|
Geld & een rare wereld
Het is een rare wereld waar we in leven. Overal eigenlijk, maar zeker
binnen de universiteit, waar mijn leven zich voornamelijk concentreert.
Helaas draait het uiteindelijk om geld. Kassa ping.
Ik zou ook wetenschapper zijn zonder dat ik er voor
betaald zou krijgen. Nieuwsgierigheid zit in je. Dat krijg je er niet
zomaar uit. Het is een eigenschap - geen beroep.
Toch moeten wetenschappers steeds weer op zoek naar geld. Want onderzoek is niet gratis.
Ik ging naar Brussel om een subsidieaanvraag te
verdedigen, die ik aan het begin van dit jaar had ingediend. bij de
Europese Unie. Een flinke subsidie, maar de kans dat je 'm krijgt
is klein. Minder dan 15%.
Eigenlijk zou de knapste koppen gewoon een zak met geld
gegeven moeten worden. Electriciteit is ooit uitgevonden door een paar
rijke Engelse mensen die genoeg vrije tijd hadden om rare experimenten
te doen. En de mensen die ooit wilden vliegen, hadden nooit gedacht dat
het commerciële toepassingen zou hebben. Shit, ze wilden gewoon
vliegen.
In het geven en behalen van subsidies gaat veel geld
om. Ik stond voor een commissie van vijftien tot twintig mensen. Die
komen niet gratis naar Brussel. Dan komt de administratie er nog
bovenop. Ik wil niet weten hoeveel mensen dat zijn. Het gebouw waar ik
binnenstapte, was vierentwintig verdiepingen hoog. Ik hoopte maar dat
slechts een klein deel daarvan de afdeling wetenschappelijke subsidie
zou zijn.
Maar het gaat nog verder dan dat. Er zijn commerciële
bureaus die alleen hun geld verdienen met het geven
van voorlichting hoe je wetenschappelijke subsidies moet aanvragen. Ik
heb 1-daagse cursussen gezien, alleen ter voorbereiding van de
verdediging die ik deed. A raison de 850 euro per persoon. Kassa ping.
28 september
2016,
Steven Verhelst
Alzheimer
Drie dagen geleden was het wereld Alzheimer dag. In Leuven hadden ze
een actie: koop en eet zo veel mogelijk cupcakes, want een deel van de
opbrengst ging naar de Stichting tegen Alzheimer.
Ik deed er niet aan mee. Alzheimer willen bestrijden en en passant diabetes krijgen.
Hoe ouder je wordt, hoe groter de kans op Alzheimer. Als
je boven de tachtig bent, is de kans erop en op andere vormen van
dementie een op zes. Toch lees je op sommige websites dat je met
gezond eten, bewegen en geestelijke bezigheid de ziekte zou kunnen
uitstellen of voorkomen. Maar goed, gezond leven is sowieso aan te
raden. Ik eet nog een appeltje in plaats van een cupcake.
24 september
2016,
Steven Verhelst
Naamloze zielen
Op weg naar Somerville College in Oxford liep ik langs een klein
kerkhof. De grafstenen waren verweerd, de namen weggesleten. In een
steen was een potje boter-kaas-en-eieren gekrast.
Hier lagen vergeten, naamloze zielen - zoals wij ooit ook zullen liggen. Door iedereen vergeten.
22 september
2016,
Steven Verhelst
Vroege vogels
Afgelopen weekend is het Oktoberfest in München weer begonnen.
Toen ik er in 2008 voor het eerst heenging, zeiden mijn vrienden, die
er al vaker waren geweest, dat we om tien uur al in de tent moesten
zijn, want dan kon je nog goede plaatsen vinden. The early bird catches the worm. Of in dit geval het bier.
Dit jaar ga ik niet naar Oktoberfest. Ik ben trouwens in
Oxford, deze dagen, voor een bijeenkomst van de Jonge Akademie van
Europa.
Op zondagavond deed ik een kleine kroegentocht. Eerst
dronk ik een pint in The Turf Tavern, misschien een van de oudste
kroegen in Oxford. Daarna ging ik door naar de Lamb & Flag, waar
vroeger schrijvers kwamen, bekend onder de naam Inklings. Eerst hadden
ze trouwens de Eagle & Child als stamkroeg, dus daar ging ik later
heen. Maar om half elf eindigde mijn tocht daar. De Eagle & Child
sloot, want er waren nog slechts twee bezoekers.
Engelse kroegen sluiten sowieso vroeg. Ik weet niet of dat
traditie is of de wet, of beide, maar in elk geval lag ik vroeg in mijn
bed.
19 september
2016,
Steven Verhelst
Crimineel
Op de weg van de supermarkt naar het huis van de gastfamilie waar mijn
vrouw verbleef, kwam ik het volgende bord tegen. Blijkbaar is in
Schotland iemand die de behoefte van zijn hond niet opruimt, meteen een
crimineel.
De vraag was welke straf er op deze criminele daad stond,
en of de politie ook DNA zou afnemen van een gevonden drol en honden
uit de buurt om de dader op te sporen.
14 september
2016,
Steven Verhelst
 Varkenshuid
Pork Cracklings - gezouten en gefrituurde varkenshuid - is Iets anders typisch Brits of Schots (dacht ik, tot ik de Wikipedia pagina bekeek. Maar hoe serieus moet je Wikipedia nemen? Heeft enige lezer van deze blog wel eens "knabbelspek" gegeten?).
In elk geval kocht ik een zakje Pork Cracklings. Die waren
zo lekker... die waren zo op. Dus kocht ik een zakje om mee naar
België te nemen. Maar die waren ook zo op. Dus nu zal ik op zoek
moeten naar "knabbelspek". Tenminste, als ik niet op mijn dieet wil
letten...
12 september
2016,
Steven Verhelst
Schotland
Ik was in Schotland om mijn vrouw te bezoeken die daar stage loopt. Ik
ging met het vliegtuig, maar ook als ik met de waterfiets had moeten
reizen, had ik dat gedaan. Want mijn vrouw is het waard.
Ooit was ik een dag in Edinburgh geweest, in
december. Veel wist ik er niet meer van; het grootste deel van de dag
was het donker.
Nu landde ik in Dundee, een van de kleinste vliegvelden
waar ik geweest ben. Er gaat per dag een vlucht van en naar Amsterdam.
Ik had uiteraard het meeste oog voor mijn vrouw, die ik al meer dan drie weken niet gezien had.
Op dag twee ging ik een supermarkt binnen. Want daar leer
je een land kennen. Nou ja, voor een klein deel in elk geval.
In Schotland schijnen ze veel porridge te
eten als ontbijt. Havermoutpap. Ik moet er niets van hebben, maar ik
had bijna een doos van bovenstaande havermout gekocht - al was het
alleen maar om de kogelstoter in Schotse kilt op de voorkant. Om de Highlandgames te winnen moest je blijkbaar deze havermout hebben.
10 september
2016,
Steven Verhelst
Trail Mix
Voor mijn wandelingen in de Red Rock Canyon
en de Mojave woestijn kocht ik een bak "Trail mix". Vrijwel elke
Amerikaanse wandelaar neemt dat mee. Het is zoiets als studentenhaver,
maar dan met veel zonnebloem- en pompoenpitten. Er zitten meestal ook
wat rozijnen en gedroogde cranberries tussen.
De mix die ik had gekocht, heette "Texas Hold'em trail
mix". Ik speelde Texas Hold'em No-Limit in het casino, dus misschien
was dat de reden dat ik deze in de "Smith's" supermarkt in Las Vegas
had gekocht. Of misschien kwam het omdat het de goedkoopste trailmix
was. Waarschijnlijk kostten zonnebloempitten hier nauwelijks wat. Maar
dat kon mij niet schelen. Ik ging met de trialmix de supermarkt uit, en ging op weg naar Red Rock Canyon.
8 september
2016,
Steven Verhelst
Beef Jerky
Op weg van de Mojave Desert naar Los Angeles stopte ik bij een
tankstation. Het was de laatste stop voor de woestijn. Ik gooide mijn
tank vol en kocht 3 oz. beef jerky.
Beef Jerky.
Een Amerikaanse snack die ik nog nooit had gegeten.
Amerikaanser kon misschien niet. Omdat het lang houdbaar is en een hoog
eiwitgehalte heeft, was het populair bij vroege Amerikaanse pioniers en
cowboys.
Ik trok de verpakking in mijn huurauto open, nam er een
eerste strip uit en kauwde erop. Ik was een cowboy in Chevrolet - zo
voelde het althans.
6 september
2016,
Steven Verhelst
Huber Winery
Na Las Vegas vertrok ik naar het noorden en overnachtte in Buellton,
een dorpje in St. Ynez Valley. Ik at uiteraard in het The Hitching Post, het enige restaurant waar je een goede steak kunt krijgen. De kok kende mij nog van een aantal jaren terug.
Naast mij zat een brandweerman uit Santa Barbara, die
vanwege de bosbranden af en toe in de buurt moest zijn. Toen hij hoorde
dat ik in Duitsland gewoond had, vertelde hij me over een wijngaard in
Lompoc die als enige in Californië de Duitse Dornfelder druif
kweekte.
Ik verwacht geen grootse rode wijnen uit Duitsland.
Een Riesling, ja.
Een grauburgunder, OK.
Ik verwacht geen goede Duitse rode wijn. Maar in Lompoc
was dat anders. Norman en Traudl (kort voor Edeltraud) waren
eigenaar van Huber Winery. Ze spraken zowel Engels als Duits. Traudl
was geboren in Oberschleißheim bij München, lange tijd
geleden, niet ver van Freising, waar ik zes jaar heb gewoond. Nu
woonden ze al tientallen jaren in Lompoc, en de Dornfelder was subliem.
Ik kocht een fles en begaf mezelf naar de volgende wijngaard.
3 september
2016,
Steven Verhelst
Doctor of Journalism
Dr. Gonzo - de Doctor of Journalism. De alter ego van Hunter S. Thompson.
This is not a good town for psychedelic drugs, schreef Thompson in Fear and Loathing in Las Vegas.
Misschien was dat wel zo. De jaren zestig en zeventig
waren voorbij. Ik ging de wereld rond om ervaringen op te doen.
Met hallucinerende drugs kan je net zo goed thuis blijven. Dan komen de
ervaringen vanzelf naar je toe. Heb ik me laten vertellen.
In Caesar's Palace zat ik naast iemand die zowat elk
weekend van Texas naar Vegas vloog om poker te spelen. Ik won een deel
van zijn geld en maakte me daarna uit de voeten, naar een ander Casino.
Want Las Vegas was ook geen goede stad om te schrijven. Ik speelde tien
uur per dag poker - schrijven zou later wel komen.
2 september
2016,
Steven Verhelst
|
