Op mijn vakantie ging ik vaak de hort op met mijn vier maanden oude dochter, ook naar de bloemenveiling van Aalsmeer. Zodat ze alvast kon zien waar Nederland groot in is.
   We waren om half zeven al opgestaan want de veiling begint al om 6 uur 's ochtends en is vanaf 7 uur voor het publiek geopend. Er reden tientallen mensen met karretjes heen en weer om de bakken met bloemen, die net waren geveild, te verdelen over andere wagentjes.
   Er gaan meer dan 20 miljoen bloemen per dag door de veiling, en daarmee is het de grootste bloemenveiling ter wereld. Ik stond met mijn dochter, die ik in een draagdoek voor mijn borst gebonden had, wel een half uur te kijken naar de rondrijdende karretjes. Af en toe keek een medewerker naar ons omhoog. Want een baby op de bloemenveiling, dat zag je ook niet elke dag.

Mijn oma hield van snoepen. Chocolade, Turks fruit, krakelingen, cakejes, spritsen en natuurlijk Vlaardingse harinkjes en ijzerkoekjes.
   In het kruideniersmuseum in Utrecht kwam ik snoep van weleer tegen. Zoethout. Zwartwit. Maar ook de kaneelkussentjes en de boterwafelsnoepjes die mijn oma vaak kocht en waar ik ook van mocht snoepen. Ik kocht er een klein zakje van, samen met een stuk zoethout en een bakje zwartwit.

 
Voor Oudegracht 279 in Utrecht begint het gedicht "De Letters van Utrecht", op tegels aan de zijkant de stoep. Het project werd geopend op 2 juni 2012, maar de letters dateren terug tot 1 januari 2000 (wat ik een beetje flauw vind, maar goed).
   Elke zaterdag wordt een nieuwe letter toegevoegd. Het moet een eindeloos gedicht worden, door de straten van Utrecht. Ik liep er met mijn dochter langs. We lazen:
 
   Je zult ergens moeten beginnen om het verleden een plaats te geven,
   het heden doet er steeds minder toe, hoe verder je bent, hoe beter.
   Ga maar door nu,
   laat je sporen na. Vergeet de flits waarin je mag bestaan, de wereld is
   je stratenplan. Was er een tijd dat je een ander was: die ging voorbij.
   Je bent die ander al. Je bent, zoals je weet, van dit verhaal de spil. Dit
   is de eeuwigheid. Die duurt. Die heeft de tijd. Ga daarom op in je
   verhaal en zwelg. Vertel.
   Vertel ons wie je bent met elke stap. In ons verhaal verdwijnen wij
   vanzelf, en enkel jij blijft over op den duur. Jij en deze letters, die
   uit steen gehouwen zijn. Zoals de letters op ons graf.
   De barsten in de Dom. Naar de hemel opgestoken als een wijsvinger,
   om de schuldigen aan te duiden en meer tijd te eisen. Zodat we weer
   rechtop kunnen gaan als mensen langs de Gracht.
   Die naar hun voeten staren. Kijk omhoog! Zie Utrechts kerken
   uitsteken boven het maaiveld. Hef de handen, smeek met de
   torens om dit voorrecht: te zijn, nu te zijn. Het is mooi weer.
   Staar maar verder. Het leven is getuige van je blik op de horizon.
   Jouw voetstappen
   verbinden het ver

Daar hield het gedicht op. Over een paar jaar nog eens terugkomen.

In Nederland is er maar een echte vierdaagse, en dat is de Nijmeegse vierdaagse. Deze week was ik kort in Nijmegen om twee vrienden te bezoeken. We genoten een lunch in de buurt van de campus van de Radboud Universiteit.
   Op weg terug naar het station zag ik talloze tuinstoelen, klapstoelen, fauteuils en zelfs hele bankstellen aan de kant van de weg staan. Dat was alvast voor de intocht van de vierdaagse op vrijdag. Mensen hadden hun plekje al gereserveerd aan de kant van de weg. Om dat te begrijpen, moet je misschien uit Nijmegen komen. Ik liep verder naar het station en nam mijn trein terug naar Zeist.

Ik manouvreerde de kinderwagen met mijn dochter de achterste ingang van de bus in. Dat is een van de privileges van een vader.
   Op de plek voor rolstoelers en kinderwagens zaten twee vrouwen. De ene - Islamitisch - stond snel op om plaats te maken voor de wagen. De andere vrouw had een groot bord bij zich, met daarop: "Wat leert de Bijbel echt?"
   Een Jehova's getuige die op straat Het Woord probeerde te verkondigen, en nu blijkbaar op weg terug naar huis was. Ze schikte iets in, zodat ik de kinderwagen kwijt kon, en slechts een klein deel van de uitgang blokkeerde.
   "Spreken veel mensen u nu aan op straat?" vroeg ik aan de vrouw.
   "Jawel," antwoordde ze.
   Ik zei maar niet dat er een groot minteken was komen te staan voor alles wat ik geleerd had tijdens mijn christelijke opvoeding (zoals Maarten 't Hart dat zo mooi uitdrukte). Ik knikte de vrouw vriendelijk toe en stapte bij mijn halte in Zeist uit.

Ik liep door een buurt in Zeist en zag een verkeersbord met de informatie dat er in deze straten een "WhatsApp alert" bestaat. Buren die elkaar een WhatsApp bericht sturen als ze een verdachte persoon zien.
   Ik had ook al bordjes met "Buurtpreventie" gezien, en een winkel met kluizen.
   Of ik me hierdoor veiliger moest voelen, wist ik niet.
   Ik maakte een foto van het bordje en hoopte dan niemand mij als verdachte persoon op hun WhatsApp alert zou zetten.

Een watertoren diende vroeger voor het voorzien van genoeg druk in de waterleidingen. Terecht, want stromend water is het keurmerk van beschaving. Net als de schone onderbroek - al hangt deze natuurlijk sterk samen met de aanwezigheid van stromend water.
   Halverwege de negentiende eeuw ontstonden de eerste waterleidingbedrijven die thuis water leverden door de aanleg van leidingbuizen. Pas in 1900 kwamen er meer waterleidingbedrijven.
   Vroeger waren er zo'n 250 watertorens in Nederland, nu zijn er nog ongeveer 170, waarvan de helft werkzaam.
   Ik logeer twee weken in Zeist en zag daar bovenstaande watertoren. Ik geloof niet dat hij nog in gebruik is. Tegenwoordig wordt de waterdruk verzorgd met behulp van pompen. Dat betekent aan de ene kant meer schone onderbroeken, maar aan de andere kant minder van deze fraaie torens aan de horizon.

Het begon in juni 2007 - het idee om een blogsite te lanceren. Vandaag is het precies tien jaar geleden dat deze blog gelanceerd werd. Ik had niet gedacht dat ik het zo lang vol zou houden.
   Het begon met rare observaties in Amerika. Een drive-through inleverstation bij de bilbiotheek in Palo Alto. De lange rij voor de Apple store bij de lancering van de iPhone, 7-7-7 (de gelukkigste datum van de eeuw).
   Vorige jaren zocht ik de zoektermen op waarmee mensen deze site vonden, maar die functie biedt mijn server niet meer aan. Maar veel zal er wel niet veranderd zijn. Het ging altijd om hetzelfde. Blote borsten, geen onderbroekje, gekke hobbies, rare mensen. De vreemdste zoekterm ooit was met zekerheid "ze bond hem geil vast en liet de beren los". Waar die persoon naar op zoek was, is mij nog steeds een raadsel.

De huren in Silicon Valley zijn niet meer te betalen. Toen ik nog in Palo Alto woonde (2004-2008), was het nog te doen. Maar hetzelfde appartement met 1 slaapkamer en 1 woonkamer met open keuken kost nu bijna twee-en-een-half keer zoveel. In Menlo Park schijnt het nog erger te zijn, mede te wijten aan de komst van Facebook.
   Facebook zelf gaat nu een klein dorp bouwen, waar ze appartementen gaan verhuren onder de marktprijs. Maar zelfs dat zal wel nog hoger zijn dan tien jaar geleden.

De Tour de France is waarschijnlijk een van de meest zware sportwedstrijden ter wereld. Wat betreft calorieverbruik per week. En drama.
   "Sport hoeft niet altijd winnen te zijn" zei Hennie Kuiper in Andere Tijden Sport, toen het over de Tour de France van 1977 ging, die hij 'eigenlijk' had moeten winnen.
   Ook verliezers worden geëerd in het wielrennen. Denk aan Raymond Poulidor, de zogenaamde 'eeuwige tweede', die natuurlijk wel een hele rits wedstrijden buiten de Tour won. Hij heeft als een van de weinge privileges die alleen Tourwinnaars hebben. Want wielrennen (en elke sport, eigenlijk) is vermaak voor de toeschouwers.
   Robert Gesink werd tweede in de etappe van gisteren. Vandaag viel hij na een valpartij uit. Het is nieuws vandaag, maar wie weet het nog over twintig jaar? Daarvoor moet je een groot verliezer zijn. Denk Poulidor. Denk Kuiper.

Toen ik peuter was, eind jaren zeventig of begin jaren tachtig, was er slechts af en toe kindertelevisie. Op woensdagmiddag. Of voor het slapen gaan. Shit, de televisie gaf sowieso regelmatig het testbeeld weer. Tussen de kinderuitzending op woensdagmiddag en de uitzending 's avonds was er helemaal niets.
   Ik keek naar Pipo de Clown, de Poppekraam, Sesamstraat, Dag huis dag tuin dag opbergschuur, Tita Tovenaar, de Bereboot en de Fabeltjeskrant.
   Nu is er altijd iets op televisie, en dat wel op tientallen tot ontelbare kanalen. En als de programma's daar je niet bevallen, kun je altijd nog Netflix inschakelen.
   Sinds deze week hebben we thuis een Playstation4. En die moet ook op de televisie aangesloten worden.
   Gisteren wilde ik de elleboogstoot zien die Peter Sagan uitdeelde aan Mark Cavendish. Gelukkig bestaat er nog internet, zodat ik dat via uitzending gemist kon zien.
   De functie van televisie thuis is niet meer wat het geweest is. Misschien moet ik maar weer radio gaan luisteren.

In 1987 won Jelle Nijdam de proloog van de Tour de France in (toen nog) West Berlijn. Het was de laatste keer dat de Tour in Duitsland startte. Een tijdlang was het hommeles tussen Duitsland en de Tour. Wegens herhaaldelijke dopingperikelen werd er geen media-aandacht aan geschonken.
   Dit weekend startte de Tour in Düsseldorf, en de tweede etappe (van Düsseldorf naar Luik) werd gewonnen door de Duitser Marcel Kittel., die na afloop in tranen was. Is dit de "Wiedergutmachungsschnitzel" tussen Duitsland en de Tour?

December 2017

November 2017

Oktober 2017

September 2017

Augustus 2017

Juli 2017

Juni 2017

Mei 2017

April 2017

Maart 2017

Februari 2017

Januari 2017

Archief 2016

Archief 2015

Archief 2014

Archief 2013

Archief 2012

Archief 2011

Archief 2010

Archief 2009

Archief 2008

Archief 2007