Vandaag trok ik voor het eerst dit jaar mijn winterjas aan. Het was een goede dag voor de winterjas. En een minder goede dag voor Steven Verhelst. Californië heeft een watje van mij gemaakt.
   Als de winterjassen naar buiten komen, wil ik binnen zitten. Bij een loeiende kachel. Met erwtensoep, warme chocomelk, of schelvispekel, de drank die de Vlaardingse haringvissers op hun schepen stookten om warm te blijven. Ik heb nog slechts anderhalve fles, dus ik hoop dat de winter dit jaar snel voorbij gaat.

Duitsland is een goed broodland. Veel beter dan de VS. Zelfs de supermarkt in Freising waar ik boodschappen doe, bakt vers en heeft tientallen soorten brood.
   Henry Miller schrijft: You can travel fifty thousand miles in America without once tasting a piece of good bread. En hij heeft gelijk.
 

In Freising kun je op zondagochtend naar de kerk gaan, de bakker of de benzinepomp. Het zijn de enige instanties die ’s zondags open zijn.
   Een auto heb ik niet, en mijn geloof ben ik bijna vijfentwintig jaar geleden kwijtgeraakt. Vers brood is de enige optie.
 

De cactus die ik ooit had toen ik in Leiden woonde, en die sinds kort hier in mijn vensterbank staat, is er slecht aan toe. Hij hangt slap.
   Water, een scheutje Pokon, een pilletje Viagra – niets helpt. Het is de weg die alle leven moet gaan. Uitdrogen en vooroverbuigen naar het graf.
 

In een interview door Adriaan van Dis zei W. F. Hermans, toen Van Dis hem in de rede wilde vallen: ‘U moet niet met vervelende onderbrekingen komen.’ ‘Maar het is wel een vraaggesprek.’ ‘Nee,’ zei Hermans triomfantelijk, ‘dit is een vertelgesprek.’
   W. F. Hermans was ooit tegen de democratisering van de universiteiten. Studenten dienden geen inspraak te krijgen, aangezien er geen sprake is van gelijkheid. Studenten weten niets, zij moeten het vak nog leren van de professoren.
   Vandaag begint mijn eerste collegereeeks aan de Technische Universiteit München. Ik ben benieuwd hoe assertief de studenten zullen zijn. En hoewel een college natuurlijk ook een soort vertelgesprek is, mag er best af en toe een vraag gesteld worden.

Mijn zus was afgelopen zondag samen met mijn neefje (en de rest van de familie) bij mij op bezoek. Ze bracht het boekje ‘Ik bak ze bruiner’ van Gerard Reve mee.
   Ik blij.
   ’s Avonds was ik minder blij. Ik had zojuist het avondeten afgeruimd, toen ik de pedaalemmer opende en de aanblik van een dampende luier mij tegemoet kwam. Ik deinsde achteruit (geen beter anti-conceptiemiddel dan een luier, maar dit terzijde).
   Reve schrijft: ‘Er zijn ook dingen die je niet kunt eten. Die noemen we vergiftig. Of ze zijn vaak vies, zoals haarballen, oude kammen, haarzakjes of uitgekakte drollen van vleeseters of van alleseters.’ Mijn neefje is een alleseter. En daar wil ik het bij deze bij laten.

Mijn opa ging de deur niet uit zonder een touwtje en een flink stuk wc-papier in zijn broekzak. Altijd handig voor onderweg.
   In Californië kwam ik iemand tegen die uit upstate New York kwam. In de kofferbak van zijn auto had hij altijd een deken en lang ondergoed liggen. Ook nu hij in Silicon Valley woonde. ‘Voor als je ingesneeuwd raakt en in de auto moet overnachten.’
   Het enige dat ik altijd bij me heb, is mijn observatievermogen. Want waar ter wereld ik ook kom, overal ontmoet ik mensen met rare gewoonten.
 

Een maand geleden heb ik al mijn spullen uit de VS ontvangen – dat wil zeggen: bijna al mijn spullen. Eén t-shirt was verdwenen. Opgegeten door scheepsratten, gestolen door douane-beambten.
   Ik had het ooit op engrish.com gekocht. Het was mijn lievelings t-shirt, met het opschrift: What kind of world is this? It’s kind of crap!

Als begin van het semester is er vanavond een kerkdienst in de Dom van Freising. De TU München en de hogeschool Freising nodigen u van harte uit, las ik in een e-mail.
   Ik vind het belachelijk dat een universiteit een kerkdienst organiseert waarin twee bisschoppen hun zegje komen doen. Want religie heeft niets met wetenschap te maken.
   ‘Ik heb baat bij mijn geloof,’ zeggen veel mensen. Maar dat is niets anders dan een placebo-effect, zoals nep-medicijnen dat ook vertonen. Religie geeft surrogaat-antwoorden op vragen die nog op een wetenschappelijke oplossing wachten. Of erger nog: op vragen die al door de wetenschap beantwoord zijn.

De wereld zit in een financiële crisis. En hoewel het buiten niet eens regent, zit ik binnen, op mijn bank, en luister naar een CD waarop Bukowski voorleest.
   We aint got no money, honey, but we’ve got rain/ call it the greenhouse effect or whatever/ but it doesn’t rain anymore like it used to./ I particularly remember the rains of the/ depression era./ there wasn’t any money but there was/ plenty of rain.

Vrijdagnacht sliep ik in een hotel in Ulm. Er was een bed, een wc en een douche, en dat was alles.
   Europese hotels zijn over het algemeen veel kariger dan Amerikaanse. In een Amerikaans hotel is de kamer altijd uitgerust met koelkast, koffiezetapparaat, strijkijzer en (meestal) magnetron. De kamers en bedden zijn groter, en in de badkamer staan douchegel, shampoo, conditioner, body-lotion en mondwater te wachten.
   In New York sliep ik met mijn toenmalige vriendin ooit in een hotel, waarvan de kamers door kunstenaars geschilderd waren. Bij ons sierden twee parende panda’s de wand.
   Ik weet niet wat zeldzamer is: twee parende panda’s of een schildering van twee parende panda’s.
 

Donderdag is de Literatuurdag voor het Nobelprijs comité. Al jaren heb ik het idee dat er slechts op politieke gronde een keus wordt gemaakt. Dus ooit moet de beurt toch aan een Nederlander zijn?
   Welke Nederlandse schrijver heeft internationale uitstraling? Mulisch en Nooteboom worden al jaren genoemd, maar buiten Nederland staan zij niet in de lijsten waarin Philip Roth, Haruki Murakami, Amos Oz en Salman Rushdie wel voorkomen. En als Mulisch dood is, moeten we dan wachten tot Grunberg een oude, grijze, nog cynischere man geworden is?
 

Al bladerend door de chemicaliëncatalogus kwam ik de verbinding trimethylsilylcyanide tegen, een hydrofobe vorm van cyanide die giftig is bij huidcontact, oogcontact, inhalatie en ingestie. Toen ik als student stage liep, heb ik ooit meer dan 100 millimol (~ 20 milliliter) met een injectiespuit bij mijn reactiemengsel gespoten. Terwijl er nergens een cyanide-antidota kit aanwezig was.
   Veel mensen denken ten onrechte dat cyanide, net als koolstof-monoxide, aan hemoglobine in het bloed bindt, zodat er geen zuurstoftransport meer plaats kan vinden. Cyanide bindt echter aan Fe(III) in het cytochroom-oxidase, een enzym in de zogenaamde ademhalingsketen.
   Het antigif natriumnitriet (NaNO₂), dat wel gebruikt wordt in combinatie met natriumthiosulfaat, oxideert hemoglobine naar Met-hemoglobine. Ofwel van Fe(II) naar Fe(III). Daardoor bindt cyanide juist aan het Met-hemoglobine, waar veel meer van in het lichaam voorkomt dan van het cytochroom-oxidase.
   De juiste dosering van natriumnitriet is van levensbelang, want Met-hemoglobine bindt geen zuurstof meer. 300 mg is normaal gesproken genoeg. Maar beter kun je je cyanide consumptie beperken tot een handje vol amandelen.

In het trappenhuis net buiten mijn werkkamer zijn ze de vernislaag van de houten vloer en treden aan het afschuren. Om 'm daarna weer vers aan te brengen.
   Hoeveel lawaai kan zinloos werk maken?
   Zelf dragen de werklui gehoorbeschermers en stofmaskers, wij moeten zonder doen. Wij hebben die niet nodig. Onze gezondheid is blijkbaar al verpest door het werken in het laboratorium.
 

Afgelopen week was mijn zus ziek. ‘Ik was zonder jas naar buiten gelopen,’ zei ze.
   Maar het koude weer heeft niks te maken met ziek worden, heb ik gelezen. Het komt doordat mensen te veel bij elkaar binnen zitten. Uitstekende incubatoren voor bacillen.
   Je kunt beter als een kluizenaar leven. Die worden zelden ziek. En de productie van geschreven teksten neemt ook toe.
 

Het enige huisdier dat ik ooit heb gehad, was een embryo van een hond, op sterk water. Sinds ik naar de VS verhuisde, logeert hij bij Tom, waar hij samen met vriend varken en rat over zijn boekenkast waakt.
   Binnenkort vertrekt Tom naar Canada, en krijg ik mijn hond weer terug. Voor op mijn boekenkast. Waar hij over Reve, Brusselmans en Bukowski zal waken. En hopelijk blaffen als iemand ongevraagd een boek wil meenemen.

Met de kennis van vaderlandse geschiedenis is het in Nederland niet goed gesteld. Maar die van Duitsers is volgens mij niet veel beter.
   Vandaag, 3 oktober, is het een officiële vrije dag in Duitsland. Tag der Deutschen Einheit. ‘Toen viel de muur toch?’ vroeg ik gisteren. Verschillende collega’s knikten. Maar de val van de Berlijnse muur vond natuurlijk plaats op 9 november 1989, terwijl de officiële eenwording van voormalig Oost- en West-Duitsland pas op 3 oktober 1990 een feit werd.
   Ik trek me er in elk geval niks van aan, en ben op het stille laboratorium allemaal mooie proefjes aan het doen.



 

Oktoberfest. Ofwel: de grootste bras- en zuippartij van 2008.
   Jaarlijks wordt er een slordige 7 miljoen liter bier geschonken. En een paar liter daarvan gingen door mijn keel.
 

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

Archief 2008

December 2008

November 2008

Oktober 2008

September 2008

Augustus 2008

Juli 2008

Juni 2008

Mei 2008

April 2008

Maart 2008

Februari 2008

Januari 2008

---

Archief 2007