Schrijfmachines
Toen ik in de schoolkrantredactie van Groenvoer zat, typte ik al mijn stukken nog met de schrijfmachine.
Een tijdje geleden was ik in Gent. De plaatselijke
boekhandel Limerick
heeft de collectie schrijfmachines van W. F. Hermans in 2013 verkregen,
dus ik ging uiteraard kijken. Hermans bezat zo'n 200 schrijfmachines.
En daar stonden ze, in een achteraf kamertje van de boekhandel.
Zijn handschrift is altijd slecht geweest, zei hij zelf
ooit in een interview. Gelukkig had hij een schrijfmachine, een mooi
verlengstuk van zijn schrijvende hand.
Soms hoorde hij zijn machines tegen hem praten.
'Ik hoor stemmetjes als "Ik, ik, ik, ...ik ook 'ns een
meesterwerk schrijven!" Dan krijg ik gewetensbezwaren. Het liefst zou
ik al mijn machines tegelijkertijd gebruiken.'
Ik heb al jaren geen schrijfmachine meer. Ik moest het met de aanblik van Hermans' machines doen.
25 januari 2016,
Steven Verhelst
Wijkagent
Als je je in België als inwoner hebt aangemeld, komt binnen een
paar weken de wijkagent langs. Om te kijken of je wel woont op het
adres dat je hebt opgegeven.
Waar dat goed voor is, weet ik niet. Het lijkt mij dat het belangrijker is om mensen op te sporen die ergens wonen zonder
zich aan te melden. Maar hoe ze die vinden, is mij tot nu toe
onduidelijk. De agent was na een minuut weer weg. Hij keek geeneens op
het zolder of in de kelder of er geen illegale Syriër of
Noord-Afrikaan zat. Maar dat kwam misschien omdat ik er zo betrouwbaar
uit zag.
17 januari 2016,
Steven Verhelst
Belgetariër
Het staat op stickers die op peren geplakt zijn. Op appels. En op monitoren in de supermarkt.
Word Belgetariër!
Een Belgetariër is iemand die bij voorkeur producten
uit België koopt. Dat is niet alleen goed voor de lokale economie,
maar ook goed voor het milieu.
Ik doe er al aan mee. Ik drink alleen nog maar Belgisch
bier, eet peren uit de omgeving en heb me zelfs opgegeven om wekelijks
een pakket met lokale groente en fruit te ontvangen. Wat daar in zal
zitten, weet ik niet. Ik hoop op iets bijzonders en hips. Pastinaken.
Schorseneren. Kweeperen. Hoe onbekender, hoe beter. Want wat de boer
niet kent, dat eet ik wel.
12 januari 2016,
Steven Verhelst
Grunberg & visitekaartjes
Op de laatste dag van de Arnon Grunberg tentoonstelling met de titel
Ich will doch nur, dass Ihr mich liebt,
die in de bibliotheek van Leuven plaatsvond, ging ik erheen. Er waren
manuscripten, foto's en snuisterijen uit het archief van Arnon Grunberg
te zien.
In zijn debuut
Blauwe maandagen
schrijft de hoofdpersoon dat zijn vader visitekaartjes had laten
drukken met "De familie Grunberg wenst u een aangename verpozing." Die
deelde hij uit als er visite kwam.
Net zoals bij Gerard Reve, komt er in de boeken van Grunberg vaak geen normaal mens voor.
Op de tentoonstelling hing een visitekaartje met precies
die tekst. Dus misschien had de vader van Grunberg vroeger echt zulke
kaartjes uitgedeeld.
Uit de tijd dat Grunberg net naar New York was verhuisd,
hingen er ook een aantal visitekaartjes van Grunberg zelf.
"Professional Lavatory Attendant for hire", "Exciting company. Let me
take you out for lunch at your own expenses".
Ik ben ervan overtuigd dat Grunberg deze kaartjes ook echt
heeft uitgedeeld. Zo leer je gratis mensen kennen. En dat kan nooit
kwaad als schrijver.
9 januari 2016,
Steven Verhelst
Haan
Ik woon in een klein stadje of buitenwijk aan de rand van Leuven. Elke
ochtend hoor ik een haan kraaien. Gelukkig sta ik vroeg op en is het
pas laat licht. Maar wat als het zomer wordt? Raak ik zo gefrustreerd
dat ik er met een luchtbuks opuit trek of wring ik die haan met mijn
blote handen de nek om?
8 januari 2016,
Steven Verhelst
Hallo België: inschrijven
Ik ging mij inschrijven bij de gemeente Leuven. In de wachtkamer zat ik
met mijn nummertje te wachten. Uit de speakers hoorde ik zacht het
liedje "kedeng kedeng" van Guus Meeuwis en Vagant. Ik had hier toch
eerder Raymond van het Groenewoud verwacht.
Toen ik aan de beurt was, bleek is pasfoto's nodig te
hebben. Gelukkig was er in het gebouw een fotomachine. Maar ik moest
wel een nieuw bonnetje trekken. Drie kwartier later zat ik weer
tegenover dezelfde vrouw. Er moesten allerhande kopieën van mijn
documenten gemaakt worden. En ik moest gegevens verstrekken die ik nog
in geen enkel ander land had moeten geven.
'U krijgt nu een tijdelijk document. Dan gaat uw dossier
naar de politie. Die komt bij u langs, en daarna sturen ze het aan ons
terug. Twee weken later kunt u dan uw finale verblijfspapier ophalen.'
En ik dacht dat ze in Duitsland bureaucratisch waren...
6 januari 2016,
Steven Verhelst
Hallo België: veldrijden
Als kind al keek ik naar veldrijden. Wielrennen in de zomer, veldrijden
en schaatsen in de winter. Zo kwam je het jaar wel door. Adri van der
Poel ook, want hij reed zowel op de weg als in de modder.
Het is mijn eerste weekend als inwoner van België en
in mijn woonplaats was meteen een veldrit. De Soudal Cyclocross Leuven.
Ik viel met mijn neus in de spreekwoordelijke boter.
Ik moest er heen. Daar kon geen natuurkracht mij vanaf
houden. Ik kom nog net op tijd om de Nederlandse Sophie de Boer te
zien winnen bij de vrouwen.
Daarna is het een half uurtje wachten tot de start van de
mannen. Bij een tentje aan de rand van het parcours eet ik een frietje
en drink een Jupiler - als dit niet tot een integratiecursus
België behoort, wat dan?
Ik heb al jaren geen veldrijden meer gezien. Zowel in
Duitsland als in de Verenigde Staten is daar geen aandacht voor. In
Leuven is Sven Nys een van de deelnemers van wie ik de naam nog
ken. Nys is geboren in Bonheiden, niet gek ver van Leuven. Dus meteen
publieksfavoriet.
Om exact drie uur wordt het startsein gegeven. Tot mijn
verbazing kondigt de speaker Radomir Simunek aan als renner die als
snelste gestart is en als eerste in mijn zicht komt.
Radomir Simunek. Die oude vos?
Ik kan de stem van commentator Jean Nelissen nog horen. Radomir Simunek. Adri van der Poel.
Het was begin jaren negentig. Simunek werd wereldkampioen veldrijden. En Van der Poel werd weer tweede.
Maar deze Radomir Simunek is de zoon van Radomir
Simunek senior. Zoals Van der Poels zoons ook veldrijden, doet Simuneks
zoon dat ook. Senior is trouwens overleden, lees ik later.
Halverwege de wedstrijd begint een lekkere miezerregen. Zo
hoort dat bij veldtrijden. Ploeteren door de modder, ook voor het
publiek. Nog nooit heb ik zoveel kaplaarzen bij elkaar gezien.
En zo leer ik weer wat: trek niet je zondagse schoenen aan als je naar een cyclocross gaat.
Uiteindelijk wint Toon Aerts, die al ronden lang op kop
lag, maar na een val slechts met veertig meter voorsprong over de
finish komt. Daarna spring ik op mijn fiets en race over de glimmende
straten naar huis.
3 januari 2016,
Steven Verhelst
Hallo België: vuurwerk
Het was 1 januari.
Tijd voor een nieuw jaar.
Tijd voor een nieuw land.
Ik vierde oudejaarsavond in Leuven, mijn nieuwe
woonplaats. Samen met mijn vrouw ging ik eten, en daarna vierden we
verder op de grote markt. Daar werd voor een menigte mensen muziek
gedraaid en bier geschonken. Om tien seconden voor twaalf werd er
afgeteld tot het nieuwe jaar.
Maar wat volgde, verbaasde mij: klokslag twaalf uur viel
niet samen met de eerste knallen, met de eerste vuurpijlen van een
vuurwerkshow.
Ik ben al in veel landen en steden geweest om het nieuwe
jaar in te gaan. Brisbane, Pilsen, Wenen, Monaco, Basel, Tenerife,
Hamburg - overal was een vuurwerkshow. En uitgerekend in België
kwam slechts een enkele voetganger langs die een rotje of vuurpijl
afstak.
Dacht ik ten onrechte dat het meeste illegale vuurwerk Nederland binnen werd gesmokkeld uit België?
Ik vond het trouwens wel best. Het liefst zie ik een
vuurwerkverbod voor alle burgers, want ik heb het al vaker gezegd: waar
chemici in het laboratorium in witte jassen en met brillen op mee om
moeten gaan, daar kan elke halve zool met een hele fles champagne in
zijn mik op oudejaarsavond mee naar buiten lopen.
1 januari 2016,
Steven Verhelst
Ook 2015 is weer voorbij. Vanaf 2016 woon ik in België en kan ik nieuwe avonturen beleven.
Hier een kleine selectie van blogs van het afgelopen jaar.
