In een episode van Seinfeld krijgt Kramer per ongeluk nummerplaten voor zijn auto met het woord ASSMAN. Later blijkt dat zijn nummerbord, zoals hij vermoedde, verwisseld is met die van een proctologist - ofwel een dokter gespecialiseerd in rectale aangelegenheden.
   Vorige week zag ik in Essen een vrachtwagen rijden met groot het woord "ASSMANN" op de zijkant en achterkant, en ik dacht meteen: wat moet een dokter nu met een vrachtwagen? Uiteindelijk bleek het om een leverancier in kantoormeubilair te gaan. Misschien eentje gespecialiseerd in stoelen met groot zitvlak.

Vorig jaar in juni was ik nog bij het afscheidsconcert van Thé Lau in de Heineken Music Hall. Nu, een jaar en zes dagen later, heeft Lau voorgoed afscheid genomen.
   Veel aandacht in de media was er. Maar wat moet je er over zeggen? Rigoreus moet je leven. Rigoreus heeft Lau geleefd. Het was een succesvol jaar, waarin hij waarschijnlijk meer gedaan heeft dan in andere jaren. Als de dood in je nek hijgt, loop je een paar stappen sneller. Maar allen verliezen we die race, en uiteindelijk is het goed zo.

Toen ik vorige week bij een lezing van Arnon Grunberg was, zag ik dat hij een plastic tas bij zich droeg. Daarin had hij boeken, aantekeningen.
   Nu pas denk ik aan het eerste hoofdstuk van Blauwe Maandagen, waarin de hoofdpersoon met zijn vader naar Berlijn gaat, en ook naar Brussel. Om met oude mannen in cafés te praten. En later niet koosjere braadworstjes te eten. Want god keek niet op een braadworstje meer of minder. Hij had altijd een plastic tas van Albert Heijn bij zich. "Belangrijke dingen kun je het beste met je meedragen in plastic tassen."
   Vroeger droeg ik ook altijd dingen in een plastic tas met me mee. Nu heb ik een linnen tas, want dat is beter voor het milieu, zegt mijn vrouw. Hoewel ik die plastic tassen altijd gebruikte tot ze bijna uit elkaar vielen, en daarna nog als vuilniszak. Ik vervoerde alles in die tassen. Boeken, aantekeningen, CDs, videobanden, maar ook minder belangrijke dingen zoals lunchpakketten, thermoskannen, en blikken bier.
   Ik heb vroeger wel eens een meisje gezien dat een banaan in haar handtasje meedroeg. Daarmee was die handtas dan ook meteen vol. Dat was in de kroeg. De grond lag bezaaid met schalen van pinda's, want op de bar stonden gratis pinda's in de dop. En toen kwam zij dus met die banaan. Maar dat terzijde.
   Achteraf gezien had ik een vraag moeten stellen over die tas. Volgende keer dan maar. Ik denk dat Grunberg dan ook vast weer een plastic tas bij zich draagt.

Het was in vrijwel alle kranten te lezen: in Zweden had met een nieuw woord verzonnen. Wanneer het niet over een nieuw woord voor masturbatie zou gaan, had de wereld er nooit over gehoord.
   In het Zweeds bestond slechts het woord 'onani' voor masturberen. Een directe - maar eigenlijk foutieve - verwijzing naar de oud-testamentische Onan. Want Onan masturbeerde niet, maar hij weigerde zijn schoonzuster te bezwangeren nadat zijn broer kinderloos gestorven was. Lijkt me niet immoreel. Maar het wekte god's toorn en Onan werd gedood.
   In elk geval wilden de Zweden een woord voor vrouwelijke masturbatie, en - na een uitgeschreven wedstrijd - kwamen ze uiteindelijk met het woord klittra op de proppen.
   Als ik mijn ogen sluit, kan ik de blonde, Zweedse dames bijna horen, de korte eerste lettergreep iets langer uitgesproken dan normaal, gevolgd door de dikke, dubbele t, een zacht rollende r en een korte aa. En dat steeds weer herhaald, op het ritme van hun deinende vingers, hun stem steeds heser, en eindigend in een langgerekt jaaa.

Tijdens een college Engelse literatuur zat ik ik een collegezaal met groene banken. Het deed bijna zeer aan je ogen, maar de studenten waren opvallend stil. Of kwam dat door de docent, die met luide stem over John Milton's Paradise Lost vertelde?
   In de collegezalen van het Gorlaeus laboratorium waren de banken rood.
   Ik vraag me af of daar onderzoek naar is gedaan. De kleur van banken op de leerprestaties van studenten. Dat exacte vakken beter worden opgenomen in een rode omgeving en talen beter in een groene. Maar misschien was het gewoon de voorkeur van de architec. Of was die kleur verf toevallig in de aanbieding.

Sommige mensen zijn party crashers of zelfs wedding crashers. Ik was een college crasher. Voordat de lezing van Arnon Grunberg begon, bezocht ik twee Engelse colleges. Het eerste ging over interculturele competentie. Ofwel: hoe je je als Duitser in Engeland moet gedragen, wanneer je daar op stage gaat.
   Het college werd gegeven door een professor uit Engeland die zelf al meer dan 30 jaar in Duitsland woonde. Nou ja, een college was het eigenlijk niet. Meer een monoloog van een cabaretier. Of zijn dat juist de beste colleges? In elk geval vermaakte ik mij goed met de verhalen die hij vertelde over zijn ervaringen toen hij zelf naar Duitsland ging. Wat voor hem de cultuurschok was. Het vroege opstaan bijvoorbeeld. Geen Brit zou er aan denken om zijn studenten voor 10 uur 's ochtends te dwingen naar een college te gaan. Uit mijn tijd in Leiden kan ik nog herinneren dat de vroegste colleges om 9 uur begonnen. Maar als ik 's ochtends vroeg, om 8 uur, op de campus van de TU Dortmund loop, zie ik in de praktikumzalen vaak al studenten in de weer. 8 uur 's ochtends!
   Verder hoef je van Duitsers geen small talk te verwachten. De bakker geeft je je broodjes, de slager je vlees. Ze zeggen verder niets, ook al kom je er al drie jaar week.
   In Palo Alto was ik drie keer bij een pizzabakker bij mij om de hoek geweest, en hij vroeg tijdens het wachten al waar ik vandaan kwam. En hij vertelde dat hij zelf ooit in België had gewoond. En dat hij uit het voormalig Joegoslavië kwam. Bosnië om precies te zijn. Enzovoort.
   Duitsers zijn kortaf. Duitsers zijn eerlijk, direkt. Jij vraagt, ik antwoord zo kort mogelijk. Ja. Nee. Leuk. Ik woon in Duisburg. Zich niet realiserend dat een vraag geen vraag is, maar een aanzet tot een conversatie.
   Voedsel is een andere cultuurschok. Overal eigenlijk. Maar ook daar raak je langzaam aan gewend. Dat noemde de professor de Sauerkraut fase. Duitsers houden van hun zuurkool, maar de eerste keer dat hij het at, dacht hij: wat is dit smerig. De tweede keer was het nog steeds smerig, en de derde keer wat minder. Na de vijfde keer raakte hij eraan gewend en nu kan hij niet meer zonder. Dat kan een gevaar zijn van integratie: je wordt op sommige punten duitser dan de Duitsers zelf. Een soort overcompensatie.
   Op welk punt ben ik duitser dan de Duitsers? Ik zou het niet weten. Ik houd niet van vroeg opstaan, ik klets graag in de kroeg met volstrekt vreemde mensen, en ik houd niet van zuurkool (behalve als mijn vrouw het klaarmaakt). Ik drink meer bier dan de gemiddelde Duitser. Maar dat deed ik in de Verenigde Staten al, dus om dat nu overcompensatie te noemen. Misschien is het de Pünktlichkeit. Ik kan er moeilijk meer tegen als niet alles pünktlich is. Als er een vergadering twee minuten te laat begint, als de trein een paar minuten vertraging heeft, als er een bus uitvalt.

Aan de Universiteit van Duisburg-Essen hield Arnon Grunberg vandaag een lezing over realisme. Hij las een aantal citaten voor, de meeste van J. M. Coetzee. Hij vertelde over zijn eigen werk. Hij zei: de mensen zeggen dat mijn werk absurd is. Of, om met Gerard Reve te spreken: Er komt geen normaal mens in voor.
   Maar wat is een normaal mens?
   Daarop kwamen we tijdens de vraag-en-antwoord sessie helaas niet meer terug.
   Waar kom je tegenwoordig nog normale mensen tegen? In de S1 naar Dortmund zie ik ze niet. Op de televisie ook niet. Maar dat is misschien inherent aan dat medium. Zodra er een camera in de buurt is, gaan mensen zich anders gedragen. En daarmee komen we op een tweede punt dat in Grunbergs lezing kort naar voren kwam: iedereen heeft niet één, maar meerdere identiteiten.
   Terug naar Realisme. Grunberg gaf ons een citaat van een andere schrijver, wiens naam ik vergeten ben. Literatuur haalt het gordijn weg en laat ons de werkelijkheid zien.
   In zoiets kan ik me vinden. Maar de werkelijkheid kun je nooit beschrijven. De werkelijkheid is voor ieder anders. Misschien kun je proberen om dicht bij de waarheid te komen. Voor mij wijst literatuur op de belangrijke dingen binnen de wereld. Het leven gaan niet om dat of dat of dat, maar om dit hier.

Op een aantal planten in onze tuin (tomaat, spercieboon, pompoen) zaten een groot aantal kleine, zwarte insekten. Fruitvliegjes die zich hadden vastgebeten in de stengels en bladeren, zo leek het.
   Ik kwam met een spuit met thiacloprid aan. Een neonicotinoide verbinding die het zenuwstelsel van insekten voortdurend stimuleert, waardoor ze te gronde gaan. Tenminste, dat is mijn hoop. Maar ik vertrouw op chemie. Dat heb ik vroeger gedaan, en dat doe ik nog steeds.

Vorig jaar hebben we in onze tuin een nieuw gazon ingezaaid. Dus moet ik nu elke twee tot drie weken maaien. Zaterdag was het ik vergeten, dus ging ik op zondagmiddag naar buiten met de motormaaier voor mij uit.
   In de tuin naast mij werd af en toe iets geroepen.
   Misschien een vader tegen zijn kinderen.
   'Ophouden!'
   'Is het nou afgelopen?'
   'Bent u nou klaar?'
   Blijkbaar had hij het tegen mij, en ik vroeg wat er was.
   'Er mag op zondag niet gemaaid worden!'
   Dat blijkt in Duitsland dus echt zo te zijn. Zelfs op werkdagen mag er slects op bepaalde uren een grasmaaier gehanteerd worden.
   De Duitser hecht waarde aan zijn zondagsrust. En ze willen natuurlijk gewoon redenen hebben om te zeuren.

Een Duitse krant, die een paar weken geleden gratis in Essen werd verspreid, gingen alle berichten slechts over geluk. Ik had hem snel uit.
   Ik probeer ook een verhaal te schrijven over geluk, maar makkelijk is dat niet. Het is eenvoudiger om over ellende te schrijven dan over positieve gevoelens zonder in clichés te vervallen. In de bundel "Zeeverhalen" van Maarten Biesheuvel, die ik vorige week in Leuven kocht, vond ik wel een verhaal waarin de hoofdpersoon zich gelukkig voelde. Maar ik ben Maarten Biesheuvel niet.

Ik zat in de trein van Dortmund naar Essen, en naast de schuifdeuren van de S-bahn stonden twee Fransozen te praten.
   In Bochum stapten twee meiden in. Een lelijke lesbo en een enorm heet creools meisje. Ze hoorden de jongens praten, en de creoolse vroeg aan de leukste jongen of hij Frans was. "Ik studeer namelijk Frans en zoek iemand voor bijles."
   Hij gaf haar zijn naam op Facebook. "Schrijf me maar," zei hij.
   Ik zag haar dijen stomen, ik zag in haar ogen hoe ze fantaseerde dat ze op een Franse pik zou rijden en "Oh lala" zou roepen als ze klaarkwam.
   Op Essen Hauptbahnhof stapte ik uit. Bij de supermarkt kocht ik een baguette en een flesje Bordeaux. Voor mij geen stomende dijen, voor mij geen oh lala. Maar dat overleefde ik wel.

Bij het overstappen in Luik kocht ik twee blikken van het goedkoopste bier. Carapils. Bon Soir. Voila. Merci. Au revoir.
   Water, gerstenmout, mais, hopextract en kleurstof (E150c - het ammoniak zout van caramelkleur). Dat waren de ingrediënten.
   Wat de functie is van een kleurstof in een bier dat in blik wordt geleverd, is mij onduidelijk, maar misschien zijn er mensen die het in een glas schenken. Ik dronk het rechtstreeks uit het blik. Twee blikken. Dat ook nog. Het ene na het andere. Ik voelde me Louis Tinner die op weg is van Brussel naar zijn woonplaats.

Ik was op bezoek in Leuven voor een bezoek aan verschillende departementen en een kennismakingsgesprek met de rector. Gelukkig zat het rectoraat vlak bij de grote markt, waar ik na de sessie een zeezuiper tripel en een Duvel tripel hop dronk. Daarvan word je wel licht in je hoofd - daar helpt zelfs geen schoteltje kaasblokjes tegen.
   Op weg naar het station kwam ik langs de tweedehandsboekwinkel De Slegte. Ik kocht Maarten Biesheuvels "Zeeverhalen" en Grunbergs "Het Bestand". Daarna bij de Spar supermarkt vier verschillende Belgische bieren. Een Duvel, een Martin's Klooster tripel hop, een Kasteel en een Hopus.
   Een tas vol boeken en bier - met een betere buit kun je niet huiswaarts keren.

Voor mijn vrouw maakte ik toetje van kokospudding met ananas en munt - in de vorm van Darth Vader. Nog nooit heeft Darth Vader zo bleek gezien.

In het slot Elmau bij Garmisch-Partenkirchen vindt vanaf vandaag een topontmoeting van de G7 plaats. De presidenten of minister-presidenten van Amerika, Canada, Japan, Duitsland, Frankrijk, Italië en Groot-Brittannië komen er samen voor besprekingen over weet ik wat. In Garmisch-Partenkirchen kwamen duizenden demonstranten bijeen. Er waren zelfs busreizen georganiseerd van München naar Garmisch.
   Maar het slot ligt ergens in de bergen. Te voet kwamen de demonstranten er niet - de kleine wandelwegen erheen waren makkelijk door de politie te blokkeren.
   Ook in München waren er tienduizenden mensen op de been om te protesteren.
   In elk geval kost het de G7-top 130 miljoen euro - mede door de hoge beveiliging en alle politie die wordt ingezet om demonstranten op afstand te houden. Maar volgens inofficiële berichten zou alles bijelkaar zelfs 360 miljoen kosten. Dan vraag ik me af: kunnen ze zo'n bespreking niet per Skype of satelliet-conferentie doen?

Rock am Ring is misschien het bekendste Duitse muziekfestival. Dit jaar is het dertig jaar geleden dat het voor de eerste keer plaatsvond, en het festival is ook voor de eerste keer verplaatst van de Nürburgring, een racecircuit in Nürburg, naar voormalig vliegveld Mendig.
   Mendig ligt in de buurt van Koblenz en niet ver van Andernach, de geboorteplaats van Charles Bukowski.
   Het festival duurt drie dagen - en er komen bands als de Foo Fighters, Slipknot, The Prodigy, Slash, Marilyn Manson, Motörhead, en een hele reeks bands de ik niet ken.
   Gisteren sloeg de bliksem drie keer in op het festivalterrein, met 33 gewonden als gevolg. Dus ik ben blij dat ik niet gegaan ben. Ik ben trouwens de oud voor meerdaagse festivals. Het enige festival waar ik een uitzondering voor zou maken, is het legendarische Wacken.

In bepaalde delen van Duitsland is Sacramentsdag, Fronleichnam of Corpus Christi een officiële vrije dag. We schijnen het aan een of ander nonneke in Luik uit de dertiende eeuw te danken te hebben. Ik noem het altijd maar 'happy cadaver day', vrolijke kadaver dag. Want daar gaat het uiteindeljk om. Het lichaam en bloed van Jezus eten respectievelijk drinken.
   Ik hield vandaag maar een barbecue in de tuin. Dat leek me op kadaver dag wel toepasselijk.

Vanaf volgend jaar zal ik mijn laboratorium aan de katholieke universiteit Leuven voortzetten. En daarbij hoort een nieuwe website, die komende maand de lucht in zal gaan. Nou ja, het net op.
   Vorige week zijn er al een aantal nieuwe foto's gemaakt. Met dank aan Look J Boden fotografie.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact