31 mei is World No Tobacco Day. Zo is het elke dag wel een dag om aandacht te vragen voor iets.
   Roken begint vrijwel altijd als tiener, om stoer te doen, om erbij te horen.
   Ik heb in mijn hele leven niet meer dan een paar pakjes gerookt, schat ik. Heel weinig in elk geval, want echt lekker vond ik het nooit. Het stinkt, het is smerig, en uiteraard verhoogt het de kans op kanker en andere ziekten.
   Gisteren berichtte het nieuws dat LIDL uiterlijk 2022 de verkoop van rookwaren stopt. Een goede zaak, want hoe moeilijker rookwaren te verkrijgen zijn, hoe minder jongeren zullen naar sigaretten zullen grijpen. Misschien is het ook niet stoer meer om te roken - ik weet het niet.
   Hoewel het gebruik van tabak in Midden-Amerika al dateert van ver voor de jaartelling, is het roken van sigaretten pas populair geworden in de 18e eeuw, en daalde het gebruik weer aan het eind van de 20e eeuw doordat de negatieve gevolgen voor de gezondheid bekend werden.
   Ik ben tegen het verbieden van roken. Uiteindelijk moet iedereen het zelf weten. Zolang je mij er niet mee lastig valt, zal het mij worst wezen.
 

Er konden maximaal veertigduizend mensen deelnemen aan de 20 km door Brussel. Ik had nog nooit aan zo'n massale hardloopwedstrijd meegedaan. De deelnemers startten in groepen, om te veel gedrom te verhinderen.
   Het was vermoeiend, niet zozeer vanwege de afstand, maar door de vele mensen die ik moest inhalen. Een eigen tempo lopen was er niet bij. Toch finishte ik net in de tijd die ik mijzelf als doel had gesteld.
   Volgende doelen: een nieuw persoonlijk record op de 10 km en een halve marathon.
 

Een paar weken geleden hoorde ik van de hardloopwedstrijd 20 km door Brussel. Ik heb zelden langer dan 10 km gelopen, maar ik besloot de afgelopen 3 weken flink langer te lopen dan normaal.
   Vanochtend om half zes verliet ik mijn huis voor een stuk van zestien kilometer.
   Ik liep langs het kanaal van Leuven richting Wijgmaal. Slechts af en toe kwam ik een fietser tegen. Mijn gedachten hingen als een Heliumballon in de lucht en gingen mijn voetstappen vooruit om mijn verdere route uit te zetten. Toen ik weer bij de werkelijkheid kwam, wist ik even niet waar ik was. Misschien was dit geluk: een leven buiten dit lichaam - zoals een leven in woorden dat ook is.
 

Vandaag overleed de Amerikaanse auteur Philip Roth. Zijn naam gonsde begin oktober altijd rond wanneer de Nobelprijs voor de literatuur op het punt stond om toegekend te worden.
   Ik heb een paar boeken van Roth in mijn boekenkast staan, waarvan ik er eentje nog niet gelezen heb. Hoog tijd om daar verandering in te brengen.
 

In België is Stella Artois een premium bier. Zoiets als Heineken of Grolsch in Nederland. In het Verenigd Koninkrijk probeert Stella de markt te veroveren met lage prijzen. Het wordt in Engeland ook wel 'wifebeater beer' genoemd, vanwege de prijs.
   Op afgelegen plekken in Edinburgh zag ik diverse blikjes en flesjes Stella liggen. Hier hangt 's avonds dus het lokale tuig, dacht ik.
 

In het kasteel van Edinburgh zag ik een bordje met "Cemetery for soldier dogs" staan, ergens waar het publiek niet kon komen.
   Hannibal ging de alpen over met olifanten. Hoeveel dieren zitten er tegenwoordig in het leger? dacht ik. Het zullen voornamelijk honden zijn, vanwege hun sterke reukzin en hun trouw. Trouw tot in de dood.
 

J.K. Rowling, de schrijfster van Harry Potter, schreef aan haar eerste Harry Potter boek in een aantal cafés in Edinburgh. Ze wandelde veel met haar baby om die in slaap te laten vallen, en glipte dan vaak een café binnen om te schrijven. The Elephant House is daar het meest bekend van.
   Ik liep over de George IV Bridge in Edinburgh en zag een menigte voor het café staan - niet in de rij om naar binnen te gaan, maar om foto's te nemen. Ik liep snel door - want ik ben geen Harry Potter fan.
 

In een kas in de botanische tuinen van Edinburgh kwam ik uitleg over nootmuskaat en foelie tegen. Beide specerijen komen van dezelfde vrucht. Nootmuskaat is het poeder van de geraspte noot van deze vrucht en foelie is gemaakt van het vliesje dat daaromheen zit.
   Beide specerijen worden gebruikt bij het maken van haggis, het traditionele Schotse gerecht gemaakt van schapenhart, -long en -lever. In mijn hotel in Edinburgh stond het op het ontbijtbuffet naast de bacon en eieren.
   Ik heb ooit één keer eerder haggis gegeten, tijdens een Burns supper, dat door het Stanford International Office georganiseerd werd. Het was een vegetarische haggis, want in de Verenigde staten was het niet zo gemakkelijk om aan schapenhart, -long en -lever te komen.
   Nu at ik de echte vorm van haggis. Het smaakte OK, maar een bord vol hoefde je er ook niet van te hebben. De nootmuskaat proefde ik er trouwens niet echt doorheen.
   In elk geval kon dit weer van mijn try before you die lijst.
 

In de Volkskrant stond een reportage van een journalist die een bordeel met sekspoppen had bezocht. Je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat.
   Ooit heb ik een (nog ongepubliceerd) verhaal geschreven over een man die getrouwd is met een liefdespop uit siliconen. De hoofdpersoon denkt: "In de toekomst zouden er steeds meer mensen zijn die een artificiële vrouw of man zouden hebben. Misschien trouwden ze voor korte tijd met een levende partner om kinderen te krijgen, maar daarna was het voorbij."
   Met een liefdespop verdwijnt alle schaamte, maar met schrijven is dat ook het geval. Dat is een van de thema's van Arnon Grunberg, die zijn column op de voorpagina na 2500 dagelijkse bijdragen gaat stoppen. Zolang ik schrijf, hoef ik mij geen liefdespop aan te schaffen. Dat scheelt weer vijf- of zesduizend euro. Ook mooi meegenomen.
 

Sinds ik uit Nederland geëmigreerd ben, doe ik niet meer mee aan de nationale dodenherdenking. Misschien zelfs daarvoor al niet meer. Het zou treurig zijn als 4 mei de enige dag is dat je aan de gesneuvelden van de Tweede Wereldoorlog (tegenwoordig: van alle oorlogen) denkt.
 

Vorige maand berichtte de Volkskrant dat de Europese Commissie waarschuwt tegen de groeiende weerzin van ouders om hun kinderen te laten vaccineren.
   Ik zit niet bij deze ouders. Ik heb net mijn dochter voor de vierde (of vijfde?) keer laten vaccineren. De vaccinatiegraad in België ligt hoger dan in Nederland. Je mag zeggen over Belgen wat je wilt, maar niet dat ze dom zijn.
   Op deze blog heb ik al vaker over vaccineren geschreven. Ik vermoed dat vaccinatie meer levens gered heeft dan alle geneesmiddelen bij elkaar. Ouders die hun kinderen niet laten inenten zouden eigenlijk uit het ouderlijk gezag moeten worden ontzegd. Niet dat dit ooit zal gebeuren. Er is geen diploma of examen nodig om een kind te krijgen. Terwijl dat eigenlijk wel zou moeten. Eens kijken hoe de wereld er dan uit zou zien. De vraag is: wie stelt het examen samen?
 

Als kind had ik een enorme stapel van Suske & Wiske stripboeken. Waar die zijn gebleven, weet niemand. In de vuilniszak, mee met het oud papier, weggegeven, gedoneerd aan de ziekenhuisbibliotheek.
   Op een rommelmarkt in Vlaanderen kom je altijd Suske & Wiske strips tegen. Vandaag kocht ik er eentje. De Gouden Ganzenveer.
   Ik had me het verhaal niet kunnen herinneren, maar ik herkende bijna elk plaatje, bijna elk woord. Het brein werkt op een rare manier.
 

December 2018

November 2018

Oktober 2018

September 2018

Augustus 2018

Juli 2018

Juni 2018

Mei 2018

April 2018

Maart 2018

Februari 2018

Januari 2018

Archief 2017

Archief 2016

Archief 2015

Archief 2014

Archief 2013

Archief 2012

Archief 2011

Archief 2010

Archief 2009

Archief 2008

Archief 2007