Ongetraind
Ik werd uitgedaagd om aan de Marzlinger Volkslauf mee te doen. Tien kilometer.
Bijna een maand had ik niet getraind. Alleen bicepscurls
met halve liter glazen in de kroeg. Ik besloot mee te doen. Mijn
tijd was zeven minuten langzamer dan mijn persoonlijk record. Maar het
voelde alsof ik nog nooit zo diep was gegaan. En dat is ook wat waard.
28 september
2013,
Steven Verhelst
Promoveren
Het is negenenhalf jaar geleden dat ik zelf promoveerde, in Leiden.
Verschillende universiteiten hebben verschillende gebruiken en
tradities. Bij ons was het een traditie dat er op de ochtend voor de
promotie met de promotoren en paranimfen een glas jenever werd
gedronken. De verdediging zelf vond plaats in de Senaatskamer op het
Rapenburg, naast het zweetkamertje, waar afgestudeerden en
gepromoveerden hun handtekening op de muur kunnen zetten.
Nu mocht ik zelf als promotor optreden, want vandaag promoveerde mijn eerste aio.
In Duitsland zijn weer andere gebruiken. De promovendus
krijgt een "Doktors hoed" van zijn collega's. De hoed is versierd met
dingen waarmee de promovendus een speciale band heeft. In sommige
departementen rijdt de promotor zijn vers gepromoveerde aio ook rond in
een of andere kar. Zo kwam het dus dat ik vanmiddag achter een in
elkaar gestuntelde kar rende...
26 september
2013,
Steven Verhelst
Vliegen
Gisteravond werd mijn vlucht van Düsseldorf naar München om
onbekende redenen geannuleerd. De vliegmaatschappij bood mij een
hotelkamer in het Sheraton aan, vlak bij de Terminal, met wekservice en
ontbijt, zodat ik de volgende ochtend fris in het vliegtuig zou kunnen
stappen. Maar ik koos ervoor om terug naar mijn liefje te gaan. Want
daar kan geen hotelservice tegenop.
23 september
2013,
Steven Verhelst
Verkiezingen
In de Nederlandse kranten was veel aandacht voor de Duitse verkiezingen
voor de bondsdag. Geen wonder. Duitsland is een van de toonaangevende
landen binnen Europa. Het stemsysteem is ingewikkelder dan in
Nederland. Iedereen heeft twee stemmen. Eén voor een lokale
kandidaat, en één voor een partij. Met de
voorkeursstemmen kan een kandidaat direkt in de bondsdag gestemd
worden. De tweede stem bepaalt hoe veel zetels een partij krijgt.
Hoewel, er is een kiesdrempel van 5%. Dat is meteen 30 zetels.
In Nederland is de kiesdrempel 1 zetel. Want op een halve
zetel kun je niet zitten. In Duitsland houden ze daar niet van. De
5%-kiesdrempel houdt kleine partijen buiten het parlement en houdt
de meeste grote partijen groot. Het is ingesteld uit angst voor
extreem-rechtse partijen. Het trauma van WOII zit diep. Maar dat
betekent ook dat de stemmen van mensen die dit jaar op de FDP, de
AfD, de Piratenpartij, en andere protestpartijen gestemd hebben,
niets hebben uitgehaald. Zo wordt ruim 15% van alle stemmen genegeerd.
Ook dat is democratie.
22 september
2013,
Steven Verhelst
Zalmen, tonijnen en clownvissen
Vaak heb ik rare dromen. Maar dat zal iedereen wel hebben. Gisternacht
droomde ik dat ik met een aantal personen zwom in wild water dat het
midden hield tussen een echte rivier en een soort subtropisch
zwemparadijs. We werden geleid door een paar zalmen, maar plotseling
was de zalm die als mijn persoonlijke gids optrad, verdwenen.
Uiteindelijk vond ik hem gewond terug. Kwam het omdat ik een uitzending
uit het archief van de Keuringsdienst van Waarde over de tonijnvangst gezien had? Of omdat ik samen met mijn liefje naar Finding Nemo gekeken heb?
19 september
2013,
Steven Verhelst
Taarten
Slechts zelden bak ik taarten. Mijn verloofde kan dat trouwens veel
beter. En als ik me eraan waag, moet het iets simpels zijn - anders
mislukt het. Mijn laatste taart was een appeltaart, en hij smaakte nog
ook. Maar die was ook naar grootmoeders recept.
18 september
2013,
Steven Verhelst
Buk
Charles Bukowski kon niet alleen beter schrijven dan ik, hij kon ook beter zuipen.
Buk schreef: "Drinken is iets emotioneels. Het duwt je uit
de standaard van het dagelijks leven, uit alles dat altijd maar
hetzelfde is. Het trekt je uit je lichaam en je geest, en gooit je
tegen de muur. Ik heb het gevoel dat drinken een vorm van zelfmoord is,
waarbij je tot het leven terug mag keren en de volgende dag opnieuw mag
beginnen. Het is zoiets als jezelf ombrengen, en dan wedergeboren
worden. Ik schat dat ik zo'n tien, vijftienduizend levens geleefd heb."
Het half dronken zijn is uiteraard het beste. Het
tintelende gevoel in je aderen, het zweven boven je voetstappen, het
openen van een doos van pandora aan ideeën, het onoverwinnelijk
zijn. Een god in het diepst van je gedachten.
Als je drinkt, vind je jezelf aantrekkelijker. Tenminste,
volgens een wetenschappelijke studie die deze week met een Ig Nobel prijs is bekroond.
Vanavond drink ik Martini's. Stirred, not shaken. Waarom precies - geen idee. Maar dat hoeft ook niet.
Ooit liftte ik mee met een vrachtwagenchauffeur van de westkust van de Verenigde Staten naar de oostkust.
'Drank is mijn vriend en mijn vijand,' zei ik tegen hem.
'Het is mijn vriend in de avond en mijn vijand in de morgen.'
Tegen die vijand kon hij wel wat doen, zei hij, en elke
avond voor het slapen gaan aten we in een wegrestaurant een omelet met
bacon, en een aspirine. Dat was zijn patentmiddel tegen de kater.
Ik gebruik zijn patentmiddel niet meer. De kater is deel
van het opnieuw geboren worden. Een pijnlijk proces. Het realiseren dat
er weer een leven op je te wachten staat. Een leven waarin je niet
onoverwinnelijk bent.
15 september
2013,
Steven Verhelst
Ongeluk
Ik geloof niet dat zwarte katten ongeluk
brengen, of dat je niet onder ladders door moet lopen. Ik geloof niet
in ongeluksdagen. Ik geloof in ongeluksmaanden, in ongeluksjaren.
De mens is niet voor het geluk geschapen. Misère valt hem ten
deel. Misère die hij later misschien kan omzetten in prachtige
schilderijen, gedichten of verhalen.
13 september
2013,
Steven Verhelst
Oude kranten
In een archiefmap heb ik nog kranten van 12 september 2001. En van de 13e, de 14e, de 15e.
Ik weet nog waar ik was, twaalf jaar geleden. Ik werkte
als aio in Leiden. Op onze laboratoriumzaal speelde altijd radio 3FM.
Rond drie uur werd er aangekondigd dat er een vliegtuigje tegen het WTC
in New York was aangevlogen. De berichtgeving was in eerste
instantie gebrekkig, en het leek erop alsof het om een ongeluk ging.
Een amateurvlieger die per ongeluk boven Manhattan terecht was gekomen.
Maar ik dacht direct al aan een aanslag.
Dat was ook het plan van een van de Columbine highschool
schutters. Hij wilde een vliegtuigje kapen en dat op Manhattan
laten crashen. Dat had hij in zijn dagboek geschreven. Soms vraag ik me
af of Bin Laden het dagboek van Eric Harris of Dylan Klebold gelezen
heeft. Maar ik denk het niet.
In het Engels is er een gezegde Great minds think alike. Voor deze situatie denk ik maar: sick minds think alike.
