Toen ik onlangs nieuwe sneakers kocht, moest ik twee maten kleiner hebben dan ik als tiener had. Ik krimp. Of ik moest vroeger altijd schoenen en kleding kopen ‘op de groei’.

Op de website I write like kun je met een computer-algoritme je eigen teksten laten onderzoeken op stijl. En hoe dicht je eigen stijl komt bij die van andere schrijvers.
   Ik voerde twee alinea’s van een verhaal in dat ik ooit in het Engels heb vertaald. ‘U schrijft als James Joyce,’ was de uitslag. Twee andere alinea’s van hetzelfde verhaal gaven als resultaat: ‘U schrijft als Stephen King.’
   Ik wil niet als Stephen King schrijven, ik wil als Charles Bukowski schrijven. Maar dat resultaat kreeg ik niet, welke tekst ik ook invoerde. Kwamen er te weinig drankflessen, te weinig vrouwen, te weinig paardenrennen in mijn verhalen voor?
   Maar toen ik een paar alinea’s van Bukowski op de website invoerde, kreeg ik ook de mededeling: ‘U schrijft als Stephen King.’
   Dat hadden Bukowski en ik in elk geval gemeen.

Ik ging een ochtend naar concentratiekamp Dachau. Pas aan het eind van mijn bezoek zag ik dat aan het verre eind van het kamp een klein kerkje was gebouwd, waar elke zondag een dienst gehouden wordt.
   Ik voelde een zekere weerzin in mij opkomen. Niet alleen omdat de kerk in de begindagen van de NSDAP Hitler gesteund heeft, maar vooral omdat ik vind dat deze historische plek, waar de meest verschrikkelijke dingen zijn gebeurd, religie-neutraal hoort te zijn. Nu krijg ik het idee dat de kerk wil zeggen: wij zullen jullie wel troosten. Als jullie je bij God aansluiten, komt alles goed. Maar waar was God van 22 maart 1933, de openingsdag van het kamp, tot 29 april 1945, toen Amerikaanse soldaten het kamp bereikten en de witte vlag werd gehesen?
   Aan alle mensen die in de kapel op het grondgebied van voormalig concentratiekamp Dachau bidden wil ik verzoeken Hem te vragen om Zijn ondoorgrondelijke wegen eindelijk eens uit te leggen.

Er zijn van die prachtige, grote Duitse woorden die je niet vertalen kan. Waarvan de vertaling gewoon niet de juiste gevoelswaarde heeft.
   Weltschmerz bijvoorbeeld.
   Of Sehnsucht.
   Sehnsucht. Een totaal overheersend gevoel van verlangen. Zelfs naar iets wat je eigenlijk niet kent, iets wat je niet kunt verwoorden. En wat je waarschijnlijk ook nooit kunt bereiken.

Ik ging hardlopen in de regen, maar kwam geen collega-hardlopers tegen; slechts af en toe een wandelaar met paraplu die mij treurig aankeek.
   Wat ik wel tegenkwam, waren naaktslakken. De wegen lagen er bezaaid mee. Het was goed weer voor de naaktslak, vochtig, nat. Ze aten zich vol en hadden daarna seks met elkaar. Wat een leven.
   Thuisgekomen besefte ik dat dát het leven is. Eten en de liefde bedrijven.
   ’s Avonds maakte ik burrito’s, en als toetje avocado-ijs met aardbei en meloen, gegarneerd met munt. Later, tijdens het schrijven, dronk ik een glas weissburgunder en at een stukje brie. Van de liefde bedrijven kwam het niet.
   Als naaktslakken geen partner kunnen vinden, hebben ze seks met zichzelf. Ik nam nog een glas weissburgunder. Wat stond mij te doen?
   Ik las Gerard Reve’s Gedicht voor dokter Trimbos: ‘“Goedkope wijn, masturbatie, bioscoop”, / schrijft Céline. / De wijn is op, en bioscopen zijn hier niet. / Het bestaan wordt wel eenzijdig.’

In de metro van München zag ik een klein meisje zitten. Haar moeder had haar een calculator gegeven. 28 + 13 typte ze in. Daarna riep ze enthousiast: “Eénenveertig.”
   25 x 3000. “Zeven vijf nul nul nul.” Want wat vijfenzeventigduizend precies was, daar had ze nog geen benul van.
   Als ik een kind had, zou ik het ook een calculator geven in plaats van een gameboy of een portable playstation. Want van die computerspelletjes krijgen ze alleen maar dyslexie, autisme en algehele desinteresse in de wereld.
   Hoe je kinderen krijgt, weet ik wel. Maar waar kun je tegenwoordig nog simpele rekenmachientjes kopen?

In België werd ooit het woord goesting als mooiste woord gekozen. In Duitsland was het Fingerspitzengefühl. Nederland kwam met liefde op de proppen. Banaler kan het vrijwel niet.
   Bij het Nederlandse woord zwetser moet ik aan ex-collega R. L. denken. Hij vond dat een mooi Nederlands woord, en ik uiteraard ook, anders schreef ik er hier niet over. R. L. was natuurlijk zelf een zwetser. Ik ook, geef ik toe. En daar is niets mis mee. Want – vrij naar Gerard Reve – er is niets tegen gezwets, zolang Gods zegen er maar op rust.

Mijn trein had vertraging, en ik besloot mijzelf iets te eten te kopen in het Bordrestaurant. Ik bestelde een salade en een riesling. Erbij werd een broodje en een klein kuipje boter geserveerd.
   De boter was van het merk Milram.
   Tot vandaag wist ik alleen dat het woord Milram op de truien van de wielerploeg van de Nederlandse Tour de France deelnemer Niki Terpstra stond (helaas is hij in de derde rit al uitgevallen). Nu weet ik eindelijk dat het een zuivelmerk is. De rekening bedroeg zestien euro, maar mijn vertraging was niet voor niets geweest.

Gisteravond, tijdens een wetenschappelijke presentatie over Aziatische kunst, liep er opeens een streaker door de zaal, iemand die naakt rondrende. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Het was een tweejarig meisje en ze kraaide van plezier. Ook de aanwezigen lachten, maar ik dacht: waar zijn de vader en moeder? Die bleken gewoon in het publiek te zitten.

Tijdens de conferentie in Potsdam kwam er een meisje naast me zitten dat op Herman Brusselmans leek. Lang haar, neus, klein brilletje. Ik vond haar niet onaantrekkelijk, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik fan ben van het werk van HB.
   Als ze ook nog graag zou drinken, was de gelijkenis compleet.
   Maar ik kon haar niet ontdekken, diezelfde avond, toen er gratis bier verstrekt werd.
   Misschien zat ze te lezen, dacht ik wanhopig. Of te schrijven. Morgen was er weer gratis drank. Morgen was er weer een mogelijkheid om haar te ontmoeten.

Ik moest naar station Potsdam Pirschheide voor een bijeenkomst van de Deutsche Forschungsgemeinschaft. Mijn trein vanuit Berlijn had vertraging. Toen zat ik op Potsdam Hauptbahnhof, want treinen naar Pirschheide gaan slechts één maal per uur. Het gaf me ruim de tijd om dit stukje te schrijven. En zo heeft ieder nadeel weer een voordeel, zoals filosoof Johan Cruijff ooit zei. Toch kwam er een lichte ergernis in mij op. Gelukkig ligt mijn hotel vlak bij station Pirschheide en heeft het verschillende ontspanningsmogelijkheden: een fitnesszaal, een zwembad, een sauna. En hopelijk een bar met een ruime keuze aan wijn.

Deze week vinden in Pamplona de jaarlijkse stierenrennen plaats. Mannen – veelal beschonken – rennen voor de stieren uit die naar de arena worden geleid. Elk jaar leidt het evenement tot tientallen gewonden.
   Ik kan bij de plaatsnaam Pamplona niet nalaten te denken aan Miguel Indurain, die jarenlang mijn held was. De sfinx werd hij genoemd. Hij was bescheiden, hij zei niet veel.
   Hij was de eerste man die de Tour de France zes keer had moeten winnen. Maar Indurain verloor tijd in de bergen. Hoewel hij geen rasklimmer was, had hij in de jaren van zijn tourzeges zo’n hoog tempo gereden dat de meeste klimmers hem niet volgen konden. Nu kon hij zelf het tempo niet meer bijhouden.
   Bjarne Riis won de Tour. Later gaf hij toe EPO te hebben gebruikt. Zoals veel renners in die dagen. Indurain is nooit positief getest. En ook al zou hij toegeven te hebben gebruikt, voor mij blijft hij een groot sportman.

Hoewel het eerste stukje op deze blog – over de Palo Alto Public Library – van juni 2007 dateert, vond de officiële lancering van deze website precies drie jaar geleden plaats.
   Via mijn provider kan ik zien met welke zoekopdrachten deze blog werd gevonden. De merkwaardigste van afgelopen jaar vond ik: ze bond hem geil vast en liet de beren los.
   Ik vraag me af waar deze internetter naar op zoek was. Vast niet naar de Palo Alto Public Library.

Soms denk ik: waar doen we het allemaal voor, dit leven, deze ellende?
   Maar als ik achter mijn computer zit met mijn vingers op de toetsen, en er verschijnt een zin op het scherm, en nog een zin, dan verdwijnt dat gevoel.
   Een mens zonder taal is geen mens. De taal maakt ons, en wij maken de taal. Het is een cirkel waarin ik rond wil blijven rennen.

Ik was in slaap gevallen en werd wakker toen de trein het station van Moosburg binnenreed. Het was al laat, er gingen geen treinen meer terug. Buiten het station stonden geen taxi’s te wachten, en de nummers die in de telefooncel stonden aangegeven, gaven geen gehoor. Of ik kreeg een antwoordapparaat. In elk geval geen taxi-centrale.
   Er zat niets anders op dan te wachten op de eerste trein. Als een zwerver ging ik op een metalen stationsbank liggen. Het was geen goed gevoel, fysiek en mentaal.
   Ooit had ik een t-shirt met het bovenstaande opschrift, maar het is tijdens mijn verhuizing naar Duitsland kwijtgeraakt. Ik ben wel meer kwijtgeraakt in Duitsland, mijn geliefde, mijn verstand. Het enige wat groeit, is de Weltschmerz in mijn hoofd, vooral nu, deze zondagnacht op een stationsbank. Tot het moment dat de eerste trein binnenrijdt, kan ik alleen maar denken: what kind of world is this? It's kind of crap.

mijn psychiater zegt:
je speelt de hoofdrol in je eigen leven
maar als dat waar is
zit ik in een slechte film
het script is weg,
of nooit geschreven
en elke scène is er één te veel

je voelt
dit wordt geen happy end

en inderdaad
ik ga alweer teleurgesteld naar huis
er is geen regisseur die mij kan helpen

mijn psychiater zei: je bent je eigen held

misschien kan morgen al
de aftiteling in de krant vermeld

Ooit schreef ik dit gedicht voor de verjaardag van S. Dat doe ik heel, heel af en toe. Een gedicht schrijven voor iemands verjaardag. En nu plaats ik het op deze site, tijdens deze hete vrijdagnacht, waarop een mug mij door mijn sok heen in mijn voet gestoken heeft .

Voetbal betekent bijgeloof. Voor de spelers (kruisjes slaan, altijd met dezelfde voet het veld betreden), en voor de fans ('Ik drink altijd witbier tijdens een wedstrijd, want dan winnen ze').
   In Duitsland is er een kleine hype ontstaan rond octopus Paul uit het aquarium in Oberhausen. Hij schijnt de winnaar te kunnen voorspellen van de voetbalwedstrijden waarin Duitsland speelt. Voor elke wedstrijd krijgt hij de keuze uit twee plastic dozen waarin een mossel of oester zit. Elke doos heeft een vlag: die van Duitsland en die van de tegenstander. De doos als eerste opengemaakt wordt, correspondeert met het land dat zal winnen.
   Dit WK heeft Paul alle wedstrijden van Duitsland correct voorspeld. Dinsdag was de paniek groot toen Paul de mossel uit de doos van Spanje haalde. En hij kreeg gelijk: Spanje won.
   Is Paul echt helderziend? Of zijn de voetballers zo bijgelovig dat het gedrag van de octopus hun spel heeft beïnvloed? Ik denk het laatste. En ik denk ook dat er vandaag veel gegrilde octopus gegeten zal worden. Als wraak.

De mensen om mij heen, in de Biergarten Weihenstephan, zijn na de verloren halve finale tegen Spanje teneergeslagen, teleurgesteld, enttäuscht. Die Mannschaft heeft het niet gered, ze kwamen tegen Spanje niet in hun spel.
   Ook ik ben teleurgesteld, want Nederland-Duitsland zou natuurlijk een droomfinale zijn geweest. Nu moeten we het tegen Spanje doen. Ook mooi. En het voordeel is dat ik zonder gevaar in mijn oranje tenue over straat kan.

Afgelopen zondag heeft Beieren in een referendum gestemd over het rookverbod in de horeca. En het resultaat is: ja zum nichtraucherschutz. Vanaf 1 augustus wordt het weer verboden om in alle horeca-gelegenheden te roken, inclusief kleine kroegen en biertenten.
   Ik was verbaasd over de uitslag, want er zijn veel rokers in Beieren. Maar als niet-roker ben ik er uiteraard blij mee.

Meteen nadat ik van de tandarts vandaan kwam, ging ik naar de apotheek om een ontsmettende mondspoeling te kopen. De tandarts had flink in mijn tandvlees zitten knippen. Het bloedde, en ondanks het gaasje waarop ik beet om de wond dicht te drukken, zagen mijn tanden rood. Ik moet eruit hebben gezien als Edward Norton in Fight Club.
   You can swallow a pint of blood before you get sick, merkt Norton in deze passage op. Zo ver wil ik het niet laten komen.

Ik heb een overlevingspakket samengesteld voor de eerste dagen na het trekken van mijn verstandskies. Er liggen ijsblokjes in de vriezer. Ik heb ibuprofen gekocht, yoghurt, soep, appelmoes, aardappels om puree van te maken. En gisteren gaf mijn zus me een pakje met rietjes om het drinken te vergemakkelijken. Het pakket is compleet.

In 1988 won Steven Rooks als eerste Nederlander de bolletjestrui. Toen mijn zus en ik na de Tour van dat jaar naar het criterium in Wateringen gingen, maakten we bolletjespetten, van papier en een elastiekje.
   Vandaag stonden mijn zus en ik langs het parcours van de proloog in Rotterdam. De Tourcaravaan kwam voorbij: een stoet van reclame-wagens die vanalles naar het publiek gooiden. En tot mijn vreugde waren daar ook bolletjespetten bij.

Op een aanplakbiljet zag ik de aankondiging van een toneelstuk over de rattenvanger van Hamelen. Pas sinds dit WK voetbal weet ik hoe de ratten werkelijk uit Hamelen verdreven zijn: met een vuvuzela.

Onlangs zag ik de film The wrestler – een grandioze comeback van acteur Mickey Rourke – over de ondergang van een worstelaar wiens beste tijd al meer dan een decennium achter hem ligt. De film gaat over meer dan worstelen. De film gaat over het leven. Wij zijn allemaal worstelaars, en aan het eind gaan we ten onder.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact