Festivals
Rock Werchter is waarschijnlijk het bekendste Belgische muziekfestival.
Het vindt plaats op een of ander boerengrasland in het dorp Werchter,
niet ver van mijn woonplaats Leuven. Op het station stonden grote
wegwijzers naar de bussen richting Rock Werchter.
Ik hou van muziekfestivals - maar op meerdaagse festivals ben ik nog nooit geweest.
Nou ja, een keertje. Op Lowlands. Toen ik zelf op moest
treden in de tent waar literatuur werd voorgelezen. Dat was om elf uur
in de morgen. We waren 's ochtends vroeg al uit Rotterdam weggereden.
Voor het optreden rookte ik een sjekkie. Dat vond ik wel
stoer. Ik rookte wel nauwelijks en was niet goed in sjekkies draaien,
maar dat kon me op dat moment niet schelen. Met bevende vingers bewoog
ik de zelfgedraaide sigaret naar mijn mond. Een Groningse dichter naast
mij deed hetzelfde.
Ik las voor voor een publiek van vier- of vijfhonderd man. Waren dat mijn 'seven minutes of fame'?
's Middags nam ik de bus en trein weer terug naar
Vlaardingen, want 's avonds moest ik bij het Vlaardingse festival
"Zomerterras" zijn.
28 juni 2017,
Steven Verhelst
Lekkere wijn
Ik was in Dortmund voor
werk. Na een paar biertjes en een maaltijd met collega's, kneep ik er
stiekem tussenuit en begaf me naar een wijnbar. Daar dronk ik een
Sloveense sauvignon blanc en een Montepulciano. De smaak deed me de
ogen sluiten, en ik vergat een kort moment de lelijkheid van de
Dortmundse binnenstad.
27 juni 2017,
Steven Verhelst
Seks
De krant berichtte dat
door sociale media er steeds minder aandacht is voor seks, en dat
jongeren hun eerste seksuele ervaringen later beleven dan vijf jaar
geleden.
Toen ik op de lagere school zat, praatten we al af en toe
over seks. Iemand had een strippoker spelletje op de Commodore 64. Een
ander had op een dot matrix printer een lange lap van bepaalde
letters en tekens uitgeprint. Als je daar van een afstand naar keek,
zag je een naakt wijf. Op de middelbare school werd dat alleen maar
meer. Alle jongens zaten met de hand in de broek hun huiswerk
Nederlands te maken, want het verhaal ging dat onze lerares geen
onderbroek onder haar rokje droeg.
Niemand had het nog gedaan, maar we zouden er zo bovenop
springen, als we de kans zouden krijgen, maakten we elkaar wijs.
Misschien kon je ons het best vergelijken met de kippen op een of
andere cartoon die een klasgenoot in zijn agenda geplakt had. In plaats
van een kop en nek hadden de kippen een grote penis. Ze stonden in een
rij en verdwenen een voor een tussen de benen van een geile boerin die
wijdbeens en met de rok omhoog op een hekje zat. Met gekromde nek
dropen ze even later af.
Tijdens een schoolexcursie naar Den Haag, een paar jaar
later, doken we met een paar klasgenoten een sexshop binnen. We
staarden naar de seksapparaten, die in grootte en variatie onze
fantasie teboven ging. Aan de zijkant waren een aantal cabines, waar na
het inwerpen van een gulden of rijksdaalder seksvideos werden vertoond.
Er ging ook een toiletrol op en in de hoek van de cabine stond een
pedaalemmertje. Anders zou het een knoeiboel worden. Met verhitte
hoofden kwamen we uiteindelijk bij Panorama Mesdag aan. En inmiddels
begonnen de eerste jongens uit mijn klas te beweren dat ze het gedaan
hadden.
Zou het er nu heel anders aan toe gaan? Is dit het
verlengde van de toenemende preutsheid die zich uit in het douchen met
onderbroek na het sporten? Of uit de hitsigheid zich tegenwoordig
anders, in de vorm van het sturen van naaktfoto's en filmpjes?
Ik ben blij dat ik opgegroeid ben in een tijd zonder
mobiele telefoons - een tijd van stiekeme blotetietenblaadjes bekijken
in de schoolkantine en fantaseren over de lerares zonder onderbroek.
21 juni 2017,
Steven Verhelst
Bier
Er komen steeds meer
bierbrouwerijen in Nederland - vele zijn eenmansbedrijven. Een goede
ontwikkeling uiteraard, want het Nederlandse bier is eenheidsworst.
Heineken, Amstel, Dommelsch, Grolsch, Brand, Bavaria - de markt wordt
overheerst door pils. Maar er zijn zoveel andere lekkere bieren.
Hobbybrouwers begrijpen dat en maken nu de stap naar de professionele
markt.
Een kennis van mij in Californië brouwt ook zijn
eigen bier, en in samenwerking met een kleine brouwerij heeft hij
een aarbei Lambiek ontworpen, welke nu op de kaart staat bij Sacrelege Brewing in Half Moon Bay.
België heeft ook ongelooflijk veel brouwerijen. Ik
drink vaak een nieuw biertje, maar ik denk dat ik nog geen 10% van alle
bieren uit België geproefd heb. Ik kan hier nog jaren blijven
wonen.
18 juni 2017,
Steven Verhelst
Fietskar
Ik heb een aanhangertje
gekocht voor achter mijn fiets, waar mijn drie maanden oude dochter in
kan zitten. Nu fietsen we samen door de buurt; naar de supermarkt, naar
de bakker, naar het park. Met een paar handelingen zet je er een derde
wiel onder en kun je er mee hardlopen. Dat deed ik vandaag - het was de
tweede keer sinds de geboorte van mijn dochter dat ik aan sport deed.
Na twee rondjes in het park was ik buiten adem, maar gelukkig had ik de
kar bij me om de schuld te geven.
15 juni 2017,
Steven Verhelst
Vaderdag
In België is het een
week eerder vaderdag dan in Nederland. Op mijn eerste vaderdag kreeg ik
een sleutelhanger met handafdruk van mijn dochter.
11 juni 2017,
Steven Verhelst
Innovatief bier
Dit jaar werd voor de derde keer het Innovation Beer Festival in Leuven georganiseerd. Uiteraard was ik van de partij.
Ik dronk zuur bier van spontane gisting met rabarbersmaak,
bier dat niet gehopt was, maar op smaak gebracht met groene
jasmijnthee, bier waar chinese peper in zat, en nog veel meer
interessante combinaties. Misschien moest ik in de toekomst ook zelf
maar eens gaan brouwen.
5 juni 2017,
Steven Verhelst
Vrouwen in de wetenschap
Ik was uitgenodigd als
lid van een discussiepanel bij een bijeenkomst van jonge chemische
groepsleiders in Utrecht. De volgende generatie professoren scheikunde,
zeg maar.
Een van de stellingen ging over het aantal vrouwelijke
professoren. Waarschijnlijk hadden ze mij uitgenodigd naar aanleiding
van het opiniestuk
dat ik in januari voor De Volkskrant schreef. Waarin ik met behulp van
een aantal cijfers aangaf dat de lekkende pijplijn van vrouwen in de
wetenschap en het glazen plafond aan de universiteit niet bestaat. Het
misverstand van de lekkende pijplijn komt voornamelijk omdat de cijfers
verkeerd geïnterpreteerd worden. Het percentage vrouwelijke
professoren wordt namelijk altijd vergeleken met het percentage
promovendi van nu. Maar daarbij wordt vergeten dat er gemiddeld
ongeveer 19 jaar zit tussen promotie en professorschap.
Een paar weken later kwam het Rathenau instituut
met een studie die precies dezelfde gedachte van de 'diagonale
pijplijn' met vertraging van 19 jaar. Zonder naar mijn artikel te
verwijzen, maar goed.
In discussies over vrouwen in de wetenschap gaat het vaak
om het onderbuikgevoel. Er wordt minder naar cijfers gekeken, maar meer
naar eigen ervaringen en verhalen van anderen. Maar dat zijn
individuele zaken. Als er naar de gemiddelden gekeken wordt, zul je
zien dat vrouwen bij het benoemen tot hoogleraar zelfs lichtelijk
bevoordeeld worden. Maar dat is een verhaal dat niemand wil horen.
Ook in Utrecht ging de discussie die kant op. "Ja, maar ik
heb dat anders ervaren." of "Ik ken een collega die..." Verder ging het
over de faciliteiten voor vrouwelijke professoren. Dat er weinig
rekening gehouden wordt met het krijgen van kinderen. Maar dat is een
andere kwestie. Daarin gaat het niet om het aanstellen van professoren,
maar om condities die bestaan voor professoren als zij eenmaal zijn
aangesteld.
Gelukkig was er na afloop van de discussie bier en wijn. Zodat het toch nog een geslaagde middag werd.
2 juni 2017,
Steven Verhelst
|
|
Archief 2017
|
