De afgelopen weken lijkt Brussel de ground zero voor islamitisch terrorisme.
   Ik verhuis binnenkort naar België, maar bang moet ik niet zijn, heb ik mijzelf opgedragen.
   Vandaag was ik in de IKEA in de buurt van het vliegveld van Brussel. Voor de ingang stonden een tweetal beveiligingsmensen. Zij vroegen de bezoekers om de inhoud van hun tassen te laten zien en om hun jassen open te doen. Om te zien of er geen bomvesten onder zaten, dacht ik.
   Een uur later kwamen we ongeschonden de IKEA uit, met een nieuw bed en een paar plastic opbergdozen.
   Dit weekend neem ik de trein terug naar Duitsland. Op de Belgische stations schijnen zelfs paspoortcontroles te zijn. Ik vraag me af tot hoeveel vertraging dit leidt. En tot hoeveel meer veiligheid.

Als kind was ik al ge-interesseerd in goochelen. Dat kwam voornamelijk door Hans Kazàn. In een vakantiepark van het toenmalige "Sporthuis Centrum" (later Center Parcs) ging ik naar een voorstelling van hem. Na afloop werden er foto's verkocht, maar ik had geen geld bij me. Als de wiedeweerga rende ik terug naar ons huisje om een gulden te vragen bij mijn moeder. Daarna weer terug naar de zaal waar de voorstelling plaatsvond. Waarschijnlijk heb ik daar mijn fascinatie voor hardlopen opgedaan. Maar dat is een ander verhaal.
   In Las Vegas ging ik ooit naar David Copperfield. Goochelaars noemen zichzelf geen goochelaars meer, maar illusionisten. Ze spiegelen je illusies voor die niet of nauwelijks te bevatten zijn.
   Een aantal jaar geleden ging ik in München naar een voorstelling van Hans Klok. Dit weekend kwam hij in Düsseldorf en ging ik weer. Naast illusies waren er ook een koorddanseres, een slangenmens en een hoela-hoep danseres.
   Als ik mijn verhuisdozen uitpak, zal ik eens zoeken naar het cassettebandje van Hans Kazàn, waarop hij een aantal trucs uitlegt. Wie weet ben ik nog vingervlug genoeg om mijn vrouw of een collega te verrassen.

Binnenkort verhuis ik naar België. Al mijn potten en pannen zitten al in dozen, dus ging ik in de kroeg eten. Ik nam plaats aan de toog, waar een aantal oude mannen zaten, en bestelde een bier en een hamburger. Naast mij bestelde een man een glas cognac, en weer daarnaast zat een man met een hond. Hij gaf een drinkbak aan de barman en vroeg of hij hem wilde vullen met water.
   De man naast me zei: "Doe ook maar twee jenever in die bak. Dan kunnen we lachen."
   Lachen deed hij sowieso wel, die man. Maar luider waren de voetbalsupporters die schreeuwend commentaar gaven op de wedstrijd.
   Wil je in het Duits leren schelden, ga dan naar de kroeg tijdens een voetbalwedstrijd.
   Ik at mijn hamburger zo snel mogelijk op en ging weer naar huis, waar ik nog een aantal verhuisdozen inpakte.

Ik nam de S-Bahn naar een station in het noorden van Essen. Ik wilde tegenover iemand gaan zitten, maar zag plotseling dat er op de grond een klein plasje kots lag. En daar middenin een sleutel. Ik deinsde achteruit en liep verder. De jongen die er zat glimlachte begrijpend. Maar zelf vond hij het blijkbaar geen bezwaar daar te zitten.
   Een sleutel in een kledder kots. Daar zat een verhaal achter.
   Ik ging ergens anders zitten. Schuin tegenover me zat een vrouw met een vreemd gevormd gezicht. Een lap vlees hing langs haar wang naar beneden. Als een kalkoen.
   Hoe vaker ik er even naar keek, hoe meer de vrouw op een kalkoen begon te lijken.
   Was ik hier in een surrealistisch verhaal terechtgekomen, waarin mensen langzaam in dieren veranderen? Misschien was de jongen die daarnet nog geglimlacht had, nu al veranders in een hond die de plas kots aan het oplikken was.
   Mijn trein stopte bij het station en ik maakte me zo snel als ik kon uit de voeten.

Ik overnachtte in een hotel in het gehucht Mözen, waar twintig huizen stonden en een forellenkwekerij. En een hotel dus.
   Misschien toevallig, maar ik was bezig in de roman Zes Sterren van Joost Zwagerman, waarin de hoofdpersoon en zijn oom een tijdschrift uitgeven met recensies van gewone, alledaagse hotels.
   Het hotel in Mözen was ook zo'n hotel.
   Het lag aan een provinciale weg en vlak voor het hotel was een bushalte, waar maar liefst vier buslijnen stopten. Drie ervan kwamen maar één keer per dag. Dat gaf wel aan wat voor gat Mözen is.
   Maar goed, ik dronk er mijn avondbiertje voor ik naar bed ging, sliep, douchte en at een bescheiden maar voedzaam ontbijt. Meer verwachtte ik niet en meer had ik niet nodig.

Ik was de afgelopen dagen op een conferentie in gehucht bij het dorp Bad Segeberg, ten noorden van Hamburg.
   Bad Segeberg schijnt bekend te zijn vanwege de "Karl May Spiele", een openluchttheatertje waar 's zomers cowboy-en-indianen-verhalen van Karl May worden opgevoerd.
   Ik liep het station uit in de richting van de "Kalkberg" waar dat openluchttheater zou moeten zijn. Ik kwam langs een supermarkt, een snackbar en een "travelpussy" automaat.
   Wat heb je nog meer nodig in een dorp?
   Hier en daar kwam ik nog een totempaal tegen, todat ik uiteindelijk op de kalkberg terechtkwam. Het theater was uiteraard gesloten, en de grotten in de kalkberg ook. Ik droop door de regen af naar het treinstation   .

Over anderhalve week verhuis ik. Ik ben al begonnen om het hele zaakje hier in huis op orde te brengen en schoon te maken. Gisteren was de badkamer aan de beurt. Met de haren die zich in het afvoerputje verzameld hadden en die ik er nu probeerde uit te trekken, kwam een contactlens mee. Die moet wel van een vorige bewoner zijn geweest, want zowel ik als mijn vrouw dragen geen contactlenzen. Ik vroeg me af wat voor beerput ik hier open had getrokken. Wat zou er volgen? Een afgehakte vinger? Een spiraaltje? Een krokodil? Ik sloot de afvoer snel weer af.

Simpeler dan George Carlin kan ik het niet zeggen: "Religion is bullshit".
  Ik kan hier een lang pleidooi houden, maar dat is onnodig.
   Ooit zal men op religie terugkijken als iets primitiefs, iets wat holenmensen deden.
   Ik ben al zo ver. U ook?

Eergisteren had ik toen ik na mijn werk aan de eetkamertafel zat, opeens 39 graden koorts. Ik voelde me al koud in de trein naar huis, en toen ik eenmaal thuis de verwarming aangezet, een tweede trui aangetrokken en een warme thee gezet had, loog de koortsthermometer er niet om.
   De volgende ochtend was mijn temperatuur weer normaal.
   Twee dagen later zat ik bij een presentatie van een Nederlandse professor aan het Max Planck Instituut in Dortmund en begon ik het weer warm te krijgen.
   Ik kreeg kort het vermoeden dat ik Malaria had. Want dan krijg je elke 48 uur koorts. Dan breken de Plasmodium falciparum parasieten uit de rode bloedcellen en zorgen de afvalstoffen voor een activatie van het immuunsysteem. Zoveel weet ik nog van malaria, want ooit heb ik in een laboratorium gewerkt waar collega's menselijk bloed besmetten met de Plasmodium parasiet. Protease enzymen spelen een belangrijke rol in de levenscyclus en kunnen daarom als mogelijk aangrijppunt voor medicijnen gebruikt worden.
   Zo ver kwam het bij mij niet. Na de presentatie koelde ik gewoon weer af en hoorde ik van collega's dat het ongewoon warm was in de collegezaal.
   Malaria had ik dus niet, eergisteren. Maar wat dan wel - dat blijft voorlopig een raadsel.

Toen ik vorige week in Beieren was, viel het me op hoe veel slagerwinkels er waren. Of misschien moet ik zeggen: hoe weinig er in het midden en noorden van Duitsland zijn.
   De Beier eet meer vlees dan de gemiddelde Duitser, zo veel was mij wel duidelijk.
   Is vlees eten goed, of slecht? Vorige week was nog in het nieuws dat de WHO bewerkt vlees ofwel vleeswaren zoals salami, ham en bacon, op de IARC group 1 lijst zet: carcinogeen voor mensen. Groep 2 is mogelijk carcinogeen, groep 3 niet klassificeerbaar en groep 4 waarschijnlijk niet carcinogeen. Ter informatie: groep 4 telt slechts 1 stof: caprolactam, een grondstof voor de productie van nylon.
   Wat de reden is voor de carcinogeniteit werd niet vermeld. Misschien door het toegevoegde nitriet dat het vlees houdbaar moet maken; met zuur in de maag kan het tot het nitrosium kation vormen. Maar aan de andere kant brengen spinazie, sla, radijs de grootste hoeveelheid nitriet het lichaam in. En die levensmiddelen staan (nog) niet op de IARC lijst.
   Ik eet gewoon een plakje vlees zo nu en dan - niet zo veel als de Beier misschien. Maar daarbij ben ik ook minder dik dan de gemiddelde Beier, en dat wil ik graag zo houden.

It's my way or the highway - kent u die uitdrukking?
   Als ik dit schrijf, klink ik misschien als Dominee Gremdaat, die zijn preken op televisie ook altijd zo begint.
   It's my way or the highway, kent u die uitdrukking? Een frase die inflexibiliteit verwoordt. Versteendheid.
   Ik ben klaar met het soort mensen dat inflexibel is en kies de highway. Iedereen zou klaar moeten zijn met dat soort mensen.
   Vroeger hield ik niet van autorijden - nog steeds niet - maar op de highway vind ik het aangenaam. Weilanden met koeien die voorbijrazen, borden met namen van dorpjes - Ohé en Laak, Holledau, Aarschot. Ik ga graag een stukje rijden. Figuurlijk dan. Me niet conformeren, maar nieuwe dingen zien.

Tien jaar geleden ging ik tijdens Halloween verkleed als The Dude - ofwel The Big Lebowski. Met pruik, en opplakbaard en slippers. En een white russian uiteraard. Nou ja, black russian, want er was geen melk aanwezig. Ik dronk er net zoveel als The Dude in de hele film. Of nog meer. In elk geval bleef ik er niet nuchter bij.
   Nu had ik geen tijd voor Halloween. Ik bezocht nog wel kort een feestje waar een heel speenvarken werd gegrild, maar na twee lappen vlees en een biertje ging ik naar huis. In de trein kwam ik een horde zombies, vampieren en bloederige verpleegsters tegen. Maar The Dude zat er niet tussen.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact