|
Mosterd na de maaltijd
Ik ging met vrouw en schoonmoeder eten in een van de betere Italiaanse
restaurants van Leuven. Dat werd tenminste op het internet beloofd.
We werden hoffelijk ontvangen, maar de problemen
begonnen
al tijdens het bestellen. De kelnerin die onze aperitiefdrankjes
opnam, kende de gerechten niet, en moest het antwoord op onze
vraag wat een bepaalde primi
piatti was, schuldig blijven.
Bij een tweede kelner bestelde ik
uiteindelijk carpaccio met truffel als voorgerecht en
kalfszwezerik als hoofdgerecht. "Ik zal u de wijnkaart brengen," zei
hij, toen ik vroeg naar de wijnen die open waren en per glas geserveerd
werden.
Een kwartier later kwam hij ons mondeling meedelen
welke
wijnen er waren. "Hij denk misschien dat wij niet kunnen lezen," zei ik
bij mijzelf, en bestelde een glas rode wijn die voornamelijk uit
sangiovese bestond met een beetje merlot.
De wijn smaakte goed, niet te zwaar, een prettig
mondgevoel, medium afdronk en een lichte nasmaak van drop. De wijn zat
wel in een vuil glas, met kalkstrepen op de voet. Na het voorgerecht
bestelde ik een tweede glas. Toen kwam de kalfszwezerik al. Twee
zwezerikken waren het, groot als hamburgers. Ernaast lag een kwak
tagliatelle. Pas als ik klaar was en mijn bestek en servet op het bord
legde, kwam een derde ober met mijn glas wijn. Een jonge jongen was het
nog.
"Alstublieft," zei hij.
"Dat is nu een beetje laat," zei ik. "Mijn
maaltijd is al
op. Neemt u die wijn maar weer mee terug. Dit is als mosterd na de
maaltijd."
Hij keek verbaasd; misschien had hij dit nog nooit
meegemaakt. Of hij kende de uitdrukking niet.
De hoofdkelner gaf me nog wel een had, toen we
weggingen, maar van harte was het niet.
Wij trokken naar de oude markt en dronken op een
terrasje
nog een bier om het restaurant zo snel mogelijk te vergeten.
29 juli
2016,
Steven Verhelst
Turkije, Duitsland,
Trump, Clinton & Londen
De afgelopen twee weken was ik eerst bezig met het schrijven van een
overzichtsartikel over intramembraanproteasen, en daarna zat ik in
Londen. Ik had geen tijd om te bloggen, terwijl er juist veel was om
over te schrijven.
De coup in Turkije mondt nu uit in dictatoriaal
gedrag van
president Erdogan - voor zover hij dat daarvoor al niet vertoonde. Maar
zodra rechters, hoogleraren, militairen ontslagen of opgepakt, en
dagbladen, radiozenders en televisiestations verboden worden, kun je
wat mij betreft al over een dictatoriële staat spreken.
De aanslag in München, nu al weer een
week geleden,
was niet een aanslag van IS, waar iedereen voor vreesde, maar een
schietpartij ge-inspireerd door Amerikaanse school shootings.
Voor de roem hoeven zulk soort schutters het niet te doen, want ze
zullen nooit de bekendheid krijgen als de daders van het drama op
Columbine Highschool op 20 april 1999.
In het algemeen lijkt de wereld er in de afgelopen
twee
weken niet op vooruitgegaan. Trump is de officiële kandidaat
van
de republikeinen voor de presidentsverkiezingen van de Verenigde
Staten, later dit jaar. En wie er ook president wordt, het zal alleen
maar tot polarisatie leiden. Wie weet valt Europa over een tijdje ook
weer uit elkaar. Sommige tijden leiden tot samenwerking, en in andere
tijden valt alles uiteen.
In Londen begaf ik me naar Speaker's Corner, in
Hyde Park,
waar rare mensen hun mening verkondigen, staand op een kistje. Maar het
was maandagmorgen; er was niemand die iets te vertellen had. Niet over
godsdienst, niet over de Brexit. Teleurgesteld begaf ik me
naar
een pub om Fish 'n Chips te eten met een ale erbij.
28 juli
2016,
Steven Verhelst
Verjaardag
Zoals elk jaar op de verjaardag van deze blog een aantal zoektermen
waarmee men op deze site terechtkwam:
- grote puinhoop europa
- sexy blote borsten
- you are not a genius you're an asshole
- dorstige stripfiguren
- wat is een totempaal
- van de aardbodem verdwijnen
- rare huizen
- rare tandpasta
- rare taart
- rare haren dag
- rare hobbies op de wereld
Rare zoektermen dus. Ik hoop ook het komende jaar te kunnen berichten
over rare museums, rare hobbies en rare gebeurtenissen. Tot nu toe is
de raarste gebeurtenis van het afgelopen jaar de persoon die in
het hondentoilet stond te poepen, maar wie weet kan het nog
gekker. Ik verbaas me nergens meer over.
14 juli
2016,
Steven Verhelst
Oud
Ik word ook een dagje ouder - mijn haar valt uit, baardharen worden
grijs, en lachrimpels verdwijnen niet meer als ik ben uitgelachen. Is
het tijd voor cosmetische chirurgie? En hoe zit het met mijn conditie?
Hoeveel rek zit er nog in dit lichaam?
Ik ben maar weer eens een work-out programma
begonnen in combinatie met gezond eten - veel groente en fruit, weinig
vet. Maar Ik ben een entomorph, ik verbrand alles wat ik opneem en
krijg nauwelijks spieren erbij. Als ik in een bubbelbad stap, is er
geen vrouw die haar hoofd omdraait om te inspecteren wat er gaat
zitten. Toch probeer ik vol te houden - al is het alleen maar omdat ik
er me goed bij voel en het idee heb nog fitter te worden dan toen ik
twintig was.
13 juli
2016,
Steven Verhelst
Feest van de Vlaamse
Gemeenschap
Toen ik vanochtend op mijn werk verscheen, was er niemand. Het was een
feestdag. Meer precies het feest van de Vlaamse Gemeenschap, en de KU
Leuven was dus dicht.
Vanochtend zag ik al ergens uit een raam een vlag
met de Vlaamse Leeuw uithangen. Dat gaf me al te denken.
Op deze dag wordt de Guldensporenslag herdacht,
die op 11
juli 1302 plaatsvond. Vlaamse milities versloegen een leger van Fransen
in de buurt van Kortrijk. Die informatie heb ik uiteraard ook maar van
internet, want deze vrije dag had voor mij totaal geen betekenis. Zelf
voor Vlamingen, want kort na mij kwam ook een collega die ook net aan
de KU Leuven is begonnen en in het buro naast mij zit verbaasd bij mij
aankloppen wat er aan de hand was. Ik vertelde hem uiteraard niet over
de Guldensporenslag, want ik wilde niet roomser dan de paus zijn. Er
waren belangrijkere kwesties: waar haalden we in godsnaam lunch vandaan?
11 juli
2016,
Steven Verhelst
Tom Dumoulin
Die schitterende Tour de France is al een week bezig, en ik heb er nog
nauwelijks iets van gezien. Vandaag keek ik voor het eerst langere tijd
naar een etappe, en meteen won Tom Dumoulin een zware bergrit. Het deed
me denken aan de overwinning van Michael Boogerd op La Plagne in 2002,
misschien omdat dat de laatste bergrit was die door een Nederlander
werd gewonnen. Zo lang heeft het geduurd. Ook in 2002 zat ik voor de
televisie, in een hotelkamer in Oss. Misschien moet ik toch vaker
kijken. Ook al helpt het de Nederlanders misschien niet, het helpt wel
mijn gemoed.
10 juli
2016,
Steven Verhelst
Speelstraat
Op weg naar de supermarkt kwam ik twee keer een afgezette straat tegen.
Hekken met erop een verkeersbord met het woord "Speelstraat". Dat is
dus heel normaal in België. Of in elk geval in Leuven. Dat er
in de zomervakantie door de buurt een straat wordt afgezet, zodat
kinderen er een heel weekend kunnen voetballen, fietsen, krijten en
hink-stap-springen. De ouders zitten 's avonds onder het genot van een
glas bier of wijn op straat te barbecueën. Ook onze straat
organiseert een speelstraat, eind augustus. Spelen zal ik niet, maar
misschien een worstje mee-eten of een biertje meedrinken.
9 juli 2016,
Steven Verhelst
Inkopen
Ik verbleef een aantal dagen in Dortmund, en besloot naar Essen te gaan
om wat inkopen te doen. Niet omdat de stad Essen als motto "Die
Einkaufstadt" heeft, maar omdat ik er bijna twee jaar gewoond heb, en
ik daar in drie kwartier kan kopen waarover ik in steden die ik niet
ken
meer dan twee uur zou doen.
Binnen achtendertig minuten was ik bij drie
winkels klaar, en had ik bijna alles wat ik wilde kopen.
Op het terras van een semi-Italiaans restaurant
streek ik
neer om iets te eten. Semi-Italiaans, want de medewerkers waren gewoon
Duits.
Dat staat gelijk aan langzaam en bleekneuzig.
Ik bestelde een karaf Weißburgunder en
een vegetarische pizza.
Dat had ik beter niet kunnen doen. Zowel de wijn
als de pizza. Misschien zelfs daar te gaan zitten.
De wijn had belletjes op het oppervlak. Niet omdat
het een mousserende wijn was, maar waarschijnlijk omdat de afwasser wat
te scheutig was geweest mijn zijn afwasmiddel, of te nalatig met het
spoelen. De pizza was een simpele Marguerita (zonder tomatensaus)
waarop een pollepel geroerbakte groenten was gegooid en een flinke
plens zoetzure Chinese saus. Wat dat laatste op die pizza te zoeken
had, weet ik niet, maar het stond duidelijk aangegeven op het menu
(daar had ik tijdens het bestellen overheen gelezen). De pizza was niet
alleen zoet door de saus, het deeg smaakte ook naar bitterkoekjes. Of
misschien had de kok te diep in het glaasje amaretto gekeken en
overheerste zijn walmende adem alle gerechten.
Ik at en dronk alles zo snel mogelijk op, betaalde
met inbegrip van een minimale fooi en verliet het terras om zo snel
mogelijk terug naar Dortmund te keren.
5 juli 2016,
Steven Verhelst
Summer of George
Ik heb een DVD box met alle seizoenen van Seinfeld. In een van de
afleveringen, waarin mijn favoriete karakter George Costanza drie
maanden betaald verlof krijgt voordat
hij wordt ontslagen, heet "Summer of George". Hij wil die zomer nuttig
besteden, genieten, echt iets doen, en hij verklaart de zomermaanden Summer of George.
Uiteindelijk hangt hij op de bank en doet hij weinig.
Mijn vrouw is deze zomer bijna drie maanden in
Schotland.
Ik verklaar deze zomer de Summer of Steven. En ik hoop niet dat deze
zal eindigen zoals de zomer van George Costanza.
3 juli
2016,
Steven Verhelst
Werchter
Rock Werchter is - na Wacken, Rock am Ring -
misschien wel een van de bekendste muziekfestivals.
Werchter is in de buurt van Leuven. Vanaf het
station gingen er bussen.
"De mensen die instapten, zagen eruit als boeren,"
zei een buitenlandse medewerker tegen me. "Met kaplaarzen."
Misschien gaan Belgen overal met kaplaarzen heen,
dacht ik, want in januari zag ik ook veel kaplaarzen tijdens een
veldrit.
Een ander jaar ga ik misschien naar Werchter.
Zonder kaplaarzen.
2 juli 2016,
Steven Verhelst
Het verdriet van België
Voetbal is misschien het enige dat alle Belgen verbindt. Ja, en de
witte mars nadat Dutroux was opgepakt, maar laten we daar liever over
zwijgen.
Voetbal dus. Samen met Jan Mulder (die op de
Vlaamse televisie na de wedstrijd zijn commentaar geeft) was ik
enthousiast over een paar eerdere wedstrijden, maar de kwartfinale
tegen de kleine voetbalnatie Wales vond ik van een abominabel niveau.
Een speler van Wales draaide zich om en stond pardoes vrij voor de goal.
Het was de grote hoop van België. Dat ze
met deze generatie van getalenteerde spelers tot de halve finale of de
finale zouden doordringen.
In Nederland denken alle supporters dat het
Nederlands Elftal kampioen wordt (als ze tenminste meedoen), maar in
België was men pessimistischer. Misschien is het een algeheel
minderwaardigheidsgevoel. Toen ik aan de KU Leuven op
sollicitatiegesprek was, merkte ik dat ook. "We doen het niet zo
slecht," kreeg ik te horen, "het is hier niet perfect, maar we doen het
ermee." Terwijl de KU Leuven een van de beste universiteiten van Europa
is. Maar dat is een ander verhaal.
1 juli 2016,
Steven Verhelst
|
|
Archief 2016
|