11 september
2013,
Steven Verhelst
Nerds en Corpsballen
Afgelopen vrijdag was ik eventjes terug bij de Gorlaeus laboratoria in
Leiden, gekenmerkt door het grote, ronde, UFO-achtige
collegezaalcomplex. Hier werden niet alleen colleges scheikunde
gegeven, maar vanwege de dubbelgrote zaal 4/5 ook colleges rechten. Het
Gorlaeus was een mix van nerds en corpsballen.
Ik behoorde ongetwijfeld tot de nerds - toen wel - en niet tot de corpsballen.
Er zijn plannen om nieuwe laboratoria te bouwen, die in
een paar jaar gerealiseerd zullen moeten zijn. In de gangen van het
Gorlaeus kwam ik een maquette ervan tegen. En een grote monitor, waarop
je via een game-console alvast virtueel door het nieuwe gebouwencomplex
kon lopen. Het enige dat niet tegen de vlakte zal gaan, is de ronde
UFO. Zodat nerds en corpsballen nog tot in lengte van dagen naast
elkaar kunnen blijven bestaan.
10 september
2013,
Steven Verhelst
Dirndls en Lederhosen
Op het centraal station van München verkopen ze nu al dirndls en
lederhosen, twee weken voordat het Oktoberfest begint. Ik liep er snel
langs. Ik wil geen lederhose. Ik vind die harige benen onder een
zweterige broek niet esthetisch. Maar van harige benen hadden de
etalagepoppen geen last.
7 september
2013,
Steven Verhelst
Friends will be friends
Mijn beste vriend leerde ik twintig jaar geleden kennen op het 6VWO
kamp van het Groen van Prinsterer Lyceum. Het was donderdag ochtend en
we gingen op weg naar 's Gravenzande in het Westland. Naast mij fietste
een onbekende jongen. Nou ja, ik had wel van hem gehoord. Look. Hij schreef verhalen en gedichten, net als ik.
Dat jaar zouden we samen het grootste deel van de
schoolkrant Groenvoer vol schrijven. Toen we gisteren enige stukken
teruglazen, bleek natuurlijk dat ze verschrikkelijk waren. Die van mij
althans. Die van Look vond ik nog steeds amusant.
Het was een mannendag. We aten in een strandtent, reden in
de auto rond, lieten de hond uit, haalden bier bij de supermarkt,
en praatten uiteraard, over de goede en minder goede dingen des levens.
Zo moeten vrienden hun vriendschap vieren. Niet elke dag, maar af en
toe. Af en toe moet vriendschap gevierd worden.
6 september
2013,
Steven Verhelst
Taxi
Een drama wordt meestal veroorzaakt door een ander,
kleiner drama. Als een lawine die steeds groter wordt. Het ene leidt
tot het andere, en niets kan het stoppen.
Mijn drama was dat de ICE vanuit Oberhausen naar Utrecht
was uitgevallen. Door een losgelaten schroefje misschien, of iets
anders kleins. De uitval werd niet aangekondigd over de
geluidsinstallatie van het station. Samen met een paar andere reizigers
stond ik tevergeefs op het perron te wachten. Een meisje met lang haar
drukte op een info-knop, waarna een medewerker haar vertelde van de
uitgevallen ICE. Ik luisterde met één oor mee en beende,
zodra ik de informatie had vernomen, naar de stationshal.
De jongen van het service centrum typte wat in op zijn
computer, intussen grapjes makend met de schoonmaakster die bezig was
om het bureau af te stoffen.
'U moet dus naar Utrecht?' vroeg hij.
'Nee, naar Rotterdam,' zei ik.
Eigenlijk moest ik naar Schiedam, maar ik nam aan dat hij die plaatsnaam niet zou kennen.
Hij gaf mij een tegoedbon voor een taxi mee. 'Hiermee kunt
u een taxi naar Utrecht nemen, en van daar de trein naar Rotterdam.'
Pas toen ik in de taxi zat, vroeg ik me af of het niet sneller geweest was om een volgende ICE te nemen.
