Alles verliep volgens schema. De taxi, die me naar het vliegveld van München bracht, was ruim op tijd. De chauffeur sprak Beiers en het enige wat ik kon verstaan was zijn klaagzang over de verloederende woonomstandigheden in de buurt. Er waren volgens hem te veel Polen, te veel Hongaren, te veel Roemenen, te veel Tsjechen en te veel  Bulgaren.
   Met het meisje dat mij mijn boardingpas gaf en mijn bagage incheckte, was ik graag de koffer ingedoken. Daarvoor was er tijd genoeg en er stond geen lange rij wachtenden.
   'Wanneer heb je koffiepauze?' vroeg ik nog.
   Maar ze negeerde mijn vraag. 'Prettige reis.'
   De problemen begonnen pas nadat we in Washington DC geland waren. Op mijn schema stond dat ik een koud glas ale zou drinken in de vliegveldbar van Terminal D. Maar ik had geen rekening gehouden met de immigratiedienst, waar ik een uur moest wachten. De rij bewoog nog langzamer dan in de Efteling. Gelukkig haalde ik mijn aansluiting nog net en landde ik precies volgens schema.

Ik heb veel dingen in de Verenigde Staten gekocht – boeken, schoenen, laptops, wijn, fototoestellen, usb-sticks, zonnebrillen, fietsbanden, balkonstoelen. Maar nooit een portemonnee. Protemonnees koop ik altijd in Europa.
   De meeste Amerikaanse portemonnees bieden geen plaats voor kleingeld. Kleingeld moet je aan zwervers geven, los in je zak laten rinkelen of thuis in een jampot stoppen, zodat je genoeg kwartjes hebt wanneer je naar de wasserette moet.

De laatste jaren heb ik weinig hamburgers gegeten. Veel minder althans dan toen ik in de VS woonde. Het liefste at ik hamburgers bij In 'n Out burger, of bij Murder Burger, waar ze een struisvogelburger serveren.
   De Hamburger is ooit in 1900 uitgevonden toen een man een klein etablissement in New Haven, Connecticut, binnenstormde en vroeg om een vlugge hap die hij mee kon nemen. De uitbater snelde naar de keuken en stopte een gegrild stuk gehakt tussen twee boterhammen. Even later vertrok de klant met de allereerste hamburger. Zo gaat het verhaal tenminste.
   Het etablissement in New Haven is nog geopend, en nog steeds serveren ze hun hamburger zoals die toen gemaakt werd: tussen twee getoaste boterhammen, met kaas, tomaat en ui. En verder niets.

Mijn vader claimt dat hij bij het ingaan van de zomer- en de wintertijd last heeft van een 'jetlag'. Mij doet het niets. Ik hou van lange zomeravonden. Van mij mag de klok best twéé uur vooruit.

Duitsers houden van demonsteren. Vooral links-georiënteerde jongeren. Of het nu een demonstratie tegen gen-techniek is of voor lagere studiekosten, je komt er altijd punkers met piercings in hun gezicht tegen.
   Vandaag waren er demonstraties in Berlijn, Hamburg, Keulen en München voor het sluiten van alle kerncentrales.
   Van alle elektriciteit in Duitsland komt 23% uit kernenergie, bijna de helft komt uit kolencentrales en een flinke 17% uit wind, biomassa en zonnepanelen (dat percentage duurzame energie is bijna net zo hoog als de 19% van de Amerikaanse staat Californië).
   Uiteindelijk moet kernenergie natuurlijk verdwijnen, maar op korte termijn betekent dat de bouw van meer kolencentrales. En daar zal te zijner tijd ook wel weer tegen gedemonstreerd worden.

In Duitsland krijgen werknemers – afhankelijk van hun leeftijd – ongeveer 30 vakantiedagen per jaar. Ik heb er 29; in de VS had ik er slechts 10.
   De dagen die ik vrij neem, moet ik invullen op het schema Erholungsurlaub. Duitsers moeten veel erholen, en daardoor bedraagt het gemiddelde aantal gewerkte uren per week slechts 27. Ter vergelijk: in Frankrijk is het 30, in Engeland 32, de VS 35 en in Zuid-Korea 44.
   Zelf hou ik trouwens meer van vakanties die volgepland zitten met activiteiten. Voor Erholung heb ik aan zondagmiddag genoeg.

Er is heisa, rond Knut, de overleden ijsbeer uit de dierentuin van Berlijn. Hij heeft zowat dezelfde celebrity-status als Boris Becker. Knut heeft een eigen Wikipedia-pagina, er zijn boeken en liedjes over hem geschreven, zijn afbeelding stond op een Duitse postzegel, in kranten en op de cover van glossy’s zoals Vanity Fair.
   Nu is hij dood.
   Vanwege stress, zeggen ze.
   De dierentuin had Knut samengezet met drie vrouwtjes. Natuurlijk levert dat stress op. Samenleven met één vrouw is al lastig, laat staan met drie. Maar dat is dan ook de enige reden dat ik mij met de ijsbeer kan identificeren.

Ik houd van tropische vruchten. Van cherimoya en physalis. Van mango, papaya en passievrucht.
   Al vaker heb ik geschreven over de belabberde fruitsituatie in de Duitse supermarkten. Van ellende ben ik zelf maar zaden in potgrond gaan stoppen. In mijn appartement staan nu cherimoya boompjes, een vijgenboom, een avocadoboom, een kiwiplant en passievruchtplanten. Vruchten komen er vooralsnog niet aan. Misschien moet ik niet alleen 's winters maar ook 's zomers de kachel aanzetten. Of in de weer gaan met UV-lampen die wietkwekerijen wel gebruiken. Een makkelijkere oplossing is verhuizen. Naar Hawaii, Singapore, Australië.

Als je je ziek voelt, kun je naar de huisarts. Als je huisdier ziek is, kun je naar de dierendokter. Maar waar kun je met je zieke planten heen? Nergens. Je moet zelf maar wat aanmodderen.
   Mijn avocado-boom, die ik uit een pit gekweekt heb, krijgt hier en daar bruine vlekken op de bladeren. Een virus, een bacterie, een schimmel? Om de infectie in te perken, knip ik elk blad dat vlekken vertoont prompt weg. Het voelt als een amputatie tegen een verkoudheid, maar gelukkig gaat het weer wat beter.

Er zijn zo veel speciale dagen in een jaar, dat sommige voorbij gaan zonder dat ik er bij stil sta. Maandag, 14 maart, bijvoorbeeld. 14 maart is pi (3,14) dag. Leuk voor wiskundigen. Maar er is meer op 14 maart. Vandaag hoorde ik dat het ook steak & blowjob dag is. Waarschijnlijk interessanter voor een groter publiek. Ik noteer het alvast in mijn agenda voor volgend jaar.

'Belangrijke dingen kun je het beste met je meedragen in plastic tassen.' Dat zei de vader van de hoofdpersoon in Grunbergs Blauwe Maandagen.
   Ik heb altijd naar het vliegveld willen gaan met slechts een plastic tas bij me – geen koffer, geen rugtas, geen laptop, niets. Vandaag was het zo ver. Ik had een krijtstreeppak aan en droeg een plastic tas bij me. Daar zaten de enige belangrijke dingen voor deze reis in: mijn paspoort, mijn boardingpas, mijn tandenborstel, een frisse boxer en een schoon paar sokken.

Het wielerseizoen is een paar weken geleden met De Omloop Het Nieuwsblad al begonnen. Vandaag pas kwam mijn fiets uit zijn winterslaap. In de kelder haalde ik het deken weg, dat ik in oktober over hem heen had gelegd.
   Het fietsen over de geasfalteerde landwegen, tussen de boerderijen door, ging nog stroef – ondanks de vers ingevette ketting en banden met 6 bar luchtdruk vanbinnen. Maar het platteland heeft ook zijn voordelen: af en toe een kilometer achter een traktor als gangmaker; uit de wind, de blik naar voren, en het hoofd leeg.

Ik gebruik al jaren de internetbrowser Firefox. Het is sneller, veiliger en esthetischer dan Microsoft Internet Explorer. Maar om een of andere reden er zijn nog altijd mensen die Internet Explorer gebruiken.
   Microsoft zelf is een actie gestart om  het gebruik van Internet Explorer 6 terug te dringen. IE6 is een gevaar voor de mensheid. Of misschien niet voor de mensheid, maar wel voor de gezondheid van je pc. Het kan moderne websites niet goed weergeven en zit vol veiligheidslekken.
   Tijd om over te stappen?

Stamcellen zijn een hype, in de behandeling van tal van aandoeningen.
   Bij kaalheid blijken de stamcellen in de haarfollikels niet minder te worden. De differentiatie van stamcellen in zogenaamde progenitorcellen is het probleem. Er is geen sprake van kaalheid, slechts van microscopisch kleine haren. Wat nodig is, is een shampoo die de stamcellen tot differentiatie aanzet. Of niet. Want een geschoren kop is natuurlijk veel prettiger.

Soms zijn er dagen waarover niets te schrijven valt; dagen waarop alleen oninteressante dingen gebeuren, waarop alleen oninteressante mensen voorbijkomen. Zulke dagen komen veel voor in Duitsland.
   Wanneer ik naar de VS ga, hoop ik weer interessante mensen tegen te komen. UFO-jagers, dronken pokerspelers, strippers, wannabe-Hollywood acteurs, mensen met dromen, mensen met vervlogen dromen.

Theebladeren bevatten per gram meer cafeïne dan koffiebonen, maar omdat koffie tijdens het zetten veel sterker wordt geëxtraheerd, bevat een kop koffie ongeveer twee keer meer cafeïne dan een kop thee. Cafeïne zit niet alleen in koffie en thee, maar ook in cacao-bonen, de matéplant en natuurlijk de kola-noot.
   Het stimulerende effect van cafeïne komt (hoogstwaarschijnlijk) doordat het als antagonist van adenosine werkt. Adenosine heeft in de hersenen een remmend effect, dat door cafeïne teniet wordt gedaan. Maar er zijn ook effecten aan de buitenkant van het lichaam. Recent in vitro onderzoek laat zien dat cafeïne-behandeling van haarfollikels haargroeiremming door testosteron vermindert.
   Zelf beperk ik mijn cafeïne-inname tot twee kopjes thee tijdens het ontbijt. Misschien moet ik die thee niet opdrinken, maar in plaats daarvan over mijn hoofdhuid gooien – wie weet is in een paar maanden mijn kaalheid dan geschiedenis.

Een bedrijfsgeheim, ofwel Trade secret, is een effectieve manier om een produkt te beschermen. Beter  dan patenten, want patenten vervallen na verloop van tijd. Het recept van Coca Cola is bijvoorbeeld een bedrijfsgeheim.
  Dr Pepper bevat 23 verschillende smaakingrediënten. Tenminste, dat beweert hun website. Het exacte recept is weer een trade secret, dus zelf maken is er helaas niet bij. Ik zal nog vier weken moeten wachten.

Dr Pepper is een van mijn favoriete frisdranken, maar hier in Beieren heb ik het nog nooit gezien. Ze hebben wel meer niet in Beieren: geen kroketten, geen Belgische biertjes, en Mark van Bommel is ook al vertrokken.
   Eind deze maand vlieg ik naar de westkust van de Verenigde Staten. Dan ga ik op dieet. Een dieet van Dr. Pepper.

Karl-Theodor zu Guttenberg is vandaag afgetreden. Vorige week verloor hij al zijn doktor-graad, nu mag hij zich ook geen minister meer noemen. En Angela Merkel zal hij ook wel nooit meer opvolgen.
   Karl-Theodor Maria Nikolaus Johann Jacob Philipp Franz Joseph Sylvester Freiherr von und zu Guttenberg blijft natuurlijk wel gewoon van adel. Want adellijke titels raak je nooit kwijt. En daarom zijn ze ook niets waard.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact