31 oktober is de dag van de Reformatie, de dag waarop Martin Luther - naar overlevering - zijn 95 stellingen op de deur van de kerk in het Duitse Wittenberg nagelde. Voor Duitsers in de bondesstaten Brandenburg, Mecklenburg-Voorpommeren, Saksen, Saksen-Anhalt en Thüringen een vrije dag. In Baden-Würtemberg zijn de scholen dicht.
   Vandaag is de Reformatie 500 jaar geleden, en is het eenmalig een officiële vrije dag in heel Duitsland.
   De Reformatie heeft ervoor gezorgd, om met Herman Finkers te spreken, dat de grote moederkerk uiteen is gevallen in allerlei kleine kutkerkjes, elk met hun eigen afscheiding. Sinds een aantal jaren verenigen sommige kerken zich weer. Meer noodgedwongen, door de teruglopende ledenaantallen. Maar in principe zou dat geen probleem moeten zijn, want Mattheüs 18 vers 20 zegt: "Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen."
   De leegloop van de kerk vind ik geen probleem - ooit komt er misschien een tijd dat er geen religie meer is. Ik hoop dat ik het nog mee zal maken.

In de zak van een broek die ik heel lang niet gedragen had, vond ik een Poolse munt. Een halve Zloty. 50 Groszy.
   Anderhalf jaar geleden was ik op een klein symposium in Lodz, Polen. We zagen een Ska band in een of andere bar. Nadat iedereen weg was, maakten we een praatje met de bandleden, die ons uitnodigden op een kroegentocht. We dronken wodka alsof het water was - dat was blijkbaar gewoon in Polen - en gingen in de vroege ochtend met de bus weer naar ons hotel.
   De 50 Groszy hield ik als aandenken aan die nacht. Wisselgeld uit een van de kroegen. Nu ligt hij op mijn nachtkastje om te voorkomen dat hij in de envelop waarin ik al mijn buitenlands geld bewaar, kwijtraakt tussen andere munten. Uit Amerika, Engeland, Zuid-Afrika, Israel. Maar ook die munten hebben waarschijnlijk elk hun verhaal, die ik hier ooit nog wel eens zal neerschrijven.

In Spijkenisse ontmoette ik ooit Jan Wolkers tijdens een optreden in Theater De Stoep. Bij de signeersessie schreef hij in mijn boek "In vriendschap, Jan Wolkers."
   Vandaag is het tien jaar geleden dat hij overleed.
   Ik kan me niet herinneren wanneer ik het eerste boek van Wolkers las. Toen ik veertien was, misschien vijftien.
   Wolkers werk stond in het teken van seks en dood.
   Het hele leven staat in het teken van seks en dood.
   Ook toen ik vijftien was. Meer dood dan seks waarschijnlijk; ik was een zwaarmoedige tiener.
   Dat je je pik in een fles slaolie moest hangen voor je een meisje in haar kont neukte - dat leerde ik van Wolkers. Je kunt hem niet te weinig lezen. Zijn verzameld werk zou op ieders nachtkastje moeten liggen. Als inspiratie, als herinnering dat je het leven moet vieren, zo lang als het duurt.

Elk jaar in midden oktober vinden de Hasseltse Jeneverfeesten plaats. Hasselt ligt in de Belgische provincie Limburg en niet ver van Leuven met de trein.
   Ik drink graag een moutwijnjenever of een korenwijn - een traditioneel product, dat tegenwoordig niet veel meer gedronken wordt.
   Hoopvol zat ik in de trein naar Hasselt.
   Naïef was misschien een beter woord.
   Op straat kon je wel sterke drank kopen, maar dat was vooral zoete sterke drank met een fruitsmaak. Maar met jenever had dit weinig te maken.
   Teleurgesteld sloeg ik toch maar een aantal glaasjes achterover. Na niet al te lange tijd liep ik weer terug naar het station. Ik kocht nog een blik bier voor onderweg, als troost.

Ik verliet het huis 's ochtends vroeg, in het donker. Op straat zag ik een zwarte kat een tuin in rennen en tussen twee boven in meende ik een vleermuis te zien vliegen.
   Het was 5:59. Heksen, tovenaars, weerwolven, vampiers en andere nachtwezens vluchtten voordat de nacht voorbij was.
   En deze alchemist zocht zijn weg naar het treinstation.

Ik was uitgenodigd om deel te nemen aan een symposium over intramembraanproteasen in Regensburg.
   Proteasen zijn eiwitten die andere eiwitten knippen, en de lipide omgeving van een cellulair membraan legt bepaalde restricties op aan deze chemische reactie.
   Gelukkig werd er ook af en toe een Duits witbier gedronken. Want dat is misschien het enige soort bier dat ik echt mis in België.

Ik was op weg naar een symposium in Regensburg. Met de trein kwam ik langs het plaatsje Moosburg, het eerste station na mijn vroegere woonplaats Freising.
   Ik had slechte herinneringen aan Moosburg, stammend uit het jaar 2010.
   Het was de avond van de WK finale Nederland-Spanje. Ik was in een Biergarten in München gaan kijken. We weten allemaal hoe het is afgelopen. Verlenging. Verloren.
   Het was laat, ik had misschien een bier teveel gedronken, en ik was in de trein in slaap gevallen. In Moosburg werd ik wakker.
   Ik stapte uit en ging op zoek naar een trein terug. Maar het was te laat. De volgende trein was pas om half zes 's ochtends. Taxi's stonden er ook niet en bij de taxicentrale van Moosburg gingen ze niet aan de telefoon.
   Na de nachtmerrie van de voetbalwedstrijd probeerde ik nu op een metalen bank op het perron tevergeefs in slaap te vallen. Nog geluk dat het geen winter is, dacht ik.
   Misschien ben ik een paar keer weggedoezeld, want ik herinner me dat ik opschrikte van het geluid van een naderende trein. Mijn armen en benen zaten vol met muggensteken.
   Met mijn oranje t-shirt ging ik de trein binnen. Mijn kaartje was niet meer geldig, maar ik denk dat elke conducteur aan mijn geradbraakte gezicht wel kon zien wat hier gebeurd was.
   Gelukkig stopte mijn trein naar Regensburg maar kort in Moosburg, en de herinnering vervloog snel.

Met kleine ogen van de slaap keek ik naar de monitors op luchthaven Zaventem. Las ik dat goed? Minder dan vijf minuten wachttijd bij de veiligheidscontrole. Zo efficiënt heb ik België nog niet meegemaakt.

Ik werd midden in de nacht gewekt door een vibratie van mijn telefoon. SMS.
   Spam? Mijn moeder? Seksberichten van anonieme vrouwen?
   Het was een bericht van Lufthansa dat mijn vlucht naar München van de komende ochtend geannuleerd was.
   Dank u wel voor de informatie. Ik moest mijn bed uit, achter mijn laptop, en vond uit dat ik omgeboekt kon worden naar een vlucht eerder.  Dat betekende dat ik over een paar uur moest opstaan zodat ik de eerste trein naar vluchthaven Zaventem kon nemen. Ik ging naar bed en probeerde tevergeefs weer te slapen, wakker gehouden door de stilte waarin mijn telefoon niet vibreerde om mij te melden dat dit slechts een boze droom was.

December 2017

November 2017

Oktober 2017

September 2017

Augustus 2017

Juli 2017

Juni 2017

Mei 2017

April 2017

Maart 2017

Februari 2017

Januari 2017

Archief 2016

Archief 2015

Archief 2014

Archief 2013

Archief 2012

Archief 2011

Archief 2010

Archief 2009

Archief 2008

Archief 2007