De afgelopen twee weken waren vermoeiende vakantiedagen. Ik leefde op een dieet van Diet Coke en rode wijn. Diet Coke om mij wakker te houden en rode wijn om me weer in slaap te sussen.
   De laatste twee dagen heb ik niets gepland. Ik zit wat in de bibliotheek van de Stanford University School of Medicine en probeer te schrijven - met een Diet Coke onder handbereik.

Ik rijd door Santa Ynez Valley met The Rolling Stones op de stereo en ik stop bij verschillende wijngaarden om pinot noir, viognier en syrah te proeven. Het zijdezachte mondgevoel van een goede pinot noir heb ik op deze blog ooit vergeleken met een kus van de liefste vrouw ter wereld.
   Liever dan wijn proeven zou ik met een vrouw door deze heuvels rijden, en af en toe stil houden om haar te kussen. Maar de stoel naast mij is leeg – de liefste vrouw ter wereld wacht ergens anders op me. You can’t always get what you want. Maar een goede pinot noir, een Hitching Post Highliner bijvoorbeeld, is een goed alternatief.

In Factotum hoort Henri Chinaski – de alter ego van Charles Bukowski – een gesprek tussen twee oude mannen:
   “Woman wanted to fuck me last night. I said, ‘No, baby, nothing doing.’”
   “Yeh?”
   “Yeh. I told her I’d do it if she gave me five bucks. It takes five bucks worth of steak to replace that jizz.”
   “She give you the five bucks?”
   “Nah. She offered me a can of Campbell’s mushroom soup.”
   Ik betaalde mijn eigen steak vanavond, en de vrouw naast me aan de bar was lelijk en had haar vriend bij zich. Ik zou het allemaal wel weer zelf moeten doen, alleen op de hotelkamer.

In Los Angeles bezocht ik het Museum of Neon Art. Ik verwachtte grote, verlichte uithangborden aan de gevel, maar het was een piepklein museum dat in een tijdelijk pand gevestigd was. In eerste instantie was ik er gewoon voorbij gelopen.
   De deur zat op slot, maar er hing een bordje met ‘even kloppen’. Ik klopte en een minuut later kwam een vrouw opendoen.
   ‘Is dit zo’n gevaarlijke buurt?’ vroeg ik.
   ‘Nee,’ zei de vrouw, ‘maar ik was achter in het museum, en anders kan iedereen zomaar binnenlopen.’
   Ik dacht dat dat de bedoeling was van een museum, dat je zomaar kon binnenlopen.
   Een kwartier later stond ik weer buiten. Had ik in elk geval nog genoeg tijd om andere dingen te doen.

In mijn motel in Twentynine Palms werd ik om vijf uur ’s ochtends wakker. De gast in de kamer naast mij was al op. Hij had de televisie aangezet. Want dat is het eerste wat Amerikanen doen als ze wakker worden. Nu stond hij onder de douche.
   Men spreekt weleens van ‘Amerikaanse toestanden’. Maar dit is pas een Amerikaanse toestand: de televisie luid aanzetten en dan onder de douche springen. Het verbaast me niets dat mensen in dit land af en toe gek worden, een vuurwapen oppakken en in het rond beginnen te schieten.

Ik maak een wandeling in de woestijn, tussen de Joshua trees. Ik ben alleen met de natuur, en met mijn gedachten.
   Behalve hagedissen en vliegen zie ik geen enkel levend wezen. Totdat ik aan een bepaald soort struik kleine zakjes van zijde ontdek waarin rupsen zitten. Binnen afzienbare tijd zullen hier vlinders rondzwermen die de mensen die hier lopen verbazen.
   Ikzelf wil niet verbaasd worden, ik wil andere mensen verbazen. Maar de metamorfose die die daarvoor moet zorgen, laat nog op zich wachten.
 

Ik reed van Las Vegas door de Mohave woestijn naar het plaatsje Twentynine Palms. Omdat ik mijn huurauto ergens anders terugbreng, had ik geen navigatiesysteem gekregen. Maar ik had aanwijzingen uitgeprint van Google maps. Dat had ik wel vaker gedaan en het was altijd goed gekomen.
   Dit keer kwam het niet goed. Ik reed over een weg door de woestijn en het begon al donker te worden. Ik kreeg een steeds sterker vermoeden dat mijn motel hier niet kon zijn.
   Uiteindelijk kwam mijn redding van een jonge vrouw die op een paard over het asfalt reed. Ze had golvend blond haar en een gulle lach, en ze zei dat ze met haar paard het hele land door trok. Even wilde ik vragen of ik mee mocht. Dat we met zijn tweeën op hetzelfde zadel verder zouden gaan. Maar toen bedacht ik dat ik mijn motel al betaald had en ik vroeg haar waar Twentynine Palms was.
   ‘Dat is meer dan dertig mijl terug,’ antwoordde ze.  'Ik er een hele tijd terug doorheen gereden.'
   Ik bedankte haar, keerde mijn auto, scheurde weg, en besloot om voortaan Yahoo maps te gebruiken. En vaker vrouwen op paarden aan te spreken.

