Vroeger hield ik niet van verkleedpartijen. Op de lagere school hadden we ieder jaar een pleinfeest met als thema 'cowboys', 'piraten' of iets anders. Sjaak, Rolf en ik spraken elke keer af om niet verkleed te gaan.
   In de VS moest ik er tijdens Halloweenfeesten wel aan.
   Je kunt in elke speelgoedwinkel kant-en-klare costuums kopen, maar ik maakte er elk jaar een sport van om voor zo min mogelijk geld zelf een costuum in elkaar te zetten. De eerste keer ging ik als Travis Bickle, de door Robert de Niro onsterfelijk gemaakte hoofdpersoon uit Taxi Driver. Ik schoor mijzelf een hanekam, kocht een groen legerjasje bij een tweedehands kledingwinkel, en maakte namaakbloed en een nekwond naar een recept van Max Laadvermogen.
   In Duitsland wordt er nauwelijks Halloween gevierd. Jammer, want dit jaar zou ik waarschijnlijk als Michael Jackson verkleed zijn gegaan en zou ik mijn beste moonwalk op de dansvloer hebben gegeven.

Van alle pijnen is na kiespijn, liefdespijn en hoofdpijn, rugpijn wel de vervelendste. Ik zat in mijn werkkamer, en als ik niet meer wist hoe ik moest zitten, ging ik staan. En vice versa.
   Als mijn moeder vroeger rugpijn had, zette ze er een lamp op die infrarood licht uitstraalde, zodat de spieren in de rug werden verwarmd en de pijn werd verzacht. Ik heb geen lamp, ik heb alleen IcyHot, een soort tijgerbalsem die ik ooit in Palo Alto kocht toen ik een stijve nek had. Helpen doet het nauwelijks, maar ik ruik wel de rest van de dag naar menthol.

In Azië is een taboe op Nazi-Duitsland nauwelijks aanwezig. Nu en dan steken er reclames met Hitler de kop op. Ook gaan mensen tijdens gecostumeerde role-playing games gekleed in SS-costuums. Zoals mensen hier tijdens Halloween als Viking verkleed zouden gaan. Hoe langer geleden en hoe verder weg iets gebeurd is, hoe minder het historisch besef.
   Een tijdje terug is in Japan een Manga-versie van Mein Kampf uitgebracht, het beruchte boek van Adolf Hitler. En ik heb er eigenlijk geen problemen mee.
   In Nederland is de verkoop van Mein Kampf, ook van antiquarische exemplaren, nog steeds verboden. Belachelijk natuurlijk, want in andere landen, zoals Frankrijk en de Verenigde Staten, is het boek gewoon verkrijgbaar (zelfs via amazon.com). En uiteraard is de integrale tekst ook van internet te downloaden.
   Censuur van boeken is slecht. Ook Mein Kampf moet beschikbaar zijn, al is het alleen maar om aan te geven welke rare denkbeelden Hitler had.

Afgelopen zaterdag was ik in het National History Museum. Het weer was slecht en het leek alsof iedereen een toevlucht had genomen tot het beroemde Londense museum. Er liepen duizenden mensen tussen de opgezette vogels en zoogdieren, langs de fossielen van ichthyosauriërs, maar vooral in de centrale hal. Daar zette een enorme rij mensen zich heel langzaam in beweging naar de zaal met dinosaurusskeletten.
   Bovenaan de trap in de hal stond een standbeeld van Darwin het schouwspel bewegingloos te bekijken. Ik ging even naast hem staan, keek mee naar het gekrioel beneden ons en genoot een stil moment van zo veel mensen die zich voor evolutie interesseerden.

In het museum kom je tenminste nog lekkere stukken tegen, schreef Jan Cremer ergens.
   Ik was naar de tentoonstelling Pop Life gegaan, in de Tate Gallery of Modern art. Op de website werd gewaarschuwd: "Please be aware that some works in this exhibition are of a challenging and sexual nature. Admission to three of the rooms is restricted to over-18s."
   Het ging om werk van Jeff Koons dat ooit deel uitmaakte van zijn tentoonstelling Made in Heaven, waarin hij zichzelf en zijn vrouw, de Italiaanse pornoster Cicciolina, in copulerende standen weergaf. Tommy Wieringa gebruikte dit gegeven voor zijn roman Caesarion.
   De meeste mensen liepen enigszins beschaamd langs de kunstwerken, en ook ik ging snel weer weg. In de rest van de zalen waren genoeg andere lekkere stukken te zien.

Toen ik twee jaar geleden in Cambridge was, ben ik het voortijdig ontvlucht. Mijn Guesthouse was van slechte kwaliteit, maar dat overleefde ik wel. Ik werkte overdag in het Laboratorium voor Moleculaire Biologie en 's avonds schreef ik aan een verhaal.
    Gisteren was ik opnieuw in Cambridge. Door de regen fietste ik langs de colleges in het oude stadscentrum. Het weer bleef de hele dag slecht. Mijn Guesthouse was beter dan de vorige keer. Ze serveerden ontbijt met bonen in saus, bacon, worstjes en ei. Mijn cholesterolgehalte is weer op peil gebracht.

De vorige keer dat ik met Easyjet vloog, twee jaar geleden, was ik verbaasd dat er geen stoelnummer op mijn instapkaart stond. Maar zo gaat het bij Easyjet, men moet zelf maar een plaatsje zoeken. Ik werd zowat verpletterd toen de deuren van het vliegtuig open gingen. Iedereen rende naar de ingang, alsof er binnen gratis pizza werd uitgedeeld.
   Niet alleen de passagiers, ook de bemanningsleden irriteerden mij mateloos. Het meisje en de jongen die de veiligheidsinstructies moesten uitbeelden, stonden te gieren van de lach terwijl ze op het pijpje bliezen om het reddingsvest op te blazen. Hun vorige baantje was wellicht bij KFC of Burger King.
   Vandaag vlieg ik weer met Easyjet, maar gelukkig duurt de vlucht niet lang. Ik zet mijn iPod aan, doe mijn ogen dicht en verdwijn in de binnenkant van mijn hoofd. Want daar is het wel comfortabel.

Sinds kort blog ik ook heel af en toe op een Duitse site, www.chemnixblog.de, waar scholieren vragen kunnen stellen aan chemici. Wat is een katalysator? Is er ook chemie in het heelal? Wat doet alcohol met je?
   We worden nog niet overspoeld met reacties. Wat zeg ik? Er komen slechts af en toe bezoekers. Maar dat verandert hopelijk in de toekomst. Want chemie is, na literatuur, natuurlijk het mooiste wat er is.

Gisteravond dronk ik een Hitching Post St. Rita's Earth Pinot Noir, een heerlijke wijn met aroma’s van kersen en de aarde waaruit de wijnranken hun voedingsstoffen hadden opgenomen. Het is de enige fles St. Rita's Earth die ik heb – bijna zonde om op te drinken. Elke slok, die ik over mijn tong heen en weer liet spoelen, bracht mijn gemoed in dezelfde extase als een kus met de liefste vrouw ter wereld.
   Ik moest denken aan Andrew Daigle, die ik in maart dit jaar ontmoette en die ik schandalig veel fooi gegeven had. Andrew werkte als barman in restaurant The Hitching Post in Buellton, Californië. Hij schonk me beste wijnen in (waaronder de St. Rita's Earth Pinot Noir) en vertelde over het bedrijf dat hij aan het oprichten was. Popculture beverage. Biologische frisdranken in verschillende smaken. ‘Want iedereen wil biologisch, tegenwoordig.’
   Het leek mij nogal een sprong, van barman naar uitvoerend directeur van een frisdrankproducent.
   De vrouw naast me aan de bar vroeg Andrew hoe het ging met zijn bedrijf. (Ik had tegen haar gezegd dat ik schrijver was. Ze had meteen aandacht voor me. Meer althans dan wanneer ik gezegd had dat ik chemicus was). Andrew gaf ons zijn visitekaartje. Diezelfde avond bezocht ik de homepage van Popculture beverage, en gisteravond bezocht ik die weer. Er was nog niets veranderd. Ik vermoed dat Andrew nog steeds als barman in The Hitching Post werkt.

Twee dagen geleden sneeuwde het in Freising. De daken en het grasveld achter mijn appartementencomplex zagen wit. Ik trok de gordijnen dicht en staarde naar de kleine vijgenboom en de passievruchtplant die in mijn woonkamer staan. Depressieve planten geven geen vruchten. Ik vraag me af of ik ooit vijgen en passievruchten zal oogsten.
 

Duitse universiteiten hebben een enorme lading aan regelgeving. Over waar wel en geen radioactief werk gedaan mag worden, over wie wel en geen studenten mag begeleiden, over wie wel en niet als promotor mag optreden. Alles is verborgen in Paragrafen, Artikeln, Absätze und Sätze. Ik word er zo moe van, dat ik naar een ander leven begin te verlangen. Een leven waarin ik Bukowski lees en het op een zuipen zet.
 

Ik heb weer een nieuw Duits woord geleerd. Jamaika-Koalition. Na de deelstaatverkiezingen van een tijdje terug wordt er momenteel in Saarland een Jamaica-coalitie gevormd: CDU (zwart), FDP (geel) en Die Grünen (groen). Liever had ik een Jamaicaans weerbericht gehad, maar dat zit er niet in. Komende dagen worden in München temperaturen van vlak boven het vriespunt verwacht. Tevergeefs probeer ik een tropische sfeer te creëren met cactusfruit en papaya bij het ontbijt.
 

In de dierentuin van de Duitse stad Bremerhaven zit een homoseksueel pinguinpaar. Het zijn pinguins van de zeldzame Humboldtsoort. Een paar jaar geleden probeerde de dierentuin de mannetjes te ‘bekeren’ door een paar vrouwtjespinguins uit Zweden over te vliegen. Zonder succes uiteraard. Seksuele geaardheid laat zich niet dwingen.
   Homoseksuele dieren hoeven niet uit de kast te komen. Mensen daarentegen wel, en dat is nog altijd een drempel – mede in stand gehouden door religie. Om openheid te stimuleren is sinds een aantal jaar (en vanaf 2009 ook in Nederland) 11 oktober nationale kom-uit-de-kast-dag. Want waarom je identiteit verdringen? Ook de homoseksuele liefde is mooi. En wie daar niet van overtuigd is, moet Gerard Reve lezen.

Vorige week werd er plotseling geld van mijn ongebruikte Amerikaanse bankrekening afgeschreven voor de telefoonrekening van ene Stanley Miller. Het was een fikse rekening, en ik kwam meteen rood te staan.
   Bij de naam Stanley Miller denk ik niet aan telefoonrekeningen, maar aan het beroemde ‘oersoep’-experiment dat in 1953 werd uitgevoerd aan de universiteit van Chicago. Miller, een promovendus van professor Urey, leidde electrische ontladingen door een verwarmd mengsel van gassen waaruit de oeratmosfeer vermoedelijk bestond. Binnen een week vond hij verschillende organische verbindingen waaronder vijf aminozuren. Toen vorig jaar zijn samples opnieuw werden geanalyseerd – dit keer met moderne technieken – bleken er maar liefst 22 aminozuren ontstaan te zijn.
   In het Amsterdamse wetenschapsmuseum NEMO wordt het Miller experiment momenteel herhaald – met een paar aanpassingen. Het vindt bij kamertemperatuur plaats en er zal pas na vijf jaar gekeken worden welke verbindingen zijn ontstaan.
   Mijn Amerikaanse bank heeft beloofd mij het geld én de boetes terug te betalen. Hopelijk duurt dat slechts een week en niet vijf jaar.

Een verkoudheid heeft niets met kou te maken – al wil mijn moeder me graag anders doen geloven. Er is geen enkel wetenschappelijk bewijs dat je ziek wordt door zomaar zonder jas naar buiten te lopen.
   In elk geval heb ik al een halve week lang een verkoudheid te pakken. Waarschijnlijk opgelopen in het café, het vliegtuig, de bus of de trein.
   Een verkoudheid is een virale infectie van de bovenste luchtwegen en wordt in bijna de helft van de gevallen veroorzaakt door rhinovirussen. Ze verspreiden zich via hoesten en niezen. Er zijn 99 verschillende. Spaar ze allemaal – vanaf nu in alle openbare ruimten.

Het is de week van de Nobelprijzen. Vandaag werden de winnaars van de prijs voor scheikunde bekendgemaakt: Venkatraman Ramakrishnan, Thomas Steitz en Ada Yonath voor het ophelderen van de structuur en de functie van het ribosoom: de eiwit-fabricerende machines in de cel.
   Morgen is het de beurt aan de literatuur. Het is een mengsel van lobby en loterij. Ook dit jaar zal het geen landgenoot worden: de Nederlandse lobby is te mager.

Vandaag vernam ik dat mijn website voor korte tijd geïnfecteerd was met – overigens vrij onschudige – spyware. Nu is alles weer schoon en heb ik een langer, veiliger password. Deze site kan uw computer niet meer schaden, hooguit uw geest.

Afgelopen maandag vond een scheikundeleraar in Leiden een potje picrinezuur met kristallen erin. Gekristalliseerd picrinezuur is schokgevoelig en kan ontploffen. De school werd ontruimd, maar uiteindelijk meldde de brandweer dat er geen explosiegevaar was.
   Het afgelopen jaar is er al bij meer scholen picrinezuur gevonden, in oude potten die al jaren in kasten stonden. Picrinezuur lijkt veel op TNT (trinitrotolueen), maar is nog iets explosiever. De kristallen moeten ten alle tijden nat gehouden worden om de kans op explosie te minimaliseren.
   De synthese van picrinezuur is eenvoudig, maar – uiteraard – gevaarlijk. De eerste stap is de omzetting van fenol naar fenol-4-sulfonzuur in een reactie met geconcentreerd zwavelzuur. Daarna wordt deze stof direct behandels met geconcentreerd salpeterzuur, waarbij picrinezuur ontstaat. Toevoeging van water laat de stof uitkristalliseren.
   Hoewel kleine hoeveelheden picrinezuur waarschijnlijk weinig schade aan kunnen richten, vind ik het onbegrijpelijk dat deze synthese vroeger (en misschien nog steeds) op middelbare scholen werd uitgevoerd. Zelf zou ik het niet graag in mijn lab maken – laat staan thuis.
   De enige explosieve stoffen die ik ooit gemaakt heb, zijn diazomethaan en stikstof-tri-iodide. De laatste kan door aanraking van een veertje tot onploffing gebracht worden. Niet erg toepasbaar dus.
   Ook op universiteiten staan wel eens oude potten met chemicaliën. Een collega van mij heeft vorige week een kilogram natrium gevonden. Hij vroeg of ik het wilde hebben. Een kilo natrium en een vijver – ook dat moet een flinke knal geven. Dus misschien krijgt deze post nog een vervolg...

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact