De afgelopen weken is er in de Europese Unie gediscussieerd over de afschaffing van de zomertijd (of de wintertijd). De zomertijd heeft tot voordeel dat het 's avonds langer licht is in de zomer, zodat je langer van het goede weer kunt genieten. Het voordeel van de wintertijd is, dat het 's ochtends niet zo laat licht wordt.
   Ik ben voorstander om te blijven draaien aan de klok - van een 'jetlag' heb ik nooit last (zelfs niet als ik vlieg, maar dat is een ander verhaal). Misschien is het probleem dat politieke beslissingen vaak genomen worden door oude heren en dames, en ik denk dat de kans groot is dat zij meer last hebben van de tijdsomstelling. Maar of dat moet dicteren of de gehele bevolking daar zich naar moet schikken, vraag ik me ernstig af.

De Vlaardingse dichter Levi Weemoedt, die trouwens al meer dan 25 jaar in Drente woont, werd gisteren 70 jaar. Hij was te gast in De Wereld Draait Door, vanwege een verzamelbundel van zijn werk onder de titel Pessimisme kun je leren!, samengesteld door Özcan Akyol, van wie ik het gezicht wel kende uit talkshows, maar van wie ik nog geen letter heb gelezen.
   Van Weemoedt heb ik zowat allle letters gelezen, dus het heeft voor mij geen zin de verzamelbundel te kopen. Wel kan ik het werk van Weemoedt aanraden aan iedereen die lijdt aan Weltschmerz of liefdespijn. En wie lijdt daar nu niet aan?

Voor het eerst zijn er meer niet-religieuzen dan religieuzen in Nederland, zo berichtte het nieuws. 49,3 procent zegt tot een religieuze groep te behoren - net iets minder dan de helft dus.
   Ik heb nog steeds de hoop - of koester ik de illusie? - dat religie een voorbijgaan fenomeen is. Zoals de huis-aan-huis melkboer, de scharensliep, het telegram, hyven, en vele andere fenomenen voorbijgaand zijn. Het is een langzame ontwikkeling - het blijkt dat vooral ouderen en lager opgeleiden het percentage religieuzen opkrikken. Dus met de tijd en de toenemende graad aan educatie zal religie waarschijnlijk steeds verder in een hoekje gedrukt worden. Misschien maakt het ooit een comeback, zoals de grammofoonplaat, maar ik denk dat dit laatste meer een nostalgische opwelling van de oudere generatie is, die met de tijd ook weer zal verdwijnen.

2,4-dintrofenol is een chemisch stofje dat er niet gezond uit ziet (in de ogen van de chemicus die ik ben althans). Toch schijnt dit in de bodybuilding wereld flink gebruikt te worden als middel om snel af te vallen. Het brengt bepaalde stofwisseling in de war - de zogenaamde oxidatieve fosforylering, en kan, naast verschillende neveneffecten, ook de dood veroorzaken.
   Als je dood bent, val je uiteraard vanzelf nog steeds meer af, totdat je niet verder kunt, omdat alle vetten, koolhydraten en eiwitten door microorganismen van de anorganische delen van je skelet zijn weggeteerd.

   

Van werk op weg naar huis raakte ik verzeild in mijn favoriete kroeg in Leuven. Veel plaats is er niet. In de vensterbanken staan opgezette dieren. Vossen, konijnen. Hier en daar prijkt een kruisbeeld - want we zijn uiteraard in de stad van de katholieke universiteit Leuven.
   Ik bestelde er een Troubadour Magma Oak, een speciaal bier van brouwerij The Musketeers in Ursel. Elk jaar maakt die brouwerij een gelimiteerde versie van een bier dat slechts voor bepaalde tijd verkrijgbaar is. Twee jaar geleden, op de avond van mijn verjaardag, toen ik alleen en verlaten door iedereen op weg was naar gezelschap en terecht kwam in deze kroeg, proefde ik voor het eerst de Troubadour Magma, en het gelimiteerde bier van twee jaar geleden, de Troubadour Magma Maris Otter, genoemd naar een bepaald soort gerst.
   Vanavond bestelde ik het speciale bier van dit jaar. De Troubadour Magma Oak, een India Pale Ale dat op eikenhouten vaten wordt gerijpt.
   De man die naast mij aan de toog zat, begon tegen mij te oudehoeren. Veel zinnigs kwam er niet uit. Dus na één biertje vluchtte ik de kroeg uit en begaf mij op weg naar huis.

Ik ben een kaaskop. Geboren en getogen in Holland, en sinds kindsbeen aan al verslingerd aan kaas. Belegen Gouda, oude Gouda, overjarige Gouda, Leerdammer, Maasdammer, komijnenkaas. Er gaat vrijwel geen dag voorbij zonder dat ik kaas eet. Ook buitenlandse kaas uiteraard. Brie, Camembert, Gorgonzola, Gruyere...
   Maar nog nooit had ik nagelkaas gegeten.
   Mijn vrouw kwam er afgelopen weekend plotseling mee thuis.
   Oorspronkelijk komt nagelkaas uit Friesland. Daar werd kaas uit magere melk gemaakt, en moesten smaakstoffen, in dit geval kruidnagel en komijn, toegevoegd worden om te concurreren met andere Hollandse kazen. Nagelkaas onstond in de tijd van de Verenigde Oostindische Compagnie, want kruidnagel maakte de kaas langer houdbaar.
   Kaas hoeft in mijn koelkast niet lang houdbaar te zijn - hij is op voordat je het weet. Mijn vrouw heeft slechts een paar flinters kunnen eten van de Friese nagelkaas. Ik zal de volgende keer dat ik boodschappen doe, een groter stuk Friese nagelkaas meenemen.

Zowel in Beieren, waar ik vroeger woonde, als in België, waar ik nu woonachtig ben, wordt vandaag gestemd. In Beieren voor het deelstaatsparlement, in België voor de gemeenteraden en de provincieraden.
   De afgelopen weken heb ik veel papieren 'spam' in de brievenbus gekregen, van allerlei politieke partijen.
   Het erste was de verkiezingspropaganda van het Vlaams Belang (tot 2004 bekend onder de naam Vlaams Blok, met voorman Filip Dewinter. Het bevatte een aan de PVV gerelateerde retoriek, waarin het belang van het "eigen volk" voorop wordt gesteld, en beloofd wordt dat alle problemen zullen worden opgelost, als het toelaten van asielzoekers zal worden stop gezet.
   Ik donderde alle folders die ik had gekregen bij het oud papier. Hopelijk werd er gerecycleerd toiletpapier van gemaakt, want alleen daar zijn de woorden van het Vlaams Belang goed voor.

De afgelopen week was het al een paar keer in het nieuws: chemisch afval van illegale drugslaboratoria dat in de natuur of in woonwijken wordt gedumpt, in bestelbusjes, aan de kant van de weg, vaak met lekkende vaten.
   Ik ben chemicus, en vind dit uiteraard onacceptabel. In het laboratorium doen wij er alles aan om verschillende soorten chemisch afval apart in te zamelen om het zo veilig mogelijk te kunnen laten verwerken.
   Maar wat kan het die drugsproducenten schelen wat er met het milieu gebeurt?
   Eigenlijk zouden elke producent van synthetische drugs eerst een cursus chemie moeten volgen.
   De enige drugsbaron die zijn afval op een correcte manier zou afvoeren, bedacht ik, is Breaking Bad's Walter White. Maar dat is dan ook een echte chemicus.

Het is zestien jaar geleden dat de eerste CD van Spinvis verscheen. De demo cassette schijnt ooit in bovenstaande staat naar twee platenmaatschappijen te zijn gestuurd, maar wat er van waar is, weet ik niet.
   Ik spinde ik die eerste Spinvis CD zo regelmatig in mijn stereo, dat hij een vaste plek in mijn CD-wisselaar had bemachtigd. Raar misschien voor de jeugd van tegenwoordig, want wie koopt er vandaag de dag nog CDs?
   In elk geval ging ik vanavond naar een concert van Spinvis in Leuven. Het had wel uren langer mogen duren, maar er kwam het moment dat je weer terug naar huis moet, dwars door de avondlucht, de handen aan het stuur, het hoofd nog ergens anders, wapperend als een ballon die met een touwtje aan het stuur van je fiets is gebonden.

Ik ging naar Gent om een lezing te geven op een instituut voor plantenbiologie. Niet dat ik veel meer over planten weet, behalve dat je ze af en toe water moet geven. Zelfs dat schiet er bij mij thuis wel eens bij in. Zo erg zelfs, dat zelfs mijn cactus er verschrompeld bij staat.
   In Gent hadden ze een robot die een matrix van wel 120 planten automatisch water gaf (en de precieze hoeveelheid water mat), de lengte en breedte, en nog een aantal andere parameters van de planten om de zoveel tijd opnam. Met foto's en al.
   Vroeger was dat werk voor een promovendus - dan liep je je hele promotie planten water te geven om er na vier jaar een conclusie aan te verbinden.
   Met automatisering gaat alles een stuk sneller en efficiënter. Zoals alles in de wetenschap eigenlijk. Waar je in de jaren 60 nog een hele promotie voor nodig had, kun je nu soms in een werkweek voor elkaar krijgen.
   En worden we daar gelukkiger van? Ik ben eigenlijk bang dat ik daarop 'nee' moet antwoorden.

Vandaag kreeg ik een brief waar wel heel oude postzegels op zaten, ter waarde van 45 Belgische Franken. Het kostte even wat omrekenwerk, maar dat komt neer op een waarde van 1,12 euro.
   De Belgische post accepteert oude postzegels nog, maar alleen diegene die na 2 oktober 1961 zijn uitgegeven. Wat er op 2 oktober 1961 gebeurde, is mij onduidelijk, maar er is mij wel meer omtrent België onduidelijk.
   Oude postzegels komen weer op de markt omdat verzamelaars er geen interesse meer in hebben, en ze aan de straatstenen niet kwijt kunnen. Filatelie is iets uit het verleden, voor oude mannen met dikke, vergeelde boeken. Daarom kun je oude postzegels vaak voor de helft van de prijs kopen. Toch lucratief als je veel brieven moet versturen.

Vorige week vond in Etten-Leur de Witlof biënnale plaats, een tweejaarlijkse bijeenkomst die georganiseerd wordt door witlofproducerende landen Nederland, België, Frankrijk en Duitsland. Want zo goed gaat het blijkbaar niet met de witlof - het aantal telers neemt gestaag af. De consumptie is wel stabiel, maar hoog is die niet. Behalve in België. De gemiddelde Belg eet zeven kilo witlof per jaar, las ik in de krant.
   Belgen eten voornamelijk witlof in hesprollen met kaassaus - een traditioneel gerecht. Met een lekker glaasje Westmalle tripel zal het er best wel in gaan.
   Wat er twee dagen lang over witlof besproken zou moeten worden, is mij trouwens een raadsel. En om hiervoor over twee jaar zomaar eens deel te nemen aan de witlof biënnale lijkt me wat overdreven, want deelname op 1 dag kostte dit jaar 135 euro. En dan krijg je tijdens de lunch misschien alleen rauwe witlof salade te eten...

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact

---