De taxi-chauffeur was van Turkse komaf. Hij had een flinke snor en een stoppelbaard. Hij zweette en hoestte.
Toen we net over de grens waren, zag hij dat het nog ruim negentig kilometer waren tot Utrecht.
'Scheisse,' zei hij. 'Ik moet tanken. Aardgas.'
Hij vroeg mij waar we aardgas konden tanken. Geen LPG, maar aardgas.
Ik had geen idee. Ik woonde zelf niet in Nederland, zei ik, en ik reed ook niet op aardgas.
We stopten bij een benzinepomp langs de snelweg, maar daar
hadden ze geen aardgas. 'Ik geloof ook niet dat er tankstations zijn
die dat hebben,' zei de medewerkster bij de kassa. 'Misschien de Shell.'
De chauffeur en ik stapten weer in de taxi. De hele
weg keken we links en rechts of we een Shell station tegen kwamen.
'Scheisse,' zei hij weer. Dat woord bleef hij herhalen. 'So ein Scheiss. Ich komme nicht mehr nach Hause.'
In Utrecht zette hij me af bij het cenraal station. Daar
vroegen we het nog aan een willekeurige voorbijganger. Waar je aardgas
kon tanken. 'Bij de stoplichten links,' zei de man, 'daar vindt u een
tankstation. Vraagt u het daar nog eens.'
Hier eindigde mijn drama van vandaag. De taxi-chauffeur had het estafette-stokje overgenomen.
5 september
2013,
Steven Verhelst
Trein
Gisteren was mijn liefje jarig. In de ochtend haalde ik rozen en verse
broodjes voor bij het ontbijt. Dat vermoedde ze natuurlijk al. Ze kent
me zo goed, dat ik zelden een geheim voor haar kan bewaren.
Deze morgen ga ik weer weg. Mijn liefje is al aan het
werk, en ik wacht bij haar thuis tot het tijd is om mijn trein te
halen. De rozen staan nog op de ontbijttafel, en ik luister naar muziek
van De Dijk - als ze er niet is, weet een man pas wat hij mist.
Waarom schrijven mannen? Waarom maken ze muziek? Om
vrouwen te bezingen, als ze er zijn en als ze er niet zijn. Daarvoor is
de taal uitgevonden.
4 september
2013,
Steven Verhelst
Ruhrpott
Ik ben in Essen, in het Ruhrgebied. Door Duitsers ook wel de Ruhrpott
genoemd. Ver van Nederland ligt het niet, en ik vond een Hollands
café, waar ze niet alleen Grolsch beugelflessen op de kaart
hadden staan, maar ook frikandellen speciaal. Daar nam ik er uiteraard
een van, om alvast te acclimatiseren voor later deze week, wanneer ik
naar Nederland kom.
2 september
2013,
Steven Verhelst
Kousenband
Op de bruiloft in het dorpje nabij Polen moesten ongetrouwde mannen
tegen het einde van de avond naar voren komen. Het was tijd voor de
bruidegom om de bruid van haar kousenband te ontdoen en die in het
publiek te werpen. Ik was degene die hem ving, en ik ben - volgens het
bijgeloof - de volgende die zal gaan trouwen.
Mijn bruid heb ik al gevonden, en we moesten, samen met
het bruidspaar en het meisje dat het bruidsboeket gevangen had, op de
dansvloer - hoewel ik niet kan dansen. Ik dacht aan een songtekst van De Dijk. Muzikanten dansen niet, zelfs niet voor hun plezier. Pas als het niet meer anders kan, na twintig glazen bier.
Twintig glazen bier had ik nog niet op die avond. Ik
schuifelde maar wat mee, met mijn verloofde in mijn armen. En dat
voldeed.
1 september
2013,
Steven Verhelst
|
|
Archief 2013
December 2013
November 2013
Oktober 2013
September 2013
Augustus 2013
Juli 2013
Juni 2013
Mei 2013
April 2013
Maart
2013
Februari
2013
Januari
2013
Archief
2012
Archief
2011
Archief
2010
Archief
2009
Archief
2008
Archief
2007
|
