Het mooie van labwerk, in vergelijking met burowerk, is het dagdroomaspect. Tijdens een extractie, een filtratie of een kolomchromatographie kunnen je gedachten wegdrijven, weg van de zuurkast.
   De bekendste chemische dagdroom is die van de Duitse chemicus August Kekulé. Hij verzonk in gedachten en zag een in zijn staart bijtende slang voor zich, een zogenaamde Ouroboros. En plotseling wist hij de oplossing voor de structuur van benzeen: een ring waarin alle koolstofatomen gelijk zijn.
   Ook zelf dagdroom ik wel eens van moleculen. Van de moleculen die ik ooit nog maken zal, en hun fantastische biochemische eigenschappen. Maar meestal droom ik over hoe ik ooit boeken zal signeren voor u, de lezer.

   
Soms zijn er dagen waarover niets te schrijven valt. Op zulke dagen moet ik het met woorden van andere schrijvers doen.
   Remco Campert – die vandaag tachtig jaar wordt, maar zijn verjaardag nooit viert – zei eens: ‘Voor mij zijn er slechts twee data: je geboorte- en je sterfdag.’
   Die laatste dag is voor literair criticus Michael Zeeman gekomen. Hij overleed gisteren aan de gevolgen van een hersentumor.
   Zo kruipen de dagen van ons allen voorbij. Valt er eigenlijk nog wat te vieren? Nee. Op dagen waarover niets te schrijven valt, valt ook niets te vieren.

   
‘Jij moet iets minder aggressief rijden,’ blafte de examinator in het Duits. Er volgde nog een hele woordenstroom. Een vochtige woordenstroom, want er vlogen spuugdeeltjes door de Volkswagen Polo, waarin ik mijn rijexamen had gedaan.
   Als jij iets minder aggressief praat, dacht ik.
   Zelf noemde ik mijn rijstijl niet aggressief, ik noemde het: vlot doorrijden. Niet constant van baan wisselen, en meegaan met het verkeer, ook al moest je daarvoor een paar kilometer boven de snelheidslimiet rijden.
   Ik voelde de bui al hangen. Ik zou weer opnieuw een afspraak moeten maken om het praktische rijexamen te doen.
   Net zoals Nederlanders zijn Duitsers keizers van de klaagzang. Maar af en toe zijn ze ook redelijk. Dus na vijf minuten commentaar, geklaag en geoudehoer, zette de examinator toch zijn handtekening onder het formulier en eindigde daarmee de soap omtrent het omwisselen van mijn Amerikaans rijbewijs naar een Duits.

   

Schrijver Rick van Leeuwen, die volgend jaar debuteert bij Thomas Rap, informeerde mij over de Hummelmania die in Nederland ontstaan is. De gekte rond wielrenner en rode lantaarn drager van de Tour de France Kenny van Hummel.
   Zowat elke bergrit wordt hij als eerste uit het peloton gelost. Maar Van Hummel vecht zich naar boven. Het is knokken, afzien, met een lichaam dat niet meer kan, maar met een mentaliteit die godverdomme de bergen over wil. En hij haalt het. Hij heeft het tot nu toe steeds gehaald.
   De winnaar van de Tour de France is al min of meer bekend. Contador zal zich de gele trui niet meer laten afpakken. De spanning zit achter in het peloton.
   Vandaag wacht nog een zware bergrit, en zaterdag de Mont Ventoux. Haalt Kenny van Hummel Parijs? Dat is het heldenverhaal van deze Tour.

Naschrift: Helaas viel Kenny van Hummel in de etappe van vandaag, tijdens de afdaling van de Col des Saisies, en moest met een kniewond opgeven.

   

Het was gisteren 160 jaar geleden dat het centraal station van München geopend werd. Reden voor een feest. In de vertrekhal vonden festiviteiten plaats met acrobaten, muziek, en veel publiek.
   Mijn trein van Salzburg naar München had tien minuten vertraging. En ik zou mijn aansluiting nét gehaald hebben, als er geen drommen mensen naar een of andere acrobaten-act hadden staan kijken.

   
De stad Salzburg is onlosmakelijk verbonden met Mozart, maar misschien nog meer met mijn favoriete chocolade versnapering: de Mozartkugel. In 1890 werd deze bonbon uitgevonden door banketbakker Fürst, aan de Brodgasse 13 in Salzburg.
   Tegenwoordig zijn er verschillende producenten van Mozartkugeln. Mirabell, Holzenmayr, Hofbauer, Manner, Reber. Allemaal beweren ze de ‘echte’ te zijn. Banketbakker Fürst, die zijn producten alleen in Salzburg en online verkoopt, heeft juridisch afgedwongen dat hij als enige het woord ‘origineel’ in de benaming mag voeren.
   Vooralsnog vind ik de kugeln van Mirabell de lekkerste. Die van Holzenmayr en Reber zijn inferieur: te droog en te weinig chocola. Vanavond ga ik nog even langs bakker Fürst voor een zak originele kugeln, die ik als Mozartkugel-liefhebber natuurlijk geproefd móet hebben.

In de meeste restaurants in Europa word je rottig geholpen. Zo niet in hotel-restaurant Blaue Gans in Salzburg. Het terras rook een beetje naar uitwerpselen van paarden, maar dat kwam omdat veel toeristen overdag een romantische rondrit in paard-en-wagen nemen.  Met alle gevolgen van dien.
   Ik bestelde een soep van schuim van paprika, een geitenkaasravioli als tussengerecht, en zalm met risotto. Als dessert nam ik met fruit gevulde deegtasjes omhuld met gemalen pistachenootjes. De ober adviseerde een op eikenhout gerijpte zwetschenbrand erbij.
   In mijn eentje eten vind ik niet erg. Ik beeld me altijd in dat het personeel denkt dat ik een restaurantcriticus ben. Vandaag schonken ze steeds mijn glas wijn bij en kwamen regelmatig vragen of alles naar wens was. Maar dat kwam misschien omdat het gewoon een goed restaurant is.
   Het terras zat vol. Aan de tafel rechts van mij zaten appelsapdrinkers. Onbegrijpelijk. Voor mij een Lacoste-polo met een vrouw die veel weghad van een van mijn oude scharrels, en aan de tafel links zat een Australische familie. Nog verder links, op een kruk aan een hoog tafeltje vlak bij de bar, zat een man in een zwart, verwassen polo en een groene broek. Hij leek een beetje op de dichter Hans Verhagen, met dezelfde neus en hetzelfde halflange haar. Hij had al een glas wijn te veel op, want hij speelde piano op de rand van zijn tafel. Het personeel zei er niets van. Ze liepen stoïcijns langs hem heen, alsof er niets aan de hand was.
   Zo horen obers te zijn: kalm, onzichtbaar, slechts verschijnend wanneer je ze nodig hebt.

   
Bij handelingen met gevaarlijke chemicaliën doe ik mijn labjas aan. Om mijzelf te beschermen, en om het goede voorbeeld te geven aan mijn medewerkers.
   Mijn labjas zit al vol vlekken die er in de was niet meer uit gaan.
   Na experimenten tijdens mijn eerstejaars scheikunde praktikum, nu bijna vijftien jaar geleden, nam ik mijn labjas wel eens mee naar huis. Mijn moeder zei: ‘Geef die maar aan mij, die zal ik wel eens even wassen.’
   Het was in de tijd dat Omo Power net geintroduceerd was. En de labjas kwam altijd brandschoon uit de was. Alle vlekken die organische en anorganische verbindingen op het textiel hadden achtergelaten, waren verdwenen. ‘En ik heb niet eens hoeven boenen,’ zei mijn moeder. Later werd het wasmiddel uit de handel genomen, mede dankzij een lastercampagne van concurrent Procter & Gamble.
   Zelf heb ik nog steeds een zwak voor Omo. Maar misschien komt dat omdat één van de hoofdkwartieren van Unilever in mijn geboortestad Vlaardingen zit.

   
Vandaag zijn er precies twee jaar gepaseerd sinds de officiële lancering van deze blogsite. Twee jaar geoudehoer van mijn kant. Maar, om met Gerard Reve te spreken: er is niets tegen geoudehoer, zolang Gods zegen er maar op rust.
   Vreemder nog dan mijn blogs zijn de zoektermen waarmee deze site blijkbaar gevonden wordt. Een korte greep uit de statistieken van mijn provider:
   - ik vergat dat ik geen onderbroek aan had
   - lebowski outfit
   - vitamines slappe oren
   - buurvrouwtje sandwichen
   - het raarste dierenpark van duitsland
   - geen onderbroekje
   - frikandellen opnieuw invriezen
   Als ik de termen zelf invoer, vind ik niks. Maar dat mag de pret niet drukken.
   Hoe het komt dat die onderbroeken elke maand weer in de statistieken verschijnen, is mij een raadsel. Ik houd het erop dat de mens geobsedeerd is door de onderbroek. En wat daar in zit.

   
Dit is het zomergevoel: een glas koude rosé, Julien Clerc op Radio Tour de France, en de renners die de Aspin en de Tourmalet beklimmen.
   Morgen is het een rustdag – de ploegen vliegen van Tarbes naar Limoges. Veel ontspanning zal er voor de renners niet bij zijn. Zwemmen is slecht, en seks tijdens de Tour is ook fnuikend voor de prestaties. Tenminste, dat is het bijgeloof. Alcohol is uiteraard wel slecht. Maar gelukkig hoef ik de Tourmalet niet op, of de Mont Ventoux. Dus ik schenk nog een glas rosé in en bedenk hoe ik in godsnaam de rustdag door zal komen.

 
In 1994 maakte ik voor het eerst kennis met het internet. En dus ook met chatrooms en discussieforums. In die tijd gebruikte ik Jacques van der Zak als chatnaam, naar de finalist van het wereldkampioenschap Mikado uit de jeugdserie Rembo & Rembo.
   Bij elke chat werd ik op een gegeven moment uitgescholden. Enorme Zak. Klootzak. Alles wat met de zak te maken had. En dat had ik natuurlijk deels aan mijzelf te danken.
   Tegenwoordig chat ik niet meer. Wel zit ik regelmatig op hyves – en discussieer ik over allerhande onderwerpen. Ik kan het niet laten om mensen te corrigiëren die onzin uitkramen over wetenschap in het algemeen en chemie in het bijzonder. Helaas wordt dat niet overal gewaardeerd. Ik ben al geblokkeerd op de hyves van twee personen die paranoïde theorieën over het vaccin tegen de Mexicaanse griep hebben. En alleen omdat ik schreef dat Triton-X (een soort zeep) niet bijzonder toxisch is, en ook geen dioxine bevat.
   Soms zou ik willen dat ik een andere soort was dan de homo sapiens sapiens, waar deze mensen blijkbaar ook toe behoren.

 
Vandaag vindt, zoals elk jaar, het traditionele stierenrennen in Pamplona plaats, een zot evenement waarbij mensen voor losgelaten stieren uit rennen, die naar de arena worden geleid.
   Bij de stad Pamplona moet ik niet aan stieren denken, maar aan Miguel Indurain, ooit meesterknecht van Pedro Delgado, later de wielrenner die voor het eerst vijf opeenvolgende Tourzeges boekte. Hij wist door zijn sterke tijdritten en koele berekening in de bergetappes zijn tegenstanders te verslaan. Indurain was een machine, niet zijn hoofd, ook zijn lichaam. Hij had een hogere longcapaciteit, bloedcirculatie en zuurstofopname, en een lagere rustpolsslag dan bijna elke andere wielrenner. Hij was een motorfiets - misschien zelfs sterker dan dat. Maar daarnaast was hij bescheiden en gul tegenover zijn ploegmaats. En juist dat maakt hem tot een groot sportman.

 
Er stonden vier oude vrouwen bij de bushalte, met wandelstok en regenkapje. Ze praatten in het Beiers tegen elkaar. Af en toe wezen ze naar de lucht, en dan zeiden ze weer iets. Het was onverstaanbaar, maar het was mij duidelijk dat ze klaagden over de regen. Want dat is wat oude vrouwen doen, klagen over het weer.

 

Hopen op een dopingvrije Tour is net zoiets als hopen op een godsdienstvrije wereld. Die komt er nóóit.
   Ik maak me weinig illusies meer. Alle vedetten gebruiken doping. Vroeger, en nu. Hoewel de straffen tegenwoordig hoger zijn en de detectiemethoden veel gevoeliger dan tien, twintig jaar geleden, zijn ook de prestatieverhogende middelen vernunftiger geworden. De medische wereld staat niet stil.
   Toch ga ik genieten van de Tour. Want de Tour creëert prachtige en dramatische verhalen, elk jaar weer.

 
Op weg naar mijn werk fiets ik elke ochtend door het park onderaan de Freisinger Dom. Het was nog voor negenen, en er zat een man in een verwassen spijkerjasje op een bank in het park, met een halve-literfles bier naast zich.
   Er zijn twee soorten vroege bierdrinkers: zwervers en mensen in de WAO die elke ochtend vroeg het huis uit gaan om weg te vluchten van hun vrouw. Ik ben bang dat het in dit geval om de tweede soort ging.

Vandaag is het wereld UFO dag. Het is 62 jaar geleden dat er in Roswell, New Mexico, een zogenaamde UFO neerstortte, wat het begin vormde van een gekte omtrent buitenaardse wezens.
   Vorig jaar schreef ik voor Passionate nog een verhaal hoe ik samen met Logan Harris, die ik in mijn motel in Roswell had ontmoet, ’s nachts op UFO jacht ging. Hij zat nachtenlang in de woestijn met gevoelige fotografische apparatuur.
   Die nacht spotte ik een paar bewegende lichtjes aan de hemel, maar dat bleken gewone satellieten. Volgens Logan zag een echte UFO spotter één of twee UFOs in zijn hele leven. UFO spotten betekent vooral geduld hebben.

Sinds kort ben ik in het bezit van het schaakbord van mijn opa. Mijn opa is al lang dood, maar zijn schaakbord kan nog jaren mee.
   Mijn opa begon mij dammen te leren, daarna volgde schaken. Ik was zes, zeven jaar, en mijn opa liet mij uiteraard winnen om mijn enthousiasme aan te wakkeren.
   Jaren later, toen mijn niveau was gestegen, waren de rollen omgedraaid. Toen kon ik hém laten winnen, al was dat niet makkelijk. Want opa’s winnen niet graag van kleinzoons. En zo hoort het natuurlijk ook.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact