Sommige mensen blijven maar zeuren over het weer. Ik ben zo iemand. Hoewel, alleen als het sneeuwt.
Het lijkt wel of je de kalender erop gelijk kunt zetten.
Eind november begint het te sneeuwen in mijn woonplaats. Alles wordt
wit. Het gras, de daken, de bomen. En mijn gedachten.
Mijn gedachten staan stil. En ook het scherm van mijn laptop blijft wit.
29 november
2012,
Steven VerhelstEels
Wat is de beste emotie?
Geluk voelt goed, maar ongeluk geeft meer
inspiratie.
Een vrouw inwisselen voor het wijnglas. Dat is
wellicht de weg die de kunstenaar moet gaan.
Beide hebben gladde rondingen. De ene warm, de
andere koud.
Iedereen heeft de melancholie in zich. Alleen bij
de eenzamen komt het echt naar buiten.
27 november
2012,
Steven VerhelstElektronische inhaalslag?
Sinds kort heb ik een Tablet.
Een namaak
iPad, zeg maar. 7 Inch. Zo groot als een Kindle.
Mijn telefoonmaatschappij heeft me ook
sneller
internet aangesmeerd. Door glasvezelkabel. Dan kun je nog sneller films
downloaden. Niet dat dat mag natuurlijk...
Zo'n elektronische inhaalslag op de rest van de
bevolking lijkt leuk. Een Tablet
is makkelijk, want hij is klein en zo kun je hem overal mee naar toe
nemen. Maar ik speel voornamelijk WordFeud erop. En zo blijft er weer
minder tijd over om te schrijven.
26 november
2012,
Steven VerhelstGrimm
In Kassel staat een standbeeld van de gebroeders Grimm. In deze stad
hebben ze jaren gewoond en gewerkt, onder andere aan hun meest bekende
werk: de verzameling sprookjes.
Zelf ken ik niet veel sprookjes. Alleen degene die
alle
kinderen kennen. Roodkapje. Sneeuwwitje, Assepoester, De Nieuwe Kleren
van de Keizer, de Wolf en de Zeven Geitjes.
Vroeger had ik een paar grammofoonplaten met
sprookjes. Ik
weet niet of ze van de gebroeders Grimm waren of van een andere auteur.
Maar sommige waren eng. Het precieze verhaal kan ik me niet meer
herinneren, maar eentje ging over een marktkoopman die niet meer kon
stoppen met lachen. Hij had een angstaanjagende lach, een lach die me
onder een stoel deed wegkruipen.
23 november
2012,
Steven VerhelstKassel
Ik was een weekend in Kassel, ergens in het midden van Duitsland. Waar
alles binnen vier, vijf uur autorijden te bereiken is. Als je tenminste
als een Duitser rijdt en de teller niet onder de 140 laat komen.
Elke paar jaar vindt in Kassel de Dokumenta plaats.
Een tentoonstelling met moderne kunst die een aantal maanden duurt. De
eerstvolgende is pas weer in 2017.
Sommige kunstwerken blijven in de stad staan. Zo
kwam ik
een aantal rare bouwwerken tegen. Een groot venster. Een
sumoworstelaar die op een ladder een museum probeert binnen te gluren.
Metalen mieren die over een spiegel liepen. En een enorm grote Chinese Transformer.
Er stonden gelukkig bordjes bij met de achterliggende gedachten van de
kunstwerken. Want die waren zonder uitleg niet te achterhalen.
20 november
2012,
Steven VerhelstSceptisch
Het is goed om sceptisch te zijn. Om niet alles aan te nemen wat mensen
je op de mouw proberen te spelden.
Als kind was ik al sceptisch - vooral tegenover de
verhalen die ze in de kerk en op de categesatie vertelden. Misschien
ben ik daarom wetenschapper geworden, ben ik lid van de Skeptic Society, krijg
ik elk kwartaal Skeptic
Magazine in de bus, en ga ik af en toe naar de bijeenkomst
in München Skeptics
in de pub. Bier en scepticisme - dat is natuurlijk de
beste combinatie.
16 november
2012,
Steven VerhelstStemmen
Nederlanders in het buitenland werden vorige week uitgenodigd voor een
test met een nieuw stembiljet. Om stemmen vanuit het buitenland
voortaan makkelijker te maken.
Een jaar of zes geleden heb ik nog via internet
gestemd.
Snel. Papierloos. Maar blijkbaar is daar nooit een vervolg op gegeven.
In de huidige test kun je stemmen
op verzonnen
partijen en kandidaten. Frits van der Zuur van Lijst smaak, Wil
Mokka-Bruin van de Europese kleurenpartij. Ik vraag me af hoe ze deze
lijsten samengesteld hebben. Een avondje kroegtijgeren met een paar
lege a4-tjes. Uiteindelijk koos ik voor Arnold Dille van partij Kruidig
- omdat bij hem als woonplaats Vlaardingen
genoteerd stond.
14 november
2012,
Steven VerhelstStoppen met schrijven
In de krant
las ik dat de Amerikaanse schrijvern Philip Roth stopt met schrijven.
Hij is klaar; het beste wat hij kon produceren, is geweest. Alleen de
Nobelprijs mist hij nog.
Ikzelf moet nog produceren. En ik kan nog beter
dan mijn huidige niveau. Die illusie heb ik tenminste nog.
11 november
2012,
Steven VerhelstKnödel
Semmelknödel zijn een typisch Beiers gerecht. Broodballen
zijn het eigenlijk, maar Semmelknödel klinkt beter. Ze worden
gemaakt van witbrood, ei, melk, peper, zout en kruiden, en vervolgens
in bijna kokend water toebereid. In de tussentijd maak je een roomsaus
ter garnering.
In al die jaren dat ik in Duitsland woon, heb ik
nog nooit
Semmelknödel gegeten. Mijn vriendin maakte daar verandering in.
We hadden geen peterselie. Maar dat maakte niet
uit. Want er zat liefde in.
9 november
2012,
Steven VerhelstPolitiek
Vandaag zijn de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten. Ik blijf
het een raar system vinden, met de kiesmannen. Dan krijg je kaartjes
zoals die hierboven, van de swing
states, de paar staten die de beslissing kunnen brengen.
Ik zag ook voorspellingen over de wachttijden. Bij
sommige
stemlokalen zou je zowat zeven uur in de rij moeten staan om te kunnen
stemmen. Vorige maand, toen ik op bezoek was op de Stanford campus in
Californië was, zag ik een aanplakbiljet waar op stond dat je
twee
uur betaald vrij mocht nemen om te gaan stemmen. Je kon ook langer vrij
krijgen, maar dan onbetaald.
Tja.
Stemmen is belangrijk, maar het moet wel leuk
blijven.
6 november
2012,
Steven VerhelstSterke drank
Soms gebeurt het dat je vrouw op bed ligt en je drank nodig
hebt.
Tja.
Zij hoort het, wanneer je de voordeur achter je
dichttrekt
om naar de kroeg te gaan. Een rij aan bierflesjes of een lege fles wijn
op het aanrecht achterlaten, valt de volgende morgen ook direkt op. De
enige oplossing bevindt zich in de voorraad sterke drank. Want niemand
houdt precies bij hoeveel er nog in die flessen zit. En dat is maar
goed ook.
4 november
2012,
Steven VerhelstAvonturen
Het is november, ik ben terug in Duitsland, maar veel om over te
schrijven is er niet. Op een of andere manier beleef ik meer avonturen
in de Verenigde Staten. Voor zover ik het avonturen noemen kan,
natuurlijk. Maar een schrijver maakt van zijn leven een avontuur. Het
zit in je hoofd. En van je hoofd komt het op papier en wordt het
waarheid.
Restaurant The
Hitching Post komt voor in de film Sideways.
Ik ga er altijd eten wanneer ik in St. Ynez Valley wijn ga proeven. De
barman kent me al. En ook met de chef maak ik aan het eind van de avond
een praatje, als de meeste mensen naar huis zijn en het personeel aan
de bar nog een drankje komt doen.
In Sideways
blijft Miles ook hangen aan de bar van The Hitching Post.
Hij is een wijnliefhebber, en mislukt schrijver. Wat dat betreft zijn
er behoorlijk wat overeenkomsten met mij.
De barman van The
Hitching Post
haalde mijn bord weg. Ik bestelde nog een glas pinot noir en dacht na
over mijn schrijverschap, waarvan ik nog idee heb dat het kan slagen.
