Afscheid
Bovenstaand
een foto van de bovenkant van mijn koelkast na mijn afscheidsfeestje
toen ik Palo Alto, California, verliet. Ik verhuisde van mijn positie
als post-doc op Stanford naar Duitsland, waar ik in München als
groepsleider aan de slag ging.
Mijn afscheid van het Duitse
instituut in Dortmund, waar ik de laatste acht jaar als (deeltijds)
medewerker aan verbonden was, verliep minder glorieus. Gisteren was ik
er voor het laatst tijdens de promotie van mijn laatste doktorandus.
Voor mij waren er geen bedankjes, geen bloemen, geen handdrukken. De
lege flessen waren degene die ik zelf had achtergelaten in mijn
hotelkamer.
30 november
2023,
Steven Verhelst
Boerenkool
Na een glas rode wijn en een schaaltje olijven in een wijnbar in het
centrum van Dortmund begaf ik me naar een Brauhaus. Ik bestelde een
bier en bekeek de kaart. Er was een aparte kaart voor
boerenkoolgerechten, want de winter kwam eraan, en dan kan je wel wat
boerenkool met worst gebruiken.
Ik bestelde een gebraden mettworst met Bratkartoffeln en
Grünkohl, waarin ook spekjes zaten verwerkt. Een flinke kleks
mosterd werd aan de zijkant geserveerd.
Niet lang nadat ik klaar was met eten, begon de uitzending
van een voetbalwedstrijd met Borussia Dortmund, en begaf ik mij zo snel
als ik kon van het Brauhaus terug naar mijn hotel.
28 november
2023,
Steven Verhelst
Laatste keer
Morgen ga ik voor de laatste keer naar Dortmund.
Nou ja.
Ik weet natuurlijk niet of ik misschien ooit nog in
Dortmund kom, maar het is de laatste keer dat ik er voor werk heen ga,
omdat mijn laatste medewerker die ik daar had, overmorgen het
proefschrift voor zijn doktoraat gaat verdedigen.
Zijn er dingen die ik absoluut in Dortmund moet doen?
Wat kun je doen in Dortmund? Vraag het de Dortmunder en
hij zegt: voetbal. Vraag het aan de Dortmunder en hij zegt: bier
drinken.
Maar voetbal kijken en bier drinken kun je overal.
Waarmee luister ik mijn laatste bezoek dan op? Met mijn eigen gedachten en fantasieën misschien.
27 november
2023,
Steven Verhelst
Onder de toren
Tegenover het zwembad ligt de kroeg 'onder de toren'. Als mijn kinderen
zwemles hebben, ga ik er wel eens een boekje zitten lezen.
Er staat een racefiets van een lokale wielerheld in het
café. Frans Verbeek. Hij was Belgisch kampioen 1973, en won ook
onder andere de Omloop Het Volk, de Amstel Gold Race en de Brabante
Pijl.
Ik lees een boek, terwijl aan de toog zitten een aantal
oude mannetjes zitten te praten. Waar ze het over hebben, weet ik niet.
Wielrennen? Voetbal? De crisis in de wereld?
Hun accent is zo zwaar, dat ik waarschijnlijk pas na drie
of vier Belgische biertjes een paar woorden zou kunnen opvangen. Maar
daar heb ik geen tijd voor. Ik nip van mijn colaatje en lees
verder in mijn boek.
26 november
2023,
Steven Verhelst
Regen
De afgelopen twee maanden heeft het continu geregend. Zo lijkt het tenminste.
In de Westhoek - het meest zuid-westelijke deel
van Vlaanderen, dat tegen noord-Frankrijk ligt - was er
flinke wateroverlast. De rivier de IJzer trad buiten de oevers.
Weilanden en dorpjes kwamen onder water te staan. Bewoners werden
geëvacueerd, en kunnen pas terug als het waterpeil zakt.
De strijd tegen het water gaat niet alleen tegen de zee, maar ook tegen de regen.
23 november
2023,
Steven Verhelst
Karel
Ik las in het nieuws dat
Karel van de Graaf deze week is overleden.
Karel - zoals zijn talkshow heette - daar keek ik regelmatig naar. Ik vond hem een bijzonder fraaie interviewer.
Hij is misschien het meest bekend om het '
vecht-incident', dat plaatsvond in 1984 tussen een Bouterse-opponent en een toeschouwer.
Het beste interview dat ik van Karel ken, is dat met
Herman Brusselmans, toen Brusselmans' boek "Vrouwen met een IQ"
uitkwam. Op internet is het niet te vinden, maar gelukkig heb ik het
ergens op een videoband. Ik zal het vanavond eens opzoeken in een doos
op zolder.
Zo eindig je blijkbaar als talkshowhost. Niet op internet, maar op zolder.
18 november
2023,
Steven Verhelst
Porto
Thuis had ik geen postzegels meer. Want wanneer stuur je tegenwoordig nog een brief?
Ik ging naar het postkantoor om mijn stembiljet voor de komende verkiezingen te versturen.
"Daar moeten drie postzegels op,," zei de mevrouw achter de balie. "Dus dat is zeven euro vijfennegentig."
Ik vond twee euro vijfenzestig per postzegel al duur voor een internationale brief.
"Drie postzegels?" vroeg ik nog.
"Ja," zei de vrouw, "dit is geen standaard formaat. Dan moeten er drie op."
De envelop met het stembiljet had de grootte van een half a4. Als dat geen standaard is, dan weet ik het niet.
Uiteindelijk betaalde ik dan toch maar. De democratie is niet gratis, en wordt in postzegels afgerekend.
15 november
2023,
Steven Verhelst
Alles een gulden
Het was zondagavond en ik ging frietjes halen. Niet bij de frituur waar ik normaal gesproken ga, want die was dicht.
Maar die nieuwe frituur was geen succes. Ze hadden geen
pindasaus, ze hadden geen kaassoufflés, ze hadden geen
chili-cheese nuggets, geen mini-lucifers, en ook geen sweet
chick-n-chili.
Terwijl ik op mijn gedecimeerde bestelling zat te wachten,
gingen mijn gedachten terug naar de snackbar achter de Van
Hogendorplaan in Vlaardingen. De snackbar van Jos.
Eigenaar Jos was een iel mannetje met een muizengezicht.
Blijkbaar at hij zelf niet veel van zijn waar. Zijn compagnon had een
vleziger gezicht, met haar dat zo vet was alsof hij er mayonaise in
smeerde.
Op een gegeven moment openden ze een tweede zaak, een
halve kilometer verder. Bij de feestelijke opening kostte alles een
gulden. Een portie friet, een kroket, een frikandel.
De hele zaak stond vol, de wachttijden liepen op, en de eigenaars stonden te zweten achter de toonbank.
Ik hoop dat het nooit meer zo druk wordt, zei degene met het vette haar.
Hij kreeg gelijk. De tweede snackbar was geen lang leven beschoren, en verdween na een aantal jaar.
Nu kost een klein portie friet 3 euro en 20 cent. Zes keer
duurder dan bij de actie van de Vlaardingse snackbar.En volgend jaar
zal de frietprijs waarschijnlijk nog hoger zijn, want de aardappeloogst
is in gevaar door de aanhoudende regen. Trekkers kunnen het land niet
op, en de piepers liggen in de grond te rotten.
Wie dan leeft, wie dan zorgt.
Ik pakte mijn bestelling aan en fietste door de glinsterende, natgeregende straten naar huis.
12 november
2023,
Steven Verhelst
Hunkerbunker
Gisteren liep ik kort door de buurt waar ik vroeger gewoond heb. Dat
was aan de Boerhaavelaan, achter het centraal station van Leiden.
Mijn flat werd ook wel de Hunkerbunker genoemd, omdat er zo veel vrijgezelle promovendi woonden.
De apartementen waren gehorig. Maar of het gesteun van
mijn buurvrouw kwam doordat zij met Braziliaanse muziek op een of
andere ritmische dans deed of dat zij zich met een enorme dildo in bed
bevredigde, dat kon ik niet horen.
Nu stond de hunkerbunker er niet meer. Het flatgebouw was
vervangen door een ander, moderner apartementencomplex, dat hopelijik
minder gehorig was.
10 november
2023,
Steven Verhelst
Snelle vertraging en meeuw
Ik moest naar Leiden, vandaag.
Vanochtend was ik extra vroeg van huis weggegaan (kwart
voor zes) om mijn L trein naar Mechelen te nemen. Want dan zou alles
goed komen vandaag.
In Mechelen bleek dat de intercity naar Schiphol, ondanks
de belofte dat internationale treinen zouden rijden, toch onderdeel was
geworden van de staking van de Belgische spoorwegen.
Snel stapte ik in een trein naar Antwerpen-Centraal. Hoe
dichter ik bij Nederland kwam, hoe groter de kans dat ik op tijd op
mijn bestemming zou aankomen, dacht ik.
Het was rond zeven uur dat ik op het station van Antwerpen arriveerde.
Ik rende rond als een kip zonder kop. Maar met laptop-tas en een koffertje met toga,
Een vertraagde stoptrein via Roosendaal vertrok niet, vanwege een defect aan de deur.
Ik zag mij genoodzaakt een ticket met de Eurostar aan te
schaffen. Van Antwerpen naar Rotterdam. Dat is een half uurtje, maar
kostte meer geld dan mijn enkele reis van Leuven naar Leiden.
Door het vroege opstaan en de snelle Eurostar kwam ik bijna een uur eerder aan
Ik stond even kort op het stationsplein te bedenken wat ik zou doen.
Op de tegels van het plein zaten een paar meeuwen. Bang waren ze niet. Wel dik.
Ze wachtten op gemorste patatjes.
Het was pas negen uur in de ochtend. Patatjes konden wel
eens lang op zich laten wachten. Maar misschien waren ze ook tevreden
met een paar kruimels van een croissant of een gevulde koek.
Ik kocht snel wat nasi-kruiden en begaf me toen, tussen de meeuwen door, naar het Gorlaeus Laboratorium.
9 november
2023,
Steven Verhelst
Staking
Er is een staking gaande bij de Belgische spoorwegen. Net nu ik morgen ook met de trein weg moet.
Slechts één op de twee IC-treinen rijdt, las
ik op hun website.. Twee van de vijf L treinen en S treinen, terwijl de
meeste P treinen worden geschrapt.
Het las als een geheimtaal.
IC was natuurlijk intercity, maar ik moest nazoeken wat de
rest betekende. L staat voor langzaam. Een boemeltrein. S voor
treinen rond grote steden, en P voor extra treinen tijdens het spitsuur.
De IC die ik moet hebben, rijd natuurlijk niet. In plaats
daarvan moet ik nog eerder mijn bed uit om een L trein te nemen, die
door dorpjes als Wijgmaal, Hambos, Wespelaar-Tildonk,
Haacht, Boortmeerbeek en Muizen rijdt, vooraleer hij in Mechelen
aankomt.
8 november
2023,
Steven Verhelst
Tour de France
Vorige maand is het rittenschema van de Tour de France onthuld. Er staat ons weer een mooie zomer te wachten.
De Tour de France Femmes rijdt zelfs dwars door mijn
geboorteplaats Vlaardingen - door een dichter ooit het 'grootste
benzinestation van Nederland' genoemd, vanwege de ligging tegenover
Pernis en het regelmatige stankalarm. Hopelijk kunnen de rensters hun
adem kort inhouden.
7 november
2023,
Steven Verhelst
Herfst
Het is eindelijk herfst geworden. De bladeren aan de bomen kleuren geel
en bruin. De storm blaast ze weg en breekt takken af, kraakt bomen om.
Het park ligt vol kastanjes.
Niet alleen kastanjes vinden hun weg naar mijn huis. Ook de verkoudsheidvirussen.
Buiten daalt de temperatuur, en die van mijn lichaam stijgt.
Gelukkig is het maar tijdelijk.
Ik verlang al naar de lente.
5 november
2023,
Steven Verhelst
Allerzielen
Op 2 november is het allerzielen. In de katholieke kerk tenminste. En de KU Leuven heeft dan officieel een vrije dag.
Ik denk niet dat er een ziel is. Toch nam ik een dagje vrij.
Tijdens allerheiligen en allerzielen, waarop de
overledenen herdacht worden, zetten veel Vlamingen chrysanten bij de
graven van hun familieleden. Het is natuurlijk zuivere commercie. Zoals
rozen met Valentijn.
De dood moet je niet commercialiseren, net zoals de liefde. Ik denk aan de doden wanneer ik zelf wil.
2 november
2023,
Steven Verhelst
Schoen
Toen ik onlangs op het treinstation van luchthaven Brussel-Zaventem was, zag ik op het perron een paar slippers liggen.
Ik zie wel vaker kledingstukken op straat. Handschoenen, sjaals, mutsen, truien, en heel af en toe een onderbroek.
Zouden er verzamelaars bestaan van op straat gevonden
kledingstukken? vroeg ik me af. Een soort obsessieve mensen die - in de
hoop ooit twee dezelfde handschoenen te vinden - zo veel mogelijk
kledingstukken van straat oprapen.
Misschien een obsessie voor later, als ik gepensioneerd
ben, en echt niet meer weet wat ik moet doen. Daarbij ben ik geen
liefhebber van slippers. Ik liet ze daarom op het perron liggen en
stapte in mijn trein.
1 november
2023,
Steven Verhelst
