Gratis bier
Gratis bier heeft een aanzuigende werking op dronkenlappen. Of
misschien is het een zichzelf waarmakend fenomeen. In elk geval op het
Freibierfest, dat jaarlijks in Freising georganiseerd wordt.
De Osdorp Posse rapte ooit: na een bier of elf,
kun je
lachen om jezelf, en na een bier of twaalf is niets meer schandalig.
Ik vraag me af hoe schandalig men zich vanavond
zal gedragen.
29 juni
2012,
Steven Verhelst
Besnijden
Een Duits gerechtshof in Keulen heeft bepaald dat het besnijden van
jongens door Joden en Moslims een vorm van onwettig lichamelijk letsel
is, en derhalve strafbaar.
De islamitische en joodse wereld verdedigt
zichzelf met
het excuus dat het nu eenmaal deel van hun religie is, dat het traditie
is die al honderden, duizenden jaren in acht wordt genomen. Een goed
voorbeeld van een drogreden. In Europa was kattenknuppelen honderden
jaren geleden ook een traditie, maar daarom niet minder gruwelijk.
Niet-noodzakelijke medische ingrepen op
wilsonbekwamen
zijn ongewenst, immoreel. Het moet maar eens afgelopen zijn met de
vrijbrief die gelovigen denken te hebben om met hun kinderen te doen en
te laten wat ze willen. Hopelijk vindt deze rechterlijke uitspraak
navolging in andere beschaafde landen.
28 juni
2012,
Steven Verhelst
Hart - III
Voor de derde keer werd op onze campus de Weihenstephaner Berglauf
georganiseerd. Mijn rugnummer was 14. Net als dat van Cruijff.
Net
als het aantal regels in een sonnet.
Ik stond in de voorste rijen en ging uiteraard te
snel van
start. Mijn hart sloeg sneller dan het ooit deed. Uiteindelijk kwam ik
uitgeput bij de finish aan; een minuut langzamer dan vorig
jaar.
Na afloop, bij de prijsuitreiking, waren er worsten en bier. Want dit
blijft Duitsland.
27 juni
2012,
Steven Verhelst
Benen
In het vliegtuig naar Parijs las ik in Tales of ordinary madness van
Bukowski. Naast me was de stoel vrij, en een stoel verder zat een vrouw
in een groen minirokje. Ze was een jaar of vijftig, maar ze had
prachtige lange benen – en ik ben geeneens een benen-man.
Ze was Frans, hoorde ik toen ze haar drankje
bestelde.
Mijn Frans is begrensd tot bonjour, au revoir, une
pression, s’il vous plait, en voulez vouz chouchez avec moi.
Wat moest ik doen? Mijn servet laten vallen en
hopen dat
in haar richting dwarrelde, zodat ik tijdens het oprapen zacht mijn
mijn pink langs haar blanke, zachte onderbeen kon strijken?
Ik bleef zitten. Wat zou Bukowski doen? Ik las
verder in mijn boek, maar vond geen antwoord.
22 juni
2012,
Steven Verhelst
Blauw
Soms heb je de blues. En die raak je moeilijk kwijt. Je grijpt de fles.
Of je gaat vroeg naar bed. Alles om de wereld te vergeten. Maar de
volgende ochtend is alles weer daar.
21 juni
2012,
Steven Verhelst
Telefoon
Het verhaal gaat dat Elvis overleed aan een hartaanval terwijl
hij
op het toilet zat. In de badkamer van mijn hotel is een telefoon, dus
dat zal mij niet overkomen.
20 juni
2012,
Steven Verhelst
Bunga bunga
De meeste europese hotelkamers waar ik heb gelogeerd, waren weinig
comfortabel. Zo niet mijn kamer in het Il Ciocco resort in Lucca,
Italië. Er is een kleine zithoek, een zetel met voetenbankje,
een
breedbeeldtelevisie, een strijkijzer, een
waterkoker, badslippers,
een badjas, een haardroger (die ik niet nodig heb), een douche met een
'regen'-optie waarbij het water uit het plafond komt, en een groot,
king-size bed. Het enige wat nog mist aan deze kamer en dit bed, zijn
een paar mooie Italiaanse vrouwen uit de bunga bunga feesten
van
Berlusconi.
18 juni
2012,
Steven Verhelst
5 uur
Heel soms ga ik om deze tijd pas naar bed. Nu sta ik op, want de taxi
komt deze zondagochtend heel vroeg om mij naar het vliegveld te
brengen. Ik moet naar een congres in Italië. Wetenschappers
hebben
wat over voor hun vak.
17 juni
2012,
Steven Verhelst
Hart - II
Anderhalve week geleden voelde mijn hart nog als een uitgeknepen
citroen. Nu pompt het weer bloed rond alsof mijn leven er vanaf hangt -
en dat doet het natuurlijk ook. Mijn hartslagmeter, die de juwelier
vorig jaar nog van een nieuw batterijtje had voorzien, zat prompt
zonder stroom. Of dat aan mijn hart lag of aan het batterijtje, laat ik
in het midden.
Dit keer verwisselde ik zelf de batterij in het
polshorloge dat het hartsignaal ontvangt. In volle sprint gaat mijn
puls weer richting 190. Het lijkt wel of mijn lichaam ook een
nieuw batterijtje gekregen heeft. Maar mijn geest, die zit nog steeds
op wisselstroom.
16 juni
2012,
Steven Verhelst
Duivels uurwerk
Als ik klaar ben met het schrijven van een verhaal, komt er korte tijd
een gevoel van vreugde in me op. Maar dat is meestal weer verdwenen
wanneer ik de volgende dag wakker word. Ik ben een koorddanser, ik
balanceer op de rand van de euforie en de treurigheid.
Nu zitten er weer nieuwe ideeën in mijn
hoofd,
ideeën die ik op papier kwijt moet, al weet ik nog niet
precies
hoe. Het is een kwelling en een genot, een perpetuüm mobile,
een
duivels uurwerk in mijn hoofd dat hopelijk blijft draaien totdat ik
mijn laatste adem uitgeblazen heb.
12 juni
2012,
Steven Verhelst
Muziekleraar en Charles
Manson
Ik lag met mijn ogen dicht in het gras bij het Echinger meer. Er was
rust in mijn hoofd, ik luisterde slechts naar de geluiden om mij heen.
Een volleybal die heen en weer werd gespeeld, het gesis van vet dat op
de hete briketten van een barbecue valt, twee jongens die
zachtjes over Duitse politiek praatten.
Plotseling moest ik denken aan mijn muziekleraar
op de middelbare school. Hij leek een beetje op Charles Manson,
realiseerde ik me nu. Soms moesten we alle stoelen en banken tegen de
muur van het klaslokaal zetten, en met gesloten ogen en een boek onder
ons hoofd op de grond gaan liggen. Dan speelde hij een band met
'zomergeluiden' of 'herfstgeluiden', tien, vijftien minuten lang. Het
geluid van ruisende takken, een grasmaaier die in de verte voorbij
komt, fluitende vogels, regendruppels.
Ik bleef nog een tijd liggen aan het Echinger
meer. Misschien moest ik dat vaker doen: luisteren naar het geluid van
de wereld en niet naar het gekolk van mijn gedachten.
10 juni
2012,
Steven Verhelst
Heute Fußball
Sinds een paar maanden zit er een nieuw sportcafé bij mij om
de
hoek. Morgen begint het EK voetbal pas, maar nu staat er al
een
bord buiten met 'Heute Fußball'. Dat bord staat er al sinds
de
opening. Er is blijkbaar elke dag voetbal. Of ze zijn te lui om het
binnen te zetten.
De laatste keer dat ik een hele voetbalwedstrijd
keek, was
tijdens de WK-finale van twee jaar geleden. Ik zat in een biertuin bij
Wienerplatz in München. Het liep niet goed af voor Nederland
en
ook niet voor
mij.
Ik denk dat ik dit jaar naar zo min mogelijk wedstrijden kijk - en
gewoon thuis.
7 juni
2012,
Steven Verhelst
Hart
6 juni
2012,
Steven Verhelst
Organen
De
meeste organen hebben een duidelijke functie. Het vermalen van voedsel
(tong en tanden), het verteren en opnemen van voedingsstoffen
(maag-darmkanaal) , het filteren van het bloed (nieren), het bewegen
van het skelet (spieren). Het aansturen van alle functies
gebeurt
door het brein. Maar het brein doet nog veel meer. Het interpreteert de
wereld om ons heen. En het kwelt ons. Kwellen lijkt vaak de
voornamelijkste taak.
4 juni
2012,
Steven Verhelst
Frauen
In de
Pinakothek der
Moderne ging ik naar de speciale tentoonstelling
Frauen met werk van
Picasso, Beckmann en De Kooning.
Vroeger kon ik het surrealistische werk van
Picasso niet
zo waarderen, maar tijdens deze tentoonstelling viel alles op zijn
plaats. Vrouwen zijn complexe, mysterieuze wezens, die mannen
tot
euforie en waanzin kunnen drijven. En dat kan nooit in een realistisch
schilderij weergegeven worden.
3 juni
2012,
Steven Verhelst
Giovanna's Navel
Eergisteren werd het nieuwe boek
van
Ernest van der Kwast
gepresenteerd. Ik kon er helaas niet bij zijn, en ik heb het ook nog
niet gelezen. Maar het heeft in elk geval de mooiste voorkant van 2012.
2 juni
2012,
Steven Verhelst
