Tape
Tijdens een uurtje hardlopen vond ik langs
de weg twee cassettebandjes. Zonder opschrift. Ik stopte kort, deed
alsof ik mijn veter strikte en stak ze bij me. Mijn sportbroek had
gelukkig zakken.
Op weg naar huis dacht ik eraan wat er op de bandjes zou
staan. Misschien geheime berichten van extreem rechtse
organisaties, opnamen van telefoonseks om iemand mee af te persen,
of geniale ideeën, ingesproken door een schrijver of natuurkundige.
Thuis wond ik de magnetische tape, die deels losgerold
was, weer strak en stak een van de bandjes in mijn cassettespeler. Want
ik ben nog zo ouderwets dat ik een cassettedeck op mijn stereo heb.
Maar er klonk niets dan muziek, opgenomen van de radio.
Teleurgesteld zette ik een CD van Mastodon op.
30 juli 2013,
Steven Verhelst
Autobahn
De weg naar München terug van de vakantie ging natuurlijk
over de Autobahn. Waar je flink door kunt rijden. Als er tenminste niet
te veel vrachtverkeer is.
Ik zag slechts één vrachtauto die een glimlach op mijn gezicht bracht.
26 juli 2013,
Steven Verhelst
PDM
Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat - voor Nederland - een van
de meest succesvolle edities van Tour de France afgelopen was. 24 juli
1988. Jean-Paul van Poppel won op de Champs d'Elysée. In totaal
waren er acht etappe overwinningen voor Nederland. Vier van Van Poppel.
Nijdam, Van der Poel, Rooks en de ploeg van Peter Post wonnen ook.
Rooks had de bergtrui en de combinatie-trui, Breukink de witte trui,
Maassen de rode trui. En Rooks stond tweede in het algemeen klassement.
Natuurlijk was 1988 ook een Tour met doping. Zowel de
uiteindelijke winnaar Pedro Delgado als Gert-Jan Theunisse werden
positief bevonden. Delgado voor probenecid, een plaspil, Theunisse voor
testosteron. Theunisse kreeg een tijdsstraf van 10 minuten, een
geldboete en een voorwaardelijke schorsing, Delgado kreeg niets. Zijn
middel stond weliswaar op de lijst van verboden middelen van het IOC,
maar niet op die van de wielerunie. Theunisse werd uiteindelijk elfde.
PDM - wat was dat ook alweer voor sponsor? Het was een
merk van videobanden. Philips Dupont Magnetics, een bedrijf dat
magnetische tapes maakte. In de kelder heb ik nog een doos videobanden,
waarvan een aantal van het merk PDM. Ik zal ze binnenkort eens
naar boven halen. Kijken wat er op staat. Misschien wel opnamen van
oude sportwedstrijden.
24 juli 2013,
Steven Verhelst
Bier en medicijnen
Op een bijeenkomst in Potsdam hoorde ik een lezing van een
wetenschapper die onderzoek deed naar schuim. Want wat is een schuim?
Schuim bestaat uit belletjes met vloeistof ertussen. De meeste schuimen
zijn niet stabiel omdat de vloeistof er tussen weg stroomt en de
belletjes fuseren. Bij bierschuim zitten er moleculen op het oppervlak
van de belletjes geadsorbeerd, waardoor de vloeistof langzamer stroomt
en het schuim stabieler wordt.
Met geluidsgolven kun je schuim beïnvloeden en
belletjes laten fuseren of juist uit elkaar laten spatten. En je kunt
belletjes en geluidsgolven zelfs gebruiken om moleculen in cellen te
schieten. Handig voor geneeskundige toepassingen. Zo kun je ooit misschien met geluidsgolven ziekten opsporen én genezen.
20 juli 2013,
Steven Verhelst
Muggen
Op het herentoilet van het vliegveld München was een
schoonmaakster bezig om de handdoekjes bij te vullen en de wasbakken af
te wissen. Een paar meter verder zaten mannen op het toilet. De vrouw
keek alsof ze het pruttelen, plonzen en sputteren niet hoorde.
Later vandaag was ik op een bijeenkomst in Potsdam, waar
een discussie plaatsvond over de verantwoordelijkheid van
wetenschappers. De drie panelleden hadden allen dezelfde mening. Het
klonk als gepruttel en gesputter, en na een half uur verliet ik de
zaal. Ik bestelde een glas wijn en ging buiten zitten, bij het meer,
waar muggen mij genadeloos staken.
17 juli 2013,
Steven Verhelst
Nederlands
Na twee weken vakantie in Nederland ben ik weer terug in
Duitsland. Nederlandse taal om mij heen zal ik moeten missen. Woorden
als baardaap, zwijnenstal, lummelen, zakkenwasser en sodeju zal ik
moeten missen. Maar gelukkig heb ik een stapel Nederlandse boeken mee
terug genomen.
16 juli 2013,
Steven Verhelst
Zes
Vandaag is het zes jaar geleden dat ik deze blog officieel lanceerde.
Wat begon met berichten uit Californië, werd al snel tot
internationale berichten door mijn verhuizing naar Duitsland en mijn
reizen binnen en buiten Europa.
Sommige lezers hebben deze site misschien in hun lijst van
favorieten. Andere komen met zoekmachines hier terecht. Een korte greep
uit rare zoektermen die afgelopen jaar naar deze site doorverwezen:
"Gerard van Velde bloot", "Embryo op sterk water kopen", "rare mensen",
"kleinste huis ter wereld", "kameel huilen", "vertrouw op jezelf".
Ik vertrouw op mijzelf. En ik vertrouw erop dat deze site komend jaar ook weer in de lucht blijft.
14 juli 2013,
Steven Verhelst
Texel
De veerpont vanuit Den Helder bracht ons naar het grootste
Waddeneiland. We fietsten tussen weiden met schapen, ganzen en paarden,
over fietspaden van het ene dorpje naar het andere, in de richting van
de duinen.
Dit was de achtertuin van Jan Wolkers. De wind blies in
mijn gezicht, maar ik voelde mij sterk, zoals hij, de Tarzan van Texel.
Een van de beste schrijvers van de vorige eeuw.
Ik was hier met mijn Olga, mijn Karina. De vrouw met wie
ik tot aan het einde wil blijven. De vrouw die met mij tot aan het
einde wil blijven. We zaten op het Noordzeestrand en keken naar de zee.
Alleen een meeuw was getuige van dit moment.
12 juli 2013,
Steven Verhelst
Griezelbus
Na anderhalf uur wadlopen in de buurt van Wieringen liepen we door de
weilanden naar een boerderij waar we onze voeten konden afspoelen. Er
stond een oude, bordeaux-rode lijnbus die ons terug zou brengen naar
Den Oever.
Toen de bus startte, verspreidde zich een grijze rook met een scherpe geur. De wanden rammelden toen we wegreden.
Ik dacht kort aan De Griezelbus, een serie boeken van Paul van Loon.
Daarin verandert de buschauffeur in een skelet en nachtmerries worden
waarheid. Even was ik bang dat deze bus plotseling uit elkaar zou
vallen in ijzeren platen, en er slechts een karkas op wielen door zou
rijden. Maar even later kwamen we aan op de kade in Den Oever.
10 juli 2013,
Steven Verhelst
 Schultenbräu
Wieringen is een eiland dat geen eiland meer is. Misschien zoals
ik een schrijver ben die eigenlijk geen echte schrijver is.
Vroeger was Wieringen een Waddeneiland, maar in de vorige
eeuw kwam daar een einde aan door de aanleg van een dijk en de polders.
Samen met mijn vriendin zit ik in een klein dorpje in
Wieringen. De enige supermarkt die we vonden, was de Aldi. We kochten
er een paar blikken Schultenbräu, het enige bier dat er in de
schappen stond. Het schijnt ook in New Kids
gedronken te worden - een serie die ik nog nooit gezien heb - maar
dat maakte mij niet uit. We zetten de koelkast op de hoogste stand,
zodat we 's avonds ijskoud bier hadden.
9 juli 2013,
Steven Verhelst
Vlieger
Ik zat op het Noordzeestrand van Julianadorp in het topje van
Noord-Holland een boek te lezen. De zon brandde, de lucht was blauw, en
er stond een lekkere wind. Hier en daar werden vliegers opgelaten.
Toen ik vijf jaar oud werd, kreeg ik een stuntvlieger voor
mijn verjaardag. Zoeen met twee lijnen, waarmee je de vlieger salto's
kunt laten maken. Veel te moeilijk voor een jongen van vijf, vonden
mijn ouders, en ze borgen de vlieger op het zolder op. Waar het ding
vervolgens nooit meer van tevoorschijn kwam.
Nu had ik de vlieger goed kunnen gebruiken, dacht ik. Het
stuk strand waar ik zat, was bijna leeg (later op de dag zag ik bij een
speelgoedwinkel stuntvliegers te koop,
maar toen was mijn geld al opgegaan aan patat, bier en kroketten). En
zelf in ons vakantiehuisje een vlieger maken van een paar stokken en
pakpapier was er ook niet bij, want ik had geen lang stuk stevig touw
bij me. Dus las ik maar verder in mijn boek van Harry Mulisch.
8 juli 2013,
Steven Verhelst
Beste maatjes
Met mijn vriendin fietste ik van Vlaardingen langs de Waterweg naar
Hoek van Holland, waar we bij een visrestaurantje op het terras gingen
zitten. We aten een broodje Hollandse Nieuwe. Mijn eerste van dit jaar.
Hopelijk volgen er komende week nog vele.
7 juli 2013,
Steven Verhelst
 Rotterdam
Ik houd meer van Rotterdam dan van Amsterdam, ik weet niet hoe het
komt. Het is mij te chaotisch in Amsterdam, er zijn te veel toeristen.
Of misschien komt het omdat ik in Vlaardingen geboren ben, onder de
rook van Rotterdam.
Als ik niet in Duitsland, maar in Nederland zou werken,
zou ik het liefst in Rotterdam wonen. Aan de waterweg, aan de
Westersingel, of op Blaak in een kubuswoning.
6 juli 2013,
Steven Verhelst
Het vrolijke huisgezin
Mijn favoriete schilderij van Jan Steen hangt - na de renovatie -
eindelijk weer tentoongesteld in het Rijksmuseum. Het vrolijke
huisgezin.
Ik heb geen huisgezin, maar mocht dat er ooit van komen,
dan moet het natuurlijk vrolijk zijn. Met muziek, wijn, lekker eten, en
humor.
5 juli 2013,
Steven Verhelst
Sodeju
In de roman Figuranten van Arnon Grunberg probeert de hoofdpersoon met
zijn vriend Broccoli en Elvira Lopez bij de film te geraken. In een van
zijn eerste rolletjes wordt hij voor een studentenfilm gecast als
"puistige poedel" en moet hij van een steile trap vallen, terwijl hij
"Sodeju hee" zegt.
De trap naar onze kamer aan de PC Hooftstraat was ook
stijl. Mijn voeten konden slechts dwars op de treden staan. Ik droeg
een enorme reistas, waarin een lading bakstenen leek te zitten. Vallen
deed ik niet, maar elke keer dat ik bijna achterover wankelde en
naar de trapleuning greep, zei ik bij mijzelf: "Sodeju hee."
4 juli 2013,
Steven Verhelst
Weeshuis
Toen ik in de derde klas van de lagere school zat, had ik les van
gezette juffrouw zonder nek. Haar hoofd was rond en haar lichaam ook.
Ze reed elke dag met haar groene, lelijke eendje naar haar werk.
Tijdens de geschiedenisles leerden we over Nederland in
vroeger tijden. Over Amsterdam met haar grachtengordels, over handel,
over stadhouders. Ergens in het boek stond een gedicht van Joost van
den Vondel, dat boven de ingang van het Burgerweeshuis in Amsterdam
hing. Ik had het uit mijn hoofd geleerd, en zelfs nu ken ik het nog
steeds.
Wij groeien vast in tal en last, ons tweede vaders klagen.
Ay, ga niet voort door deze poort, of help een luttel dragen.
Het heeft bijna dertig jaar geduurd, maar nu heb ik het
gedicht eindelijk in het echt gezien. Waar het Burgerweeshuis in
Amsterdam is, weet ik niet, maar toen ik door de Kalverstraat
liep en toevallig een zijstraat binnen keek, zag ik het boven een
ingang van een gebouw.
3 juli 2013,
Steven Verhelst
Toilet
We betrokken een kamer in de P.C. Hooftstraat in Amsterdam. De dikke eigenaresse maakte nog snel even de badkamer schoon.
'Als ik daarmee klaar ben, leg ik jullie wel uit hoe het toilet werkt,' zei ze.
Misschien kreeg ze hier regelmatig asielzoekers uit landen
waar geen stromend water is, dacht ik even. Maar het bleek om een
toilet te gaan met een mechanisme dat alles tot vloeistof vermaalt,
zodat de dunne pijpleidingen in het hoge huis niet verstopt raakten.
'Hier zit het knopje,' zei de vrouw, en drukte op een
klein knopje naast de bril. Eerst spoelde er wat water in, en daarna
klonk er een zacht gesnor, terwijl het water werd weggezogen.
Zo ging dat dus. Problemen ontstonden er alleen als er
make-up doekjes of iets anders als toiletpapier in gegooid werd.
Geruststellen deed me dat niet, en elke keer dat ik op het toilet zat,
was ik bang dat ik het als eerste zou verstoppen.
2 juli 2013,
Steven Verhelst
|
|
Archief 2013
December 2013
November 2013
Oktober 2013
September 2013
Augustus 2013
Juli 2013
Juni 2013
Mei 2013
April 2013
Maart
2013
Februari
2013
Januari
2013
Archief
2012
Archief
2011
Archief
2010
Archief
2009
Archief
2008
Archief
2007
|
