Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat het Nederlands Elftal het EK 1988 won (en veertig jaar geleden sinds de verloren finale op het WK in Argentinië).
   De doelpunten zijn uiteraard ontelbare keren herhaald, dus ik weet niet van wanneer die in mijn herinnering staan. Het doelpunt van Kieft tegen Ierland, dat voorkwam dat we voortijdig werden uitgeschakeld. De 2-1 tegen West-Duitsland in de halve finale. De volley van Van Basten in de finale tegen de USSR. Maar wat ik me nog steeds herinner van die dag - wat in mijn geheugen staat sinds dertig jaar - zijn de bovenbenen van doelman Hans van Breukelen, meedeinend op het ritme van het geklap en gezang, toen de spelers de cup ontvangen hadden en de pers de tijd kreeg hen te fotograferen. Hoeveel reddingen had hij gedaan, met de arm, met het been? Nu schudden die benen ontspannen mee - de klus was geklaard, en Holland werd omgetoverd in een oranje gekkenhuis.

In een lokale winkel met bioproducten vond ik 'Cannabier' - een bier met cannabis erin. Vooral populair bij oude oma's en rastafari's, zei de verkoper tegen me.
   Ik kocht twee flesjes - al had ik geen dreadlocks en stond de tijd met kleinkinderen nog ver voor me.
   High of dronken werd ik er niet van. Maar misschien had ik er te weinig van gekocht.

Het WK voetbal interesseert mij weinig. Zelfs als Nederland meegedaan zou hebben.
   Vier jaar geleden woonde ik nog in Duitsland. Nederland miste de finale na een verlies tegen Argentinië via strafschoppen. Tijdens het laatste deel van de finale tussen Duitsland en Argentinië lagen mijn vrouw en ik al in bed - niet om te flikflooien, maar omdat we moe waren.
   Vorige jaar tijdens mijn zomervakantie in Zeist liep ik met mijn paar maanden oude dochter langs de KNVB campus. Nu pas schrijf ik erover. Dat geeft wel aan wat voor voetbalfan ik ben.

Elke keer als ik met de trein van het Leibniz Instituut in Dortmund terug naar Leuven rijd, stopt de intercity van Bochum naar Aken in het dorpje Geilenkirchen.
   Op een of andere manier moet ik bij het passeren van dit dorp altijd aan Gerard Reve denken. Hoe hij, met ontbloot onderlichaam in een klein katholiek kerkje, voor een altaar met Mariabeeld, zijn heilig vocht plengt. Ik ben er van overtuigd dat hij dit, al dan niet opgegeild door het drinken van een paar glazen rode wijn, ooit ten uitvoer heeft gebracht, denkend aan De Meedogenloze Jongen, met wie hij samen onkuise jonge jongens zou straffen door ze met een dunne roede de fluwelen broek van hun billen af te ranselen.
   Of dit tegenwoordig nog kan, is de vraag, want tegenwoordig zitten overal camera's. Misschien zelfs in de ogen van Maria.

Ik had nog nooit een witte tijger gezien.
   Siegfried & Roy traden er mee op. In hun show in het Las Vegas Casino The Mirage figureerden witte tijgers en witte leeuwen, tot Roy in 2003 door een witte tijger werd gebeten tijdens een show. Hoewel Roy het overleefde, betekende het incident het einde van hun optredens.
   Dit weekend zag ik in een dierentuin in de buurt van Brussel een witte tijger. Sterker nog: ik zag een witte tijger die met gebogen rug een flinke hoeveelheid drek uit zijn achterste drukte. Hij wiebelde met zijn achterlijf om de laatste slierten smurrie in het gras te doen belanden en daarmee zijn pels niet te bevuilen. Zoiets zie je dan weer niet in een Magic show.

Je hoort wel eens van mensen die in een ander lichaam zijn geboren. Transgenders, sekslozen - meestal heeft de identiteitscrisis iets met seks te maken, als heb ik ooit een documentaire gezien, bij de VPRO meen ik me te herinneren, waarin iemand graag een zeemeermin wilde zijn.
   Het verlangen naar een identiteit als zeemeermin schijnt meer voor te komen. Er zijn zelfs Nederlandse Kampioenschappen zeemeerminzwemmen, maar dit terzijde.
   Bij het zien van bovenstaande gans had ik een sterk vermoeden dat ik met een gans in een verkeerd lichaam te doen had. Een gans die eigenlijk een flamingo was.
   Er bestaan homofiele pinguins, necrofiele eenden, honden die met katten samenleven, dus een gans die als flamingo door het leven wil, zou ik niet eens zo vreemd vinden.

Bekentenisliteratuur - u kent het misschien wel. Het dagboek, de autobiografie, de blog met persoonlijke ontboezemingen.
   In een Frans kasteel is bij een verbouwing een dagboek gevonden dat door een timmerman op de onderkant van een houten vloer geschreven was, in 1880. De schrijver biechtte op dat een vriend van hem ruim tien jaar eerder verschillende keren overspel had begaan en de buitenechtelijke kinderen had omgebracht na de geboorte.
   Het ligt voor de hand om nu Gerard Reve te citeren. "Het is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven."

2 juni 2018, Steven Verhelst

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

---