Op zondag had de brandweerkazerne tegenover mijn appartement een open dag. Naast brandweerwagens was er ook een biertap, want blussen maakt dorstig.
   Het deed mij denken aan Rode Haan, een gedicht van Lévi Weemoedt.
 
De mensen slapen. ’t Is ook nacht.
Maar ik zit op. En houd de wacht.
 
Ben ik soms brandweerman? En moet
ik speuren naar verdachte gloed?
 
Ach nee. Ik brand hier zelf! Om háár
houd ik mij nat met Oude Klaar.
 
’t Is om die vuurgloed van háár kussen.
Dat is de brand die ik moet blussen.

In de VS wordt weliswaar melk verkocht in gallon flessen, maar gebruikt men melk voornamelijk voor over de cornflakes. In reclames moet het drinken van melk door stripfiguren, topsporters en popsterren worden aangeprezen.
   De meningen over het drinken van melk zijn verdeeld. Het beschermt tegen obesitas, diabetes type 2, hart- en vaatziekten, en bepaalde vormen van kanker. Aan de andere kant schijnt excessieve zuivel-inname de kans op autisme en Parkinson’s te verhogen.
   Op de site van John Jaarsveld, oud-studiegenoot en tegenwoordig acupuncturist, las ik: ‘Melk: de witte sloper.’ Van gezondheidsfreaks in de VS hoorde ik vaak: ‘Je moet veel broccoli eten, want daar zit ook kalk in.’ En dan de hele dag uit je achterste naar bloemkool geuren, dacht ik erachteraan.
   Het drinken van melk is niet natuurlijk, daar ben ik het over eens. Maar het wonen in appartementencomplexen, uitgerust met fitnesscentrum en sauna evenmin. Ik beweer dat we door het drinken van melk geworden zijn wie we zijn: een diersoort die zich buiten het primitieve, natuurlijke leven heeft geplaatst.
   Misschien is zuivel niet stoer, maar dat kan me niet schelen. Bij mij heeft melk in de koelkast een vaste plaats naast de jeneverfles.

Het Duitse politieke systeem zit ingewikkeld in elkaar. Ik begrijp er nog weinig van, maar ik heb me er ook nog nauwelijks in verdiept.
   Naast de Bundestag (het equivalent van de Tweede Kamer) heeft elke staat van Duitsland zijn eigen bestuur – de Landstag. De wetten in de verschillende staten zijn dan ook verschillend. Het rookverbod bijvoorbeeld werd niet op hetzelfde moment ingevoerd in heel Duitsland. Ook de eisen voor onderwijs zijn per staat anders.
   Komende zaterdag wordt er in Beieren gestemd voor de Landstag. De billboards met kandidaten staan al weken langs de kant van de weg. Bovenstaande tronie van de CSU hangt er het langst. Waar dr. Florian Herrmann voor staat, weet ik niet, maar ik noem hem de Beierse Balkenende.

Eigenlijk is Freising niet veel meer dan een uit de kluiten gewassen dorp. Het heeft één echte winkelstraat, en als ik vijf minuten fiets, bevind ik mij tussen graslanden, graan- en maisvelden.
   Ik vergelijk Freising wel eens gekscherend met Schipluiden.
   ‘Ben jij wel eens in Schipluiden geweest?’ vroeg mijn vader mij, toen hij die vergelijking hoorde.
   ‘Nee,’ zei ik. Maar ik ben er wel ooit doorheengefietst, op weg terug van Delft naar Vlaardingen, in een vergeefse poging mijn conditie te verbeteren.
   Schipluiden was ik in vijf minuten door. Daarna bevond ik mij weer tussen landerijen waar de geur van mest dik in de lucht hing.

Elke stad in Beieren heeft gedurende de zomer wel een feest. Het Herbstfest in Erding, het Volksfest in Freising (dat van 5-14 september plaatsvond), maar het bekendst is natuurlijk het Oktoberfest in München, dat gisteren begonnen is.
   De meeste feesten zijn hetzelfde: mannen in Lederhosen en vrouwen in Dirndls zitten aan lange tafels grote pullen bier te drinken. Pullen van 1 liter, ook wel een Mass genoemd.
   Ik moet mijn eerste Mass nog drinken, maar ik denk dat daar spoedig verandering in gaat komen.

In Freising viel de zomer dit jaar op een donderdag. Vorige week was het achtentwintig graden, gisternacht kropen de temperaturen al dicht tegen het vriespunt.
   Ik eet erwtensoep en ga vroeg naar bed. Wat kun je anders doen dan onder de dekens vergeefs hopen dat het misschien toch nog zomer wordt?

Gisteren ben ik met oud-collega Micha de kroeg in gedoken. Hij werkt op het douane-laboratorium in Amsterdam en was voor een symposium in Freising.
   Vroeger werd ik op Schiphol vaak aangehouden door de douane voor inspectie van mijn koffers. Ook in januari 2004, toen ik Stanford bezocht had en alvast een aantal spullen achter had gelaten. Met twee lege koffers kwam ik weer op Schiphol aan.
   ‘Heeft u niets aan te geven?’ vroeg de beambte bij de poortjes na de bagagebanden.
   Ik schudde het hoofd en opende de koffers, die op een een aantal papiersnippertjes na, leeg waren.
   ‘Nee,’ zei ik glimlachend. ‘Ik heb niets aan te geven.’
   Heel even betastte de beambte de binnenkant van de koffers. Misschien dacht hij dat het een Hans Kazan verdwijn-truc was. Met spiegels. Maar dat was niet zo.
   Ik klapte de koffers dicht, pakte ze op, en liet de douanier in verbazing achter.
 

Vorige week is de nieuwe deeltjesversneller nabij Genève in gebruik genomen, de Large Hadron Collider. Er was enige ophef rond het opstarten van de deeltjesversneller. Wetenschappers zijn zelfs bedreigd – want tegenwoordig lijkt iedereen zich een mening te kunnen permitteren, ook als men er geen ene fuck verstand van heeft.
   Het gerucht ging dat bij experimenten in de LHC mini-zwarte gaten konden ontstaan die de wereld vervolgens zouden opslokken. Uiteraard was dat onzin.
   Maar, dacht ik, stel dat deze wereld opgeslokt zou worden, zou dat dan zo’n ramp zijn...?
 

 
Er zijn mensen die kamperen romantisch vinden. Koken op een houtsvuur, slapen in een tent, douchen met koud water. Het primitieve leven.
   Zelf heb ik het na twee of drie dagen wel gezien. Ik voel me vuil, uitgeput.
   De laatste tijd voelde ik mij ook uitgeput, door het slechte slapen op mijn luchtbed.
   Het eerste wat ik deed toen de verhuizers mijn spullen brachten, was mijn bed opmaken en het luchtbed leeg laten lopen.
   Na één nacht in mijn eigen bed nam ik mij voor: geen kampeervakanties meer voor mij. Ik heb voor de rest van mijn leven genoeg gekampeerd.

 
Terwijl in de VS veel mensen de aanslagen uit 2001 herdachten, hing er in mijn huis geen treurige stemming. In tegenstelling, er was sprake van een hoera-moment. Want eindelijk zijn mijn spullen aangekomen die ik (op één dag na) vier maanden geleden vanuit Palo Alto verhuisd heb.
   Ik trok een flesje champagne open en dronk op alles wat deze dag zo speciaal maakte: Bialetti pannen, Slayer-cd’s, mijn winterjas, het verzameld werk van Reve, mijn Specialized fiets, twintig flessen wijn uit Napa Valley, overhemden, en uiteindelijk dronk ik zelfs op het enige wijnglas dat tijdens de verscheping gebroken was.

Vandaag is het zeven jaar geleden dat de aanslagen op het WTC en het Pentagon plaatsvonden. Ik was destijds op het laboratorium in Leiden experimenten aan het doen in het kader van mijn promotie-onderzoek. Toen ik thuiskwam heb ik de rest van de dag voor de televisie gezeten.
   Soms vraag ik me af wat gebeurd zou zijn als de aanslagen op 11 juli hadden plaatsgevonden. Zou de supermarkt-keten 7-Eleven haar openingstijden en naam hebben veranderd?

De mens moet veel ellende doorstaan, zoveel is zeker.
   Ik slaap nu al vier maanden op een luchtbed – vanaf het moment dat het Amerikaanse verhuisbedrijf PriceBreakshipping mijn spullen ophaalde. Het bed verliest langzaam lucht. Elke vier, vijf dagen wordt ik met rugpijn wakker en weet ik dat het tijd is om het bed weer op te pompen.
   Een paar jaar geleden kampeerde ik in Death Valley, met Chris, Cecile en Ben. Ook toen had ik een luchtbed. Terwijl Chris en ik onze tent opzetten, hoorde ik uit de tent van Cecile en Ben een zoemend geluid komen.
   ‘Ben stofzuigt de tent even,’ zei Cecile. Ik wist niet of ze het serieus meende, want ik achtte Ben ertoe in staat. Uiteraard was het geen stofzuiger, maar een elektrische pomp om hun luchtbed op te blazen.
   Gelukkig heb ik ook zo’n ding. Handig voor het bijpompen van mijn luchtbed.

In maart was het tien jaar geleden dat The Big Lebowski werd uitgebracht. De film was een commerciële flop en bracht nauwelijks meer op dan de productie had gekost.
   Maar het succes kwam later: de video- en dvd-verkoop hebben meer dan $40 miljoen opgeleverd.
   Vandaag komt de speciale 10th anniversary dvd uit, met een gelimiteerde oplage verpakt in een bowlingbal. Die moet ik in mijn bezit krijgen.
   Elke tijd kent zijn held, en deze tijd heeft The Dude als held nodig. Een woelige tijd, waarin het OK is om een loser te zijn. Dus drink een White Russian, en just take it easy, man.

In Duitsland worden alle films nagesynchroniseerd. Vandaar dat ze hier een tijd later gedistribueerd worden dan in Nederland. Nasynchronisatie kost meer tijd dan ondertiteling. Wij konden hier in augustus pas de nieuwste Batman film zien, terwijl die in Nederland in juli al in première ging.
   Dit weekend huurde ik Total Recall. Het verbaasde mij dat de nasynchronisatie totaal anders was dan de Duitse ondertiteling, die ik voor het gemak ook aangezet had. Soms werden er complete zinnen en grappen overgeslagen. Dat is net zoiets als een vertaald boek, waarbij de vertaler naar eigen inzicht onbelangrijke passages heeft weggelaten.
   In China heet dat censuur.

Tijdens een rondleiding in San Francisco’s Chinatown kreeg ik ooit een stapeltje Hell Money van de gids. In een bepaalde Chinese religie of traditie wordt Hell Money verbrand voor de overledenen, die het dan in bezit krijgen.
   In Chinatown was er een speciale winkel voor. Je kon er niet alleen Hell Money kopen, maar ook papieren tandenborstels, auto’s en laptops. Alles wat je maar denkt nodig te hebben in het hiernamaals. Na het overlijden wordt het in één moeite door meegecremeerd.
   Ik gebruik mijn Hell Money als boekenlegger, en heb het dus vrijwel altijd bij me. Mocht ik plotseling overlijden, dan kan ik in elk geval een toegangskaartje tot de hel betalen.

Afgelopen maandag was het de Amerikaanse Labor Day. Een arbitraire dag, om alle associatie met de socialistische Dag van de Arbeid te vermijden. Labor Day is wel bewust op een maandag geplaatst, zodat men een lang weekend kan gaan kamperen.
   In het Labor Day weekend, precies tien jaar geleden, landde ik voor het eerst in de VS. Ruim een half jaar woonde ik in de Greater Boston Area. Ik deelde er de flat met twee gezellig dikke Amerikanen.
   In Boston heb ik sneeuwstormen meegemaakt, ik heb er Engels leren spreken, ik heb er mijn eerste heavy metal cd gekocht, ik heb er lamme armen gekregen van boodschappen sjouwen, ik heb er mijn eerste Joel & Ethan Coen film gezien. Ik ben er anders na gaan denken over wetenschap, kunst, muziek, liefde en drankgebruik.
   En: ik ben er ook een beetje van de Verenigde Staten gaan houden, hoe gek het land ook is.

Vanwege mijn defecte fiets nam ik vanochtend maar weer de bus naar mijn werk, met een overstap op het station van Freising.
   De chauffeurs van bus 638 staren als zombies voor zich uit. Ze rijden slechts een klein rondje van vijftien minuten. Dag in dag uit hetzelfde. Geen afwisseling, zelfs geen radio of bakkie. Het enige menselijke contact zijn de momenten waarop een reiziger zonder abonnement (zoals ik) een kaartje moet kopen.
   In het boek Lijn 56 van Alex Boogers ziet een buschauffeur het op een gegeven moment niet meer zitten. Hij dreigt zichzelf door het hoofd te schieten wanneer de een zwartrijder zich aandient, en ramt de gevel van een shoarma-zaak.
   Lijn 56, van Vlaardingen Holy naar Vlaardingen West is heel wat minder eentonig dan lijn 638, het rondje Freising-Lerchenfeld.
   Ik wil mijn lot niet door een buschauffeur laten bepalen. De fietsenmaker heeft beloofd dat mijn ketting vandaag weer gemaakt zou zijn. Dus vanaf vanaf morgen neem ik gewoon weer de fiets.

Toen ik vanochtend op de fiets sprong en even aanzette, hoorde ik TAK. Een ander onomatopee kan ik er niet voor verzinnen. Mijn fietsketting was gebroken.
   Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel. Gelukkig werkt een schrijver meestal als individu. Hij is de enige schakel tussen zijn brein en het toetsenbord. En alle frustraties zijn aan zichzelf te wijten.

Berichten | Column | Chemistry | Biografie | Links | Contact