Feestgedruis
De meeste congressen worden afgesloten met een diner en een feest. Maar
wat is de definitie van een feest? Op een of andere manier wordt er op
congressen van protease-onderzoekers altijd stevig gedronken en
gedanst. Maar op dit congres viel dat tegen. De protease wetenschappers
waren op één hand te tellen, en de band die was
ingehuurd, speelde trage, Spaanse-Mexicaanse muziek. Geen hoeveelheid
drank die de bezoekers daar op lieten dansen.
29 september 2012,
Steven Verhelst
Immuunsysteem en congresbezoek
Het ontbijt in het hotel is acceptabel, behalve het fruit - dat komt
uit blik. Het middag- en avondeten wordt door het
conferentiecentrum verzorgd. Het nadeel van congresbezoek is: weinig
verse groente en fruit. En daarbij komt nog dat in de
bus hoestende en niezende mensen zitten. Hopelijk kan mijn
immuunsysteem de ziektekiemen effectief verwerken.
28 september 2012,
Steven Verhelst
Heidelberg
Ik ben in Heidelberg. Het is een mooie stad, heb ik me laten vertellen,
maar veel zal ik er niet van zien. 's Ochtends vroeg haalt een bus ons
vanaf het Hauptbahnhof af en brengt ons naar het conferentiecentrum. 's
Avonds, als het al donker is, dropt een bus ons er weer af.
Gisteravond zat ik aan de toog in een Ierse pub in het
oude centrum. Voor me stond een glas Newcastle Brown Ale. Ik dacht aan
mijn ex-vriendin. Zij hield ook van bier. Maar er waren nog veel meer
redenen om aan haar te denken. Meer redenen dan bier ooit weg kon
spoelen. Ik wenkte de barman, rekende af, en liep door een motregen
terug naar mijn hotel naast het Hauptbahnhof.
27 september 2012,
Steven Verhelst
Stayin' alive
In de auto op weg naar het vliegveld schalde
Stayin' alive uit de radio.
Stayin' alive.
Daar kwam het op neer vandaag.
Het was mijn eerste parachutesprong. En elke
parachutesprong kan de laatste zijn. Daarvoor moesten we speciaal een
formulier ondertekenen zodat de luchtsportclub niet
aansprakelijkheid was voor eventueel lichamelijk letsel.
Als sardientjes in een blikje zaten we met z'n
zevenen in het kleine vliegtuigje. Tegen elkaar aan, met opgetrokken
benen. Drie mannen met parachute, drie tandemspringers, en een piloot.
Tussen vier en vijf kilometer hoogte werd de zijkant van de machine
opengemaakt. Achter elkaar sprongen de drie koppels naar buiten, ik als
laatste.
We vielen.
We vlogen.
Ik kon niet anders dan luid schreeuwen - zoals Keanu Reeves tijdens zijn eerste sprong in Point Break.
Misschien was dit de ultieme vrijheid.
Na de vrije val zweefden we in een paar minuten terug naar
de landingsbaan van het vliegveldje. Ja, ik was nog in leven. Ik voelde
me meer levend dan tevoren.
25 september 2012,
Steven Verhelst
Bierlijk
Gisteren begon, zoals elk jaar in de derde week van September, het
Oktoberfest. Ik zat in de trein naar München met een hele lading
aan buitenlanders, veelal Amerikanen. Ze waren luidruchtig. Het bier op
Oktoberfest is bijna tien euro per liter, dus beter drink je vooraf al
wat. Deze treinreizigers hadden flink voorgedronken en
maakten elkaar over en weer voor mietje.
Later die dag hoorde ik een ambulance door de binnenstad van München rijden. Misschien halen ze het eerste bierlijk
op. Een door overmatig drankgebruikt bewusteloos gevallen persoon.
Meestal staan bierlijken vanzelf weer op, al dan niet door hun eigen
kots besmeurd. Zo gaat dat tijdens Oktoberfest. Ik blijf er dit jaar
vandaan.
23 september 2012,
Steven Verhelst
Circus Custers
Ik stond onder de douche toen plotseling het licht uitging. Het was pikdonker om mij heen.
Komt het einde van de wereld eerder dan de Maya's voorspeld hebben? dacht ik.
Op de tast vond ik mijn handdoek, droogde me kort af en
zocht in mijn woonkamer naar een kaars, die ik als romanticus
natuurlijk veelvuldig gebruik. De aardlekschakelaar in de meterkast was
omgeslagen, en na een paar trial-and-errors kwam ik erachter dat de afwasmachine kortsluiting had gegeven.
Al jaren was ik niet meer met de hand af. Maar nu moet het wel.
Diezelfde avond schoot me het refrein van een liedje van Circus Custers te binnen: als de afwas af was, dan wist ik het wel.
20 september 2012,
Steven Verhelst
Bier en cola
Als tiener dronk ik geen bier. Althans, nauwelijks. Later heb ik dat
ruimschoots ingehaald. Wel dronk ik rum-cola. Waarom weet ik niet. Want
er zijn cocktails die lekkerder smaken dan de Cuba libre.
In Beieren schenkt men ook wel cola gemengd met witbier -
een zogenaamde Colaweizen. Ik heb het nog nooit op. En het bier in
mijn koelkast is op. Voor de verandering drink ik maar weer eens
een rum-cola, en denk aan vroeger, toen problemen zich nog beperkten
tot schoolonderzoeken, spijbelen van gymnastiek en stiekem verliefd
zijn op meisjes.
18 september 2012,
Steven Verhelst
Film
Er is een filmpje opgedoken op
YouTube. Een vrij stom, humorloos filmpje dat Mohamed belachelijk maakt. Maar er zijn zoveel filmpjes die religies belachelijk maken.
Nu worden er ambassades met stenen bekogeld en in brand gestoken.
Het is de logica van hooligans.
Destroying something beautiful
Al drie jaar lang heb ik een passievruchtplant in mijn woonkamer staan,
gegroeid uit een klein pitje. Maar nooit heeft hij in bloei gestaan en
vruchten gegeven. Duitsland is niet mild voor passie.
I felt like destroying something beautiful zegt de hoofdpersoon in een scène van Fight Club.
Vorig weekend kwam er een einde aan de liefde, nu is het
einde gekomen voor de passievruchtplant. Ooit plant ik weer een
passievruchtplant, in een beter klimaat. Dan zullen er wel vruchten
komen, zoals in de toekomst ook de liefde wel weer op zal bloeien.
15 september 2012,
Steven Verhelst
Kotsen
Ik zat in café Tresznjewski achter een hamburger en een pint
bier, en dacht na over de bijeenkomst van kunstzinnigen in
München, waar ik zo-even was geweest. Het waren creatieve types
van het huisvrouwensoort, die in hun vrije tijd het creëren van
kunst wel leuk vonden. Ze deden het wanneer ze er zin in hadden.
Van een collega-schrijver heb ik juist geleerd dat je ook
moet werken als je geen zin hebt. Kunst is niet leuk, het is een
noodzakelijk lijden, een pijn die oplucht wanneer het voorbij is.
Misschien hetzelfde als kotsen, overgeven. Het moet eruit.
13 september 2012,
Steven Verhelst
Doktersrecept voor whisky
In de VS kan men elke 2 jaar een algemeen medisch onderzoek door de
huisarts laten doen. Cholesterolspiegel, bloedsuiker, mineraalwaarden,
hematocriet, hoeveelheid witte bloedcellen, urinemonster, alles wordt
gecontroleerd.
Ik heb een licht hypochondrische aanleg, dus het leek me
na vijf jaar hoog tijd om hier in Duitsland eens een onderzoek te laten
doen. Want naar mijn eigen diagnose leed ik aan beginnende nierstenen,
een vervette lever, diabetes, een uitgeput spijsverteringskanaal, een
verhoogde zweetklieractiviteit, hoge bloeddruk, speekselklierkanker,
huidkanker, alvleesklierkanker, en vlagen van grootsheidswaanzin en
verstandsverbijstering. Dat laatste vond ik niet erg. Het voedt mijn
schrijversschap.
De Duitse arts nam mijn bloeddruk op (120/80) en prikte
bloed. Verder deed hij weinig. Geen kniereflex, geen stethoscopisch
onderzoek, geen blik in de oren, en geen controle van de prostaat.
Ik wilde hem nog vragen om een recept voor een fles whisky
tegen mijn gebroken hart. Ik drink wel geen whisky, maar het klinkt wel
stoer. Niet dat hij dacht dat ik een watje was, omdat ik 'au' riep toen
hij de naald in mijn arm heen en weer bewoog om de bloedstroom uit mijn
ader beter op gang te brengen.
Korte tijd later stond ik zonder recept en zonder goede
moed weer buiten. Door de troosteloze regen fietste ik naar mijn werk.
12 september 2012,
Steven Verhelst
Liefde
Bukowski zei ooit: Love is a fog that burns away with the first daylight of reality.
Maar daar geloof ik niet in. Daar wil
ik niet in geloven. De liefde moet een zon zijn, een aangename gloed in
je gezicht bij het wakkerworden, die je het gevoel geeft dat je de hele
wereld aankunt.
11 september 2012,
Steven Verhelst
Vliegtuig
Morgen is het elf jaar geleden dat twee vliegtuigen het WTC
binnenvlogen, één op het Pentagon neerstortte en
één ergens in Pennsylvania.
Deze dagen denk ik niet veel na over de aanslagen van elf
september. Ik denk na over de terrorist van mijn hart, die afgelopen
week een vliegtuig mijn ziel binnenvloog. Op de ene dag was er nog
niets aan de hand, en een dag later lagen mijn gevoelens in puin. Ze
roken nog, mijn ineengevallen plannen en dromen. Het puinruimen is nog
niet begonnen. Wanneer er weer een nieuw bouwwerk zal staan, is nog
onduidelijk.
10 september 2012,
Steven Verhelst
Handbal
Ik was nog nooit bij een handbalwedstrijd
geweest, maar eens moet de eerste keer zijn. Dat mijn ex-vriendin in
het team meespeelde, was geen toeval. Ik had haar beloofd om te komen
kijken - en breuk of geen breuk - dat deed ik dan maar.
Het was een leuke wedstrijd, het thuisteam won, maar direct na het laatste fluitsignaal vluchtte ik weg.
In de S-bahn naar huis terug kwam de eenzaamheid pas goed
opzetten. Als ik 's nachts wakker zal worden, is er geen geluid meer
van haar regelmatige ademhaling, geen hand die ik voorzichtig vast kan
pakken, geen blonde haren waar ik mijn neus kort in kan drukken.
Thuisgekomen las ik wat gedichten uit Lévi Weemoedts Van harte beterschap: kleine trilogie der treurigheid. Het leven is droef. Het is niet anders. Daar moeten we het maar mee doen.
9 september 2012,
Steven Verhelst
Lekker belangrijk
De zoekmachine
Wolfram Alfa,
die ik heel af en toe benut voor mathematische vragen, kan een analyse
maken van je Facebook account. De meest voorkomende woorden in mijn
posts zijn
California en
drinking.
Ik heb 108 vrienden. De oudste is 43 en de jongste 26. Maar dit is
slechts gebaseerd op 35 vrienden, want de rest heeft zijn of haar
geboortejaar niet ingevoerd.
Vrienden zijn ook geclusterd in groepen (zie boven).
Blijkbaar weet ik mijn clusters goed gescheiden te houden. Mijn
oud-studiegenoten hebben geen enkel contact met mijn literaire
vrienden, die weer apart staan van mijn wetenschappelijke contacten. En
mijn (voormalige) drinkebroers-cluster, die grotendeels uit mensen
bestaat die ik in de kroeg ik Californië ontmoet heb, hebben
nauwelijks contact met alle andere vrienden. Vier levens heb ik.
Blijkbaar.
Maar pillen tegen schizofrenie ga ik niet slikken.
5 september 2012,
Steven Verhelst
Pen
Def P van de Osdorp Posse rapte ooit: Soms
heb je van die dagen dat je niets kunt verdragen, en lastige problemen
al je aandacht opvragen. De een krijgt stress, de ander grijpt naar de
fles, maar ik grijp naar mijn pen [...].
Stress krijg ik toch wel, en naar de fles grijpen helpt maar
voor korte tijd. Dat weet ik uit ervaring. De pen is het beste wapen
tegen dingen die je niet kunt verdragen. De fles verdooft de geest,
maar de pen klaart hem op.
4 september 2012,
Steven Verhelst
Eten
Soms moet eten een troost vormen. Slechte tijden zijn dat meestal. Ik
maakte een hamburger met blauwschimmelkaas en avocado. Het smaakte
goed. Maar troost? Die bleef uit.
2 september 2012,
Steven Verhelst
Herfst
Het is 1 september. De meteorologische
herfst is begonnen. Buiten is het meteen begonnen met regenen, en ook
in mijn hoofd komt een miezerregen naar beneden.
Heel even moet ik denken aan een liedje dat ik op de
kleuterschool leerde. "Herfst, herfst, wat heb je te koop?/ Kilo's,
kilo's bladeren op een hoop/ zakken vol met wind, ja, mijn kind/ ik
weet niet of jij me wel aardig vindt."
Veel langer dan een kort moment komt er geen glimlach op
mijn gezicht. De herfst is de aftakeling van alles wat er in het
voorjaar en de zomer is opgebouwd. Alles vergaat, verwordt tot compost.
Ook ik, op een dag.
1 september 2012,
Steven Verhelst
