In het Ruhrgebied wil het maar geen zomer worden. De planten in mijn tuin blijven klein en groeien nauwelijks. Het is te koud, misschien. Of de grond is te hard.
   In India is er een hittegolf aan de gang, en in Boston liggen op plaatsen waar deze winter de aangeveegde sneeuw is verzameld, nog metershoge hopen sneeuw. Het resultaat van El Nino? Van global warming? Of moeten we niet zeuren en gewoon wachten tot het over is?
   Ik bijf gewoon binnen zitten en schenk mijzelf een glaasje moutwijnjenever in.

Aan de aalbessenstruik in onze tuin zag ik steeltjes zonder bessen eraan.
   Vogels.
   Bessen eten terwijl ze nog groen zijn. Niet alleen brutale vogels, maar ook nog vogels zonder smaak.
   Vanavond kocht ik bij de bouwmarkt een groot vogelnet en hing die over de struiken met aalbessen, zwarte bessen en kruisbessen.
   Bij nadere inspectie van de aalbessen en zwarte bessen zag ik kleine, witte insekten onder de bladeren van de struiken.
   Bladluis.
   Ook dat nog.
   Op het balkon hadden we gelukkig nog een insektenspray staan, en vijf minuten later stond ik vlijtig te sproeien. Deze bessen waren van ons, en geen vogel of luis die daar tussen zou komen.
   Toen ik uit de tuin terug liep, kwam ik een medewerker van de schoonheidssalon tegen, die onder onze woning zit. Hij was masseur, zei hij met zwoele stem. Hij had een iPad in zijn hand.
   "Soms betalen mensen met hun bankpas," zei hij. "Maar dan heb ik internet nodig. En dat van de buren aan de andere kant werkt niet altijd."
   In elk geval wilde hij het wachtwoord van ons draadloos internet.
   Daarna greep hij mij kort bij mijn nek en kneedde rond. "Het ziet hier flink vast," zei hij. "Jij werkt zeker veel achter je computer."
   Ik knikte. Ik was wetenschapper. En schrijver. In de paar minuten per dag dat ik daar tijd voor had.
   "Kom eens langs, dan geef ik je een gratis massage. Binnen heb ik geurige massage-oliën."
   Ook dat nog, dacht ik. Als ik eenmal op de massagetafel lig, glijd jij opeens met je in olie gedrenkte massagestaaf bij mij naar binnen.
   Ik stamelde iets onverstaanbaars en vluchtte met mijn insektenspray naar binnen, waar ik een CD van Metallica in de stereo legde.

Een brein is niet alleen fijn. Een brein doet ook pijn. Niet van de wodka van gisteravond. Ik was merkwaardig genoeg fris en zonder kater opgestaan.
   Voor de beste katers moet je bier drinken, geloof ik. Mijn ergste kater was waarschijnlijk na mijn eerste Oktoberfest in München. Of anders toen ik - geheel alleen en verlaten door iedereen - in mijn appartement n Leiden het boek "Kaas" van Willem Elsschot las en daarbij anderhalve liter rode wijn van slechte kwaliteit naar binnen kegelde. Ik at er nog wel een paar blokjes kaas bij, maar dat hielp niets. De volgende dag had ik koppijn, die pas langzaam, na veel kopjes thee wegtrok.

Ik was op een feestje bij een Rus en zijn familie. Ik begon rustig, met een glaasje wijn. Een brein vol wijn kan geen kwaad, dacht ik. Maar al snel kwamen er flessen wodka op de tafel. Er werd niet gevraagd of je mee wilde drinken, er werd direct ingeschonken. Op een van de flessen stond een gemeen kijkende eekhoorn. Het was een wodka met pijnboompittensmaak. Maar dat proefde niemand, geloof ik.
   Wij dronken lekker door, en intussen keek men met een half oog naar het Europees Songfestival. Rusland deed mee met de bovenste landen, ook dat nog. Daar werd op gedronken.
   Op de tafel stond een schaal met stukken augurk en in zuur ingelegde tomaten. Dat hoort bij wodka, maar mij kan dat nooit zo bekoren.
   Hoe laat ik uiteindelijk naar huis ging, weet ik niet meer. Maar de normale treinen reden nog, dus zo laat kan het niet geweest zijn. En anders was ik wel naar huis gezweefd.

Is het schudden van elkaars hand iets indrukwekkends? Dat vroeg professor Scherder zich af tijdens het tweede 'De Wereld Draait Door' college over het brein.
   Er zijn zoveel dingen die er mis kunnen gaan met het brein, dat het eigenlijk een wonder is dat we kunnen wat we kunnen. Er kan sowieso zo veel mis gaan in de biologie, in cellen, in genen, dat het eigenlijk een wonder is dat we leven.
   Of toch niet?
   De grove fouten, de mislukkingen, de genen die niet goed genoeg waren om zich te kunnen doorgeven, zijn uit de genenpool gehaald. En zo komen we bij wellicht de belangrijkste bioloog terecht, Charles Darwin. Wat uit zijn brein kwam, daar bouwt nog veel op voort. En dat is ook fijn.

Ons brein is zo complex, dat we ook complexe ideeën kunnen genereren.
   Als jij dit, dan ik dat.
   Elke actie vraagt om een reactie.
   De meeste vrije denkers waren misschien kluizenaars. Maar die werden weer gekweld door hun eigen gedachten. Wanneer kom je tot rust?
   Pas in de kroeg, met een biertje in de hand, en een aantal merkwaardige mensen om je over te verbazen?
   's Nachts?
   Zelfs dromen kunnen je in je rust achtervolgen.
   Ik heb pen en papier op mijn nachtkastje liggen, zodat ik de meest merkwaardige dromen op kan schrijven.  Zodat ik mij de volgende ochtend kan verbazen over mijn brein. En de venijnige gedachten misschien in een verhaal kan vastlegen.

In 2010 verscheen heb boek "Wij zijn ons brein" van Dick Schwaab. Vandaag keek ik naar de eerste aflevering van een De Wereld Draait Door college over Het Brein.
   Mensen zijn hun brein. Wij worden gecontroleerd door de chemische reacties in onze hersenen. Chemische reacties controleren de hele wereld, het hele heelal, zoveel is zeker.
   De vraag die ik mij stel, is: welke organismen worden nog meer gecontroleerd door hun hersenen?
   Een chimpansee? Een dolfijn? Een varken? Een ekster? Een vlieg? Een worm?
   Wat stelt ons nog apart van de dierenwereld?
   Misschien niets. Misschien alleen de literatuur.

In 2008 schreef ik voor Passionate Magazine het verhaal "Op het spoor van Jason Brown", een stuk over een zoektocht naar een jonge Irak-veteraan. Nu staat het op de site van Passionate platform, want het is (helaas) nog steeds actueel. Oorlog zal waarschijnlijk altijd actueel blijven.
   Een paar jaar later, bij een bezoek aan Roswell, kwam ik een echte Irak veteraan tegen, in een sportbar tegenover mijn motel. Een stevig meisje met glimmend, zwart haar, enorm stevige tieten en een kapotte knie. Nu zat ze bij de politie en wilde ze sheriff worden. Met z'n tweeën speelden we tot sluitingstijd biljart tegen twee andere stamgasten.

In februari stak ik een paar aardappels in de grond, aan de rand van ons groentebed. Nu steken er een paar plantjes boven de aarde uit, maar of het aardappelplanten zijn, weet ik niet. Misschien is het wel onkruid.; mijn kennis van het plantenrijk is niet zo groot.
   Op hemelvaart (dat in Duitsland ook meteen vaderdag is) spitte ik het groentebed om - op het hoekje met aardappels na, en plantte sperciebonen, tomaten en pompoen in. Je moet iets doen als je geen kinderen hebt. Daarna werd er gebarbecued. Hopelijk in een aantal maanden met groenten uit eigen tuin.

De afgelopen dagen waren misschien rustiger dan ooit. Mijn internet en telefoon waren defect. Als ik na het werk thuiskwam, kon ik niet gebeld worden, geen e-mails versturen, geen YouTube kijken of iets via uitzendinggemist.nl, niets opzoeken op Wikipedia, op Facebook lezen waar 'vrienden' zich mee bezighouden, of een recept Googelen.
   Ik kon weer eens op het balkon zitten met een glaasje wijn en luisteren hoe de vogels fluiten. Een boek lezen. Aan een verhaal schrijven.
   Misschien moest het internet maar eens vaker kapot zijn. En de telefoon. De DVD-speler. De televisie.
   The things you own end up owning you. It's only after you lose everything that you're free to do anything - een citaat van Chuck Palahniuk uit zijn roman Fight Club.

De treinen rijden weer, maar de informatiepaal op het station staat nog steeds buiten bedrijf. Het ding is altijd buiten bedrijf, ook vorige week toen er staking was en je hem het meest nodig had.

Sommige schrijvers moeten rock bottom raken voordat het iets wordt.
   George Orwell verbleef een tijd in Parijs zonder een cent te makken. Hij beschreef een deel van zijn ervaringen in Down and Out in Paris and London, een boek dat ik momenteel lees als ik op het station op de trein sta te wachten.
   Het schijnt ook een inspiratie voor Charles Bukowski te zijn geweest voor zijn roman Factotum. Naast zijn eigen ervaringen in verschillende beroepen. Hij probeerde wel schrijver te worden, maar pas toen hij in de vijftig was, publiceerde hij zijn eerste roman.
   Misschien is er nog hoop voor mij.
   Wanneer raak ik mijn rock bottom?
   Of was ik daar al?

Tijdens de meeste workshops begint het bij mij te jeuken op een plaats waar ik niet kan krabben. In mijn hoofd. Ook bij deze workshop. We moesten ronde stickers plakken bij de oplossingen die we zelf bedacht hadden, om uit te vinden welke oplossing tot onze problemen de hoogste prioriteit had.
   Ik zat voornamelijk in de lucht te staren.
   Er viel me een scène uit de verfilming van Turks Fruit te binnen. Waarbij Olga aan een lopende band flessen yoghurt op de grond laat donderen.
   'Ik was er met mijn gedachten niet bij.'
   'Die heeft altijd van die diepe gedachten. Hoe ze het best genaaid kan worden, zeker.'
   Naaien zou niet slecht zijn.
   Twee weken geleden zag ik op het archief van Barend & Van Dorp een vraaggesprek met Jan Wolkers. Die wist soms niet waar zijn verfkwast ophield en zijn neukkwast begon. Kunst en seks liepen in elkaar over.
   De meeste seks vindt plaats in het brein, en dat is ook de plaats waar kunst ontstaat.
   Ik was nog een paar uur bezig met het plakken van stickers op flipcharts, maar daarna zou mijn brein hopelijk weer vrij zijn om te denken waaraan het wilde denken.

Voor mijn werk moet ik naar een bijeenkomst in een gehucht in de buurt van Keulen. Ik reis de avond vantevoren al af, want met de treinstaking van deze week lukt het nooit om op donderdagochtend op tijd aanwezig te zijn.
   In het restaurant van het conferentiecentrum bestel ik een fles Riesling uit Reinhessen. Met zekerheid niet de beste keuze. Riesling moet uit de Elzas komen, of van de heuvels langs de moezel.
   Tegen kwart over tien word ik verzocht om het restaurant te verlaten en mij met de rest van de wijn richting de Schänke, het café, te begeven. De kelner rent met de wijnkoeler voor me uit, alsof hij een trein moet halen. Misschien is dat ook wel zo.
   In de Schänke zit een vijftiental mannen naar een groot scherm te staren. Champions League, realiseer ik me. Barcelona tegen Bayern München. Ik drink snel de wijn leeg en zie nog net hoe Bayern verliest, tot ongenoegen van het hier aanwezige publiek. Mij kan het niet schelen.
   Op mijn hotelkamer heb ik geen draadloos internet, behalve als ik mijn laptop tegen de deur zet en ik er in kleermakerszit achter ga zitten. Een bijzonder oncomfortabele werkplek. Ik schrijf snel een blog, en trek dan een fles zinfandel open, die ik voor noodgevallen mee heb genomen. Nu kan ik TV kijken of een boek van Bukowski lezen (ook voor noodgevallen meegenomen). Een makkelijke keuze.

Alweer staken de treinen. Voor de derde of vierde keer in een half jaar. Ik begin er zo langzamerhand genoeg van te krijgen. Was ik nog maar op Great Exuma, een eiland van de Bahama's, zoals eerder dit jaar. Daar rijdt geen trein. Daar rijdt zelfs geen bus. Er is slechts 1 lange weg over het langgerekte eiland. De meeste mensen kennen elkaar. Ooit heeft iemand geprobeerd een busdienst op te zetten, maar het loonde zich niet. Iedereen lift met elkaar mee.
   Als ik vanavond thuiskom, maak ik als troost een cocktail, ga op mijn balkon zitten, doe mijn ogen dicht en fantaseer dat ik op de Bahama's zit.

Zaterdagnamiddag schroefde ik mijn laptop uit elkaar. Ik wilde de binnenkant eens schoonmaken, want steeds vaker raakte hij oververhit, en ik vermoede dat een grote hoeveelheid stof zich rond de ventilator had verzameld. Met de kleinste schroevendraaier die ik had, draaide ik de kleine schroefjes van de onderkant af. Daar verschenen de geheugenchips en de harddrive. Maar geen ventilator. Ik haalde nog meer schroeven eruit - nadat ik een YouTube video had bekeken - en verwijderde het toetsenbord en de plastic beschermkap die boven de speakers zit. Ik kon een glimp van de ventilator opvangen, maar blijkbaar moesten er nog veel schroefjes verwijderd worden, het beeldscherm gedemonteerd, om dan het complete moederbord uit de laptop te kunnen halen.
   Ik gaf op, schroefde alles weer in elkaar, en hield natuurlijk een schroefje over. Maar mijn laptop deed het nog.
   Verbinding met het internet kreeg ik niet meer, maar het bleek gelukkig om een onafhankelijk incident te gaan, want mijn tablet kreeg ook geen verbinding en de telefoon liet geen toon horen.
   Mijn mobiele telfoon is ook nog in reparatie, dus nu ben ik bijna twee dagen afgesloten van de wereld. Dat schept mooi tijd om boeken te lezen.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact