Gedichtendag
Vandaag is het gedichtendag - ooit in het jaar 2000 begonnen als
Nationale Gedichtendag, geïnitieerd door Poetry International.
Ouder nog dan gedichtendag is de traditie van Stadsdichter. De eerste
stadsdichter werd in 1993 aangesteld in Venlo.
Na het jaar 2000 volgden er meer steden met stadsdichters.
Dordrecht, Beverwijk, Groningen, Middelburg, Tilburg. Zelfs Vlaardingen
kreeg een stadsdichter.
Vlaardingen.
Mijn geboortestad.
Vroeger schreef ik regelmatig gedichten. Later nog slechts
af en toe. Of het kwam doordat ik uit Vlaardingen verhuisd ben, weet ik
niet. Maar dat is een ander verhaal.
Elke Vlaardingse stadsdichter koos na twee jaar een
opvolger. De vorige stadsdichter(es) Mirjam Poolster besloot een
wedstijd uit te schrijven. Anoniem. Winnaar werd Look Boden, fotograaf,
ondernemer, dichter, en ook nog eens mijn beste vriend.
Maar voordat Look Boden officieel uitgeroepen kon worden
tot stadsdichter, werd het stadsdichterschap door het college B&W
afgeschaft - zelfs als onbetaalde erebaan. Merkwaardig verloop van
zaken.
Uitnodigingen voor de overdracht van het stadsdichterschap
waren al gedrukt en geadresseerd. Maar geen enkele werd verstuurd.
Behalve naar mij. Die brief was - waarschijnlijk omdat hij naar het
buitenland moest gaan - een paar dagen eerder op de post gedaan. Een
uniek exemplaar dus. Maar ik hoop dat er alsnog een benoeming van de
stadsdichter zal volgen.
Meer op
vlaardingen24
29 januari
2015,
Steven Verhelst
Souvenir
Op Great Exuma werd mijn vrouw regelmatig gebeten door een soort kleine
zandvliegjes. Mij lieten ze met rust. Betere hygiëne, of een
minder aantrekkelijke lichaamslucht? Behalve op de voorlaatste dag,
toen werd ik tijdens ons ontbijt, dat we buiten nuttigden, ook een
flink aantal keer gebeten.
Van de Bahama's nam ik geen soevenirs mee. Ik ben niet
zo'n toerist. Nou ja, behalve dan de insektenbeten, die pas begonnen te
jeuken toen ik weer in Duitsland was. Had ik toch een soevenir.
27 januari
2015,
Steven Verhelst
Bahamas
Als ik in mijn hotelkamer van het resort op Great Exuma mijn browser
opende, kreeg ik bovenstaande homepage te zien. Google Bahamas. Dat is
natuurlijk beter dan Google Deutschland.
Nu ben ik sinds twee weken weer terug in Duitsland. Het is
koud, en er wacht een stapel werk. Het enige wat erop zit, is af en toe
een cocktail drinken, mijn ogen sluiten en denken aan de ruisende
palmbomen in de zeewind.
23 januari
2015,
Steven Verhelst
Thunderball
Niet ver van Staniel Cay ligt een klein eilandje waar een
onderwater grot ligt. Het is beter bekend als de Thunderball Grotto,
want een scène uit de James Bond film Thunderball schijnt er
gefilmd te zijn.
Ik snorkelde de grot binnen. Ik geloof dat ik de film ooit
gezien heb, maar ik kreeg geen aha-Erlebnis. Wel zag ik vissen in vele
kleuren. En de billen van mijn vrouw natuurlijk. Daar houd ik altijd
een oogje op.
21 januari
2015,
Steven Verhelst
Luilekkerland
Op een paar van de kleinere Exuma cays komt de ringstaartleguaan voor.
Vroeger werden ze gegeten, maar nu is dat verboden. Tegenwoordig worden
ze gevoerd, door toeristen. Het is een luilekkerland voor de leguanen.
In de zon zitten en niets doen. Wachten tot er voedsel voorbij komt.
Zo is het leven van mensen ook ongeveer. Voedsel
verzamelen wordt grotendeels door machines gedaan. We kunnen bij de
bakker langsgaan voor een brood, of bij de supermarkt voor een
diepvriespizza. Goed, we hebben ander werk, maar ook dat wordt ooit
misschien door machines overgenomen. Wat moeten we dan de hele dag
doen? Televisie kijken? Websurfen? In de zon zitten, net zo lang todat
een machine ons komt voeren?
20 januari
2015,
Steven Verhelst
Haaien
De witte haai is de grootste roofvis ter wereld.
Jaws, je weet wel. Ze worden zo'n zes meter lang.
Anderhalf jaar geleden was ik in Zuid-Afrika. In Gansbaai
kun je, beschermd door een stalen kooi, met witte haaien zwemmen.
Ze laten je in het water en lokken de haaien dan met aas naar de boot.
Helaas was er te weinig tijd. Ik was op een conferentie in de buurt van
Kaapstad en ik moest lezingen bijwonen.
Op de Bahamas kun je ook met haaien zwemmen, gewoon in de
haven van Compass Cay. Voor tien dollar mag je het water in. Zonder
kooi.
Het zijn verpleegsterhaaien. Ze zijn donkerbruin en hebben
een ruwe, leerachtige huid. In vanaf eind zestiende eeuw zijn er
slechts 10 gevallen bekend van niet uitgelokte aanvallen op mensen. Een
tamme haaisoort dus. Ze zwemmen langs je heen en doen niets. Heel
anders dan de witte haai. Maar daar zwem ik ooit ook nog wel eens mee.
Dit was slechts een opwarmertje.
19 januari
2015,
Steven Verhelst
Kassa
Sommige eilanden van de Bahama's kun je kopen. Dat kost enkele
tientallen miljoenen dollars, maar goed. Johnny Depp bezit een eigen
eiland. David Copperfield ook. Veel bijzonders was er aan het laatste
eiland niet te zien. Weggegoocheld heeft hij het nog niet. Maar hij
tovert wel je geld weg. Want de huur van het eiland met villa en
aanverwante zaken kost per nacht 39 duizend dollar.
18 januari
2015,
Steven Verhelst
Brommer op zee
Op het strand stond een
enorme driewieler, met grote, groene, plastic wielen die tot aan mijn
borst reikten. Het was een soort waterfiets, waarmee je vanuit de
branding de zee in kon rijden. Dat deed ik uiteraard. Trappen, dobberen
op de oceaan. Ik moest glimlachen en voelde me vrij.
Ik dacht aan het verhaal Brommer op zee
van Maarten Biesheuvel, waarin de hoofdpersoon 's nachts alleen op het
achterdek stond en opeens een jongen op een brommer aan zag komen
rijden. Gewoon over de golven. Die jongen was begonnen om een speld langzaam
op een wateroppervlak te leggen. Daarna volgden steeds zwaardere
voorwerpen. Totdat hij zich met een brommer over zee kon bewegen. Het
was vooral zaak, zei hij, dat de banden aan de zijkant niet nat werden.
Eigenlijk was het geen brommer, zei Biesheuvel later in
een interview. Zelf was hij ook op vrachtschepen op zee geweest. Het
was een soort snorfiets.
Ik reed voort op mijn waterfiets, over de golven. Als ik
zo door zou gaan, zou ik over de wereldzeeën kunnen rijden.
Als een soort piraat, een vagebond op de oceaan. Af en toe zou ik
stoppen op een eiland, Cuba, Jamaica, om rum te drinken. Maar mijn
benen werden moe, en ik reed over het water terug naar het strand van
Exuma, waar ik aan de bar een cocktail met rum bestelde.
17 januari
2015,
Steven Verhelst
Zwemmende zwijnen
Eén van de 365 eilandjes die bij Exuma horen, is bekend vanwege
zijn zwemmende varkens. Het is Big Major Cay, een onbewoond
eiland. Nou ja, behalve de varkens dan, en een enkele geit, naar het
schijnt.
Het verhaal gaat dat een aantal zeelui de varkens op het
eiland achterliet, met het idee later terug te komen om ze op te eten.
Maar ze kwamen niet meer terug. Een ander verhaal vertelt over een
schipbreuk waarbij de varkens overleefden. Maar misschien zijn ze
gewoon door de toeristische industrie op het eiland gezet.
In elk geval zwemmen de varkens naar boten toe die
langskomen. En de mensen voeren ze. In de loop der jaren is het een
toeristische attractie geworden.
Maar voor het zien van varkens hoefde ik helemaal niet
naar Big Major Cay, bedacht ik toen ik terug was op mijn resort. Genoeg
zwemmende zwijnen in het zwembad.
15 januari
2015,
Steven Verhelst
Exuma
Auto's rijden links, was het eerste dat mij opviel toen we op de
Bahamas waren. De taxi-chauffeur die ons naar ons resort bracht,
vertelde dat dat nog uit de Britse overheersing stamde. Die duurde tot
1972. Nu zijn de Bahamas onafhankelijk, hebben een eigen munteenheid
(de Bahamese dollar - die in waarde gekoppeld is aan de Amerikaanse
dollar), maar ze gebruiken nog steeds de linker weghelft, ook al zijn
de meeste auto's van Amerkaanse makelei; met het stuur links.
De Exuma's bestaan uit 365 grotere en kleinere eilanden.
Eén voor elke dag in het jaar. Op 'Great Exuma', het grootste
eiland dat tientallen kilometers lang is en een paar kilometer breed, wonen
zo'n 7000 mensen. Iedereen kent iedereen of heeft wel eens van elkaar
gehoord. Het klimaat is warm, maar niet heet. De laagste temperatuur
die onze taxi-chauffeur ooit meemaakte was 11 graden, bijna tien jaar
geleden. Dat was bibberen.
Nu was het ruim 25 graden, en er stond een lichte wind die
de palmbomen deed ruisen. Af en toe viel er een kokosnoot naar beneden.
Kleine voornamelijk. Een grote kokosnoot werd door een tuinman voor mij
uit de boom gehaald, zodat ik, zittend op ons terras, met een rietje
het kokoswater direct uit de noot kon slurpen.
14 januari
2015,
Steven Verhelst
Armen met hangbuik
Ik was nog nooit in een 'all inclusive' resort geweest. Normaal houd ik
ervan om in mijn vakantie steden te verkennen en te eten waar de lokale
bevolking eet. Maar voor mijn huwelijksreis maakte ik uiteraard graag
een uitzondering. Er waren zelfs opties om een butler in te schakelen,
zodat je drankjes en maaltijden voor je gehaald werden, maar dat ging
ons een stap te ver.
All inclusive trekt ook een bepaald soort mensen aan,
vermoedde ik. Mensen die van veel eten houden. Dikke mensen. Ik zag
mannen met zwembanden op borsthoogte, vrouwen met borsten op hun rug,
bovenarmen die zo dik waren, dat ze hun eigen hangbuik schenen te
hebben. Die aanblikken namen dan weer iets van mijn eetlust weg, zodat
ik zelf niet overmatig veel at.
13 januari
2015,
Steven Verhelst
Margarita
Niet alleen Tulum had vroeger een 'all inclusive' optie. Aan de Riviera
Maya, ten zuiden van Cancun, zijn verschillende luxe resorts waar je
voor een vaste prijs per nacht niet alleen een aangename hotelkamer of
suite krijgt, maar ook onbeperkt kunt eten en drinken. Ik hoefde het
zwembad niet eens uit te komen om een cocktail of een longdrink te
bestellen. Vanuit het water zwom ik rechtstreeks naar de toog, waar de
barman in rap tempo drankjes uitschonk. Vooral de frozen margarita was
populair. Die hield je de hele dag door koel zonder dat je de
alcoholbuzz kwijtraakte. Dus bestelde ik er nog maar een. En uiteraard
ook een voor mijn vrouw.
Af en toe voelde ik me 's ochtends slecht. Niet vanwege
het drinken van Margarita's, maar vanwege de hardwerkende
Mexicaanse koks, kelners en barmannen, die maar eten en drinken bleven
aanslepen. Maar goed, zonder toerisme zouden er nauwelijks banen zijn
in deze regio, en die gedachte verzachtte het gevoel een beetje, zodat
ik aan de bar nog rustig een frozen margarita bestelde.
12 januari
2015,
Steven Verhelst
Tulum
Tulum ligt op het
schiereiland Yucatan in Mexico. Het is een van de laatst gebouwde Maya
steden en een van de best bewaard gebleven kustplaatsen van de
Maya's. Samen met mijn vrouw bracht ik er een bezoek aan.
In Tulum werd voornamelijk handel gedreven, vertelde onze
gids. Zeelieden konden er overnachten. Eten en drinken zoveel ze maar
wilden. All inclusive, zeg maar. En er was entertainment, net zoals
tegenwoordig in luxe resorts. Het kostte uiteraard wel iets, maar men
kon met alles betalen: zout, textiel, cacaobonen, jade, obsidiaan.
Begin 16e eeuw werd Tulum door de Spanjaarden ontdekt, en
het zou 170 jaar duren voordat ze Yucatan compleet veroverd hadden,
maar eind 16e eeuw was Tulum een verlaten stad. Nu is het er elke
dag weer druk en wordt er weer flink geld verdiend. Vanwege de
toeristen.
11 januari
2015,
Steven Verhelst
Zwart
Nog nooit is mijn blog zo
lang op zwart geweest, meestal post ik elke 2-3 dagen iets. Maar ik was
op huwelijksreis en had mijzelf beloofd geen e-mails te beantwoorden of
blogs te schrijven.
Sinds gisteren ben ik weer terug, maar foto's van
mijn mijn belevenissen in Mexico en op de Bahamas laten nog een
paar dagen op zich wachten. Belangrijker is de recente
terroristische aanslag in Parijs. Wat is mijn boodschap? Nooit toegeven
aan terreur. Dus ik was blij te vernemen dat het volgende nummer van
Charlie Hebdo gewoon verschijnt.
10 januari
2015,
Steven Verhelst
Je suis Charlie
9 januari
2015,
Steven Verhelst