Ik was in Las Vegas, de stad waar alle lusten bevredigd kunnen worden. Tegen betaling uiteraard.
   Het enige waarmee je geld kunt winnen, is poker. Slot machines, roulette, black jack – overal verlies je het op een gegeven moment van het casino. Maar bij poker speel je tegen andere spelers. En gelukkig voor de goede spelers komen de slechte spelers altijd weer terug.
   Ik zat in de MGM Poker room aan een tafel met vier zwijgzame spelers en vier luidruchtige spelers. De luidruchtige spelers woonden in Vegas en speelden meerdere avonden per week. Maar ik won. Zodat ik mijn verliezen van de vorige avond kon compenseren.
   Uiteindelijk ging het mij niet om het geld, al voelt winnen natuurlijk beter. Maar het beste voelde het compliment van een van de luidruchtige spelers. Dat het moeilijk was om mij te verslaan.

Nog voordat ik bij de baggage claim kwam, had ik de eerste slot-machines al gezien. Ze stonden gewoon in de aankomsthal van het vliegveld.
   Ik heb geen interesse in slot-machines - ik was naar Vegas gekomen om poker te spelen. Maar voorlopig betekende Vegas vooral wachten: op mijn koffer, op de shuttle bus, op mijn huurauto.

Tijdens mijn vakantie in Californië doe ik een aantal proefjes waarbij muizen geïnjecteerd worden met stofjes die ik in Duitsland gemaakt heb. Ik moest kort denken aan het verhaal Vivisectie in Serpentina’s Petticpoat van Jan Wolkers. Twee uur na de injecties werden de muizen gedood en haalden we de organen eruit. Het was een vreemd gevoel om dierproeven te doen, maar veel dieren in de bioindustrie zijn slechter aan toe. Een labmuis heeft het zo slecht nog niet.

De eerste dagen in Californië logeer ik bij Martijn en Kim. Martijn is een vogelaar, en toen we vanochtend naar Stanford liepen, liet hij mij een specht, een gespikkelde valk en een of andere vogel met een kuif zien.
   Martijn heeft kort geleden een nieuwe telelens gekocht. Om betere foto’s van vogels mee te maken. Maar volgens mij is het gewoon compensatie-gedrag. Ik zal het eens aan zijn vriendin vragen.

Op reis kom je vaak vreemde mensen tegen, maar vooralsnog vielen mijn waarnemingen tegen. Het vreemdste wat ik op Washington International Airport zag, was een zakenman die een worteltje uit zijn binnenzak van zijn jasje haalde, er een hap van nam, en het vervolgens weer weg borg.
   Nadat ik de douane gepasseerd was, had ik nog een uur voordat mijn vlucht naar San Francisco vertrok. In een bar goot ik een pint Sam Adams naar binnen. Mijn gedachten gingen terug naar vijf weken geleden, toen ik ’s avonds op straat een Duits meisje kuste, terwijl de sneeuwvlokken op ons neerdaalden.
   Links van mij dronk een man een cocktail met een olijf. Op de knokkels van zijn rechterhand zaten witte schimmelplekken. Rechts van mij at een man een schnitzel van samengeperst kippenvlees. Ik bestelde nog een Sam Adams. Het was negentien graden in Washington DC, maar liever had ik nu weer in de sneeuw gestaan.

Op veel openbare toiletten in Europa vind je condoomautomaten. Tenminste, bij de heren. Ik weet niet hoe de condoomsituatie in het vrouwentoilet is.
   Duitsers zijn geile beren; dat heb ik al eerder geconstateerd. En Duitsland is vooralsnog het enige land waar ik in de condoomautomaten op het vliegveld ook een zogenaamd travel pussy heb gezien. Een seksspeeltje voor eenzame heren – wanneer condooms overbodig zijn.
   Ik stond in het toilet van de vluchthaven München, greep naar mijn portefeuille en kocht er eentje. Voor een vriend, niet voor mijzelf uiteraard.

In de twee dagen voordat ik op vakantie ga, heb ik een druk schema op mijn werk. Er moest nog veel gebeuren, maar door stress laat ik me niet overmannen.
   In de Verenigde Staten zie je op sommige parkeerterreinen van supermarkten tafeltjes staan met het opschrift "Free stress test". Ik heb nooit zo'n test gedaan, en ik zal het ook nooit doen. Het zijn namelijk mensen die je voor de Scientology beweging proberen te recruteren. En Scientology betekent: onschuldige mensen geld proberen af te troggelen. Dan maar liever nog een dagje stress.

Twee jaar geleden ging mijn toenmalige digitale camera stuk, na vier jaar intensief gebruik. Ik kocht een nieuwe bij Fry's in Palo Alto, die nu ook alweer naar de klote is. Maar niet door intensief gebruik. Ik had hem in een plastic tasje zitten, en ik vermoed dat er in de trein een dikke Duitser op is gaan zitten. Met fatale gevolgen voor het weergave-scherm.
   Nu heb ik weer een nieuwe. Ook die zal ooit naar de klote gaan. Maar ik zal hem uitbuiten, zo veel mogelijk foto's maken. En filmpjes wellicht, want ik heb een extra snelle geheugenkaart gekocht.

De bloemetjes en de bijtjes – altijd een interessant onderwerp. Want seks is essentieel voor de instandhouding van biologische soorten. Ook bij veel planten.
   In tegenstelling tot dieren houden planten er een weinig actief seksleven op na. Ze hebben allerlei trucs ontwikkeld, beloningen voor dieren om het vuile werk op te knappen. De bevruchting vindt plaats door insecten, in ruil voor nectar, de verspreiding van de zaden gebeurt door fruit-etende dieren.
   Plantseksualiteit is ingewikkelder dan ik dacht. Er zijn planten met hermafrodiete bloemen, planten met zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen, planten met alleen mannelijke of vrouwelijke bloemen, en planten met een mengsel van deze bloemen.
   Toen ik onlangs een ommetje door de buurt maakte, zag ik bovenstaande boom. Een duidelijker voorbeeld van een vrouwelijke boom had ik nog niet gezien.

Bij de ingang van ons gebouw werd gisteren een kastje gemonteerd voor een defibrillator, naast de brandmelder. Misschien is er een hartpatiënt in het gebouw komen werken. Of men verwacht schokkende wetenschappelijke resultaten. Maar waarschijnlijk is er een nieuwe regelgeving van kracht gegaan. Want regels, daar is men hier goed in.

Gisteravond was het boekenbal, maar ik stond tot elf uur 's avonds in mijn lab. Om nog twee stofjes in elkaar te zetten die ik naar de Verenigde Staten moet sturen.
   Toen ik thuiskwam, schonk ik mijzelf een welverdiend biertje in. Dronken, zoals al die schrijvers op het bal, werd ik er niet van. Maar ik moest de volgende dag gewoon weer werken. En Harry Mulisch niet.

Mijn laptop is mijn leven. Proza, poëzie, wetenschappelijke resultaten – alles staat er op. Vandaag heb ik voor het eerst sinds lange tijd een back-up van mijn harddrive gemaakt. Vroeger deed ik dat elke donderdag, wanneer ik naar de kroeg ging. Ik dronk bier terwijl mijn computer alle bestanden kopieerde. Tegenwoordig ga ik donderdags niet meer de kroeg in, en dat is eigenlijk onverantwoord.

Ik woon niet meer in Nederland, dus ik heb niet gestemd voor de gemeenteraadsverkiezingen. Sterker nog: ik heb nog nooit gestemd voor de gemeenteraadsverkiezingen. Het interesseert me niet zo veel. Het is meer een graadmeter voor de Tweede Kamerverkiezingen later dit jaar, wanneer ik wel ga stemmen. Hopelijk wordt de PVV niet de grootste partij, en krijgt iemand anders dan Geert Wilders de positie van minister-president, zodat ik mij niet gedwongen voel om voorgoed uit Nederland weg te blijven.

Toen ik al geruime tijd uit Palo Alto verhuisd was, stond op Google Maps mijn auto nog steeds geparkeerd bij mijn appartement aan Alma Street. Toen ik vandaag weer eens keek, was mijn Corolla verdwenen. Vervangen door een andere auto, door een andere foto.
   Nu ben ik officieel weg uit Californië. Maar komende maand keer ik er weer terug – wie weet word ik weer door Google vastgelegd.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact