Het komt niet vaak voor dat ik iemand tegenkom, van wie ik tijdens het eerste biertje weet dat hij ook van cactussen én Herman Brusselmans houdt. Vanavond gebeurde dat, tijdens het laatste bezoek aan mijn stamkroeg Gordon Biersch, aan Emerson Street in Palo Alto.
   Tijdens ons tweede glas waren we het al eens: pas als je een cactus kunt aaien, kun je met vrouwen omgaan.
 

Ik zit aan de grond. Of eerlijk gezegd, op de grond. Bijna al mijn spullen die ik in mijn apartement had staan, zijn verkocht. Stereo, printer, bureau, stoelen, keukentafel.
   Mijn telefoon, lamp en laptop staan op het ladenkastje dat als enige nog over is.
   Ik ga geknield voor u om dit te kunnen schrijven.
 

Vanavond zag ik Iron Man (alweer een slappe verfilming van een Marvel Comic), in de Drive-in bioschoop bij Capitol Expressway in San Jose.
   Weinig dingen zijn Amerikaanser dan een Drive-in bioscoop. Eigenlijk moet je een mooi meisje op de bijrijdersstoel (of op je schoot) hebben zitten. Door recent gebrek aan een vriendin had ik een zak chips op mijn schoot. Ook lekker.

De Verenigde Staten hebben zo veel oorlogen gevoerd, dat ze alle gesneuvelden op dezelfde dag herdenken, Memorial Day. Memorial Day is de laatste maandag in mei. Maar niemand die ik vandaag sprak, had het over oorlogsslachtoffers.
   Op Memorial Day wordt er voornamelijk gewinkeld, gebarbecued, en bier gedronken. Zo aangenaam kan herdenken zijn.

Gisteravond gaf ik een afscheidsfeestje voor vrienden en collega’s. Het was druk en luidruchtig, maar de buren zijn niet komen klagen. Dat moeten ze ook niet durven, want zelf spelen ze elke avond viool of cello.
   De ochtend wachtte op mij met lege flessen, chipskruimels, hoofdpijn, en een treurig gevoel.
   ’s Middags was alles weg. De flessen, de kruimels én de hoofdpijn. Met dank aan een aspirine en mijn stofzuiger.
   Het enige wat bleef, was de treurigheid. Ooit hoop ik een stofzuiger te vinden die ook daar iets aan kan doen.

Ek het twee Afrikaanse tydskrifte gekreeg en ek dog ek skryf hier een paar lyne in ’t Afrikaans. Maar dis glad nie makkelik nie.
   Afrikaans is relatief eenvoudig te begrijpen, omdat het in de zeventiende eeuw onstaan is uit het Nederlands. Maar het te leren spreken en schrijven, is een ander verhaal.
   Net zoals wij Afrikaans een grappige taal vinden, vinden Zuid-Afrikanen het Nederlands hilarisch. En dat is het natuurlijk ook.

Gijs en Ellewien verhuizen over vier maanden van Boston naar Singapore. De wereld rond voor de wetenschap. En voor het goede leven natuurlijk.
   Vandaag leidde het goede leven hen naar Napa Valley, waar we gedrieën een lunch genoten in restaurant Market, en een aantal wijngaarden bezochten – inclusief mijn favoriete wijnmaker Louis Martini.
   Ik heb geen idee waar het ideale leven uit bestaat. Maar het kan niet anders dan dat af en toe een dagje Napa Valley er deel van moet zijn.

Toen ik aan Alma Street in Palo Alto kwam wonen, zag ik dat er een dobbelsteen achter de koelkast zat. Ik heb hem nooit weggehaald.
   Een dobbelsteen staat voor het lot – dat heb ik uit de boeken van Harry Mulisch geleerd. En met het lot dient niet gespeeld te worden. Of juist wel?
   Vandaag heb ik de dobbelsteen alsnog verwijderd. Ik neem hem mee naar Duitsland.
 

Toen ik thuiskwam, dacht ik dat mijn thermostaat kapot was. De wijzer was weg. Het was zevenendertig graden in mijn huis. Zo heet, dat de wijzer van de schaal was afgedraaid en achter het plastic was verdwenen.
   De vloerbedekking lijkt hitte uit te stralen, een chocoladereep ligt gesmolten in de keukenlade, en de ventilatoren aan het plafond draaien mij tevergeefs koelte toe.
   Stanford heeft een officiële hitte waarschuwing afgegeven. Ik hoop op gratis gekoelde biertjes, morgen.

Met flinke snelheid werden mijn boekenkast, salontafel, nachtkastje, bed, matras, futon, fiets, tuinstoelen en tafel in papier of bubbelplastic verpakt. Daarna renden de twee Mexicaanse verhuizers er met een rol plastic omheen om de spullen van een extra beschermende laag te voorzien.
   Binnen twee uur waren al mijn dozen en bovengenoemde spullen naar beneden gedragen en in een vrachtwagen gezet.
   Nu heb ik ruimte in mijn appartement. Ik denk dat mijn balletdansen ga oefenen.

Maandag komen verhuizers mijn spullen ophalen om op de boot naar Duitsland te zetten. Het duurt ongeveer zes weken voordat de zending zal aankomen.
   Vandaag heb ik gepakt.
   De inhoud van mijn leven is zeventien kartonnen dozen.

Vanaf 1 juli zal ik een eigen onderzoeksgroep gaan starten aan de Technische Universiteit München. Personeel heb ik nog niet, maar de website voor mijn toekomstige lab is al in de lucht: www.wzw.tum.de/verhelst/
  De komende maanden hoop ik drie promovendi aan te nemen. Binnenkort zal ik sollicitaties af gaan nemen, terwijl ik nog niet zo lang geleden zelf solliciteerde.
   Maar ook dat hoort bij de wetenschap: dingen doen waar je totaal niet voor opgeleid bent. Ik kijk er al naar uit.

Vandaag hoorde ik van Andrew Guzzetta dat Albert Hofmann, de chemicus die LSD (lyserginezuur diethylamide) voor het eerst synthetiseerde, vorige week overleden is.
   Onlangs heb ik Hofmanns boek LSD Mein Sorgenkind gelezen, waarin hij verslag doet van zijn ontdekking en alle fantastische eigenschappen van het geestverruimende middel. Hij voorzag toepassing in de psychiatrie, kunst en religie. Pas later, toen LSD in hippie-kringen populair werd als hallucinogene drug, kreeg hij spijt, en wenste hij soms dat hij het middel nooit gesynthetiseerd had.
   Zelf heeft Hofmann vele malen LSD en andere hallucinogene middelen tot zich genomen (meestal onder medisch toezicht of in gezelfschap van andere wetenschappers). Hij is honderdtwee jaar oud geworden en stierf aan een hartaanval.

5 mei betekent niet alleen bevrijdingsdag. In Mexico is het Cinco de Mayo, de dag waarop de Mexicanen in de negentiende eeuw een of andere veldslag tegen de Fransen wonnen. Tegenwoordig betekent het vooral veel tequila en margarita drinken.
   Ik was vorige week al in een Mexicaanse stemming: er was een protease symposium in de Anza-Borrego woestijn, niet ver van de Mexicaanse grens. En als wetenschappers bij elkaar komen in de woestijn, kun je er zeker van zijn dat er veel gezopen gaat worden.
   Op zaterdagavond hadden we een diner in een Mexicaans restaurant met de naam Pablito’s. We begonnen de avond met een tequila-shot, weggespoeld met een Corona. Daarna volgden acht pitchers margarita (onze tafel bestond uit zeven man). De avond werd afgesloten door een bijzonder ritueel: een Mexicaan met een grijs matje in zijn nek zette een Sombrero op je kop en goot daarna achterwaarts drank in je keel.
  Lekker hoor. Maar voorlopig heb ik even genoeg tequila gedronken.

Mijn opa van vaders kant woonde in Zaamslag. Ik heb het dorp ooit gebruikt als decor voor het verhaal Suzets zelfmoord en de toekomst van Zeeuws-Vlaanderen, dat een jaar geleden in Passionate Magazine verscheen.
   Deze week was Zaamslag het toneel van zinloos geweld. Een postbode overleed na klappen van een paar jongens die op koninginnenacht overlast bezorgden.
   Wat is de oorzaak van geweld? Hoe ontstaat krankzinnig gedrag? De reden dat ik schrijf, is om die vragen te beantwoorden.

Toen ik onlangs mijn appartementencomplex op Google Maps opzocht, zag ik in het straatbeeld een afbeelding van het parkeerterrein met mijn Toyota Corolla.  De foto is een jaar of twee oud, want het bestelbusje naast mijn auto is al een hele tijd geleden total loss verklaard.
   Binnenkort ga ik mijn Corolla verkopen. Ik vraag me af wanneer hij van Google Maps zal verdwijnen.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

Archief 2008

December 2008

November 2008

Oktober 2008

September 2008

Augustus 2008

Juli 2008

Juni 2008

Mei 2008

April 2008

Maart 2008

Februari 2008

Januari 2008

---

Archief 2007