
Ernest van der Kwast adviseerde
mij naar aanleiding van
een vorige blog
om toiletcriticus te worden. Van elk restaurant waar ik heen ga
niet het eten, maar de toiletten te bespreken.
Restaurant Unkai
is het beste
Japanse restaurant in Wenen. Het zit op de zevende verdieping van Grand
Hotel
Wien en is Gault Millau genoteerd met vijftien punten. Ik bestelde de
chef’s
selectie van sashimi.
‘Dat zijn dunne plakjes rauwe
vis,’ zei het meisje dat mijn bestelling opnam. Ze was
uiteraard Japans en ging
gekleed in een kimono.
‘Dat
weet ik.’
Kennelijk zijn
er genoeg toeristen
die per ongeluk sashimi bestellen zonder te weten wat het is. Het
Italiaanse
paar aan de tafel naast mij bijvoorbeeld. Hun sashimi ging
halfopgegeten weer
terug.
De
sashimi (zalm, twee soorten
tonijn, aal, inktvis, zalmkaviaar, reuzengarnaal, en een paar
vissoorten
waarvan ik de naam niet verstond) werd geserveerd op het lichaam van
een vis, dat op zijn beurt weer op zeewier lag. Er
was een houten prikker door kop en staart gestoken zodat de vis in een
gekromde
sparteling leek vastgevroren. Ik dronk er sake bij,
geserveerd in
een warm kruikje. Als dessert werd mij de pompoen crème
brulée aangeraden. Excellent
eten, en ook de toiletten waren smetteloos, met goudkleurige kranen en
kleine
stoffen doekjes om je handen af te drogen.
3 januari
2010, Steven Verhelst
Appeltaart
In het
trappenhuis en de kamers van hotel Mercure in Wenen ruikt het elke
middag alsof iemand stiekem op zijn kamer met een zelf meegebrachte
oven een
appeltaart heeft staan bakken. Maar misschien hebben de schoonmaaksters
een
spuitbus met appeltaartgeur, omdat dat beter ruikt dan lucht die de
toeristen
in de kamers achterlaten.
2 januari
2010, Steven Verhelst
Adrenaline en
eenzaamheid
Het eerste
decennium van deze eeuw sloot ik af met adrenaline. Op de
straten in het centrum van Wenen werd flink vuurwerk afgestoken. Ik
houd er
niet van en besloot het casino in te vluchten.
Op internet had
ik de Texas Hold’em
variant van poker al vaker gespeeld, maar het voelde anders nu het om
echt geld
ging. Voor de kenners: er werd no-limit gespeeld met een 2 en 5 euro
small en big blind.
De adrenaline spoot door mijn aderen. Soms
verwisselden honderd euro fiches
van eigenaar alsof het broodjes kaas waren die in een bakkerij op de
toonbank werden gesmeten.
Uiteindelijk
speelde ik kiet,
niet slecht voor een eerste keer spelen.
De man naast
mij, een oudere heer
met een vies, grijs snorretje, had al twee keer driehonderd euro
verloren. En
steeds weer toverde hij drie groene flappen uit zijn binnenzak
tevoorschijn. Om
half één ’s nachts – gelukkig
nieuwjaar – kwam zijn vrouw, die ik de hele avond
nog niet gezien had. Ze zei iets in zijn oor, maar zo hard dat de hele
tafel
het kon horen: ‘Ich hoffe das du Glück hast. Aber
ich habe mich noch nie so
alleine gefühlt.’
1 januari
2010, Steven Verhelst
|
|
Archief 2010
December 2010
November 2010
Oktober 2010
September 2010
Augustus 2010
Juli
2010
Juni 2010
Mei 2010
|