De gehele week heb ik een didaktiekcursus in München. Elke ochtend neem ik de trein. En in de trein kom je nog wel eens mensen tegen die onfris ruiken.
   Links van mij zat iemand die bij elke geeuw de geur van een tabakswinkel verspreidde. Rechts zat een man in spijkerpak, die zijn kleding (en zichzelf) in geen week gewassen had. Hij walmde naar een mengsel van pyridine en azijnzuur. Ik heb geen brede borstkas, maar ik probeerde mij nog smaller te maken om geen van twee te hoeven aanraken. Het liefst was ik zo smal geworden, dat ik in een verborgen dimensie zou verdwijnen, waar moleculen pyridinium acetaat niet kunnen komen.

Sinds kort heb ik een digitale weegschaal van Frottana, die niet alleen je gewicht bepaalt, maar ook je gehalte aan vet, water, spieren, en bot. Vanochtend woog ik 61.5 kilo en waren de waarden 12.4%, 60.3%, 45.4% en 17.2%. Alles bijelkaar opgeteld boven 100% en ik vroeg me af hoe dat kan. Maar spieren bevatten ook water en vet.
   Vorig jaar schreef ik een verhaal over een anorexia-patiënt die er alles aan doet om haar behandeling te saboteren. Ikzelf moet geen gewicht verliezen, ik moet juist aankomen. Er moet spiermassa bij. Maar hoe dat moet, daar zegt de gebruiksaanwijzing van de weegschaal niets over.

Aan het eind van Bukowski’s roman Factotum zit Henry Chinaski bij een uitzendbureau voor dagloners op werk te wachten. Een oude neger vraagt hem:
   ‘You look down in the mouth. You all right?’
   ‘Lost a woman.’
   ‘You’ll have others and lose them too.’
   Zo gaat het. Mensen komen samen en mensen verlaten elkaar weer. En we overleven het. Op een of andere manier overleven we het.

Soms zoek ik troost in de fles. Of misschien zoek ik iets anders in de fles – ik weet niet wat. Het bewustzijn oplossen waarschijnlijk, want het bewustzijn is niet altijd welkom.
   Ik had haar beloofd niet te gaan drinken. En dat deed ik ook niet. De leegte die zij achterlaat, is niet met drank te vullen. Die leegte zal ik zelf moeten vullen.

Iedereen kijkt naar de wedstrijd Ghana-Duitsland. Er staan televisies op terassen van ijssalons, van restaurants, van biergartens. En op Marienplatz in Freising is een groot scherm opgesteld. Maar niet groot genoeg. Door de vele mensen is er weinig van de wedstrijd te zien.
   Ik loop door de verlaten straten van de stad. Vanavond zou een goede avond zijn om een inbraak te plegen, maar ik doe het niet. Ik voel me leeg. Wat ik verloren heb, kan ik nergens terugstelen. Want mijn lief, mijn liefde, is weg.

Na twee jaar in Duitsland besloot ik naar de tandarts te gaan. Dat had ik ook in Californië gedaan - twee jaar wachten voor een tandartsbezoek.
   Gisteren werd er een zwakke vulling vervangen. Ik kreeg geen bril op tegen rondvliegend speeksel, zoals bij Gentle Dental in Palo Alto. Wel werd er een groen stuk rubber, dat op een opengeknipte ballon leek, over mijn gebit getrokken, zodat enkel de te behandelen kies zichtbaar was. Zoals chirurgen werken - met een blauw of groen laken waar een gat in zit.
   Hoewel ik met novocaine ingespoten was, voelde ik het boren nog steeds. Misschien ben ik ein Weichei. Of zijn mijn zenuwen niet zo gevoelig voor verdoving. Ik kijk in elk geval niet uit naar de behandeling die over twee weken plaatsvindt. Dan wordt mijn eerste verstandskies getrokken. Of liever: in stukken gezaagd en uitgegraven. Op YouTube heb ik al gezien hoe dat gaat. Dat had ik waarschijnlijk beter niet kunnen doen.

Als men zich aan iets ergert in Duitsland, zegt men Scheisse, beschissen of bekackt. Zowat alle Duitse scheldwoorden hebben te maken met het Arschloch of wat daaruit komt. Om een of andere reden heerst er een alomvattende anale obsessie.
   In de Verenigde Staten daarentegen is de meest gehoorde vloek fuck of een afgeleide daarvan. Fucked up, motherfucker, fuckface. Er is zelfs een documentaire gemaakt over het woord fuck.
   Het Nederlands kent een rijkere scheldwoordencultuur. Mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen (klootzak, lulhannes, kuthoer), ziektes (kankerweer, tyfuslijer, kolere), Bijbelse figuren (godverdomme, Jezus Christus, Mozes kriebel). Voor elk wat wils.
   Zelf scheld ik het meest in het Engels, daarna in het Nederlands, en af en toe, slechts heel af en toe, betrap ik mijzelf op een Scheisse. Mijn Duitse spreekvaardigheid heeft nog veel oefening nodig.

Het KNMI verwacht een warmere zomer dan normaal. Waar ze die kennis vandaan halen, is mij een raadsel, want de afgelopen meimaand was de koudste in twintig jaar.
   Officieel begint de zomer vandaag, om 13.28 uur. Op dat moment staat de zon loodrecht boven de kreeftskeerkring. Ik denk dat ik op dat tijdstip een zonnedans ga doen.

Tijdens de eerste WK-wedstrijd van Duitsland realiseerde ik me dat ik geen idee heb waar het Duitse volkslied over gaat. Maar na kort rondvragen weet ik er alles van.
   De titel van het lied is – weinig origineel – Das Deutschlandlied, en de muziek is gecomponeerd door Joseph Haydn. Interessanter is het dat het lied na de Tweede Wereldoorlog verboden werd. Pas in 1952 werd het weer als volkslied van West-Duitsland ingesteld. Maar alleen de derde strofe. De eerste strofe – Deutschland, Deutschland über alles, über alles in der Welt – wordt te nationalistisch gevonden, en de tweede strofe – waarin onder andere Duitse wijn en Duitse vrouwen worden bezongen – heeft meer iets weg van een drinklied. Hoewel ik het nog nooit iemand in de kroeg heb horen zingen.

De beste intromuziek van een televisie-serie is ongetwijfeld die van The A-team. Ik zag de serie voor het eerst toen ik zes jaar oud was, in het huis van de mevrouw die het haar van onze hele familie knipte. Zwart uiteraard, maar daar gaat het nu niet om. Terwijl ik wachtte tot mijn moeders kapsel klaar was, keek ik televisie - zonder dat mijn ouders zeggenschap hadden over het afgestemde kanaal..
   Nog altijd wordt The A-team uitgezonden. Het doorstaat de tand des tijds. Des te vreemder vind ik het dat er nu een moderne bewerking in de bioscoop draait. Zonder de originele cast, zonder Vietnam-verleden, en erger nog: met een bewerking van de originele muziek.

Ik keek de eerste wedstrijd van Nederland tijdens een uitgebreide lunch in Parkcafé Freising (ik at een stuk zwijnennek afgetopt met spek en een spiegelei – goed om het cholesterolgehalte op peil te houden). Het meisje van de bediening zette speciaal voor mij de televisie aan.
   NED-DEN: een mooi palindroom. Even was ik bang dat ook de wedstrijd zelf palindromisch zou eindigen. Maar dat viel mee. En winnen met voetbal dat niet om aan te zien is, dat is beter dan omgekeerd.

In de Zoo van München keek een gorilla mij vanachter het glas treurig aan. Haaien zwommen kleine rondjes in hun aquarium. Er was geen panter – wel een tijger, maar die liet zich niet zien. Toch moest ik aan de laatste strofe van het gedicht Der Panther van Rainer Maria Rilke denken. Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille/sich lautlos auf – dann geht ein Bild hinein,/ geht durch der Glieder angespannte Stille/ – und hört im Herzen auf zu sein.

Met een student sprak ik in de kantine van de Technische Universiteit München over solipsisme, de filosofie dat je er alleen zeker van bent dat je eigen bewustzijn bestaat. Alles speelt zich in feite alleen in je hoofd af.
   Ik vind het een waardeloze filosofie. Het laat geen verdere discussie toe over de realiteit. En het verandert ook niets aan de waargenomen realiteit. Maar het ergste is dat het een hypothese is die niet is te falisifiëren. Dat maakt het onwetenschappelijk en oninteressant. Dus halverwege de lunch waren we er al over uitgepraat.

Ik heb twee weken geleden al per post gestemd. Voor het eerst een vakje rood gemaakt op een papieren stembiljet. Voordat ik mijn keuze maakte, had ik stemwijzer.nl had geraadpleegd. Er kwam een partij uit, waarop ik eigenlijk al wilde stemmen.
   Eén van de standpunten op stemwijzer ging over de verhoging van de AOW-leeftijd. En daar ben ik voor. De huidige pensioenleeftijd is gebaseerd op de levensverwachting die in de eerste helft van de vorige eeuw gold. Sindsdien worden we veel ouder en blijven ook veel gezonder. Dus ik zeg: opkrikken die AOW-leeftijd. Want ook als je nog een baan of een halve baan hebt, kun je van je oude dag genieten.

'Jij moet wel godsvertrouwen hebben,' zei een meisje, toen ik haar gezegd had dat ik mijn jas en wat andere spullen gewoon in mijn fietstas had laten zitten. En die fiets stond bij het station van Freising.
   'Nee,' zei ik, 'ik geloof niet in god. Maar ik heb nog mensvertrouwen.'

Het menselijk brein zit complex in elkaar. Het is vooral goed in het herkennen van patronen – eigenlijk iets te goed. We zien patronen die er eigenlijk niet zijn, we herkennen menselijke figuren in de gekste dingen. Wolken, rookpluimen.
   In het Museum der Moderne, Mönschberg, in Salzburg realiseerde ik me pas dat ons brein de reden is dat we iets zinvols zien in moderne kunst. Wat we zien, zegt vaak meer over onszelf dan over het kunstwerk. Maar datzelfde geldt voor de dingen die we zien in de kringelpatroontjes op de tegels in de badkamer of de keuken.
   Op de vloer in mijn badkamer herken ik het lichaam van een naakte vrouw, en het angstige gezicht van een verdwaalde astronaut die tevergeefs probeert contact te zoeken met het moederschip.

Het is vandaag twee jaar geleden dat ik naar Duitsland verhuisde. De taxichauffeur zette mij, mijn drie koffers en een verhuisdoos, af voor mijn nieuwe appartement in Freising, en scheurde weg naar zijn volgende ritje, nog voordat hij zijn fooi in ontvangst kon nemen.
   Het was heet en zonnig die dag, maar lang duurde dat niet. Het is steeds meer bergafwaarts gegaan. En nu regent het al dagen.
   Overal is het dezelfde treurnis, want de meeste ellende draag je als baggage met je mee. Niet in koffers. In je hoofd. Maar als de zon schijnt, en je zit met een glas wijn op het balkon, is het draaglijker.

De cherimoya is een lekkere vrucht – sommige mensen beweren zelfs de lekkerste vrucht ter wereld. Bijna een jaar geleden besloot ik een paar cherimoya-pitten in een pot met aarde te stoppen. Er gebeurde niets. Tot een paar weken geleden, toen de eerste pit plotseling ontsproot. Het voelde aan als een kleine overwinning.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact